zaterdag 24 maart 2012

jeugdsentiment en genieten.

De top 500 van de jaren 90. Wat zullen sommige mede- weggebruikers soms verbaasd hebben opgekeken. Een klein blauw gebakje rijdt langs, met daverende boxen. Charly Lownoise en Mental Theo. Puur jeugdsentiment, en de bescheiden boxjes van mijn auto mogen eventjes uitgewoond worden.
Heerlijk om met een brede glimlach terug te dromen naar mijn jeugd. Ik geef grif toe: mijn auto heeft niet bepaald het uiterlijk voor dergelijke strapatsen. Er zit geen spoiler op, geen booskijkers, hij is niet verlaagd, en het geluid uit de uitlaat komt niet verder dan een beschaafd diesel brommetje.
Dus het feit dat er soms wel hele onbeschaafde geluiden uit dat autootje komen, zal tot verbazing, en wellicht ook hilariteit hebben geleid. Maar dat boeide me niet zo, want ik zat gedurende de kilometers die ik maakte ontzettend te genieten.

Doet me eraan denken... Genieten.
Ik heb gisteren een sigaret gebietst. Van Berjan. Aan de ene kant schaam ik me er een beetje voor. Ik kan de reacties al horen: maar het ging zo goed!. Ja, en daarbij bleef het. Dus het gaat nog steeds goed. Ik ben nog steeds niet gaan roken. 1 sigaret = geen sigaret. Aan de andere kant: ik drink zelden tot nooit. Heel af en toe, als er gasten zijn, een biertje, of een wijntje. De laatste keer dat ik echt dronken was. Weet ik al niet meer. Terwijl ik echt van een wijntje genieten kan. De MacDonalds heb ik weken geleden voor het laatst van binnen gezien, en chips of snoep koop ik ook nooit. Allemaal dingen waar ik intens van geniet.
Een sigaret is gewoon lekker. Wat men er ook van zegt. Het is gewoon lekker, en ik mis het roken.
Een wijntje is gewoon lekker. Maar ja, om nu de ene verslaving voor de ander te ruilen is ook gek.
MacDonalds is gewoon lekker. Maar ja, ik krijg veel opmerkingen over mijn lichaam. Het valt op dat ik afval.

Ik vind broccoli ook lekker. Maar ja, zo'n struik groen heeft niks te maken met een 1955 burger. Of een big Tasty. Ik vind die roerhoutjes ook zalig, maar om die over je longen te roken is echt ranzig. Er staat hier ranja, naar eigen zeggen vol met vitamines. Lekker hoor, maar een wijntje is beter.
Is dit het dan? Ik leef gezond en smul van broccoli en roerhoutjes? Word ik straks mager en bleek? Nou ja, bleek ben ik al, met mijn huidtype.

Aan de andere kant, waar ik wel heel erg van geniet: het ochtendrochelen is weg. Ik kan zonder hijgen de trap op, en mijn conditie gaat (veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel te langzaam) vooruit. Ik hoef niet meer als eerste een peuk op te steken, en als eerste buiten te staan om te roken.
Ik klaagde tegenover de stoppen-met-roken-juffrouw in Apeldoorn dat ik zoveel aangekomen was. De laatste weegmoment woog ik 86 kilo. Met kleren aan. Dat was toen ik nog rookte, en fors was gaan sporten. Dus flink afgevallen, toen al. Na het stoppen, woog ik met kleren aan 87 kilo. 1 kilo aangekomen maar. Daar ben ik blij om. Ik was zo vreselijk bang dat ik weer zo dik zou worden, en dat al het sporten voor niks was. Helemaal blij struikelde ik van de weegschaal af. Longfunctietest goed, gewicht goed. Wat wil ik nog meer.

Oja, in Limburg zit er ook nog iemand. Die op dit moment veel en veel te veel pijn lijdt. De arts had een forse uitzaaiing over het hoofd gezien. Onder in de rug, in de buurt van een of andere zenuwenknoop. Een been doet het niet meer, en de rest doet gruwelijk veel pijn. Al veel te lang, veel te veel pijn. Afgelopen week moest ze in de ct scan. Maar op haar rug liggen kan niet. De extra morfine pufjes helpen niet. De eerste ct scan mislukte dan ook grandioos. De tweede ging maar net aan goed. Omdat ze op haar zij mocht liggen.
De stralingsarts vond het geen goed plan om 5 losse bestralingen te geven. Dat zou onmenselijk worden. Dus krijgt ze een grote. Met als gevolg, pijn, misselijkheid en andere bijwerkingen. Maar wellicht is de doorbraakpijn dan weg. Het is haar laatste kans. Als dit niet lukt, is er geen pijnbestrijding mogelijk.
Eigenlijk leeft ze van pijnbestrijding naar pijnbestrijding, en dat verrekte lijf van haar wil het maar niet opgeven.
Het is eigenlijk gewoon geen leven meer. De huisarts vond het nog wat vroeg voor een bezoek van een scen arts, want er was wel sprake van lijden, maar nog niet voldoende uitzichtsloos.
Tja. Het is maar wel definitie je hanteert natuurlijk.

Maar voor de rest: het komt zoals het komt.

donderdag 15 maart 2012

Zomaar wat losse dingen

De FNV is nu aan het lobby'en (spelling?) om vooral alle mensen in sociale werkplaatsen te steunen.
En dat doen ze door middel van een filmpje, waarin Mark Rutte al lachend wordt afgebeeld.
En met name die lachende Rutte vind ik hoogst komisch. Ze hebben filmpjes genomen van zijn minst charmante pose. Een gapende ezel is zeg maar, net zo charmant.
Maar ja, iedereen moet inleveren. En elke sector wordt hard te grazen genomen, het einde ervan is nog niet in zicht. Dus eerlijk gezegd, ik zie de reclame, moet er om lachen, en ben benieuwd wanneer ik weer op de bus mag rijden.

Verder vindt het Europees Parlement dat Rutte op hetzelfde niveau staat als Berlusconi. Daar moest ik ook erg om lachen. Sterker nog: de koffie spoot uit mijn mond toen ik het las. Onze brave, bange Rutte vergelijken met die vrolijke boef van een Berlusconi. Als ik het zie staan, schiet ik weer in de lach. Onze nationale trots, die voor bijna elke beslissing afhankelijk is van Geert Wilders en zijn halve criminele bende, zou naast Berlusconi thuis horen? Welnee. Berlusconi zou Geert Wilders allang Den Haag hebben uitgeschopt. En terecht. Maar die zou zijn macht niet delen met een Pruik met een grote bek. Kom nou.
Dit hele geharrewar gaat natuurlijk over het meldpunt voor oost europeanen. Daar kunnen we met ons allen heel veel van vinden. Ik vind het persoonlijk erg jammer dat er geen meldpunt is voor nutteloos geld verspillende politici. Of voor criminele politici. Ik zou bijna een klacht indienen tegen de (Hongaarse) vrouw van Geert Wilders. Dit is namelijk een Oost Europese. En ze is totaal niet in staat om haar vent een beetje in te tomen. Luiheid. Ik vind dat als ze als Oost Europese hier is, en dit accepteert, dat ze nauwelijks tot niet ingeburgerd is. Dus dat ze maar rap terug moet naar Hongarije. En dat ze die pruik maar meeneemt.

Er zijn veel mensen die Senseo geen koffie vinden. Ik ben de koffie van Defensie, en diverse andere soorten (automaat) bagger gewend. Dus voor mij is senseo gewoon lekkere, en vooral makkelijke koffie.
Er zijn uitzonderingen. Die van Kanis en Gunnik vind ik niet te slobberen, die van de Euroshopper is ook maar zeer matigjes, en er is er nog een. Ik geloof van de C1000 of zo.
En nu sinds vanmorgen is er dus een Douwe Egberts variant bij gekomen die echt gewoon totaal niet lekker is. Biologische koffie. Het is duurder dan de normale regular variant. Er zitten minder pads in zo'n zak (wat maar goed is ook, want nu blijft de schade tot 24 koppen beperkt in plaats van 36) en het smaakt als... Ja een goeie vergelijking weet ik niet. Maar ik weet wel dat ik die blerf niet nog eens koop. Kijk van alle andere 'smaakjes' en dat is inclusief de caffeine vrije variant, weet je van te voren al dat het rommel is, maar van biologische koffie had ik eerlijk gezegd geen smaak verschil verwacht. Maar blijkbaar bevat het niet-biologische deel van de normale koffie dus spulletjes die senseo lekker maken.
Helaas, mijn Albert Heijn is dicht, dus ik moet nu naar een EMTE ergens in tha Hood, waar ik nog niet zo goed van weet waar ik de dingen vinden kan. Ik vrees dat met name Claus, ernstige gesprekken met mij zal willen over het niet in huis KUNNEN halen van zijn favoriete voer.

Over Claus gesproken. Gisteren kreeg ik de schrik van mijn leven. Ik was bezig met 2 dingen tegelijk. Namelijk het vuilnis en het klaar zetten van Claus zijn etensbak. Ik had geen seconde rekening gehouden met de nieuwsgierige beweeglijkheid van Claus. Dus toen ik een stap achteruit zette, hoorde ik een afgrijselijk naar geluid. Het hield het midden tussen pijn, boosheid en hondengegrom. En boos draafde Claus weg. Ik was op zijn pootje gaan staan. Geschokt rende ik achter hem aan. Niet zozeer om hem op te pakken, maar meer om te kijken of zijn poot het nog deed. Dit bleek het geval. Mijn hart zat in mijn keel. Van schrik. Van dat onaardse geluid. Een geluid dat katten niet horen te maken. Brr.

zondag 11 maart 2012

Het was een matig doelmatig weekend.
De zaterdag begon goed. Het plakken van mijn e toets sloeg zo gruwelijk op mijn wekker, dat ik een schroevendraaier pakte, mijn toetsenbord open schroefde, en ogenblikkelijk onder een lading as, kruimels, stof, haren, en onidentificeerbare troep kwam te zitten. Nadat ik weinig subtiel de laatste resten eruit klopte, zette ik het ding weer in elkaar (ja, dat kan ik) en probeerde meteen of mijn schoonmaakactie geslaagd was. Ten dele. Maar zeer ten dele. Het probleem heeft zich een beetje verplaatst naar de a toets. De e doet het gelukkig weer.
Nooit geweten dat een toetsenbord zoveel ellende kon bevatten, dat een stofdoek er van zou blozen. En dat in een jaar tijd. Ik kan me nog herinneren dat ik dit toetsenbord bij de Mediamarkt in Ede kocht. Ik denk vroeg in april.
Er moesten ook de nodige huisdieren uit mijn toilet verwijderd worden. Ergens in de winter had een zwangere spin het toilet uitgekozen om haar nageslacht ter wereld te brengen. Op zich heb ik daar geen problemen mee, Claus vind het enig om spinnen te slachten. Alleen is Claus lui. Ze moeten echt voor zijn neus komen, en binnen pootlengte bereik, anders doet hij er niks mee. Dus met een stofzuiger maar eens wat van die dingen opgezogen. Het waren er inmiddels niet zoveel meer. De meesten pakte ik al zodra ik met de chlorix en de allesreiniger in de weer ging om de pot te kuisen. De grootste echter, heeft het me nog knap lastig gemaakt. Die rende achter de pot, waar ik met de stofzuiger niet bij kon komen. Met mijn buik hangend over de pot als een soort van bezopen knuffel, slaagde ik er uiteindelijk in om meneer of mevrouw spin op te ruimen.

Intussen mocht Claus even buitenspelen. Jammerend naar van alles en nog wat, doorzocht hij de tuin op beesten die er niet hoorden, planten die er wel hoorden, en van alles en nog wat, waar ik de lol van het onderzoeken niet van inzie. Bij binnenkomst, herinnerde ik me dat ik nog van dat anti-vlooien en luizen spul had, waarmee ik de kat in zijn nek moest spuiten. Om de een of andere reden wist Claus precies wat ik van plan was, toen ik hem oppakte. Dit resulteerde in een ferme worsteling waarbij ik in eerste instantie verloor.
Katten vechten niet eerlijk. Hij zette zijn nagels in mijn nek, en sprong uit mijn armen. De verrekte zak racete naar boven onder het bed. En vandaar weer naar beneden. Maar het is me gelukt. Tot ongenoegen van Claus.

Vandaag begon ik al vroeg. De kerk, die 60 meter verderop ligt, laat namelijk telkens erg duidelijk weten dat het tijd is voor de mis. En nog geen 3 minuten later doet de kerk in het volgende blok het nog eens dunnetjes over. Het zal de stad niet ontgaan zijn: het is tijd om op te staan, en te luisteren naar de pastoor. Omdat ik er dan ook van uit ga dat de buren wakker zijn, gooi ik nog snel de stofzuiger door het huis. Want ik moet vandaag maar weer voor mezelf een route rijden.
Dat ik niet verkeerd rij. Heb ik mijn best weer gedaan.

donderdag 8 maart 2012

Busrijden, dood, gebroeders brouwer jarig enzovoorts.

Onderzoek wijst uit dat roodharigen een hogere pijngrens hebben dan andersoortig gekleurde mensen.
Dat wist ik natuurlijk al lang. Ik kan alleen niet tegen kietelen, en ook naalden in mijn mond moet ik niet hebben. Maar voor de rest, ja, mijn pijngrens is inderdaad best hoog te noemen.

Wat verder in het nieuws was. Het is internationale vrouwendag. Maar daar valt voor mij geen eer aan te behalen. Ik ben man.

Toen ik gisteren jarig was, kreeg ik van ruwweg 70 mensen felicitaties. Via facebook. Als al die mensen hier waren om te feesten, ben ik bang dat ik Claus van de grond had kunnen schrapen. 70 mensen, dat past zelfs met veel proppen niet in mijn huisje.
Op zich, ik vind mijn verjaardag niet zo interessant. En lief dat mensen er aan denken. Mijn ma vind mijn verjaardag ook altijd reuze interessant. En daar kan ik me dan wat meer bij voorstellen. Ten slotte heeft zij mij ooit, lang geleden na een dracht van 9 maanden, het leven geschonken. En altijd was het mijn moeder die dan toch, zeer tegen mijn zin, of zelfs maar interesse in, een of ander kleinigheidje, of minderkleinigheidje of grotigheidje wist te kopen. En meestal was ik dan toch wel blij verrast.
Dit jaar, had ze de mogelijkheid niet meer. Niet om naar de stad te gaan. Dus werd het een envelopje, met geld. En een oude verjaarskaart, die ze waarschijnlijk aan haar ergste vijand niet meer zou sturen.
En natuurlijk ben ik blij met het gebaar. Ze weet dat ik het allemaal niet zo belangrijk vind. Maar ik zie de pijn, en het verdriet in haar ogen. Dat ze niet meer heeft kunnen doen dan een envelopje. Want dat is zo onpersoonlijk. En dat doet me dan wel wat.
Ze zei altijd wel dat het zo belangrijk was voor haar. Maar nu zag ik het ook. Hoeveel het voor haar betekende. Ik probeer haar tevergeefs duidelijk te maken, dat dit ook prima is. En als ze er niks voor doet, het me ook prima is. Ten slotte ben ik geen klein kind meer dat per se een kado moet hebben omdat ik jarig ben. Gewoon een klein gebaar, zoals een verjaardagskaart, of een reactie op facebook. Prima.
Tegelijk besef ik dat het iets is dat ook nooit meer terug zal komen. Want de pijn begint weer door te breken. De hoeveelheid methadon is alweer omhoog. En dan zit ze zo'n beetje aan de maximale hoeveelheid. Nog meer, en er moet beveiliging bij om alle junks weg te houden. En dan:" Ik kom dichter en dichter bij een verzoek om euthanasie". Ongeveer, zeer ongeveer haar woorden.
Ik slik. Ik kan me het voorstellen. Ik had het al veel eerder gedaan als ik haar was, maar dit mag ik wellicht niet zeggen, want ik ben haar niet.
Een euthanasie verzoek. Goddank zal ze dat zelf kunnen. Want de angst dat de kanker in de hersens slaat is tot nu ongegrond gebleken. Los van de sufheid van de methadon, is ze geestelijk helderder dan de meeste politici. Wellicht een slechte vergelijking. Maar toch.
Hoe stoicijns ik ook over mijn verjaardag denk, de implicatie van dit alles, legt er ongewild een beetje een sluier over.

Het rijden van de diensten is heel erg leuk. Aan de randzaken moet nog een beetje gesleuteld worden, her en der. Maar de feitelijke baan is leuk. Mijn tweede dienst ging van Utrecht naar Rotterdam. Langs de Lek. Prachtige smalle dijkjes en dorpjes door. Die dorpjes. Eigenlijk gewoon een lus. Dijkje af. Straatje rechts, straatje rechts, dijkje op en verder. Dat wil zeggen: dan moet je dus wel dat straatje rechts nemen. Want anders komen er allemaal paniekerige meisjes naar me toe. Die vertwijfeld vroegen of ik wel naar halte X zou gaan. Nu zou ik eerlijk waar niet weten in welk dorp halte X ligt, ik vermoedde vaag dat ik verkeerd was gereden, dus er restte mij niets anders dan gewoon de naakte waarheid op te biechten: het was mijn eerste keer op die lijn, dus ik wist het nog allemaal niet zo goed. En uiteraard mijn nederige excuses. Gerustgesteld liepen de meisjes weer terug. Gek is dat. Uiteindelijk hervond ik wat aanknopingspunten en kon ik met een kleine vertraging de route voortzetten.
Ook sommige halteplaatsen zijn me niet helemaal duidelijk. Dus stopte ik verkeerd. Allemaal ademloze mensen die de bus enterden. Mijn verontschuldiging werd weggewoven, door een reusachtige kerel van Mediterraanse afkomst. "Kan gebeuren man, kan gebeuren". Heerlijk beleefde mensen op die lijn. 
Zaak om vaker te doen dus. En het leid ook een beetje af van de beslommeringen.

Vandaag toch weer een beetje uit mijn hum geraakt,(en ik denk dat dat komt omdat ik toch meer behoefte had aan een peuk dan ik gister of eergister had. Maar, ik ben rookloos de 31 ingegaan, en dat is toch best wel stoer vind ik) en dan is het zo fijn als er een Jurgen en een Martijn naast je zitten, die gewoon een komische opmerking maken, even een dolletje met me plegen. Waardoor ik eigenlijk vergeet dat ik uit mijn hum was, en waarom. Morgen zie ik ze weer. Paar leuke liedjes toeteren. Denk ik.
Een van de collega's op de bus, een wat oudere man, verschoot bijna van kleur toen ik vertelde dat ik naast het busrijden ook trompet speelde. En hij begon vol enthousiasme te vertellen over, jawel de gebroeders Brouwer, Marty, Nini Rosso.  Hij had al die concerten bij gewoond. En vond het fantastische muziek. Helemaal lyrisch was hij erover. Om meteen te verontschuldigen:"Ik weet niet of het goed is hoor, maar ik genoot er maar wát van". Prachtig toch.

donderdag 1 maart 2012

Claus en 31

Diep in de nacht. Ergens, vaag in het onderbewuste van mijn slaap, registreer ik een vreemde beweging van mijn matras. Gevolgd door een grommerig mauwtje, heel zacht heel erg ver weg. Maar toch ook dichtbij.
Dan gaat mijn diepe slaap over in een wat minder diepe slaap. Wakker ben ik blijkbaar nog niet, want het gevoel van wakker schrikken, komt op het moment dat iets zich met een plof op mijn kont laat vallen. Claus.
Net zijn baasje. Zonder enige subtiliteit liet hij zich op mijn billen zakken. Dat was de perfecte plek voor hem om even wat rondjes te draaien en heerlijk in slaap te vallen. Intussen was ik dus wakker geworden. Niet dat dat claus wat kon schelen...
En zo heeft hij er meer. Als ik toevallig op mijn rug lig, dan ziet Claus er geen bezwaar in om zich te nestelen op mijn edele delen. Liefst nog een rondje draaien om de plooien in het dekbed (en het onderliggende) plat te trappelen, en hij kan lekker slapen. Dat hij mij in mijn mannelijkheid te grazen neemt, komt niet in hem op, of het kan hem gewoon niet schelen.
Het komt ook voor dat hij zich plompverloren naast mijn gezicht laat vallen. En dan soms zo dicht ernaast, dat ik wakker word met een mond vol kattenhaar. Hoestend als een roker.
Als hij dat allemaal niet doet, gaat hij meestal braaf aan het voeteneind liggen, alwaar hij van mij verwacht en eist dat ik doodstil lig. Als ik ook maar even met mijn voet beweeg, dan slaat hij zijn klauwen erin. Omdat hij geen last wenst te hebben van me als hij in mijn bed komt liggen.
Dus het komt steeds vaker voor dat ik mijn slaapkamer deur dicht hou. Omdat ik vind dat ik ook recht heb op een behoorlijke nachtrust, zonder een hele lieve, maar toch wel eigenzinnige kater in mijn bed. Dat betekent dat ik nog vaak een half uur kan liggen luisteren naar verontwaardigd gemauw en verwoed gekrab aan de deur. En toch is een huisdier een mooie aanwinst.

Volgende week woensdag word ik 31. Als je 21 wordt, dan heb je ten minste nog een mijlpaal. Je financiele onafhankelijkheid van je ouders. Maar als je 31 wordt, dan heb je maar 1 zekerheid: die 3 in je leeftijd, is permanent geworden. Is geen subtiele vergissing. Ik merk dat mijn haren, sinds ik die laat groeien, ook wat grijstinten bevatten. Goddank voor een pincet, waarmee ik mijn baardje te lijf kan gaan, om hem te ontdoen van alles dat riekt naar grijs.
Ik ga mijn verjaardag dit jaar wederom niet vieren. Vorig jaar was Matthijs gekomen, aten we pannekoeken, dronken we biertjes, en was ik nog compleet onvoorbereid op wat de rest van mijn 30e levensjaar me zou brengen. Dit jaar zijn er geen vastomlijnde plannen. Wellicht blijf ik heel de dag in mijn nest liggen stinken, met een wijntje, kaasje. Goed boek erbij. Of een filmpje.
Ik moet zeggen: goddank voor facebook. Ben nooit echt goed geweest in het onthouden van verjaardagen. Maar die verjaardagskalender van facebook attendeert mij toch regelmatig als er iemand jarig is. Dan kan ik een kaartje kopen, of een sms versturen. Of via facebook melden dat ik serieus echt niet vergeten was dat Pietje jarig was.
Dit jaar ben ik vrij op mijn verjaardag. Niet zelfverkozen, maar de baas, Arriva, had mij bij mijn sollicitatie al gemeld dat ze geen uren kunnen garanderen. Dit blijkt te kloppen. Na 2 weken lijnen verkenning, en 2 dagen een mentor mee gehad te hebben, moet ik het nu zelf maar kunnen, en... krijg ik volgende week wel 1 hele dienst voor mijn kiezen.
Op zich, de opleiding was heel serieus, en de mentorchauffeur, bleek een rustige, stille maar heel aardige vrouw te zijn. Vooral als het over huisdieren ging, kwam ze los. Maar vooral: ze heeft me alle routes laten zien. Enkelen 2 keer. Maar de meesten 1 keer. Dat betekent dus dat de basis er is. Mager, maar hij is er.
Gelukkig ben ik dus maandag ook vrij, dan kan ik de dienst van dinsdag even gaan rijden, puur voor mezelf.
Maar goed, dat leverde weinig diensten op. Reden te meer om van de diensten die ik wel rij, extra te genieten. Want gelukkig geniet ik wel nog steeds van het rijden op de bus. 
De eerste ritten op een dienst al gedaan. Waarbij ik meteen de derde rit van de dag al misging. Gelukkig leiden alle wegen rondom Utrecht ook echt naar Utrecht, en gelukkig weet ik in Utrecht de weg ook wel te vinden, dus kwamen we toch, zij het met enige vertraging aan. Mijn passagiers hadden niks in de gaten, of vonden me zo eng uitzien dat ze niet durfden te vertellen dat ik verkeerd reed.
Die vertraging, kon ik overigens niet meer inlopen. En dit leidde weer tot paniekerige telefoontjes van de verkeersleiding. Ik was glad vergeten te melden dat ik laat was. Waar ik bleef, en of het goed met me ging. Ja. Nou, alle begin is moeilijk.
De collega's zijn eigenlijk bijna allemaal vriendelijk. Staan open voor vragen van nieuwe mensen, en geven op rustige wijze hun visie van een route die je moet rijden. Dat is leuk. Ik zou meer voor ze willen rijden. Als ik me niet al te vaak vergis in snelweg, dan zal dat geen probleem hoeven zijn. Denk ik zo maar.

Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...