Toekomstige herinneringen.

Ik denk dat verreweg de meeste mensen die dit lezen, doorklikken vanuit Facebook.
Dat is ook de enige manier waarop ik deze stukjes proza kan "promoten". Ik heb geen instasnap, gramtwit of chatter, waarlangs ik mijn gedachtenspinsels en hersenscheten naar buiten kan schieten.
Waarom ik verder de schurft heb aan Facebook en andere sociale kanalen, mag volslagen duidelijk zijn. Maar dit is een van de redenen waarom ik het in mijn leven tolereer.
Een andere reden is dat ik een aantal mensen uit mijn roerige verleden in mijn lijstje heb staan, en dat vind ik leuk.
Een oud klasgenote die een kind heeft en vol trots meldt dat haar kind geslaagd is voor de middelbare school. De oprechte en terechte trots dat je een kind naar een diploma opvoedt, is sowieso al best mooi om te zien. Van oud klasgenoten of collega's of verre vrienden, vind ik het helemaal mooi.
Of het opzoeken van mensen die ik meemaakte als kind, om te kijken of en hoe ze (nog) leven, en kijken of er wederzijdse interesse is om elkaar weer eens te spreken en herinneringen op te halen.
Er zitten ook wel leuke kanten aan dat gezichtenboek.
Facebook zelf heeft een knopje "herinneringen" in zijn menu staan, waarin je je eigen gedeelde zin en onzin kan terugkijken. Per dag dus.
En elke ochtend, in de stille uurtjes (of minuutjes) heb ik er aardigheid in om te kijken wat ik 1 jaar, 2 jaar, 3 jaar, etc... geleden deed.
Vandaag, exact 2 jaar geleden, speelde ik mijn allerlaatste noten op trompet. Bronbeek. Met erop volgend het dienstbevel om te blijven eten. Iets dat geen straf is daar.
Ik kan me herinneren dat ik die periode, die tijd, twee jaar geleden ervoer als behoorlijk turbulent. Emoties die alle kanten op knalden.
"Had het maar".
"Was ik maar".
Toch heeft het nog best wel een poosje geduurd voor ik echt vrede met mezelf kon sluiten. Ik probeerde zelfs een deurtje open te houden, door het aanschrijven van de plaatselijke veteranenclub om mezelf aan te bieden als trompettist voor een signaal, zo op zijn tijd.
De eerste reactie was knetterend van enthousiasme. Dát wilden ze wel. Dát was geweldig. En bla en bla. De lokale veteranenvoorzitter voegde me zelfs toe op facebook. Maar het heeft nooit geleid tot het opduiken van mijn trompet. Deurtje bleef dicht. En dicht uit onwil en onkunde of dicht uit voorzienigheid, het heeft vast een goeie reden, en ik was niet van plan om er verder veel meer moeite voor te doen.
De herinnering is nu weemoed, met meer een glimlach dan een traan. Ik zit niet meer dagelijks en zelfs niet meer met regelmaat mezelf af te vragen hoe of wat.
En ik denk dat ik inmiddels zoveel meer rust heb, dat ik zonder dat ik volslagen ontoerekeningsvatbaar word naar een concert zou kunnen gaan. Ja, mits ik de tijd heb, natuurlijk. Want om de een of andere reden, blijft een week maar 7 dagen hebben, en mijn gezin, mijn werk en overige zaken, weten toch van die 7 dagen het grootste deel in beslag te nemen.

Mijn zorgvuldig opgebouwde imago als lompe, stoere hork, heeft gisteren (alweer?!?! Ja, alweer... Boeiend) een gevoelige knauw gekregen.
Kaalgeschoren kop, met een petje. Oorbel, tattoo's. Stoere zonnebril, stoere mannelijke sieraden aan rechterarm. Poten ferm, haast militair (tja, dat zit er nu eenmaal ingestampt) op de grond.
En niet fucken, want ik kan behoorlijk directief zijn in mijn aanwijzingen.
En natuurlijk beleefd als mensen mij (de meest stupide) vragen stellen.
Daar staat uw buschauffeur.
Maar ja. Stoer of niet. Imago of niet. Als mijn dochter aan de juiste touwtjes trekt, dan verdampt het stoere, en ben ik gewoon een weekdier. Een trotse vader die zich met hele grote regelmaat verbaast en vertedert.
Gisteren was ik samen met Jente als eerste beneden. Ik regel dan het ontbijt, prop het lunchtrommeltje vol voor op school, en luister naar het gekakel van mijn dochter. Of hoe ze met wisselend succes een volkomen onbegrijpelijk spelletje op de tablet speelt.
Ze kwam naar me toe en drukte me iets in mijn handen. Een armbandje. Zelf gemaakt. Felroze en oranje kraaltjes. Veel pastel ook. Formaatje baby. Maar dan op mijn pols gemaakt.
En lompe, stoere hork of niet: als je dochter je dat vol trots aanreikt, dan draag je dat. Punt uit.
Het armbandje steekt wel af, moet ik zeggen. Of ik hem mooi vind: ja. Hij is gemaakt door mijn dochter. En dus is dat mooi. Een universele vaderlijke regel.
Niet alleen dat, maar over vier of vijf jaar, zit ik in de ochtend mijn herinneringen door te bladeren, en zie ik een foto, van vandaag. Met dat armbandje. Over vier of vijf jaar, is dat "stom". Want ouders zijn stom en begrijpen niks. En kan ik weer even met weemoed terugkijken.
De mooiste reactie erop, kwam van busco B, die gelijk enthousiast een exemplaar bij Jente bestelde. Iets dat niet alleen getuigt van grote vriendelijkheid en liefheid, maar ook van een uitstekend inzicht in hoe je met kinderen omgaat. Wat een heldin.

Op mijn werk kom ik ook vaak in aanraking met kinderen. Figuurlijk dus. Zowel echte kinderen, als volwassenen die het mentale niveau van een kind nooit ontstegen zijn. Meestal loopt het voor beide varianten wel goed af, soms is het kantje boord.
Ik was als 2e bus voor een remote-afhandeling, en de grondstewardess kwam met een ongebruikelijke dosis eerlijkheid melden dat ze het niet vaak deed. Prima, we loodsen elkaar er wel doorheen.
Terwijl we aan het babbelen waren, omdat we wachtten op een teken van de kist, werkte zich er een jochie van een jaar of 5 door de draaideur naar buiten. Was niet helemaal de bedoeling, maar omdat we in de deur een schim achter het kind zagen, gingen we er beiden vanuit dat dat de moeder zou zijn. Nog steeds niet de bedoeling, maar hou ze vooral samen.
Het jochie had echter al snel in de gaten dat de schim niet zijn moeder was, en wilde dus weer in de draaideur naar binnen.
Was daar wat laat mee, doch de schim achter hem, bleef die deur doordrukken om naar buiten te kunnen.
Dat resulteerde erin dat het joch tussen deur en kozijn terecht kwam. En die schim, die duwde door. En door. We zagen het jong steeds meer verpletterd worden, steeds paniekeriger uit zijn ogen kijken.
De stewardess in kwestie raakte ook een beetje in paniek, en begon als een gek die deur terug te duwen. Je wil niet vlak voor je einde dienst geconfronteerd worden met een dood kind. Geeft zoveel administratieve rompslomp.
Het jong kon gelukkig ontzet worden, en de schim werd een forse dame, die schrok van haar eigen poging tot dood door schuld. En kreeg vervolgens de volle laag van de stewardess. Want uiteindelijk had zij nog geen cue gegeven dat de bus kon worden geboard.
We besloten daar ter plekke dat we ooit samen een boek gaan schrijven over mensen op de luchthaven.
Want onze lieve heer kent vreemde kostgangers, en nagenoeg allemaal komen langs op Schiphol, als reiziger, of als medewerker.

Hilarisch dat in Rusland nu de ene boef in opstand is gekomen tegen de ander. Ik hoop dat de Oekraïeners met net zoveel genoegen kijken naar de strapatsen van die twee klojo's als ik.
Mijn weekend is begonnen, met een etentje met zus, zusje, partners en nichtje. Dat was weer eens een ouderwets gezellig en culinair niet teleurstellende ervaring. Het bedienend personeel was als vanouds weer eens nauwelijks voorbereid op onze disfunctionele ploeg, en dat was bij vlagen komisch. Ik wens eenieder een heel goeie toe.