donderdag 8 maart 2012

Busrijden, dood, gebroeders brouwer jarig enzovoorts.

Onderzoek wijst uit dat roodharigen een hogere pijngrens hebben dan andersoortig gekleurde mensen.
Dat wist ik natuurlijk al lang. Ik kan alleen niet tegen kietelen, en ook naalden in mijn mond moet ik niet hebben. Maar voor de rest, ja, mijn pijngrens is inderdaad best hoog te noemen.

Wat verder in het nieuws was. Het is internationale vrouwendag. Maar daar valt voor mij geen eer aan te behalen. Ik ben man.

Toen ik gisteren jarig was, kreeg ik van ruwweg 70 mensen felicitaties. Via facebook. Als al die mensen hier waren om te feesten, ben ik bang dat ik Claus van de grond had kunnen schrapen. 70 mensen, dat past zelfs met veel proppen niet in mijn huisje.
Op zich, ik vind mijn verjaardag niet zo interessant. En lief dat mensen er aan denken. Mijn ma vind mijn verjaardag ook altijd reuze interessant. En daar kan ik me dan wat meer bij voorstellen. Ten slotte heeft zij mij ooit, lang geleden na een dracht van 9 maanden, het leven geschonken. En altijd was het mijn moeder die dan toch, zeer tegen mijn zin, of zelfs maar interesse in, een of ander kleinigheidje, of minderkleinigheidje of grotigheidje wist te kopen. En meestal was ik dan toch wel blij verrast.
Dit jaar, had ze de mogelijkheid niet meer. Niet om naar de stad te gaan. Dus werd het een envelopje, met geld. En een oude verjaarskaart, die ze waarschijnlijk aan haar ergste vijand niet meer zou sturen.
En natuurlijk ben ik blij met het gebaar. Ze weet dat ik het allemaal niet zo belangrijk vind. Maar ik zie de pijn, en het verdriet in haar ogen. Dat ze niet meer heeft kunnen doen dan een envelopje. Want dat is zo onpersoonlijk. En dat doet me dan wel wat.
Ze zei altijd wel dat het zo belangrijk was voor haar. Maar nu zag ik het ook. Hoeveel het voor haar betekende. Ik probeer haar tevergeefs duidelijk te maken, dat dit ook prima is. En als ze er niks voor doet, het me ook prima is. Ten slotte ben ik geen klein kind meer dat per se een kado moet hebben omdat ik jarig ben. Gewoon een klein gebaar, zoals een verjaardagskaart, of een reactie op facebook. Prima.
Tegelijk besef ik dat het iets is dat ook nooit meer terug zal komen. Want de pijn begint weer door te breken. De hoeveelheid methadon is alweer omhoog. En dan zit ze zo'n beetje aan de maximale hoeveelheid. Nog meer, en er moet beveiliging bij om alle junks weg te houden. En dan:" Ik kom dichter en dichter bij een verzoek om euthanasie". Ongeveer, zeer ongeveer haar woorden.
Ik slik. Ik kan me het voorstellen. Ik had het al veel eerder gedaan als ik haar was, maar dit mag ik wellicht niet zeggen, want ik ben haar niet.
Een euthanasie verzoek. Goddank zal ze dat zelf kunnen. Want de angst dat de kanker in de hersens slaat is tot nu ongegrond gebleken. Los van de sufheid van de methadon, is ze geestelijk helderder dan de meeste politici. Wellicht een slechte vergelijking. Maar toch.
Hoe stoicijns ik ook over mijn verjaardag denk, de implicatie van dit alles, legt er ongewild een beetje een sluier over.

Het rijden van de diensten is heel erg leuk. Aan de randzaken moet nog een beetje gesleuteld worden, her en der. Maar de feitelijke baan is leuk. Mijn tweede dienst ging van Utrecht naar Rotterdam. Langs de Lek. Prachtige smalle dijkjes en dorpjes door. Die dorpjes. Eigenlijk gewoon een lus. Dijkje af. Straatje rechts, straatje rechts, dijkje op en verder. Dat wil zeggen: dan moet je dus wel dat straatje rechts nemen. Want anders komen er allemaal paniekerige meisjes naar me toe. Die vertwijfeld vroegen of ik wel naar halte X zou gaan. Nu zou ik eerlijk waar niet weten in welk dorp halte X ligt, ik vermoedde vaag dat ik verkeerd was gereden, dus er restte mij niets anders dan gewoon de naakte waarheid op te biechten: het was mijn eerste keer op die lijn, dus ik wist het nog allemaal niet zo goed. En uiteraard mijn nederige excuses. Gerustgesteld liepen de meisjes weer terug. Gek is dat. Uiteindelijk hervond ik wat aanknopingspunten en kon ik met een kleine vertraging de route voortzetten.
Ook sommige halteplaatsen zijn me niet helemaal duidelijk. Dus stopte ik verkeerd. Allemaal ademloze mensen die de bus enterden. Mijn verontschuldiging werd weggewoven, door een reusachtige kerel van Mediterraanse afkomst. "Kan gebeuren man, kan gebeuren". Heerlijk beleefde mensen op die lijn. 
Zaak om vaker te doen dus. En het leid ook een beetje af van de beslommeringen.

Vandaag toch weer een beetje uit mijn hum geraakt,(en ik denk dat dat komt omdat ik toch meer behoefte had aan een peuk dan ik gister of eergister had. Maar, ik ben rookloos de 31 ingegaan, en dat is toch best wel stoer vind ik) en dan is het zo fijn als er een Jurgen en een Martijn naast je zitten, die gewoon een komische opmerking maken, even een dolletje met me plegen. Waardoor ik eigenlijk vergeet dat ik uit mijn hum was, en waarom. Morgen zie ik ze weer. Paar leuke liedjes toeteren. Denk ik.
Een van de collega's op de bus, een wat oudere man, verschoot bijna van kleur toen ik vertelde dat ik naast het busrijden ook trompet speelde. En hij begon vol enthousiasme te vertellen over, jawel de gebroeders Brouwer, Marty, Nini Rosso.  Hij had al die concerten bij gewoond. En vond het fantastische muziek. Helemaal lyrisch was hij erover. Om meteen te verontschuldigen:"Ik weet niet of het goed is hoor, maar ik genoot er maar wát van". Prachtig toch.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Worstenman, vrije dag en groene vingers.

Die titel klinkt als een clickbait. Want raar. Maar ja, verwacht u iets anders? De paasdagen komen er weer aan, en wederom ben ik glad verge...