donderdag 27 december 2012

Kerst en oud en nieuw

Kerst.
Dat was even slikken. Want ongewild, en ook zonder dat ik het kon tegenhouden, kwamen er flashbacks van 2 jaar kerst met kanker.
Het eerste jaar, zat ik in het ziekenhuis, groene bloemkool te eten.
Het tweede jaar had ik het galgenkerstmaal bereid. Al stukken lekkerder dan het ziekenhuiskerstmaal, maar toch.
Mijn moeder wilde altijd fondue. Omdat ik het vorige jaar noch de tijd, noch de energie had om een fondue voor te bereiden (nog los van het feit dat mijn moeder met 1 stukje vlees al wel vol had gezeten) had ik besloten om iets simpeler, sneller doch lekker iets van varkenshaas klaar te maken.
Voor mijn gevoel, en dat is echt mijn gevoel, (ik kan het ten slotte niet meer navragen) was mijn ma dan ook heel erg teleurgesteld in het feit dat ik een traditie had laten vallen.

Hoe anders was deze kerst. Lekker rustig opstaan, een rondje gaan rijden met Ilse en Ozzy, en dan heel langzaam de kaasfondue gaan klaar maken.
(Men hale bij de kaasboer een setje van geraspte Italiaanse kazen, bij de appie een flesjes droge witte wijn, en in een pannetje opwarmen tot er een mooie pap ontstaat van gesmolten kaas. Om te dippen een lekker brood, wat groente, paprika, champions en tomaten en: eet smakelijk!).
Toch een fondue. Weliswaar geen bouillon, maar toch. Gewoon lekker op ons gemakje genieten van de dag. Genieten van elkaar. Genieten van de vrije tijd die we hadden. En uiteraard de hoge waterstand van de rivier bekeken, wat huisjes bekeken, en tweede kerstdag naar de schoonouders. Want dat was gezellig. En dat was het ook.
Het contrast tussen kerst 2011 en 2012 is absurd. Eigenlijk niet echt te bevatten.

Sowieso. Als ik eens nadenk over het jaar 2012 en de voorgaande jaren, is het allemaal een beetje onwerkelijk. Een jaar van uitersten.
Het uiterste werd van me gevergd in de aanloop naar de dood van mijn ma. En dat uiterste bleek rekbaar, want dat duurde toch echt even. Om vervolgd te worden door een relatie. Verliefdheid.
Ik moet eerlijk bekennen dat het allemaal nogal surreeel aandoet. Je moeder is net dood, wat doe je? Natuurlijk in Frankrijk een meisje aan de haak slaan. What else??
Maar ja, dat haakje bleek nogal vast te zitten aan het meisje, dus inmiddels woont ze bij me.

Ik ga 2012 achter me laten. Het zal een bitterzoet jaar zijn. Maar vooral ook vele mooie herinneringen aan wat er, los van het pijnlijke, toch aan mooie dingen bij zijn gekomen.

2013, ik ga er geen voorspellingen meer aan wagen. Wellicht een nieuwe stoppoging. Wellicht nieuwe kansen.
In elk geval ga ik proberen mijn blogs bij te blijven houden.
Voor deze lezer: bedankt voor alle steun, en voor de tijd die jullie nemen dit te lezen en te reageren. Ik wens iedereen een mooie jaarwisseling toe. En een geweldig 2013.

(ps: voor de mensen die net als ik de schurft hebben aan vuurwerk en mensenmassa's op oudejaarsavond ben ik vanaf 2355 uur op tv. Op SBS6. Dit samen met vriendjes Martijn, Michiel en Pascal!)


dinsdag 25 december 2012

Verbazing over Nederland in kersttijd.

Constatering 1: Nederland klaagt en kreunt onder een economische crisis.
Constatering 2: Nederland geeft 12 miljoen aan het arme buitenland.
Constatering 3: Nederland schiet met oud en nieuw weer ettelijke miljoenen de lucht in.

Toen ik op facebook dus min of meer schertsend zei dat het met de crisis wel meeviel, zei iemand dat het alleen de mensen waren die het missen konden, die aan die 12 miljoen bijgedragen hebben. Like DUHUH.
En dat brengt mij meteen bij de veel charmantere actie van Q-music. Die bij de kerstboom in Ijsselstein een inzamelpunt had gemaakt voor kerstkadootjes. Deze kerstkadootjes waren bestemd voor mensen die op de een of andere manier geen geld hadden om met hun kinderen Sinterklaas of Kerst te vieren. 86000 kadoos waren ingezameld, en zouden later via de voedselbank verspreid worden.
Het is natuurlijk vrij makkelijk om de poeplap te trekken, wat pegels over te maken op rekening 1234 van serieous request en daarmee voor jezelf de kerstgedachte levend te houden. Dat geld gaat naar allemaal instanties waarvan je hoopt dat ze zich daadwerkelijk bezig houden met het oplossen van de kindersterfte.
Maar als we dat geld dan missen kunnen, waarom maken we ons dan druk om de teruggave van belastingen. Over de btw verhoging. Over de ziektekostenpremies. Over zelfstandigenaftrek. Over HRA. Over kindertoeslag, huurtoeslag en zorgtoeslag.
Want blijkbaar kunnen we het aan...

Maar nee. Dat is niet zo. Want er leven in Nederland vele mensen onder de armoede grens. En nee, dat zijn niet allemaal uitvreters. Er zijn echt heel veel mensen, die heus werken willen, maar gewoon pech hebben. Of echt ziek zijn.
Dat is ook armoede. Maar blijkbaar is het makkelijker en veiliger om problemen ver weg op te lossen, en problemen in eigen land af te doen met het altijd prachtige zinnetje: "Ik moet werken, zodat de buurman tot 11 uur in zijn bed kan liggen".
Dat buurman alle moeite doet om aan het werk te komen, ziet de spreker niet. En dat interesseert hem ook niet.
En zolang als we dat probleem niet hebben opgelost, omdat het prettiger is om je eigen armoede te negeren, blijf ik moreel gezien moeite hebben met die 12 miljoen die het land verlaat.

woensdag 19 december 2012

De verbijstering blijft.....

http://nos.nl/artikel/453072-werkstraf-na-misbruik-stiefdochter.html

Dit artikel stuitte mij tegen mijn borst. Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat de dader met deze grap zo goedkoop wegkomt?

Ter vergelijk: Jantje rijdt met zijn auto over de weg, en de politie houdt hem aan. Niet omdat hij bewust te snel reed, of door het rood ging, nee zijn uitlaat lekte een beetje. De boete hiervoor bedraagt meer dan 200 euro.

Normaliter ben ik vrij hard als het aankomt op verkeersboetes. Dan had je je maar aan de wet moeten houden. Als je geen verkeersboete wil, moet je je maar gedragen in het verkeer. Dat eeuwige gezemel over boeven vangen, vind ik serieus te triest voor woorden. Allemaal van die achterlijke Geert Wilders stemmers die gaan lopen mauwen als ze een boete krijgen voor asociaal gedrag.
 Ik kreeg met de Citroen overigens meer boetes dan met de BMW.
Dit komt omdat ik me heel erg bewust ben van het feit dat een BMW een naam heeft. Een BMW rijder kleeft, rijdt te hard, snijdt af etc. En als ik ergens een schurfthekel aan heb, is het wel aan dat soort asociaal rijgedrag. (Overigens: ik zie meer en meer Audi, Volvo, Mercedes, Volkswagen, Skoda en Renault rijders die dit gedrag vertonen. De meeste BMW rijders niet, eigenlijk.).
Maar goed. Als je in overtreding gaat, moet je niet mekkeren dat je op wat blaren komt te zitten. En al helemaal niet over boeven vangen, want als je stout bent geweest, ben je een boefje. Simpeler kan het bijna niet.

Maar als de politie dan een boef vangt, die zijn stiefdochter misbruikt, en er filmpjes van maakt, krijgt die smeerpijp een werkstraf??? Mijn broek zakt af.

De etterbakjes die in Almere een grensrechter doodschopten, komen er ook genadig van af. Ze waren stoer genoeg om met een groepje een persoon dood te meppen, maar hoeven maar twee jaar te zitten.

Kijk, bovenstaande voorbeelden, maken wel dat mijn overtuiging wat verkeersboetes betreft een beetje wankelt. Niet zozeer vanwege de politie die ook maar zijn werk doet, maar voor wat betreft onze rechtsstaat. Iemand die een verkeersboete begaat, wordt keihard aangepakt, maar de echte smeerlap, die komt er mee weg, lijkt het wel. 2 jaar gevangenisstraf voor doodslag, is een lachertje. Dat is geen recht spreken. Dat is gewoon iemand een aai over zijn bolletje geven, en zeggen: Niet meer doen, lieve jongen... Maar wee je gebeente je met een kapotte uitlaat rondrijdt (en nee, veel mensen zullen dat niet meteen in de gaten hebben) dan ben je zwaar de klos.

Overigens, was ik zelf ook bijna zwaar de klos. Gisteren gaf ik les, en dat was aan de snelweg waar wij beiden nogal eens langsrijden.
Na het lesgeven, stapte ik in, en reed ik weg. Waarbij mij eigenlijk niet echt opviel, dat de rechterkant van mijn raam afgeplakt was. Het was toch wel donker... Maar goed, voor ik de snelweg opdraaide, viel mij een rare vorm op op mijn voorruit. Als je je autoruiten niet goed krabt, krijg je een boete (220 euro) dus als je vervelende reclamefolders over het hoofd ziet, krijg je ook al rap een boete. Zo redeneerde ik, toen ik toch wat mopperig mijn auto aan de kant zette.
Nadere bestudering van die 'reclamefolder' bleek dat het om een hartje ging, gemaakt van post-it briefjes. Door mijn meisje. Die gewoon even langspiepte, en ongezien een liefdevolle versiering maakte. Dat is toch mooi. Maar ja. Goddank kwam ik geen politie tegen. Want dat had me wel een vette, doch liefdevolle boete opgeleverd.

Maar goed. Ik denk dat het ooit ervan moet komen dat de straffen naar delict worden gegeven.
Dus een kinderverkrachter, die krijgt chemische castratie, en een stoere grensrechterdoodtrapper krijgt gewoon 20 jaar, zonder vervroegde vrijlating.
En uiteraard geen pc en tv. Ook geen luxe auping bed. Water, brood en vitaminepillen, houden ze wel in leven. Scheelt geld. De gevangenis hoort geen luxe oord te zijn.

Wellicht is het wel zo, dat verkeersboetes inkomensafhankelijk moeten worden.
Zodat de gemiddelde leasebak rijder met een hoog inkomen niet ff makkelijk wegkomt met een overtreding. Want vaak merken ze die boete niet eens op hun maandsalaris.
Bij die groep zou overigens ook de categorie opgevoerde auto met een petje harder aangepakt moeten worden. Stoerigheid in het verkeer dient heel hard de kop ingedrukt te worden.

Maar ja, iemand zei eens: het is prettig om je te kunnen verbazen. Hoe saai zou het leven zijn zonder.
En gelukkig, er is iets waar mijn cynische geest zich dan over kan verbazen.



zondag 16 december 2012

Over een vis en de Ikea (deel 3)

Een walvis. Al dagen in het nieuws. Want het beest was aangespoeld op Texel. En met man en macht is geprobeerd om dat beest weer terug naar zee te slepen.
Ik ben geen bioloog, maar volgens mij is een walvis die ergens aanspoelt, niet gezond. Anders was hij in eerste instantie niet aangespoeld.
En milieufanaten vonden dat het bergingsbedrijf Smit Tak maar moest opdraven om het ding weg te halen, en naar dieper water te brengen.
Even uitgaande van het feit dat ik het totaal mis heb, en dat we hier praten over een kerngezond beest, die even zijn interne tom-tom niet goed had gelezen. Wie gaat Smit Tak betalen? Welke rijke milieufanaat heeft er even een zakje geld liggen? Of moet heel de samenleving krom gaan liggen, om 1 beest te redden? En is dat heel erg realistisch?
En stel, ik heb gelijk. Die walvis is ziek. Waardoor hij zijn interne tom-tom niet lezen kon. Moet je dan enorm veel geld steken in het redden van een verloren dier?
Moeten al die milieufanaten niet eens wat meer vertrouwen krijgen in moeder natuur? Want moeder natuur is hard. Als een dier ziek is, dan sterft het. Mensen niet, die zijn zo "slim"dat we onze zieken kunnen genezen, soms. Maar een walvis niet. Die gaat dood. Dat is de natuur. Waarom dan toch zo hard vechten tegen diezelfde natuurlijke gang van zaken? Omdat het een walvis is? Als het een haring was, hadden we hem waarschijnlijk gewoon in de pan gelegd. En een zieke zeemeeuw, zou waarschijnlijk gewoon platgereden zijn, door een voorbijrazende vrachtwagen.

Vandaag ben ik met Ilse voor de derde keer naar de Ikea gereden. We wilden namelijk wat opbergvakjes hebben voor in de kast, en die bank die in de aanbieding was, leek ons wel wat.
De eerste bankenset die in Tiel stond, is inmiddels voor de helft afgevoerd. Ik herinner me ineens dat ik die samen met Mattie via het achterommetje naar binnen heb gebracht, omdat die niet door de voordeur paste.
Omdat we twee banken een beetje veel vonden, besloten we om met een aanhangertje, de tweezits bank dan maar af te voeren. Samen met de tafel, en wat plankenzut.
Uiteindelijk bleek dat ik gelijk had: die bank paste ook niet door de voordeur als je hem het huis UIT wilde hebben. In mijn oneindige inventiviteit pakte ik daarom een scherp slagersmes, en begon vakkundig met het uitbenen van de bank. Het ging ten slotte om maar een paar centimeter, en als ik het rugdeel van de bank nu gewoon los zou snijden, dan zou die vast wel door de deur kunnen.
Omdat de voordeur openstond, kreeg ik nogal wat argwanende, verbijsterde en soms zelfs doodsbange blikken te verduren van passanten, die begrijpelijkerwijs iets sneller doorliepen. Je ziet ten slotte niet dagelijks iemand maniakaal op een bank inhakken met een net iets te groot mes.
Uiteindelijk lukte het echter wel om die bank door de deur te krijgen. De flappen die ik losgesneden had, hingen er maar droevigjes bij.
En fin. We scrollen door de tijd. En vandaag dus naar de Ikea. Want het is een regenachtige koopzondag, dus wat doe je: je gaat in de rij bij de parkeerplaats voor de Ikea staan.
Eenmaal binnen, kochten we 8 bakjes. 2 pakjes wegwerp bekers, 2 ecologisch verantwoorde gloeilampen, 1 spiegel (want degene die ik met bloed, zweet en tranen uit de vorige kast heb gehaald is helaas overleden nadat hij van geringe hoogte net niet op Ilses hoofd stuk viel), 3 kleding hoezen, 2 dozen met kaarsen, en we stonden een hele tijd bij een driezits bank te dubben. De enige die er nog was, was in het rood. En aangezien de huidige driezitter ook rood is, en in principe nog wel meekan tot de volgende verhuizing (ik ga hem niet meenemen, al was het maar omdat ik de omgeving hier niet banger wil maken dan strikt noodzakelijk is) toch maar besloten om hem niet mee te nemen. Wat zijn wij verstandig. Hoewel: een impulsaankoop is zo gedaan, dus om te vieren dat we geen bank hebben gekocht, hebben we 5 appelflappen meegenomen. Die wonderwel erg goed smaakten.

Op naar kerst!!!

maandag 10 december 2012

Over de bezuinigingen.

We gaan even terug in de tijd.
Zeg maar 2001. Ik was net student aan het conservatorium in Amsterdam. Behalve veel studeren, dronk ik ook graag een biertje. En dat het liefste na een gaaf concert.
Orkesten als het Metropool Orkest, het Radio Kamer orkest, het Radio Filharmonisch Orkest. Holland Symfonia, Nedpho, KCO, maar ook Militaire orkesten. Zoals De KMK, FKKL werden door mij beluisterd. Want horen was ook studeren.

En ik was zeer zeker niet de enige bezoeker. Wat kon ik genieten van een concert in een mooie concertzaal. De grandeur, de sfeer, het blinkende goud. Alle mensen die er rondliepen, vaak in mooie kledij. Die allemaal ineens hun oren openden en hun mond sloten. Vaak maar goed ook, want de meeste van die chique geklede dames en heren hadden mij te zeer een hete aardappel in hun strot zitten. En ik vond (en vind) het moeilijk om dat niet de gaan persifleren.

In aanloop naar zo'n concert, zaten de aanpalende eethuizen en kroegjes rondom de concertzalen vol met bezoekers. Die voor het concert graag nog even een hapje wilden eten. Ik vaak niet, want als ik een concertkaartje had gekocht, was het geld wel redelijk op. 80 euro voor 1 kaartje, was toch zeker een hele hap uit mijn studiebeurs, en dan wilde ik na afloop ook nog graag een en het liefst meerdere bieren drinken.

Zeker in de donkere maanden, was het vaak een prachtig gezicht. Al die lichtjes in en rondom de theaterzalen, concertzalen. En al die mensen die naar binnen stiefelden, dat gaf een bijzonder soort bedrijvingheid.
Tot uiteraard het moment kwam dat de maestro zijn baton ter hand nam. Dan was het stil in de zaal. En daarbuiten ook vaak. Want afgezien van het normale stadse verkeer, waren er maar weinig mensen op straat. Die zaten binnen, of gingen naar huis.

Na afloop van een dergelijk concert, was het weer drukker. De bussen of trams stroomden weer vol, naarmate de concertzaal leegliep. Luisteraars, verrukt, opgetogen en verrast, gingen vol van die avond weer naar huis. Een gezellig gekwetter vulde de directe omgeving van de concertzalen. En de cafeetjes die er naast lagen, stroomden vol. Soms met de musici die die avond hard gewerkt hadden. Vaak met mensen die wat meer tijd hadden, om onder het genot van wat geestrijke versnaperingen nog gezellig na te praten. En bijna altijd met meerdere studiegenoten, was ik daar ook te vinden. Ook om na te praten. En over onze dromen te praten: zelf ooit een plek in een dergelijk machtig orkest te krijgen.

We gaan heel snel vooruit. We zitten in 2016. Het einde van de kabinetsperiode van Rutte II.
Amsterdam, ik kom er niet graag meer. Het Concertgebouw is failliet, en wat er rest is een grote zwarte vlek. Zoals eigenlijk heel het museumplein een grote zwarte plek is. Het Concertgebouworkest bestaat nog wel, maar kan eigenlijk niet echt meer functioneren. Kleine theaters hebben de kaalslag in de cultuur ook niet overleefd. Musici zitten werkloos thuis, of zijn omgeschoold. Maar de gezelligheid van weleer is er niet meer. Het Metropool orkest bestaat niet meer, dus gave jazzconcerten met toffe artiesten moeten we tegenwoordig op DVD uit Amerika bestellen. Een mooi ballet, vroeger zo vakkundig door Holland Symfonia begeleid, wordt niet meer uitgevoerd. Het beste begeleidingsorkest dat Nederland daarvoor in huis had, is opgedoekt. Dus de grote balletten, die ooit in de Stopera gingen, zijn definitief verleden tijd. De omgeving van de Stopera is ook al zo'n zwarte vlek geworden.
De eethuisjes en de kroegen zijn allemaal vertrokken. Die konden niet meer voortbestaan, toen alle podiumkunsten werden weggebombardeerd.
Mensen die nu na 2000 uur nog op straat zijn, gaan in elk geval niet meer naar prachtige concerten, zoals we die een paar jaar geleden nog wel hadden. De prachtige verlichtte van Baerlestraat, met alle luxe winkels, Broekmans & van Poppel, en het concertgebouw, is nu een bouwput geworden. Er zal over een paar maanden een nieuw winkelcentrum verrijzen, waar de zoveelste V&D en HEMA zullen zitten. En een discotheek, waar TMF hoogtij viert.

We moesten bezuinigen op cultuur, zeiden ze. Dat hebben ze gedaan. En hoe. Het sprookjesachtige Amsterdam, waar je echt kon genieten van goeie concerten, dat bestaat niet meer. De toeristen die eerst voor het Rijksmuseum en het van Goghmuseum kwamen, komen niet meer. Ook die werden weg gesaneerd. Wat rest is het Anne Frankhuis en talloze coffeeshops, waar hinderlijke Engelse en Italiaanse toeristen komen.

Maar het goeie aan (podium)kunsten dat Nederland in huis had, is definitief afgebroken.  Verdwenen. Komt ook niet meer terug.
We kunnen inderdaad trouwens de grenzen maar beter sluiten. Welke ezel wil er nu in een land wonen die zijn eigen cultuur de nek omdraait. Help de immigranten, stuur ze terug. Wij hebben geen cultuur meer, dus hoe en waaraan zouden ze zich moeten aanpassen? Geert Wilders, VVD, bedankt! Bedankt voor het stelen van onze identiteit. Van onze creativiteit. Van ons LAND.


Over electronica en rijden.

Mijn kennis omtrent computers gaat zover als dat de techniek het doet. Doet de techniek het niet, weet ik het ook niet meer.
Een paar dagen geleden moest ik een formulier uitprinten. Nu hadden Ilse en ik hetzelfde merk printer, dus ik dacht dat dat een typisch gevalletje van plug 'N play was.
Maar nee. Toen ik vol verwachting op het knopje 'print' klikte, gebeurde er schokkend weinig. Er klonk wat vermoeid gereutel, en er verscheen een venster in beeld met een onleesbare tekst. Waaruit bleek dat de drivers niet geinstalleerd waren. Op dat soort momenten raak ik het spoor volledig bijster, en wil ik gewoon duizend keer op 'print' klikken, in de hoop dat hij het na 1000 keer gewoon doorheeft.
Maar dan blijkt maar weer hoe prettig het is om een vrouw in huis te hebben, die dit soort dingen wel snapt, en ook snapt dat ze mij dan achter de computer vandaan moet trekken. En haar lukt het met de diverse muisklikken gewoon om die printer aan de praat te krijgen.
Dit komt waarschijnlijk voor een groot deel door mijn wat wazige gebrek aan geduld. Toen geduld werd uitgedeeld, stond ik waarschijnlijk in de rij bij het uitdeelpunt voor eetlust. Want daar heb ik veel meer van. Begrijp me niet verkeerd, ik heb heel veel geduld als het aankomt op een leerling die iets echt niet snapt. Dan heb ik het geduld van een engeltje.
Maar als het op techniek aankomt, waar je bij aanschaf vele zuurverdiende Euro's aan kwijt bent, dan vind ik dat ik mag eisen dat het werkt. Hoe dan ook. En als het dat niet doet, dan kan ik 100 oorzaken aanwijzen, die allemaal niet met mijn gebrekkige geduldigheid te maken hebben. En die kloppen dan meestal ook.
En dus word ik vaak teruggefloten. Dan doet Ilse dat. Om te voorkomen dat haar printer door het raam zeilt. Zeker nu het zo koud is, is er haar veel aan gelegen dat de ramen heel blijven. In elk geval gedurende de winter.

De BMW.
Liet ik een ettelijk aantal maanden geleden mijn linker koplamp vervangen (ja, ook bij BMW schijnen die dingen stuk te kunnen) hadden ze hem wat te hoog afgesteld. Waardoor het voor de onschuldige tegenligger vaak leek alsof ik met groot licht reed. Natuurlijk is dit niet zo, want alleen het linker licht scheen wat hoger dan normaal, maar goed vele seinen waren mijn deel. Soms waren er mensen die mij inhaalden, en uit pure onwetendheid maar hun mistlamp aanzetten.
Eergisteren reed ik na een concert naar huis, en halverwege de rit, vond een meneer in een busje het nodig om achter mij te gaan seinen. Hinderlijk, aangezien ik geen flauw benul had over de achterliggende reden voor dit hysterische geknipper. Maar goed. Thuis aangekomen, toch maar even kijken wat er dan zo vreselijk mis was met de kont van mijn auto. En jawel: mijn linker achterlicht was zo dood als een pier. Het remmen en knipperen en zelfs de mistlamp waren springlevend, maar het achterlicht was kapot.
Beide bovenstaande zaken, zijn dingen waaraan ik mij danig kan ergeren als het om andere weggebruikers gaat. Ik snap niet dat mensen hun verlichting niet controleren. En nu was ik dus zelf in overtreding. (Naar mijn inzichten dus, niet eens echt wettelijk).
Vandaag toch maar naar de KwikFit, want ten slotte hebben ze daar mijn koplamp zo belachelijk hoog gerepareerd. Uiteraard zonder enige vorm van smoezen of weerwoord werd ik door deze kerels weer vlot op weg geholpen. Alle verlichting werkt nu weer zoals het moet. Hulde aan deze knullen in Tiel.
Daarover gesproken: ik hoorde iemand op de radio foeteren over dat 'slome wijf die maar 80 reed op de snelweg'. Ze moet maar winterbanden kopen!!!
Juist. Het is winter, er ligt sneeuw op de weg, er valt sneeuw, er valt ijzel, er liggen sneeuw en ijsresten op de weg.
Grofweg 11 maanden geleden overkwam ons dit ook. Dus 11 maanden lang hebben we min of meer normale weersomstandigheden gehad. Dan vind ik het niet gek, dat als er nu weer koude derrie uit de lucht valt, mensen voorzichtig rijden.
Ik vind dat mensen met ESP ESR ABS ASC EBS  TC en Winterbanden meestal totaal van de pot gerukt zijn. Met hoge snelheden ploegen ze zich langs de mensen die het, gezien de weersomstandigheden rustig aandoen. En deze lui realiseren zich totaal niet dat wat ze hebben, niet meer dan een schijnveiligheid is. Want als de meerderheid van de mensen het niet aandurft om over de 80 heen te gaan, kun je als enige wel harder rijden, maar die zogenaamde veiligheid helpt je dan heus niet. Die helpt niet bij onverantwoord rijgedrag. Het hebben van al die opties, ontslaat je niet van de verplichting om je aan te passen aan het weer en het verkeer. Ik heb van al die opties geloof ik alleen anti-slip-controle. En natuurlijk all season banden, waarmee ik tot op heden nog geen slip over de sneeuw heb gemaakt. Prima dus. En ik heb ook geen enkele behoefte om mijn asc uit te proberen. Dus rij ik rustig. Hou ik veel afstand, en pas mijn snelheid aan.
Want ondanks dat mijn BMW niet mooi is (met dank aan de zielige ettertjes die er nog wat krassen extra op maakten) ben ik toch zeer gehecht aan het vervoermiddel. En dat al die lui in hun leasebakken dat niet zijn, is eerlijk gezegd niet iets waar ik hinder van hoef te ondervinden.

Dus namens mij (en ik hoop namens alle redelijke mensen): die man of vrouw die voor het eerst in 11 maanden weer in de sneeuwshit reed: lekker rustig aan rijden, en jezelf niet laten opfokken door gestoorde idioten die per se sneller willen!!!!


dinsdag 4 december 2012

December.

Sinterklaas.
Zo'n dag die je met familie viert. Dus togen Ilse en ik naar het zuiden des lands, om bij mijn zus en haar dochter sinterklaas te gaan vieren.
Met redelijk gemengde gevoelens stapte ik in. De laatste keren dat ik naar het zuiden trok, was om de dood van mijn moeder af te handelen. Dus ergens in mijn onderbewuste rommelde het. Gaf zo'n beetje een gejaagd gevoel. Alsof er haast was. Calamiteiten. Maar die zijn er toch ruim een half jaar niet meer.
Sinterklaas betekende altijd: veel snoep, erwtensoep, worst, nog meer snoep, heel veel snoep, een mooie stapel kado's en nog veel meer snoep.
En dat hetzij in heerlen, hetzij in Schin op Geul.
Daar aangekomen, gingen we eerst het Beest uitlaten. Want ja, een hondje op leeftijd die toch bijna 2 uur in een auto zit, wil wel uiteraard zijn geurvlaggen planten in een vreemde stad.
De traditie is voortgezet. Want er was snert, worst en veel meer snoep dan 4 eters waaronder 1 hele kleine en 1 hele grote, op konden.
Uiteraard moet ik vaststellen dat mijn zus toch meer genetische afwijkingen van mijn moeder heeft dan goed voor haar is.
Zo kon onze moeder geen maat houden. Niet qua lekkernijen, maar ook niet qua hoeveelheid kado's. Spraken we een bepaald budget af, dan ging zij er overheen. "Gewoon een paar kleinigheden". En elk jaar weer bezag ik met stijgende verbazing de hoeveelheid "kleinigheden". Ook dit jaar was daar geen uitzondering op. En maar volhouden dat we het toch wat rustig aan moesten doen. Jaja.
Wat zou het leuk zijn geweest als mijn ma er nog was geweest. Om Ilse te leren kennen. Aan de andere kant: als ze nu nog had geleefd, was er van Sinterklaas geen sprake geweest. En zou de marsepein opgelost moeten worden in morfine. Maar toch.
Het feest zonder onze moeder, en toch totaal in de geest van onze moeder (met grote dank aan Larissa) was hoe dan ook als vanouds. (Zozeer als vanouds dat ik de terugreis een beetje last had van mijn buik).

Ondanks die lege stoel.
Die lege stoel die de hele maand december een beetje zal blijven knagen. Die lege stoel die rond de 22e toch wel zo'n beetje erg leeg zal zijn. Want dan verjaarde ze. Niet dat ze dat vierde, want meestal deed ze of ze niet thuis was, en namen we haar mee uit eten. En zat ze te mopperen op mensen die een kerstkaart stuurden waar ook en passant nog even een felicitatie op stond.
Kerst. Ook zoiets. Wel of geen fondue. Want gourmetten, daar deden we niet aan. Vette walmen enzo. Een bouillonfondue. Dat moest het zijn. Maar eerlijk gezegd weet ik niet of ik heel erg hard aan een fondue wil vasthouden. Sommige tradities komen tot een natuurlijk einde bij het wegvallen van degene die ze begon.
De 24e, kerstavond met kerstbrood en onvervalste Brabantse worstenbroodjes (dus geen saucijzen). En de hele ochtend van eerste kerstdag ruzie zitten maken over de hoeveelheid knoflook in de zelfgemaakte knoflooksaus. Nu kan ik dus wel gewoon lekker veel tenen knoflook gebruiken...

December... Lastige maand zo. Goddank voor Ilse.


Wie echt een klotemaand heeft, en dat compleet onvoorbereid: de familie van Richard Nieuwenhuizen. Een grensrechter uit Almere. Die werd in elkaar gemept omdat een paar rotte appels uit Amsterdam niet tegen hun verlies konden. Zozeer in elkaar gemept, dat hij overleed.
Dag Sinterklaasje. Dag Kerstman. Waar ik me nog min of meer voor kon bereiden, is zijn familie totaal onvoorbereid. Sinterklaas, kerst, oud en nieuw. Alles zonder hun vader, oom, zoon. Wat leef ik mee met het gezin en familie van die man. En wat hoop ik dat ze ergens in hun rauwe pijn, in hun onmetelijke verdriet ergens van vrienden en familie de warmte, de steun vinden die ze meer dan broodnodig zullen hebben.

Uiteraard moest er een steunbetuigingssite komen. En dat is goed. Mensen moeten ook hun gevoelens kunnen uiten, met als hoogtepunt: Een of andere Ellen die over "marokanen" begon en dat ze "agresief"  waren.
Zulke Arische dames zijn natuurlijk een smet op zo'n site. Want het heeft er natuurlijk geen drol mee te maken of die rotte appels uit Marokko komen. En als je als rechtgeaarde blanke dan nog niet eens foutloos kan fulmineren, kun je maar beter gewoon niet schrijven.
Ik hoop oprecht dat de daders hun straf krijgen die ze verdienen. Als je ze 6 jaar geeft, komen ze buiten, en hebben ze niks geleerd. Zijn ze alleen nog maar crimineler. En kosten ze ons nog meer geld. Geef ze maar levenslang. Gewoon, tot hun dood. Dat is het goedkoopste.


Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...