Update....

Mijn auto maakte sinds de apk nogal wat lawaai. Eigenlijk hetzelfde soort lawaai dat hij maakte toen mijn banden tot strafbare proporties waren afgesleten. Maar ja, tijd en mogelijkheid hebben om nieuwe banden (alweer??? Deze zaten er nog maar 20.000 km onder) was ook zoiets. Gedurende de afgelopen tijd, maakte mijn auto soms nog rare, controleerbare maar onverwachte slingertjes. En het geluid, een soort ratelende ruis werd alleen maar erger. Zo erg dat ik mijn radio op standje 'speakers laten ontploffen' moest zetten om het niet te horen. Uiteindelijk de Citroen dealer om raad gevraagd. De monteur velde het oordeel: een tot op de draad versleten wiellager. Dus ik vroeg meteen, of we ze niet meteen aan beide kanten moesten vervangen. Nee, dat vond de man onzin, je moet geen dingen gaan vervangen die goed zijn. Dat is eerlijk, want het zou toch al te makkelijk zijn geweest om me zo driehonderd euro extra uit mijn zak te kloppen.
En fin, afspraak gemaakt, ik kon afgelopen woensdag terecht. Voor net geen 300 euro zou dan de lager vervangen worden.
Even iets over dit bedrijf. Het is in de provincie Gelderland een grote firma die in Citroen, Peugeot en nog wat merken doet. En hier in Tiel is volgens mij best een grote vestiging. Ik kwam aan, voor de allereerste keer, en ze wisten al meteen wie ik was en waarvoor ik kwam. Ze hadden op dat moment geen leenauto voor me, maar ik mocht plaats nemen en koffie drinken zoveel ik wilde. En keurig binnen de genoemde tijd was de auto klaar. Navraag leerde dat de genoemde prijs wel courant was.
Zou ik snel terug gaan naar deze dealer? Ja, want ik vond de mensen er vriendelijk en capabel. Ja, ze zijn ook duur. Heel duur. Maar mijn auto is stil. Voor zover een dieseltje stil te noemen is...
Het aller allerliefste zou ik terug gaan naar Zaandam, naar Ronald van Rootselaar. Dat is de man in wie ik alle vertrouwen heb. En waar ik mijn volgende auto, wederom zonder te kijken zou kopen. Die is ook iets goedkoper, maar dan moet ik de brandstofprijzen gaan meerekenen en ben ik even duur uit, plus het tijdsverlies. Maar voor zolang ik hier woon, is de plaatselijke citroen dealer een goeie oplossing.

Ik heb inmiddels ook een parkeervergunning. Ik mag nu staan op het terrein van het bejaarden tehuis. Dus geen dronken kloothanen meer die spiegels eraf trappen, geen angst meer dat mensen in dat smalle straatje je rechterkant aan gort rijden. Ik moet dus nu jaarlijks 45 euro aftikken om te staan. Op een plaats waar vogels nogal eens de neiging hebben om tijdens het overvliegen, hun ingewanden te legen. Maar het is wel voor de deur.

Ik ging dus laatst naar Limburg. Met de trein. Sinds ik hoorde dat het niet bijzonder veilig was om met een versleten wiellager lange afstanden te rijden, dacht ik: kom, ik ga weer eens met de trein.
Dat kostte 43 euro. Voor 372 treinkilometers.
De auto is 340 kilometer, en dat kost me 27 euro aan diesel.
 En de tijd? Met de auto iets meer dan 1,5 uur, met de trein bijna 3.
Nu weet ik wel, dat er bij de auto nog kosten bijkomen voor onderhoud, wegenbelasting en verzekering, maar de auto heeft als voordeel dat ik nooit hoef over te stappen, veel minder reistijd heb, en dat ik geen last heb van medereizigers.
Er is ook een absoluut voordeel aan de trein, je kunt lekker ongestoord een boekje lezen. En je tot in het oneindige verbazen over de mensheid in het algemeen en ons volkje in het bijzonder.

En verbazen zou ik me.
In Limburg is de situatie niet bijzonder goed te noemen. Na de laatste bestraling, doet het rechterbeen van mijn ma nog steeds niet mee. En de angst en depressie zijn totaal te noemen. Mijn hart krimpt nog eens 3 slagen als ik de roodbehuilde wangen zie, en als ik toe moet zien hoe mijn ma zich met een looprek moeizaam schuifelend door de kamer beweegt, dan weet ik niet hoe ik moet reageren. Dit is mijn moeder toch niet. Dit jankende, creperende, schuifelende menselijke restant is toch niet MIJN ma? Maar, ja. Dus wel.
En de verzorging, uitgevoerd door groene kruis Domicura is om van te janken. Tot 3 keer toe zijn ze haar domweg vergeten. 1 keer. Oke. Kan gebeuren. Heel vervelend, maar goed ook daar werken mensen. Twee keer is onacceptabel, en de derde keer is gewoon grove nalatigheid.
De tijden waarop de verzorging komt, wisselt. Zo kan het gebeuren dat de lunch om half vijf wordt gebracht, en het avondeten om half 6. Daartussen moeten eigenlijk nog medicijnen geslikt worden. Maar dat mag niet op nuchtere maag. Mijn moeder is nauwelijks mobiel. En komt dus in de problemen met die medicijnen.
Toen mijn moeder zich, terecht beklaagde over het feit dat ze een uur na de lunch, toch echt geen avondeten op kon, (kankerpatienten in het laatste stadium eten geloof ik vrij weinig) werd de planner gebeld. En die zei:" Dan zet het maar klaar, dan moet ze maar zien wanneer ze het opeet".  Het mens kan nauwelijks lopen, laat staan met zo'n looprek ook nog haar eten vervoeren. Hoezo zorg???
Die medicijnen. Dat is ook iets. De wisselende verzorging heeft de lijst compleet verkloot. Dus wat ze slikt, klopt gewoon niet. Desgevraagd liet de huisarts weten dat hij morgen wel even zou komen. Niet vandaag, niet meteen, nee morgen. Dan heb je het dus over morfine, methadon en dat soort zooi. Geen spul om grapjes mee te maken. Onzorgvuldig. En ronduit genant dat een huisarts daar niet meteen actie op onderneemt. 
Een beugel in het toilet. Zodat mijn ma zich kan optrekken. Zou meteen geregeld kunnen worden. Door de ergotherapeute. Maar die laat ook al maanden op zich wachten.  Hmm, lekker professioneel. De uren zijn gedeclareerd, en dat is het ook wel.
Let wel: de verplegers en verzorgenden die aan huis komen, doen hun best. Zijn over het algemeen heel erg lief en zorgzaam voor mijn moeder. Daar zul je me niet over horen. Maar de planning, en het management zouden zelf maar eens longkanker moeten krijgen. En dan aan den lijve mee moeten maken waar zij hun clieten mee opzadelen. Wat ze hun clienten aandoen.

Is er niet ook een keerzijde aan deze medaille? Ja, die is er. Het hospice. Als ik het woord laat vallen, komen de tranen weer. Hoe maak je een angstig, tot op het bot verdrietig mensje duidelijk dat alle nadelen die ze nu ondervindt minder zijn in een hospice. Ze is doodsbang voor het onbekende. En ze weet ook dat dat het eindpunt is. Maar wellicht wel een beter verzorgd eindpunt dan dat het nu is.

En telkens als ik wegga, en door het raam kijk naar het restant van mijn moeder, naar de waterige, bange oogjes, doet mijn buik een beetje pijn. En zou ik willen dat ik er niet zo vreselijk alleen voor stond. Dat ik meer familie had die er langs ging. Want ik heb 3 banen. Bus, lesgeven, Kapel. En geen werk, is geen inkomen.
Ik doe mijn best, om overeind te blijven. En dit lukt vrij aardig. Maar soms....