Busdate. En een beetje Jente.

Gisteren mocht ik voor het eerst "solo" gaan rijden.
Toen liep ik tegen het eerste probleem aan: er rijden daar hoofdzakelijk electrische bussen, maar een aantal piekbussen, die tijdens de spits worden ingezet. Dat zijn diesels.
Alle dieselbussen starten op een andere manier, en bij deze wist ik het echt even niet.
Hoe start je zo'n kreng?
Na wat vijven en zessen slaagde ik erin om het ding te starten en was ik klaar voor vertrek.
Gelukkig zijn de collega's allemaal behoorlijk hulpvaardig.
Toen dat euvel verholpen was, mocht ik de eerste passagiers gaan verplaatsen, en dat ging eigenlijk allemaal heel goed.
Ook hier: als ik het even niet meer zo goed wist, waren er altijd wel collega's die me de juiste weg wezen. Of me erop wezen dat ik vergat mijn lampen aan te zetten.
Stiekem vind ik het nog wel spannend. Want er zijn zoveel fouten te maken. Zoveel kleine routetjes die je dan net ff vergat. Of niet aan dacht.
Dus toch ff een zenuwenplasje vaker dan ik van mezelf gewend ben.

Ook kwam ik erachter dat beleefdheid naar passagiers weliswaar een belangrijk ding is, maar dat het misschien niet heel handig is om te melden dat ik dit werk pas 1 dag doe.
De passagiers die ik oppikte, waren vriendelijk genoeg, en in voor een praatje. In het Engels. Nou, dat Engels ben ik behoorlijk machtig.
Dus er ontstond een gezellige conversatie, waarin ik zei dat het mijn eerste dag "solo" was, en dat ik heel erg mijn best zou doen om ze veilig naar de juiste locatie te brengen.
Maar omdat ik naliet te vermelden dat ik wel al enige ervaring op een bus heb, dachten die mensen dat ik nog nooit op een bus had gereden. En toen er een kruipdoor sluipdoor weggetje was, met wat scherpe bochten, hoorde ik ze slikken.
Mijn vriendelijk bedoelde grapje kwam dus in het Engels niet helemaal over. Zeker niet omdat de ontvangers ook geen Engelse moedertaal hadden.
Gelukkig konden ze er bij aankomst op het juiste punt om lachen.

Vandaag ben ik voor het eerst mee geweest naar een peuterdans lesje van Jente.
Dat is voor een vader een belevenis op zich.
Je mag je dochter er afleveren, en dan moet je een half uur wachten tot ze uitgedanst is.
So far so good.
Komen hoofdzakelijk moeders. De vaders die er komen, zijn toch iets minder 'natural' met hun dochters.
Ik in elk geval niet. Sta ik daar te hannesen met een kind dat overal aandacht voor heeft, behalve het uitdoen van haar kleren (waaronder wij voor het gemak dat roze balletpakje alvast aan hadden gedaan).
En dan tussen al die moeders die dat allemaal super slick en gewoon ff doen.
Moeders waarvan je op het eerste oog denkt: die was er erg jong bij. Moeders die dan in de wachtruimte hun mond opentrekken, en dat er dan gewoon werkelijk niks interessants uitkomt. Maar daar wel een half uur voor nodig hebben. Van die vrouwen die trachten hun kind maar ook hun hele leven samen te vatten.
Mens, ik ben al niet in jou geinteresseerd, laat staan in je kind. Laat me met rust. Dat ene kopje koffie thuis was niet genoeg, en het bocht dat hier uit de automaat komt, is kwalitatief niet dusdanig dat het mijn interesse in jou of je kind aanwakkert.
Kortom: ik zat daar geheel mezelf te zijn. Niet toegankelijk voor random chicks met kids.
Wel ff om het hoekje gluren naar de vorderingen van mijn eigen kind (waarmee ik die andere moeders ook niet lastig val). En dan wat week worden omdat je helemaal trots bent op dat kleine mormeltje.
Dat roze balletpakje is mij een doorn in het oog.
Ik had liever helemaal geen balletpakje, maar Jente vind dat peuterdansen zó leuk, dat er toch een pakje moest komen. En ze waren er in alle kleuren. Ook zwart. Mag van mij best wat stoerder zijn.
Ik had roze al min of meer gevetoot, maar niet duidelijk genoeg, want oma-lief kwam met een roze pakje. En Jente is er enorm mee verguld. En het staat snoepig. Maar toch.
Als rechtgeaarde hetero man is het toch wat lastig om daar heel stoer mee om te gaan.  Los van het feit dat zelfs ik, als part-time kleurenblinde zelfs zie dat roze pakjes en rood haar niet de meest geslaagde combinatie zijn.

Vanavond mijn tweede dienst gereden. Alles bij elkaar 23 kilometer. Ik vermaak me opperbest. Vooral wanneer mensen niet naar me luisteren.
Als ik zeg dat ze binnen even moeten wachten, omdat het buiten regent, en ze toch naar buiten rennen, en op de trap naar het vliegtuig in de regen moeten staan wachten.... Tja, dan sta ik breed grijnzend omhoog te kijken. Had nu maar naar me geluisterd.
Maar hey: ik ben maar de buschauffeur, wat weet ik nu van nutteloos in de regen staan wachten, terwijl je ook droog in de bus had kunnen staan wachten.
Maakt niet uit.
Wat wel echt jammer is: het is ons niet toegestaan om foto's te maken. En ergens snap ik dat wel.
Maar het is wel heul erg indrukwekkend om eventjes oog in oog met een Boeing 747 te staan, of een Airbus A380.
Dat ze het de lucht in krijgen. Moet het met een bus nog maar voor elkaar zien te krijgen.

En Fin. Een welbestede week zo.
Morgen weer lekker muziek maken. Ook leuk.