het hospice

Afgelopen week was ik nogal eens in Limburg. Ik ga me denk ik toch maar eens wat aandelen Shell of Total kopen. Dinsdag was ik er omdat er een gesprek zou zijn tussen mijn ma en iemand van het hospice in Valkenburg. Opname zou over een week mogelijk zijn.
Toen ik net de snelweg verlaten had, ten einde mezelf via duistere sluipweggetjes door het Limburgse Heuvelland naar Schin op Geul te spoeden, kreeg ik een belletje. Waar ik bleef.
Nog geen vijftien minuten later was ik thuis, en stapte ik een jaarvergadering in. Een dame van het hospice was er, en de hoofdverpleegkundige. En mijn moeder, in tranen.
Opname in het hospice was mogelijk, en wel aanstaande donderdag. (Dus inmiddels 2 dagen geleden).
Dat was sneller dan verwacht.
Een hospice. Daar gaan mensen heen om dood te gaan. Ik kan me best wel voorstellen dat dat een eng idee is. Je verlaat je vertrouwde plek, om op een onbekende plek dood te gaan liggen gaan. Dus er was nogal wat weerstand. Maar thuis, alleen, dat is eigenlijk niet meer verantwoord. Traplopen kan niet meer, dus douchen kan niet meer. Telkens van die kattenwasjes aan het aanrecht is ook niet alles. Is eigenlijk niks. Lopen kan niet echt meer. Een wandeling van bed naar keuken, of van tafel naar bed. Voor ons een paar passen. Niet meer dan vier meter. Voor mijn ma een wandeling waar op de helft gepauzeerd moet worden.
Bijna letterlijk onvoorstelbaar. Dat je van de tafel naar de bank halverwege een rustpauze moet inlassen.
Dus de verpleegkundige, de hospice-mevrouw en ik moesten toch best het een en ander aan overredingskracht gebruiken. In het hospice is 24/7 zorg op afroep aanwezig.
In elk geval voor mij een zorg minder. Ik weet dat ze nu beter in de gaten wordt gehouden. Ze krijgt (in tegenstelling tot thuis) op normale tijden haar eten. De medicatie wordt toegediend, er wordt geholpen met douchen, ECHT douchen dus. En er zijn mensen die de tijd hebben om eens met mijn ma naar buiten te gaan.

Mijn ma bestaat hoofdzakelijk uit 2 dingen: pijn en angst. En, hoe verrassend, die twee versterken elkaar. Pijnmedicatie lijkt niet echt meer aan te slaan. Wat ze nu heeft, is de max. En mensen die in constante pijn en angst leven, die zijn, zeg maar, moelijker in de omgang. Ik weet vaak ook niet meer wat ik terug moet zeggen. Soms flap ik er iets uit, waarvan ik denk dat ik mijn bek een douw moet geven. Gelukkig komt het ook gewoon soms niet aan. Kom ik er nog goed mee weg.
Toen de vorige week euthanasie weer ter sprake kwam, kreeg ik het toch wat benauwd. De realiteit kan je soms erg hard tussen je ogen raken. En wat meer is, gedurende twee (lange) jaren ben ik in touw geweest. En ik vind het heel erg moeilijk om in de restanten mens die er in Limburg op me wachten, mijn moeder terug te zien. Ik zal niet de enige zijn, die dit meemaakt, maar ik hoop wel dat ik ooit weer een herinnering krijg van mijn moeder zoals ze was, voor ze langzaam, mensonterend ten onder ging.

Dus afgelopen donderdag was de dag dat mijn moeder werd opgehaald. Een heuse ambulance kwam haar halen voor de verhuizing. Ik had haar zelf willen brengen, maar de drempel over is een onmogelijkheid. En bovendien: ik wist nog niet zo goed waar het hospice precies lag, dus gewoon achter de ambulance aanjagen, was makkelijk.
Ik kwam, zag niet en overwon. Dat hospice heeft 3 ingangen op het terrein, en alle drie heb ik ze gezien. Bij de derde kon ik inmiddels uitladen, en om dit te doen zag ik een fijn parkeerplaatsje. Hoppetee achteruit in parkeren. Doe ik vaak, dus ik ben er goed in. Als er geen paaltjes staan.
Mijn parkeerplek bleek geen parkeerplek te zijn, maar een doorsteek naar de parkeerplaats. Afgezet met twee paaltjes. Boem is ho. En het was van boem. Beetje jammer dat ik er nogal wat publiek bij had. Die uiteraard veel te laat ho riepen. Waardoor het dus boem was. Die veel te lage paaltjes zouden bij wet verboden moeten worden. Goddank, geen schade. Ok, een beetje imago schade.

Ik denk niet, maar ik hoop dat mijn ma zich toch de verzorging wat laat aanleunen.