zaterdag 24 maart 2012

jeugdsentiment en genieten.

De top 500 van de jaren 90. Wat zullen sommige mede- weggebruikers soms verbaasd hebben opgekeken. Een klein blauw gebakje rijdt langs, met daverende boxen. Charly Lownoise en Mental Theo. Puur jeugdsentiment, en de bescheiden boxjes van mijn auto mogen eventjes uitgewoond worden.
Heerlijk om met een brede glimlach terug te dromen naar mijn jeugd. Ik geef grif toe: mijn auto heeft niet bepaald het uiterlijk voor dergelijke strapatsen. Er zit geen spoiler op, geen booskijkers, hij is niet verlaagd, en het geluid uit de uitlaat komt niet verder dan een beschaafd diesel brommetje.
Dus het feit dat er soms wel hele onbeschaafde geluiden uit dat autootje komen, zal tot verbazing, en wellicht ook hilariteit hebben geleid. Maar dat boeide me niet zo, want ik zat gedurende de kilometers die ik maakte ontzettend te genieten.

Doet me eraan denken... Genieten.
Ik heb gisteren een sigaret gebietst. Van Berjan. Aan de ene kant schaam ik me er een beetje voor. Ik kan de reacties al horen: maar het ging zo goed!. Ja, en daarbij bleef het. Dus het gaat nog steeds goed. Ik ben nog steeds niet gaan roken. 1 sigaret = geen sigaret. Aan de andere kant: ik drink zelden tot nooit. Heel af en toe, als er gasten zijn, een biertje, of een wijntje. De laatste keer dat ik echt dronken was. Weet ik al niet meer. Terwijl ik echt van een wijntje genieten kan. De MacDonalds heb ik weken geleden voor het laatst van binnen gezien, en chips of snoep koop ik ook nooit. Allemaal dingen waar ik intens van geniet.
Een sigaret is gewoon lekker. Wat men er ook van zegt. Het is gewoon lekker, en ik mis het roken.
Een wijntje is gewoon lekker. Maar ja, om nu de ene verslaving voor de ander te ruilen is ook gek.
MacDonalds is gewoon lekker. Maar ja, ik krijg veel opmerkingen over mijn lichaam. Het valt op dat ik afval.

Ik vind broccoli ook lekker. Maar ja, zo'n struik groen heeft niks te maken met een 1955 burger. Of een big Tasty. Ik vind die roerhoutjes ook zalig, maar om die over je longen te roken is echt ranzig. Er staat hier ranja, naar eigen zeggen vol met vitamines. Lekker hoor, maar een wijntje is beter.
Is dit het dan? Ik leef gezond en smul van broccoli en roerhoutjes? Word ik straks mager en bleek? Nou ja, bleek ben ik al, met mijn huidtype.

Aan de andere kant, waar ik wel heel erg van geniet: het ochtendrochelen is weg. Ik kan zonder hijgen de trap op, en mijn conditie gaat (veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel te langzaam) vooruit. Ik hoef niet meer als eerste een peuk op te steken, en als eerste buiten te staan om te roken.
Ik klaagde tegenover de stoppen-met-roken-juffrouw in Apeldoorn dat ik zoveel aangekomen was. De laatste weegmoment woog ik 86 kilo. Met kleren aan. Dat was toen ik nog rookte, en fors was gaan sporten. Dus flink afgevallen, toen al. Na het stoppen, woog ik met kleren aan 87 kilo. 1 kilo aangekomen maar. Daar ben ik blij om. Ik was zo vreselijk bang dat ik weer zo dik zou worden, en dat al het sporten voor niks was. Helemaal blij struikelde ik van de weegschaal af. Longfunctietest goed, gewicht goed. Wat wil ik nog meer.

Oja, in Limburg zit er ook nog iemand. Die op dit moment veel en veel te veel pijn lijdt. De arts had een forse uitzaaiing over het hoofd gezien. Onder in de rug, in de buurt van een of andere zenuwenknoop. Een been doet het niet meer, en de rest doet gruwelijk veel pijn. Al veel te lang, veel te veel pijn. Afgelopen week moest ze in de ct scan. Maar op haar rug liggen kan niet. De extra morfine pufjes helpen niet. De eerste ct scan mislukte dan ook grandioos. De tweede ging maar net aan goed. Omdat ze op haar zij mocht liggen.
De stralingsarts vond het geen goed plan om 5 losse bestralingen te geven. Dat zou onmenselijk worden. Dus krijgt ze een grote. Met als gevolg, pijn, misselijkheid en andere bijwerkingen. Maar wellicht is de doorbraakpijn dan weg. Het is haar laatste kans. Als dit niet lukt, is er geen pijnbestrijding mogelijk.
Eigenlijk leeft ze van pijnbestrijding naar pijnbestrijding, en dat verrekte lijf van haar wil het maar niet opgeven.
Het is eigenlijk gewoon geen leven meer. De huisarts vond het nog wat vroeg voor een bezoek van een scen arts, want er was wel sprake van lijden, maar nog niet voldoende uitzichtsloos.
Tja. Het is maar wel definitie je hanteert natuurlijk.

Maar voor de rest: het komt zoals het komt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...