Wat een week

Ik verkondigde dus vol trots en blijdschap dat ik een andere auto gekocht heb. Behoorlijk mee in mijn nopjes, al veel kilometers ermee gereden.
En omdat ik ik ben, en ik wat vriendjes heb die hun hand niet omdraaien voor het tweaken van auto's raadden zij me aan om mijn toch al fraaie bolide te verfraaien met een echt lederen stuur.
Top, ga ik in mee. Dus besteld samen met een paar dingen die ikzelf al op mijn lijstje had staan.
So far, so good.
Vrijdag kwam dat pakket aan, bij het postpunt in de buurt, dus om 9:00 uur liep ik er helemaal blij heen. Zijn ze dicht. Pas om 10:00 uur.
Goed, dat had ik kunnen weten, als ik iets wakkerder zou zijn op de momenten dat ik er langs loop, de openingstijden staan best groot op de deur.
Weer teruglopen, door de verzengende hitte.
Een klein uurtje verder nieuwe poging wagen.
De juffrouw aan de balie wilde per se een legitimatie zien, dus enigszins minder blij trok ik mijn portemonnee, om daar mijn rijbewijs uit te toveren.
Mijn achteloze gezoek veranderde per seconde in een steeds wanhopiger gegraaf in mijn portemonnee op zoek naar dat sakkerse roze pasje. Maar welk vakje ik ook open rukte, geen roze pasje.
Fukkediefuk.
Dat was dan de tweede poging, die me duidelijk maakte dat ik niet alleen mijn pakje niet in ontvangst kon nemen, maar een veel groter probleem blootlegde: waar de fuck had ik dat kutkaartje gestoken?
Wederom thuis, zonder pak, en dus ook zonder rijbewijs begon er een gefrustreerd gesakker en gezoek.
Maar dat pasje bleef weg.
Nagaan, wat heb ik met mijn rijbewijs gedaan?
Ik zou het niet weten.
Tot de bliksem insloeg: die had ik gebruikt voor het overschrijven van mijn auto. Dan ligt dat ding, als het daar ligt, nog in Veenendaal.
K U T.
Vriendje Ken lastig vallen. Uiteindelijk had ik dus inderdaad mijn rijbewijs met een royaal gebaar daar na het overschrijven, laten liggen. Stom.
Dus dik een week rond gereden zonder dat ik zelfs maar door had dat ik mijn rijbewijs kwijt was. Dat dan wel.
Maar soms zou het zo fijn zijn als ik op dat soort momenten NIET mezelf zou zijn. Welke sukkel steekt na een formaliteit zijn rijbewijs niet meteen terug waar die hoort. Ja, IK dus.
Nu is het geen straf om mijn rijbewijs in Veenendaal op te moeten halen. Zeker niet met mijn auto. Rijdt nog steeds heerlijk.
Maar toch. Ik had wel betere dingen kunnen doen op een vrije maandag morgen.
Plus dat de overheid alles digitaal wil maken, maar als het op een rijbewijs aan komt, kunnen ze opeens niet in de systemen van RDW of CBR kijken of ik mijn rijbewijs heb, en wordt je zwaar gestraft, alsof je een aanslag op het partijkantoor van de FvD aan het beramen bent.

Ons kind. Jente. Een geval apart, en dan komt ze nog goed weg als je in ogenschouw neemt wat en wie haar ouders zijn.
Ze kwam thuis met het verhaal dat ze poep moest opruimen op de wc van school. Want zij was de voorlaatste die van de wc gebruik had gemaakt, en dus zou zij wel schuldig zijn aan het bevuilen van die wc.
Op zich vind ik het niet verkeerd dat als een kind vuiligheid maakt, hij of zij het ook moet opruimen. Tot daar geen probleem.
Wat ik wel een probleem vind, is dat Jente bij hoog en laag volhield dat het niet haar zooi was. Maar het wel, samen met twee vriendinnen, op moest ruimen.
Dat is geen waarheidsvinding. Dat is geen "recht doen", dat is willekeur. En daar hou ik nu net niet van. Niet in dit opzicht.
Als het bevuilen van toiletten op een school een probleem is, moet je dat als school mijns inziens creatiever oplossen dan een kind beschuldigen en straffen, zonder dat je 100% zeker bent dat het beschuldigde en bestrafte kind ook daadwerkelijk de dader is.
Ik snap ook wel dat de juffen er geen tijd of zin in hebben, maar eerlijk gezegd: dat is ook niet mijn probleem.
Laten we wel wezen: treinen, bussen en vliegtuigen, en blijkbaar ook scholen: mensen leven er als varkens, en krijgen van huis uit niet mee dat je dat soort ruimtes moet schoonhouden. Maar nee, mensen tyfen hun zooi maar waar ze zitten, en zitten vervolgens luid te janken dat het allemaal zo duur wordt. Joh, wat gek...
Goed. Hoe dan ook: dit tijdens mijn ontbijt aangehoord te hebben, werd ik knorriger en knorriger. En besloot samen met mijn eega maar verhaal te halen bij de juf.
En je raadt t al....
Het verhaal was toch een beetje anders.
Jente wilde graag de topper van de dag worden, samen met 2 vriendinnetjes, en bood aan om de zooi van een ander op te ruimen, in ruil voor een beloningssticker op haar voorhoofd, en een eervolle vermelding op het bord. En als je topper van de dag wil worden, met beloningssticker op je kop en een eervolle vermelding op het bord, MOET je wel iets doen dat verder gaat, dan een propje van de grond rapen.
Mijn opgepompte houding van vader die verhaal gaat halen, verdween als lucht uit een leeglopende ballon.
En dan zijn we er nog niet.
Bij een van de extra klasjes houden ze een tentoonstelling waarbij ouders/verzorgers van harte uitgenodigd zijn om een kijkje te nemen bij de maaksels van hun kroost.
Hartstikke leuk natuurlijk.
Jente wist echter droevig te melden dat er wel niemand voor haar zou komen, want papa is buschauffeur en die werkt altijd laat. En mama MOET het huishouden doen, dus heeft ook geen tijd.
Dafuk???
Vaak kan ik best vrij maken om belangrijke dingen van mijn dochter bij te wonen. En anders stuur in vervanging in de vorm van iemand die mijn dochter op zijn minst een beetje aardig vindt. En moeders: ach dat huishouden van ons, blijft er als een van Jan Steen, dus die kan best even komen kijken.
Waar dat kind het allemaal vandaan haalt, is me een raadsel, maar die duimen zijn nog lang niet dik genoeg, dus ik vrees dat er wel een en ander nog aan zit te komen.

Dit geschreven hebbende, begint mijn weekend morgen weer. En gezien het feit dat Ilse een weekendje weg is met een vriendin, heb ik met Jente het rijk alleen.
Jan Steen is al onderweg om de feestvreugde te vergroten.
Ik wens eenieder een mooie toe.

Toekomstige herinneringen.

Ik denk dat verreweg de meeste mensen die dit lezen, doorklikken vanuit Facebook.
Dat is ook de enige manier waarop ik deze stukjes proza kan "promoten". Ik heb geen instasnap, gramtwit of chatter, waarlangs ik mijn gedachtenspinsels en hersenscheten naar buiten kan schieten.
Waarom ik verder de schurft heb aan Facebook en andere sociale kanalen, mag volslagen duidelijk zijn. Maar dit is een van de redenen waarom ik het in mijn leven tolereer.
Een andere reden is dat ik een aantal mensen uit mijn roerige verleden in mijn lijstje heb staan, en dat vind ik leuk.
Een oud klasgenote die een kind heeft en vol trots meldt dat haar kind geslaagd is voor de middelbare school. De oprechte en terechte trots dat je een kind naar een diploma opvoedt, is sowieso al best mooi om te zien. Van oud klasgenoten of collega's of verre vrienden, vind ik het helemaal mooi.
Of het opzoeken van mensen die ik meemaakte als kind, om te kijken of en hoe ze (nog) leven, en kijken of er wederzijdse interesse is om elkaar weer eens te spreken en herinneringen op te halen.
Er zitten ook wel leuke kanten aan dat gezichtenboek.
Facebook zelf heeft een knopje "herinneringen" in zijn menu staan, waarin je je eigen gedeelde zin en onzin kan terugkijken. Per dag dus.
En elke ochtend, in de stille uurtjes (of minuutjes) heb ik er aardigheid in om te kijken wat ik 1 jaar, 2 jaar, 3 jaar, etc... geleden deed.
Vandaag, exact 2 jaar geleden, speelde ik mijn allerlaatste noten op trompet. Bronbeek. Met erop volgend het dienstbevel om te blijven eten. Iets dat geen straf is daar.
Ik kan me herinneren dat ik die periode, die tijd, twee jaar geleden ervoer als behoorlijk turbulent. Emoties die alle kanten op knalden.
"Had het maar".
"Was ik maar".
Toch heeft het nog best wel een poosje geduurd voor ik echt vrede met mezelf kon sluiten. Ik probeerde zelfs een deurtje open te houden, door het aanschrijven van de plaatselijke veteranenclub om mezelf aan te bieden als trompettist voor een signaal, zo op zijn tijd.
De eerste reactie was knetterend van enthousiasme. Dát wilden ze wel. Dát was geweldig. En bla en bla. De lokale veteranenvoorzitter voegde me zelfs toe op facebook. Maar het heeft nooit geleid tot het opduiken van mijn trompet. Deurtje bleef dicht. En dicht uit onwil en onkunde of dicht uit voorzienigheid, het heeft vast een goeie reden, en ik was niet van plan om er verder veel meer moeite voor te doen.
De herinnering is nu weemoed, met meer een glimlach dan een traan. Ik zit niet meer dagelijks en zelfs niet meer met regelmaat mezelf af te vragen hoe of wat.
En ik denk dat ik inmiddels zoveel meer rust heb, dat ik zonder dat ik volslagen ontoerekeningsvatbaar word naar een concert zou kunnen gaan. Ja, mits ik de tijd heb, natuurlijk. Want om de een of andere reden, blijft een week maar 7 dagen hebben, en mijn gezin, mijn werk en overige zaken, weten toch van die 7 dagen het grootste deel in beslag te nemen.

Mijn zorgvuldig opgebouwde imago als lompe, stoere hork, heeft gisteren (alweer?!?! Ja, alweer... Boeiend) een gevoelige knauw gekregen.
Kaalgeschoren kop, met een petje. Oorbel, tattoo's. Stoere zonnebril, stoere mannelijke sieraden aan rechterarm. Poten ferm, haast militair (tja, dat zit er nu eenmaal ingestampt) op de grond.
En niet fucken, want ik kan behoorlijk directief zijn in mijn aanwijzingen.
En natuurlijk beleefd als mensen mij (de meest stupide) vragen stellen.
Daar staat uw buschauffeur.
Maar ja. Stoer of niet. Imago of niet. Als mijn dochter aan de juiste touwtjes trekt, dan verdampt het stoere, en ben ik gewoon een weekdier. Een trotse vader die zich met hele grote regelmaat verbaast en vertedert.
Gisteren was ik samen met Jente als eerste beneden. Ik regel dan het ontbijt, prop het lunchtrommeltje vol voor op school, en luister naar het gekakel van mijn dochter. Of hoe ze met wisselend succes een volkomen onbegrijpelijk spelletje op de tablet speelt.
Ze kwam naar me toe en drukte me iets in mijn handen. Een armbandje. Zelf gemaakt. Felroze en oranje kraaltjes. Veel pastel ook. Formaatje baby. Maar dan op mijn pols gemaakt.
En lompe, stoere hork of niet: als je dochter je dat vol trots aanreikt, dan draag je dat. Punt uit.
Het armbandje steekt wel af, moet ik zeggen. Of ik hem mooi vind: ja. Hij is gemaakt door mijn dochter. En dus is dat mooi. Een universele vaderlijke regel.
Niet alleen dat, maar over vier of vijf jaar, zit ik in de ochtend mijn herinneringen door te bladeren, en zie ik een foto, van vandaag. Met dat armbandje. Over vier of vijf jaar, is dat "stom". Want ouders zijn stom en begrijpen niks. En kan ik weer even met weemoed terugkijken.
De mooiste reactie erop, kwam van busco B, die gelijk enthousiast een exemplaar bij Jente bestelde. Iets dat niet alleen getuigt van grote vriendelijkheid en liefheid, maar ook van een uitstekend inzicht in hoe je met kinderen omgaat. Wat een heldin.

Op mijn werk kom ik ook vaak in aanraking met kinderen. Figuurlijk dus. Zowel echte kinderen, als volwassenen die het mentale niveau van een kind nooit ontstegen zijn. Meestal loopt het voor beide varianten wel goed af, soms is het kantje boord.
Ik was als 2e bus voor een remote-afhandeling, en de grondstewardess kwam met een ongebruikelijke dosis eerlijkheid melden dat ze het niet vaak deed. Prima, we loodsen elkaar er wel doorheen.
Terwijl we aan het babbelen waren, omdat we wachtten op een teken van de kist, werkte zich er een jochie van een jaar of 5 door de draaideur naar buiten. Was niet helemaal de bedoeling, maar omdat we in de deur een schim achter het kind zagen, gingen we er beiden vanuit dat dat de moeder zou zijn. Nog steeds niet de bedoeling, maar hou ze vooral samen.
Het jochie had echter al snel in de gaten dat de schim niet zijn moeder was, en wilde dus weer in de draaideur naar binnen.
Was daar wat laat mee, doch de schim achter hem, bleef die deur doordrukken om naar buiten te kunnen.
Dat resulteerde erin dat het joch tussen deur en kozijn terecht kwam. En die schim, die duwde door. En door. We zagen het jong steeds meer verpletterd worden, steeds paniekeriger uit zijn ogen kijken.
De stewardess in kwestie raakte ook een beetje in paniek, en begon als een gek die deur terug te duwen. Je wil niet vlak voor je einde dienst geconfronteerd worden met een dood kind. Geeft zoveel administratieve rompslomp.
Het jong kon gelukkig ontzet worden, en de schim werd een forse dame, die schrok van haar eigen poging tot dood door schuld. En kreeg vervolgens de volle laag van de stewardess. Want uiteindelijk had zij nog geen cue gegeven dat de bus kon worden geboard.
We besloten daar ter plekke dat we ooit samen een boek gaan schrijven over mensen op de luchthaven.
Want onze lieve heer kent vreemde kostgangers, en nagenoeg allemaal komen langs op Schiphol, als reiziger, of als medewerker.

Hilarisch dat in Rusland nu de ene boef in opstand is gekomen tegen de ander. Ik hoop dat de Oekraïeners met net zoveel genoegen kijken naar de strapatsen van die twee klojo's als ik.
Mijn weekend is begonnen, met een etentje met zus, zusje, partners en nichtje. Dat was weer eens een ouderwets gezellig en culinair niet teleurstellende ervaring. Het bedienend personeel was als vanouds weer eens nauwelijks voorbereid op onze disfunctionele ploeg, en dat was bij vlagen komisch. Ik wens eenieder een heel goeie toe.

Fijn om tevreden te zijn

 Wat hebben we het goed samen.
Wat was het lekker, even met zijn tweetjes er tussen uit. Even niks hoeven.
Ilse vond een airbnb voor een paar dagen in de buurt van daar waar het voor ons allemaal begon, een dikke 11 jaar geleden.
We zakten af, en kwamen terecht in een heel klein, onooglijk dorpje in Noord Frankrijk. Een omgebouwde boerderij, met een grote binnentuin. Waar het haast "unreal" rustig was. Geen lawaai van spelende en ruziënde kinderen. Geen vechtende katten. Gewoon helemaal niks.
Niks? Nee, dat is niet waar. Want we werden overspoeld door geluiden van kwetterende vogels, ritselende en tjirpende insecten, een tokkende kip, die wél tokte, maar geen eieren (meer) legde voor ons "petit dejeuner".
Maar voor de rest helemaal niks.
We kwamen aan en waren aanvankelijk van plan om die avond lekker romantisch te eten in het naburige St. Pol sur Ternoise. Hét dorp.
Maar we hadden ons uiteraard niet gerealiseerd dat ook in Frankrijk op maandagavond alle zichzelf respecterende etablissementen dicht zijn. En in romantische vette hap hadden we weinig zin.
Omdat we in ons huisje niet beschikten over een keuken, waren we aangewezen op instant noodles, wat crackers en wat voorverpakte gevulde wijnbladeren en wat stukken fruit, die we vlak voor sluitingstijd nog bij de plaatselijke Lidl konden weggrissen.
Tot zover dus ons romantische diner.
De meeste mensen zullen hun aankomstdag aan de hand van dit soort zaken bepalen, wij niet. Wij staan net ver genoeg van de realiteit af, dat we dit soort dingen totaal over het hoofd zien. ADHD of zo.
Maar we waren vast van plan om gedurende ons romantische uitje ten minste éénmaal iets romantisch te gaan doen en dus slaagde Ilse erin om voor de dag erop een lunch te reserveren in de nabijgelegen stad Arras.
Ons verblijf (La Gran'Porte) was verder geweldig. De gastheer die ons ontbijt verzorgde was vriendelijk, en op de achtergrond. Gastvrij en hartelijk. Het gebouw en de tuin sfeervol, idyllisch. Precies wat je van een paar honderd jaar oude Franse boerderij zou verwachten.
En misschien wel wat overdadig, want de ontbijttafel stond zó vol, dat er geen sprake kon zijn van het "petit", waar die Fransen van spreken als ze het hebben over "petit dejeuner".
We lagen lekker te niksen in de tuin. Te genieten van even geen prikkels, even niks om te moeten.
De dag erop gingen we er al vroeg uit om onze romantische lunch te gaan verzilveren. In Arras.
En Arras, is dus gewoon een kleine, doch zeer charmante stad. Veel leuke pleinen. Grappige winkeltjes.
En dus een heel fijne lunchgelegenheid alwaar we, om de trip-down-memorylane te voltooien, crepes gevuld met ham, kaas, champignons en bechamelsaus aten. We wilden eigenlijk na afloop even lekker in een koel, groen parkje uitbuiken, maar we konden dus nergens een parkje vinden. Nog geen sprietje gras. Ja, toen we wegreden. Uiteraard precies op de plek waar we niet hadden gekeken...
En voor de rest: echt even niks. En ondanks dat je van alle kanten, kanalen, mensen etc. hoort dat het belangrijk is om regelmatig er tussenuit te gaan, weet je pas dat dat klopt, als je het zelf gewoon doet.
We hadden dit al vaker in ons hoofd om te doen, maar telkens kwam het er maar niet van. En nu hebben we aan den lijve ondervonden hoezeer het goed voor ons is.
Uiteraard konden we niet zonder een paar kleine presentjes voor ons kind naar huis. Dus ook haar hebben we verwend met worstjes uit de supermarkt (tja, waar je zo'n kind al niet mee kan verwennen) en wat nieuwe poolnoodles.

Wat hebben we het goed samen.
Dankzij veel en noest spaarwerk, (en familiaire giften, zo her en der) konden wij begin dit jaar ons kleinste kamertje laten renoveren. En niet alleen dat.
Mijn tijdelijke auto was dus ernstig tijdelijk. Niet geheel tegen de verwachtingen in, wel iets eerder dan gepland, besloot de tijdelijke auto dat het zijn tijd was, en dus tijd voor een ander. Die tijdelijke auto kwam er omdat ik die tijd wilde gebruiken om eens te bedenken wat ik zou willen als we ons budget eens zouden verhogen.
Goed, dus voordat het zijn en mijn gewenste tijd was, vertrok de tijdelijke auto naar de eeuwige snelweg, en gelukkig kunnen we het met één auto af, waardoor ik Ilse autoloos maakte, tot ik dus bedacht had wat er voor ons budget mogelijk was.
Gelukkig heb ik een Sjoerd, een René en een Ken, die hun kennis en inzicht wel met mij wilden delen, en zo kwamen we bij de nieuwe auto uit.
Een nieuwe auto, die we eigenlijk pas volgende week zouden halen, vanwege logistieke zaken.
Maar omdat we woensdag besloten om toch lekker de tijd te nemen om op ons gemakje naar Nederland terug te keren, besloten we om dat moment te gebruiken om de nieuwere auto in ontvangst te nemen.
En het blijkt dat het oprekken van het budget dus serieus gevolgen heeft voor wat je koopt, want de eerste 60 kilometer waren heel erg fijne kilometers.
En nu heeft Ilse haar autootje weer terug tot die na de apk afgevoerd kan worden.
Dat autootje van Ilse is 19 jaar oud. Heeft dik 2 ton gereden, en heeft alles gegeven. Zelfs met een lekke koppakking helemaal naar Frankrijk en terug, zonder centje pijn. Versleten koppeling, maakt niks uit. Gassen als een malle. Rottende dorpels: geen probleem, we rijden iedereen zoek in de krappe bocht van de a9 naar de a6. Ja, de achterdeuren die niet meer open willen. Dat is wel een dingetje.
Ze heeft wel een ere-plaatsje in de vitrine van mijn modelauto's verdiend, zou ik zo zeggen, dat kleine, dappere kreng.
Mijn nieuwe auto: een Citroën C4 picasso. Kan niet missen, toch? Je bent liefhebber of niet.
Geleverd door vriendje Ken. Die heeft mij nog nooit een auto verkocht die niet naar zijn geld was. Die heeft mij nog nooit op oneerlijke wijze iets verkocht.

We hebben het goed, maar binnenkort gaat het stuiven in ons huis.
We waren na dik 11 jaar wel eens toe aan een nieuwe computer. Deze laptop, nu dus dik 11 jaar oud, mist niet alleen toetsen, het hele toetsenbord is simpelweg dood.
Dus aan de laptop zit een los toetsenbord gekoppeld.
De muis van de laptop, doet weinig, maar als ik er wat mee probeer, is de enige reactie van het ding, erop gericht om mij gruwelijk te irriteren. Dus een losse muis hangt er ook aan. Die is inmiddels al 2 keer gevallen, dus ook de losse muis moest vervangen worden omdat de eerste ook niet veel verder kwam dan het leven van mij als blogger volstrekt en onoverkomelijk te verzuren.
De laptop is traag als een volstrekte malle. Werkelijk. Hemeltergend traag. Soms type ik een blog, en dan zie ik pas op het einde van een zin, die zin achter elkaar ineens verschijnen, in plaats van gewoon het normale typen wat je doet.
Dus daar komt ook een nieuwe voor.
Nogmaals: we hebben het goed.
Maar met de komst van die nieuwe, voorzie ik dus dat ik het allemaal weer niet snap. Dat ik alle vermaledijde wachtwoorden weer ergens vandaan moet zien te halen, en niet snap hoe het werkt met wachtwoordherstel. Dus op de pc, maar ook op mijn telefoon.
Ik hoop dat als ik de volgende blog ga tikken, het minder warm is, zodat mijn toch al hete hoofd, niet nog heter wordt en ik niet door tegenwerkende computers gedwongen wordt om tot op het bot gefrustreerd een nieuwe laptop uit het raam te kwakken. Mini-update: er zijn een paar zinnen reeds op de nieuwe laptop getikt, en het valt niet mee. Net ff kleiner. Maar vooral: anders. Gelukkig was Ilse zo wijs om het ding alvast in te richten...

We kunnen klagen wat we willen.
Het is namelijk geen nieuwe auto. Integendeel.
Het is geen top of the bill nieuwe laptop die we kopen.
En onze korte vakantie ter ere van ons huwelijk? Geen superdeluxe verblijf in een all-in reservaat, ergens op uren vliegen vandaan. 
Het is allemaal heel erg bescheiden.
Maar dit kunnen we toch maar mooi doen. Tuurlijk. Het kost veel tijd en geduld. En veel opsparen van extraatjes en salarissen. En ik ben heel blij dat we in de omstandigheid verkeren dat we dat kunnen doen. En er zijn zat mensen die het beter hebben. Nieuwere auto's kunnen kopen. Betere computers. Grootsere vakanties.
Maar dit kunnen wij doen. Hier worden wij blij van. En we kunnen zelfs iets voor Jente meenemen naar huis. Wat worstjes waar ze zo dol op is. Een kleinigheidje.
Dit is voor ons waar we blij van worden. Tevreden mee zijn. Gelukkig zijn.
En ik wens iedereen die dit leest hetzelfde toe. Tevreden zijn met wat je wél hebt. Binnen jouw mogelijkheden.
Het klinkt misschien best klef zo. Maar ik krijg zovaak het idee dat mensen liever lopen te schelden op wat ze niet hebben. Op wat ze niet kunnen, op de overheid. Op het bedrijfsleven. En daar doe ik zelf ook vaak zat aan mee. En ergens is dat ook wel terecht. Aan de andere kant, als je daardoor niet meer gaat zien wat je wel kunt, hebt en kan bereiken, dan verlaag je jezelf tot iets wat je volgens mij niet moet willen.
En het zorgt er ook voor dat je niet meer kijkt naar de mensen die het om wat voor reden dan ook veel minder hebben. Want die zijn er ook.
Helaas.
Dus ja, ondanks dat wij niet tot de bovenste laag horen, hebben we het goed, met de middelen die we hebben. En daar geniet ik toch maar mooi van.
Ik hoop dat ik iedereen een beetje inspireer om toch wat meer te genieten van wat je op welke manier dan ook wél voor elkaar hebt gekregen.

Jente vond het stiekem toch best wel moeilijk. Dat wij er even tussen uit piepten.
Gelukkig kon ze bij opa en oma logeren, en toch thuis met haar vriendinnetjes in het zwembad plonzen.
Maar het feit dat wij er niet waren, was voor haar best wel een dingetje.
En zoals dat met kinderen dan gaat, werd ze er ook wel een beetje dwarsig door.
Maar toen ik als eerste thuiskwam, en opgewacht werd door mijn schoonouders, en ik haar wilde begroeten, klonk het vanaf de trampoline:"Papaaaaaaa. Even wachten hoor, ik kom je zo knuffelen, maar nu ben ik nog helemaal nat van het zwemmen". Om vervolgens met haar vriendinnetje verder te kletsen.
Wat heel normaal is bij kinderen van die leeftijd en zeker als ze ADHD hebben: ze voelen niet goed aan hoe en wat met hun blaas. Dat is verder niet iets zorgelijks, gaat over en het heeft weinig zin om er meer aan te doen dan het te accepteren voor wat het is.
De afgelopen nacht was een bijzondere.
Ilse sliep vanwege de bedompte atmosfeer op de bank beneden. Ik had daar wat minder last van, en sliep met ventilator gewoon boven.
Jente slaapt zoals gewoonlijk liever op een luchtbedje in onze kamer, en zag halverwege de nacht haar kans schoon om op de kant van haar moeder te kruipen.
Diep in de nacht, schijnt ze een ongewenst plasje te hebben gedaan, in dat bed. Op haar moeders plek.
Ik sliep, heel diep. Haar moeder sliep beneden, heel diep.
Blijkbaar werd ze er zelf wel wakker van, en in plaats van dat ze ons ermee wakker ging maken, besloot ze dat ze het zelf wel op ging ruimen. Met een wc-papiertje. Omdat ze ons lekker wilde laten slapen.
Ze weet dat wij er geen problemen van maken. Ze weet dat ze ons altijd kan wakker maken als er iets is. En het dan toch zo oplossen... Ik vind dat vertederend. Ik vind dat ook heel sneu. Maar ook blijk van een zekere groei in haar denken. En dat is goed.
Volgende keer moet ze of mij, of haar moeder wakker maken. Ten slotte heeft ze nu nog haar ouders om dit soort kleinigheden, maar ook alle andere en grootheden met haar en voor haar op te lossen.

Goed, dit geschreven hebbende, besef ik dat ik deze week geen weekend heb, ik ga lekker door knallen maar wens eenieder een goede toe. 

Middelvingers, nattigheid en karaktertjes.

 Ik ben dus de afgelopen paar dagen enorm bezig geweest met het juist wel of juist niet opsteken van mijn middelvinger. Ik heb een erg goede reden om het wel te doen: het kan niet anders, want men verwacht een duimpje, waarbij dus door mijn kwetsuur een middelvinger meegeleverd wordt, of een erg goede reden om het niet te doen: ik denk bijtijds aan het gebruik van mijn andere hand.

Van de week kreeg ik een mailtje van KPN. Het bedrijf dat bij ons de tv en internet verbinding levert.
En in dat mailtje spraken ze van "inflatiecorrectie". "Alles is duurder geworden". En blablabla. Bottomline: onze prijzen worden verhoogd.
Met een volstrekt willekeurig percentage. 6,4% om precies te zijn.
Of ik nog vragen had.
Nee, geen vragen.
Ja, talloze vragen, waar ik waarschijnlijk geen antwoord op krijg.
Zoals:
-Als de inflatie 10% was, waarom dan maar 6,4%? Waarom niet 5%? Of gewoon 10%. Als de inflatie zo'n heftig probleem is, dan wentel je toch alles op je klant af? Of geloven ze bij KPN nu echt dat ik als klant dankbaar ben voor een beperktere prijsverhoging, terwijl er aan service of kwaliteit niks bij komt?
-Krijgen de werknemers van KPN ook een inflatiecorrectie op hun salaris, of wordt dit zo niet doorberekend, en is die vraag gewoonweg een aan stupiditeit grenzende vorm van positief denken? Ik kreeg in elk geval geen inflatiecorrectie. Dus voor mij is alles duurder geworden, en nu doet KPN een nogal doorzichtige poging om nog eens wat dieper in mijn portemonnee te graaien.
-Krijg ik ook meer service van KPN? Ten slotte een prijsverhoging zou hand in hand moeten gaan met betere service, meer service. Dat loopt bij KPN al jaren achter bij de prijs. Ook dat lijkt me een aan stupiditeit grenzende verwachting.
-Hoe is een winst van 766 miljoen Euro in 2022 te verenigen met een lompe prijsverhoging? Blijkbaar is het allemaal niet dusdanig duur geworden dat er helemaal geen winst te maken viel. 766 miljoen Euro. Er zijn dagen dat ik het niet op mijn rekening heb staan.
Maar goed.
Laat ik niet zo naief zijn te denken dat ik (eerlijk) antwoord zal krijgen op deze vragen. 
Toen KPN ons huis binnenkwam, was dat al tegen mijn zin, maar ze namen Telfort over, dus heel erg veel keuze hadden we niet. En eigenlijk wilde ik toen al weg, omdat mijn eerdere ervaringen met KPN al letterlijk en figuurlijk om te janken waren. Tot een punt dat zelfs de klantenservice medewerker stamelde dat ik inderdaad maar naar een concurrent moest over stappen, omdat zij het niet voor elkaar konden krijgen.
Maar met deze administratief opgestoken middelvinger is er voor mij maar weer eens heel duidelijk dat je voor een positieve en menselijke klantervaring op geen enkele wijze, niet en nooit bij KPN moet zijn.

En dat leidde dus tot een telefoontje naar een concurrerend bedrijf. Een bedrijf waar ik al meer dan 10 jaar zeer tevreden klant ben. T-Mobile.
Een bedrijf waar ik tot op heden nog nooit vruchteloos met de klantenservice belde, en nog nooit niet geholpen werd. Hoewel ik vanmorgen dus wel even knorrig moest constateren dat er geen nummer is om mezelf als klant aan hun voeten te werpen.
Maar de aanhouder wint, en ik kreeg contact met Jannes.
En vanaf seconde 1 dat ik met Jannes aan het praten was, moest ik grijnzen. In eerste instantie omdat hij klonk als een opgeschoten puber uit de Jordaan in Amsterdam. Prachtig, die Amsterdamse tongval. En in tweede instantie omdat de beste man mij moeiteloos door het hele proces heen loodste. (Ik haat het als een bedrijf maar vindt dat ik alles lekker zelf online moet doen. Dat is het hele punt, ik wil service van de klantenservice en niet een "rot-op-doe-het-lekker-zelf-maar-en-als-het-niet-lukt-heb-je-dikke-pech"-softwareservice). Jannes sloeg mij links en rechts om de oren met allemaal kortingen, zodat ik binnenkort dus niet alleen hetzelfde pakket krijg als ik al had, maar er ook dik 15 euro minder voor hoef te betalen. Oh, en T-mobile zorgt voor de installatie en de overstap.
Daarom dat ik dus al zolang voor mobiele telefoon bij T-Mobile zit. de vanzelfsprekende service. De "jannes-sen" die je als klant te woord staan. (Ik hoop dat T-Mobile dit op de een of andere manier leest, en Jannes en zijn collega's een soort van inflatiecorrectie geven. Ten slotte: De "Jannessen" van T-Mobile, halen de klanten binnen, en daarmee het geld. Just sayin'...)
In Rotterdam hadden we ook T-Mobile, maar dat werd toen ook overgenomen door een ander bedrijf. Hier in Almere was destijds Telfort de goedkoopste, tot KPN als een waar koekoeksjong het opslokte, zonder de service te verlenen, of de prijzen laag te houden. Maar gelukkig levert T-Mobile wel gewoon hier, en dus gaan we hier verder.
Krijg ik extra korting omdat ik positief schrijf? Nee, zeker niet. Maar het is ook wel eens fijn om gewoon oprecht blij te zijn met een provider, waarbij ik in elk geval op persoonlijke titel (en mede dank aan Jannes, en zijn collega's in het verleden) het gevoel krijg dat ik een klant ben, in plaats van een vervelende cash-cow.

Een poosje geleden kwam mijn echtgenote bij mij om mijn mening te vragen over haar voornemen om een groter zwembad te kopen dan we hadden. We hadden namelijk zo'n pierenbadje. En omdat Jente zwemmen en plonzen heerlijk vindt, en ze inmiddels wel een beetje uit dat pierenbadje gegroeid is, leek het haar een goed idee om een slagje groter te gaan. Of ik daar even mijn gedachten over wilde laten gaan.
"Iets" groter.
Een zwembad die de helft van ons postzegeltuintje in beslag neemt. 3300 liter water. Dat noem ik niet "iets". Dat noem ik gewoon een lomp gevaarte.
Maar goed, ik zou er over nadenken. Ik ben er namelijk erg goed in om heel lang na te denken over zaken, stiekem in de hoop dat hoe langer ik neem om te denken, hoe groter de kans is dat het allemaal niet doorgaat.
Maar u raadt t al: dat zwembad kwam er. En dat zwembad staat. Met pompje om het water rond te pompen, met chloortabletdinges om het schoon te houden. Volgestort met 3300 litertjes loepzuiver drinkwater.
En uiteraard stond dat ding er voor dat ik mijn veto erover kon geven. Want ik dacht te lang na.
Er kwam een herinnering in mij op.
Jente, dolenthousiast over het vorige zwembad, en op sommige momenten onuitstaanbaar ondernemend, had nagenoeg de hele buurt uitgenodigd voor een waterfeestje. We kregen zelfs leuke reacties van mensen uit de buurt die we helemaal niet kenden. Hun kind was al helemaal enthousiast.
Er zou ook lekkers zijn.
Klein detail: ze was vergeten om even met ons te overleggen, of zelfs maar zoiets basaals als toestemming te vragen. Onze verbijstering was even groot als de teleurstelling van Jente toen we het feestje downsizeden tot iets dat voor ons behapbaar was, en het lekkers... Een snoepje en een beker ranja.
Om dit soort strapatsen in de toekomst voor te zijn, hebben we een paar regels ingevoerd. Er mogen alleen andere mensen bij, in overleg met en vooral na uitdrukkelijke toestemming van ons. Want zowel Ilse en ik, als de rest van de straat zitten niet te wachten op een dagelijkse terugkeer van een horde krijsende kinderen.
Maar wederom: het uitzinnige geluk dat ze ervan ervaart, is waardevoller dan de waarde van onze creditcard.
Ik wist al wel dat Jente echt een dochter van mij is. Het eigenwijze heeft ze van mij, samen met het rooie haar. Maar ze heeft een ander karaktertrekje van me overgenomen. Of geërfd.
Ik ben mijn leven lang, en vaak tot verontwaardiging van betrokken lieden, nooit echt super extatisch geweest.
Als ik iets krijg dat ik graag hebben wil(de), dan ben ik er serieus zeer content mee, maar van mij geen gillende vreugdedansjes. Geen blije kreten van jolijt. Ik zal iemand uitvoerig bedanken, maar over het algemeen op bedaarde manier.
Voor mijn moeder was dat een teleurstelling, keer op keer. Ze kocht dan iets waarvan ze wist dat ik het graag hebben wilde, en verwachtte dan uitzinnige kreten, woeste rondedansen, wervelende klapzoenen of zo.
Maar dat zat en zit niet in me. Ik werd er blij van, en bedankte haar. En vervolgens ging ik er mee spelen, of dat ermee doen waar het voor bedoelt was. Dat was blijkbaar niet hoe ze het voor zich zag. Ik heb het arme mens denk ik meer teleurgesteld dan goed voor haar was, maar ik kan het niet meer veranderen, ze is inmiddels alweer 11 jaar dood.
En Jente heeft dat ook.
Ze zag het zwembad, en was er oprecht blij mee. Maar geen ronde dansjes. Geen geschreeuw. (Dat kwam later, bij het spelen, sorry buren). En weer wat later wist ze te melden dat dit het mooiste was van haar hele leven. (Dat vind ik dan weer wat dramatisch, maar goed, ze heeft ook veel positieve dingen van haar moeder geërfd, denk ik dan maar).
Dus ja, erg attent is het niet. Ook Ilse verzucht naar mij wel eens dat ik wat uitzinniger mag zijn. En ik doe mijn best, heus. Maar ik heb dan weer andere sterke eigenschappen. Denk ik.

Dit geschreven hebbende, is het alweer bijna die tijd van het jaar: we zijn bijna getrouwd. Zoveel jaar.
En elk jaar weer komen we er achter als de datum al gepasseerd is. We zijn beiden niet erg goed in het bijhouden van die kalender, en elk jaar weer zeggen we tegen elkaar dat we volgend jaar er toch echt eens iets aan moeten doen.
Dat doen we dus dit jaar. 9 jaar na de startdatum van ons huwelijk, omdat we er nu toevallig aan dachten en we serieus een groot risico lopen dat we het volgend jaar, oud en vertrouwd weer gewoon vergeten.
We gaan eventjes een paar daagjes weg. Gewoon om weer eens bij te praten. Kijken of het nog net zo'n leuk mens is als dat ik het 9 jaar geleden vond. We gaan naar de plek waar het allemaal begon. Nee, niet op de vierkante centimeter precies (dat zou een grasveldje naast een sporthal in Frankrijk zijn) maar wel ernstig dichtbij.
We nemen het kind ook niet mee, want dat zou het bijkletsen toch wat lastig, tot volstrekt ongemakkelijk maken. Maar gewoon, Marnix en Ilse.
Ik heb er wel zin in. Eventjes weg, voordat we op vakantie gaan met ons drietjes.

Dit alles geschreven hebbende, wens ik ieder een prettig weekend toe.

Gevingerd en geschoold.

 Na het spectaculaire debacle van afgelopen week, vroeg ik me een beetje af of en hoe ik in staat zou zijn om een blog te tikken.
Want met een gespalkte middelvinger is dat één van de dingen die me op zijn zachtst gezegd nogal onhandig leken.
Deze eerste zinnen getikt, kan ik melden: het gaat langzaam, want mijn middelvinger doet gewoon simpelweg niet mee. De overige vingers proberen die functie wel over te nemen, maar dat gaat niet echt van harte, zeg maar.
Wat wél van harte ging: het opsteken van mijn middelvinger, al dan niet met opzet.
En dat leidde de afgelopen week tot nogal wat milde commotie bij mensen die zich er niet van bewust waren dat ik een stijf opgebonden middelvinger heb.
Het is namelijk een goed gebruik dat we duimpjes gebruiken tijdens ons werk. De flight-crew naar ons, als ze klaar zijn voor de passagiers, en wij ze dus uit de bus kunnen laten stappen. Wij naar de flight-crew of gate-agents, als wij er klaar voor zijn.
Ik ben linkspoot, dus ik ben gewend om mijn linkerhand op te gooien, om het duimpje te laten wapperen.
Afgelopen week moest ik dus serieus nadenken voor ik mijn duim opstak. Want omdat mijn middelvinger stevig is ingespalkt, staat die wat stevig rechtop, en als ik mijn duim opgooi, gaat die middelvinger in de verkeerde positie mee, waarop je op een afstandje denkt, dat ik gewoon een asociale hork ben, die al dan niet glimlachend, en zeker zonder enige aanleiding zijn middelvinger naar je opsteekt.
Leverde toch aardig wat verontwaardigde blikken op. Tot zelfs een stewardess die verhaal kwam halen. En uiteindelijk moest grinniken om mijn verhaal.
Tja, als je jaren gewend bent om met links bepaalde dingen te doen, is het lastig om ineens over te stappen naar rechts.
Ik zal u maar niet vervelen met de wat minder frisse kanten van dit verhaal, en volstaan met zeggen dat het vegen met rechts toch serieus niet makkelijk is. Mijn smeekbede aan mijn echtgenote haalde niks uit. Die had (terecht?) geen behoefte om zich te branden aan mijn billen.
Ook het aantrekken van sokken en schoenen levert wat moeizame taferelen op, want zo langzamerhand ontdek je dat een stijve, gespalkte vinger serieus in de weg zit, bij nagenoeg alles wat je doet. Even een sok aantrekken, is een opgave geworden. Maar daar kom ik nog wel mee weg. En hier zou ik in principe mijn eega nog wel mee kunnen lastigvallen.
Het uittrekken ervan is een heel ander stukje cake. Dat gebeurt gewoonlijk als ik (laat) thuiskom, en ik wil mijn vrouw er niet voor wakker maken. Ze ligt dan net lekker te slapen (snurken) en als ze nog wakker is, durf ik het niet zo goed, aangezien ik haar dan een setje voeten presenteer die dik 9 uur lang in schoenen hebben gezeten, en qua geur niet zouden misstaan als excellent wapen om bepaalde russische klootzakken spectaculair om zeep te helpen.

Het enige voordeel: ik kan nu opzettelijk mijn middelvinger naar Jan en alleman opsteken, en ermee wegkomen, door daarna mijn meest onschuldige gezicht op te zetten, en het te wijten aan een spectaculaire valpartij. Inwendig grijnzend omdat álle partijen weten dat ik heus die middelvinger echt wel bedoelde, maar niemand er wat van kan zeggen. Ik denk dat ik die spalk voor de zomaar bewaar. Het kon nog eens van pas komen als ik in een wat minder makkelijke bui ben.

De vrijwillige ouderbijdrage van scholen, moet geschrapt worden, zo stellen politici. En we weten allemaal wat er gebeurt als de politiek zich ermee gaat bemoeien. Dan wordt het leven van de burger er over het algemeen niet beter op, integendeel.
Toen wij te maken kregen met de vrijwillige ouderbijdrage, blèrde ik al snel dat we die niet gingen betalen, want vrijwillig, toch? Toch?? TOCHHHH???!?
Gebral van een dronken draak, natuurlijk. Natuurlijk betaal je die vrijwillige ouderbijdrage, want je kunt niet verwachten dat een schoolreisje voor jouw spruit door school betaalt wordt. En daarnaast: er zijn kinderen met ouders die het nóg minder hebben als wij, en vanuit het solidariteitsprincipe, vind ik dat het dus absoluut gerechtvaardigd is om juist die kinderen een handje te helpen. (Met of zonder middelvinger, that is).
Mijn vrouw keek me dus met die welbekende rollende ogen aan, gaf me groot gelijk, en maakte vervolgens de vrijwillige ouderbijdrage over, het aan mij overlatend om tot inkeer te komen. Hetgeen ik dus ook snel deed.
Maar nu blijkt dat mensen die het veel breder hebben, dus ook niet betalen. Want vrijwillig, toch? Toch?? TOCHHHH???!? En ook die kinderen mogen dus gewoon gratis mee op schoolreis.
Er wordt dus misbruik gemaakt van het solidariteitsprincipe. Iets dat je denk ik op geen enkel vlak kan voorkomen. Misselijke uitvreters zijn er altijd.
En dus gaat de politiek zich ermee bemoeien, en dus wordt het voor iedereen weer lekker kut.
Ik op mijn beurt, zeg dan: maak het makkelijk, maak het verplicht en voor de ouders die het echt niet kunnen betalen, zet je een apart fonds op. Simpel zat. Kan allemaal heel discreet, niemand heeft er last van en de misselijke uitvreters hebben het nakijken.

Over scholing gesproken:
Ondanks dat ik weliswaar geen cultureel beroep meer uitoefen, of zelfs maar in de hobbysfeer me met muziekmaken bezig hou, vindt vooral Ilse het belangrijk om te kijken of Jente ernaar taalt.
De hoeveelheid keren dat ik op bijna impertinente wijze vragen krijg of Jente ook muziek maakt, want ik ben/was toch ook muzikant, zijn niet meer op de vingers van de complete wereldbevolking te tellen.
Nee, Jente maakt geen muziek, krijgt vooralsnog geen muziekles en heeft voorafgaand aan vandaag in elk geval bij mij nooit kenbaar gemaakt iets in die richting te willen.
Maar vandaag was het dan zover: er was een open dag van de plaatselijke muziekschool, en Ilse wilde Jente er mee naartoe slepen. En ik ging mee.
We liepen langs allemaal lokaaltjes waar docenten met hun instrumenten zaten opgesloten. En die lokaaltjes mochten we enteren om aan blaasinstrumenten te zuigen, op strijkinstrumenten te zagen en op alle andere instrumenten te meppen.
De trombone stond haar goed. Serieus. En lukte ook gelijk best aardig.
De cello stond haar ook goed. Serieus. En lukte ook gelijk best aardig.
De hoorn bliefde ze niet, net zo min als de trompet, de gitaar en de hobo.
Tot mijn afgrijzen wilde ze wel heel even aan de harp plukken. Maar zonder dat ik mijn keiharde en onomkeerbare veto in hoefde te zetten, werd die terzijde gesteld. Tot mijn opluchting. Dat zou echt te zeer van een kwaadaardige ironie getuigen.
Viool hebben we gemist. Nou ja, gemist... Gewoon niet gezien.
Maar haar allerfavorietst was de algemene muzikale vorming, waarbij je vooral heel weinig van heel veel leert, en op heel weinig echte instrumenten leert rammen, tikken en tokken.
Ik besef dat ik met mijn jeugd en verleden totaal niet in staat ga zijn om dit goed op te kunnen pakken. Ik heb nu eenmaal een extreem slecht voorbeeld gehad, en weet niet beter. Dus kon ik lange tijd ontsnappen aan het idee dat er muziek gemaakt zou moeten kunnen worden door mijn kind, door er simpelweg geen aandacht aan te geven. Door te doen alsof dat niet bestaat.
Maar ja. Het bestaat wel, en gelukkig heeft Ilse een gezondere kijk op dat stukje leven. Misschien kan ik het nog een beetje voor me uitschuiven, maar uiteindelijk, als Jente muziekmaken leuk vindt (is het slecht om te hopen van niet?) ga ik er niet onderuit komen om naar voorspeeldagen en muzieklessen te moeten.
Voor die tijd misschien maar wat valium vragen.
Maar goed, het was een open dag en er was ook een afdeling drama/toneel en daar wilde Jente ook wel even kijken. We mochten gelijk meedoen, en ik kreeg het voor elkaar om tijdens een rollenspel een meisje dusdanig van haar a propos te krijgen, dat ze keihard uit haar rol lazerde en met een verwilderde blik van ongeloof en geschoktheid niet meer verder kon. Terwijl dat kind toch echt al een paar jaar op toneel zat, en de instructie had gekregen om juist in haar rol te blijven.
Tja, je staat tegenover iets dat sociaal anders geaard is, of niet.

Hoe dan ook: lekker weer, lekker weekend, lekker weekend-weer. Ik wens eenieder een goeie.