Update :)

Ik schreef al eerder dat ik begonnen ben met sporten.
En in die hoedanigheid heb ik vast ook al geschreven dat het telkens weer een zelf-overwinning is, dat ik ga.
Mooi, nu ik dat nog eens extra benadrukt heb, kan ik trots melden dat het niet alleen een continue zelf-overwinning is, maar dat ik inmiddels ook zover ben dat ik weer in staat ben om "onder het dakje" te kunnen kijken.
Of het qua gewicht heel veel uitmaakt, waag ik te betwijfelen, maar het is toch leuk. Ergens. En misschien voor de argeloze lezer ook een typisch gevalletje van: daar had je bij moeten zijn. Of gewoon: t.m.i.
Waar ik tijdens het opstarten van de sportsessie telkens een beetje van schrik, is het feit dat de hartslag meter van het apparaat al op hol slaat als ik erop stap.
Ik bedoel: ik zet mijn eerste stappen in een warming-up tempo en dat apparaat gilt al dat mijn hartslag te hoog is.
Nu kan dat zo zijn, ik voel dat zelf nergens aan. Dus het kan zo zijn dat mijn hart zelfstandig in de stress schiet als ik aanstalten maak om sneller dan langzaam te sjokken, en als een gek gaat pompen.
Dat kan.
Het kan ook zijn dat het apparaat mij begint te kennen, en me een hoge hartslag toegooit om me te motiveren.
Maar mijn motivatie komt eigenlijk vooral van collega's die met me meegaan en het feit dus dat mijn wekelijkse hobbel-uurtje in combinatie met koolhydraat-arm eten zijn weerslag heeft op mijn (naar mijn smaak nog steeds te) ronde vormen.

Dat koolhydraat-arme eten kost me uiteindelijk minder moeite dan ik dacht.
Die koolhydraat-arme wasa knekkebreutjes zijn dan weliswaar droog als een woestijn, maar met hetzelfde beleg, toch goed weg te kanen. Hoewel ik het mentaal gezien wel echt armoedig vind om op zon droge reep granen te knagen. En ongelooflijk frustrerend dat als je een hap denkt te nemen uit die knapperige onzin, je dus in wezen die hele reep aan kleine scherven bijt, waardoor reep en beleg op en naast je bord storten. Een beetje als beschuit met muisjes. Heel leuk, maar na één hap, liggen de muisjes door de kamer, en had je gewenst dat ze iets praktischer voedsel hadden verzonnen als geboorte-hapje. Maar het grote voordeel is: van die wasa-zooi, weet je dat je droge blerf in je mond schuift, maar bij een gewone boterham is dat vaak veel verrassender. Denk je een lekker verse boterham te beleggen met de ingewanden van een varken, is dat brood toch net ff een dagje ouder dan je had ingeschat. Die teleurstelling heb je bij wasa dan weer niet.
Aardappelen mis ik niet. Gewoon een hele struik broccoli, of andere groenten in grotere hoeveelheden en een echt dikke homp vlees, en je komt er wel.
Ik hou het allemaal wel luchtig. Voor mij geen strenge diëten. En er mag best af en toe een chipje in. Of een ijsje. Of een stuk taart (ten slotte werd Jente maar 1 keer 3 en ik maar 1 keer 37).
Want het moet wel een beetje lijken alsof ik dit voor mijn lol doe, en dogmatisch gaan eten of dogmatisch gaan sporten, zit niet in mijn aard.
Maar we houden vol, en wie weet word ik nog eens een adonis van formaat.

Mijn nieuwe baantje is inmiddels ook begonnen. En ik heb het best wel onderschat. Want voor de buitenwereld lijkt het alsof het simpel is. Je brengt een paar poppetjes met een bus van de gate naar het vliegtuig. En omgekeerd.
En omdat dat zo lijkt, is het bewijs geleverd: die chauffeurs doen het goed. Want zo simpel is het allemaal net weer niet.
Ik zal niet ingaan op de procedures. Maar er komt nog best wel wat bij kijken, en op het oog kleine foutjes, kunnen leiden tot best wel grote gevolgen. Het is ook onoverzichtelijk. Met allemaal kruip-door-sluip-door weggetjes. En dan kom je dus vaak net niet helemaal lekker uit waar je had moeten zijn.
Bovendien: Schiphol is klein, dus het is soms wat proppen met een 12 meter lange bus.
Maar het is wel een onwijs gave werkplek. Toffe collega's die naast de vaste instructeur vol tips en vooral geruststellingen zitten.
En als je even de tijd hebt, even naast een Airbus A380 gaan staan. Monsterlijk groot bakbeest. Een opmerkelijk staaltje menselijk vernuft, dat je dat de lucht in krijgt.
Ik heb het er reuze naar mijn zin, en hoop dat ik over een paar dagen zozeer in dat vak zit, dat ik het examen kan halen (ja, ik dacht dat ik alle cursussen en examens wel gehad had, maar er waren er nog een paar... ) en dan lekker aan het sturen kan.

Mooi, weekend. Ff naar Luxemburg op en neer voor een concertje. Ook wel eens leuk voor de verandering.