Update

Mijn hele leven lang heb ik last van een wat gevoelige huid. Zeker met scheren is dat vaak een ding. Want wat ik ook geprobeerd heb: alle scheerbeurten leidden steevast tot uitslag, jeuk, pukkels, rooie vlekken en pijn.
Nat scheren met creme/schuim/noem maar op: hielp niks.
Droog scheren met een apparaat: hel.
Nat scheren met een apparaat: hel en zonde van het geld.
Diverse after-shaves van goedkoop tot achterlijk duur: al die kwijlende verhalen over hoe goed dat is voor je huid, en hoe verkoelend en verzachtend dat het is: gelul. Mijn huid wordt knettergek als er messen langs gaan.  Misschien ergens wel logisch. In het groot: als iemand met een kapmes mijn leven bedreigt, kan ik ook niet meer logisch denken. Denk ik.
En daar kwam bij: als ik geschoren had, en ik moest trompetspelen: dik kans dat het gewoon niet wilde.
Dat heeft bij een betaald concert tot ongelooflijk veel ellende geleid, omdat ik wel goed wilde spelen, en dat ik dus door de irritatie en uitslag heen moest spelen. Het concert ging goed, maar de tranen op mijn gezicht spraken boekdelen.
Wat een ellende.
Toen ik 24 was besloot ik om in elk geval mijn lippen niet meer te scheren, en zo ontstond dat wat in de volksmond een pratende kut genoemd wordt.
Nog steeds moest ik mij (en ja, dit moest, want mijn werkgever vindt dat ik er representatief uit hoor te zien in een KMar uniform) toch op andere plekken van mijn hoofd scheren.
En met name in de hals was dat serieus pure (opgelegde zelf)mishandeling. Want soms droegen we het zogenaamde 'ceremoniële tenue', en die zijn van wol, en worden met een heel erg nasty spulletje gereinigd. Tel daarbij op dat het ongelooflijk stug tegen je hals klemt, en je kunt je voorstellen dat een scheerbeurt voordat je dat tenue aantrekt, leidt tot overmatig veel pijnlijke, jeukende ongerechtigheden in de halsstreek.
Goed. Leer je mee leven.
Tot ik op een gegeven moment een cadeaubon kreeg. Van de baas. Omdat ik wederom een jaar lang braaf mijn dienstjes heb gedaan. En omdat ik in een bepaalde periode van mijn leven de haren op mijn schedel tot een minimum afschoor, koos ik als kadootje voor de tondeuze.
De resultaten van dat ding waren verbluffend. Het laatste standje bleek nagenoeg kaal te zijn.
En in een vlaag van toenemende intelligentie, bedacht ik me dat dat wel eens de oplossing voor mijn gevoelige huidje zou kunnen zijn.
En jawel: het werkte! Joechei! Hoera! Eureka!
Oke, er was wel iets van flexibiliteit nodig qua strikte regelgeving omtrent representatief voorkomen, maar tot op heden ben ik er nog niet van beschuldigd dat ik er bij loop als een overharige baviaan.
Fast Forward naar een week of 3 geleden.
Ik vond het weer tijd voor een scheerbeurt, ten aanzien van mijn baard, en gewapend met de tondeuse en trimmer, begon ik sjabloontjes te maken in mijn baard haar. Met Ilse als extra spiegel heb ik geprobeerd of er iets leuks, en unieks te maken was van mijn zogeheten kleppende kut, maar eigenlijk was alles wat niet gewoon ringbaard (de nette term) was, gewoonweg ultiem fout. Fout als in porno-fout.
Dus dat kreeg geen fiat.
Uiteindelijk resulteerde dat dus weer in een sik. Want nadat ik alles weg had geschoren rond mijn mond, had ik alleen nog maar het plukje vlak onder mijn onderlip over (die kan echt niet weg, angst voor uitslag en trompetspelen, is en blijft aanwezig). En dus een mooi doorlopend streepje naar beneden, langs mijn kin.
De angst dat ik niet lekker zou spelen omdat ik mijn bovenlip geschoren had, bleek ongegrond. Ik speel er prima mee.
Dus het resultaat is een arty-farty sik-baard-achtig ding, dat mij niet misstaat, al zeg ik hetzelf.

Iets waarmee ik als muzikant, maar ook als chauffeur prima mee voor de dag kan komen.
Want geheel tegen alle verwachtingen in: ik lig behoorlijk op schema. CBR leek tot inkeer gekomen te zijn want het medisch onderzoek (nadat een arbo-arts een medisch onderzoek had gedaan) bleek geen 4 weken te hoeven duren, maar slechts 1. De chauffeurskaart kostte niet 2 weken, maar 1. Het rijbewijs ook.
Dus nu ik mijn hele code 95 binnen heb gehengeld, kan ik zo maar eens eerder dan verwacht aan de slag. (Alsnog 2 maanden na de streefdatum, maar het blijft mensenwerk).

Bovenstaand is het resultaat van een foto-shoot van het cjib. Een beetje fotograaf had me een exemplaar in kleur gegeven. En eigenlijk had ik ook wel gehoopt op een plaatje van de voorkant. Want een vriendelijk smoeltje op zijn tijd, kan geen kwaad. Maar aan de andere kant: 39 euro voor een prent van een onwijs lekker kontje dat in mijn bezit is, is ook weer niet iets om van te janken.  Dus ik klaag niet.
Ik klaag niet, maar dit is de tweede in korte tijd. Ik moet dus echt serieus wat vaker om de snelheid denken. Want dit is gewoon geld verspillen, ondanks dat het een aardig prentje oplevert.
En ja: ik doe het zelf, dus van mij geen hersen- en kansloos gekrakeel over die stoute pliesie die maar boefuh moet gaan fanguh. Het is eerder een feit dat ik nogal hersen- en kansloos daar een beetje te snel reed.
Jammer. Dit. Niet meer doen, Coster.

En er moet me iets van het hart.
Afgelopen vrijdag ben ik voor de tweede keer naar de sportschool geweest.
Eigenlijk had ik geen zin. En eigenlijk had ik al besloten om toch maar niet te gaan.
Eigenlijk wilde ik gewoon naar huis.
Maar ja.
Collega R. zou mee gaan, en eigenlijk collega M. ook. Die laatste was wat koortsig en zou die avond naar wintersport rijden, dus die had besloten om toch niet te gaan. Die is sportief zat, dus hoeft ook niet zonodig.
Wél drukte hij me op het hart om toch maar te gaan. "Is goed voor je".
En collega R. ging toch ook. Dus alleen was ik niet.
Dus toch maar gegaan, schoorvoetend. Met lood in mijn schoenen. En daar, in die kleedkamer was ook collega C.
Het is niet mijn hobby. Ik heb er serieus geen lol in. Maar met ons drietjes was het wel gezellig, en was het een uurtje overkomelijke ellende.
En ik heb maar weer mijn best gedaan op die loopband.
Toch ben ik stiekem wel trots. Dat ik mijn tegenzin overwonnen heb, en dat ik een uur lang in beweging ben geweest.
En dit uiteraard met dank aan mijn collega's die me erheen schopten, die meegaan. Fijn dat ik het niet helemaal alleen hoef te doen.

Volgende week wordt Jente 3.
Wat is ze gegroeid. Bijna niet bij te houden. Ze kletst de oren van je hoofd. Kan echt op een verbijsterende manier drama maken om (in mijn ogen, maar dat zegt niet veel) helemaal niks. Begint ook te merken dat fysiek geweld een middel zou kunnen zijn om haar zinnetje te krijgen, maar heeft nog niet door dat ze daarmee het tegendeel bereikt.
Gooit er soms volzinnen uit die helemaal niet bij haar leeftijd of ontwikkeling passen.
En, wat genanter: ze laat scheten die (in navolging van haar vader) tot de bio-chemische oorlogsvoering gerekend mogen worden.
Ze heeft van opa en oma voor haar verjaardag alvast een enorme trampoline gekregen. 305 cm in doorsnede.
Voor zover we nog plannen hadden met de achtertuin, zijn die de komende 10 jaar in elk geval naar de ijskast verbannen, want die trampoline neemt de helft ervan in beslag.
Tjampojine... Daar wil ze vaak op. Soms met haar knuffelkonijn. Soms alleen. Vaak met papa of mama.
Ze is er bijkans niet vanaf te meppen.
Papa durft niet zo goed met Jente op de trampoline. Want ondanks dat er een valnet omheen zit, als ik mijn krappe 100 kilo (en dalend, als het goed is want zie vorige alinea) neerkom, ben ik bang dat Jente het luchtruim kiest, en per ongeluk aangezien wordt voor een Noord-Koreaanse lange-afstandsraket, met alle nare gevolgen van dien. Maar ze is er flink mee in haar sasje.
En: ze is nagenoeg zindelijk. Als er in een week tijd 1 ongelukje gebeurt, is het veel.
Inmiddels heeft ze ook geleerd dat het niet handig is om daar grappen mee uit te halen.
Ik kwam thuis, met Jente, en moest nog avondeten maken. Dus Jente op de bank gezet met een boekje, en ik aan de kook.
Terwijl ik bezig was met de piepers, hoorde ik glimlachend hoe Jente lekker voor zich uit zat te kletsen, tot ze opeens zei dat ze een plas had.
Fuck.
Ik moet bij ons kookstel echt alle aandacht erbij houden, want voor je het weet heb je je maaltijd verkoold. En om nu te moeten koken en een natgezeken bank los te trekken en verschonen, was meer dan mijn hongerige hersens aan konden.
Dus ik riep naar Jente of ze een plas moest, of al gedaan had. Waarop zij stralend meldde dat ze dat al gedaan had.
Dus in een flits stond ik voor de bank, tilde Jente op om te controleren, en barstte ze in tranen uit. Geschrokken van mijn snelheid (ik moest ten slotte niet te lang wegblijven bij de potten en pannen).
En er was niks aan de hand. Broekje droog. Bank droog.
Gezichtje van Jente was nat van de tranen.
Toen heb ik haar toch maar proberen duidelijk te maken dat het niet handig is om grappen te maken als papa aan het koken is.
Het gekke kind.

Heeft ze van haar moeder.