Een mooi weekend.

Concerten spelen is een van de onderdelen van mijn werk als muzikant.
Vaak is de zaal goed verkocht, soms uitverkocht en in een heel enkel geval is er gewoon te weinig PR gedaan, en is de zaal leeg.
Dieptepunt was een jaar of 15 geleden toen we in een zaal speelden waarbij het publiek totaal afwezig was, en alleen het bar-personeel min of meer gedwongen doordat ze nu eenmaal bij die zaal werkten, toehoorder was.

Dit weekend waren we met de kapel in Kerkrade.
Een goed geregeld hotel, met een prima avondmaaltijd, prima hotelkamers. Niks te klagen zover.
Maar ook hier was de PR het ondergeschoven kindje.
We zouden een buitenconcert spelen op de markt.
Die markt herbergt wat horeca met terrasjes, en bij aankomst was dat voor 90% onbezet.
En zelfs toen we gingen opbouwen, bleven de nieuwsgierige toehoorders bijna angstvallig weg.
Het opbouwen was klaar, we hadden nog een goed half uur over, en we besloten de plaatselijke cafehouders maar even blij te maken door ons tegoed te doen aan een lokaal getapt kopje koffie.
En zelfs toen we die soldaat hadden gemaakt, was het marktplein leeg.
De voorzitter van de lokale vereniging waar we voor speelden (weet even niet welke of wat voor vereniging) had zijn praatje keurig netjes voorbereid en op schrift gesteld. Alleen had nagelaten om dit uit zijn hoofd te leren.
Of de lieve man was gewoon niet zo flexibel ingesteld.
Want toen wij in de startblokken zaten om te beginnen, begon hij zijn praatje aan het lege marktplein met de legendarische, en tegelijk hilarische woorden: Dames en heren, wat fijn dat u in groten getale bent gekomen.
Ehhhhh. Hoe dan??? Wie dan??? En vooral: WAAR dan??? Waar is die kudde mensen die in groten getale aanwezig was?
Maar goed, naarmate het concert vorderde bleven er steeds meer mensen staan, kwamen er steeds meer mensen aan, en leek het erop dat we toch een uitverkochte buitenlucht hadden.
Het was leuk spelen, en daarna vlot terug naar het hotel alwaar een bar was waar de keuze reuze was, wat bieren betreft.

Nu moet ik bekennen: ik ben niet zo'n drinker. De laatste keer dat ik alcohol dronk, kan ik me oprecht niet heugen.
Maar vrijdagavond kon ik de verleiding toch niet helemaal weerstaan. Eventjes een paar biertjes met de collega's.
Het werd Weizener. Een soort van blond biertje. Lekker fris, en je drinkt het makkelijk weg.
Iets te makkelijk.
Naar buiten gaan om te roken, werd een waar avontuur, want het lukte me maar matig om de stoel waarop ik mijn achterste wenste te zetelen, goed in de juiste positie te krijgen.
Het lukte me ook maar matig om mezelf in de juiste positie te krijgen om te gaan zitten.
Dat leverde bijna een debacle op, maar ging net goed.
Ook leek het me een uitermate goed idee om mijn eega te melden dat het goed ging. En wat meer zoetige lievigheidjes.
Dat kwam op zijn zachtst gezegd niet helemaal goed over. De teksten die ik typte, kwamen niet helemaal correct mijn toetsenbord uit. In elk geval stond er niet geheel dat, wat ik bedoelde. Ook in een van de app groepen waar ik deel van uitmaak, werd met milde verbijstering gereageerd op de onleesbare lappen tekst die ik hen deed toekomen.
Ter illustratie:

Collega Chiel zag mij stunten met die stoel, om daar vervolgens zonder pardon op in slaap te vallen.
Dus die stuurde mij maar naar bed.
(Grappig: als je het woord bed ziet staan, zie je eigenlijk een mooi gestyleerd bed. Let maar op: bed).
Heus: voor mijn gevoel had ik niet veel gedronken. Twee kleine glaasjes van dat lekkere wittige gerstennat, en 1 grote.
Maar goed, omdat ik zelden tot nooit drink, en omdat ik toch alweer tegen de 40 begin te lopen, kwamen ze toch wat heftiger binnen dan ik verwachtte.
De volgende ochtend, werd ik wakker zonder hoofdpijn, gelukkig. Wel een kop vol watten. Ik zat wat voor me uit te dazen op mijn bed, toen mijn kamergenoot (overigens een hele beste kerel) zich met grote haast naar het toilet spoedde.
Nadat hij daar klaar was, meende ik langzaam aanstalten te kunnen maken om mijn lijf eens onder de douche te hijsen.
Dat langzaam was zo langzaam dat mijn kamergenoot kans rook om nogmaals richting toilet te gaan, om daar dingen en luchten te produceren die werkelijk waar, niet gelogen, niet hadden misstaan in het arsenaal van president Assad.
Dat merkte ik pas toen ik kans kreeg om daadwerkelijk te gaan douchen.
Het woord 'putlucht' dekt de lading gewoon niet, en mijn geurige douchegel was (zelfs in grote hoeveelheden) niet in staat om zelfs maar een heel klein beetje verlichting te geven aan mijn geteisterde reukvermogen.
Waarom dan toch douchen? Nou: ik ben alweer 3 maanden niet bij een kapper in de buurt geweest, en na een nacht met mijn CPAP op geslapen te hebben, vind ik dat ik er niet toonbaar uitzie voor een eetzaal in toch wel een heel erg deftig hotel.
Mijn haar ziet er dan stomweg niet uit. Bovenop mijn hoofd steekt een pluim omhoog die van oor tot oor loopt als een soort van hanenkam, maar dan overdwars.
Het haar dat daarvoor zit, ligt plat naar voren, omlaag, tot het in een belachelijk soort kuifje aan mijn voorhoofd omhoog piekt.
De zijkanten van mijn kapsel staan wijd naar buiten en de achterkant, daar kan ik me gewoonweg geen voorstelling van maken. Wil ik ook eigenlijk niet.
Dus ja, en moet gewoon even gedoucht worden. Anders zie ik eruit als een soort van sociaal zwakbegaafde die per ongeluk uit een gesloten inrichting is vrijgelaten.

De zaterdag hadden we twee lunchconcerten in het kader van de euregionale veiligheidsdag. Of zo.
Lekker gespeeld.
Plezierig gespeeld ook.

De rit naar huis (van Kerkrade naar Almere) werd opgefleurd doordat er een vriendinnetje kwam logeren en vanuit Antwerpen even naar een concertje kwam luisteren en dan mee naar Almere om even een gezellige avond te hebben in Huize Coster-van der Wal.
Heerlijk over kunst gepraat, over interpretatie, werken en zo gesproken en gelachen.

Zo was het toch een mooi weekend.

Inmiddels ben ik al weer een week of drie lekker aan het knorren op Schiphol. En ook dat bevalt me opperbest. Veeeeeeeel leuker dan de lijndienst van het openbaar vervoer.
Leuke collega's, leuk werk. Uitdagend, zonder enorm vermoeiend te zijn.
Ik kom daar echt als chauffeur tot mijn recht.
Morgen mag ik weer lekker drie dagen rijden, en dan van donderdag tot zaterdag weer lekker muziek maken.
Zo maak ik mijn werk week leuk, uitdagend en afwisselend.

Ready to go!!!!