woensdag 24 augustus 2011

fietsterreur.

Fietsers. Ze zijn er in alle soorten en maten. En 99% van die soorten zijn gewoon strontvervelend.
De eerste groep, een grote groep, bestaat uit scholieren en studenten. Scholieren neem ik nog het minste kwalijk dat ze suicidaal lijken. Laten we eerlijk wezen: Wat weten scholieren nu? Helemaal niks. De meeste pubers zijn gewoon niet in staat om verder te staren dan de eigen navel, en als ze dit per ongeluk wel doen, is het om in noodgang hun hormonen achterna te fietsen. Op weg naar school worden op vaak spectaculaire wijze auto's, vrachtauto's, voetgangers, bussen, trams en treinen gesneden, van de weg gedrukt en be-middelvingerd, als ze op hun bezopen rijstijl een reactie krijgen. Nogmaals: ze weten niet beter. Wel jammer is, dat als ze aan worden gereden (vanmorgen weer zo'n gevalletje, fietser onder een auto, waarbij het maar de vraag is of de morele schuld wel bij de automobilist ligt) dat iedereen verantwoordelijk is, behalve degene die zichzelf aan puin reed: de fietsende pubert.
Let wel: ik vind het vreselijk voor de automobilist, en voor de nabestaanden van het slachtoffer. Maar niet voor de puber zelf. Typisch gevalletje van: harde leerschool. Er is hem/haar vaak zat verteld hoe de verkeersregels in elkaar zitten. En als iemand dan toch probeert om een voertuig van ettelijke malen zijn eigen gewicht te rammen, tja. En de automobilist kan de rest van zijn leven dokken.
De studenten in deze eerste groep, neem ik nog meer kwalijk. Een studie kost geld. Dat betaal je deels zelf, een deel betaalt de staat. Want een gemiddelde studie kost natuurlijk veel meer dan de student er voor op kan hoesten. Gelukkig betaal je daar ook weer een deel van terug. Door later een keurige belastingbetaler te worden. Maar als ik dan zie hoe sommige studenten volslagen bezopen (letterlijk én figuurlijk) zich door het verkeer begeven, vind ik dat een schande. De maatschappij investeert in je, en jij gooit je lijf en je gezondheid, EN die investering op zo'n zotte manier te grabbel.

Groep 2 is evenzeer bloedirritant. Dat zijn de wielrenners. En dan bedoel ik niet de eenling die zichzelf uitdaagt. Ik bedoel die pelotons vol amateurwielrenners die op zaterdag en zondag de wegen onveilig maken. Als je op je fietsje naar het dorp fietst, dan hoor je ze nauwelijks aankomen. Een bel hebben ze niet, dus ineens hoor je vlakbij een brul:"opgepast". En dan is het dus de bedoeling dat jij je zo klein mogelijk maakt. Het liefst hebben die wielerterroristen dat je dood neervalt naast het fietspad, want je fietst in hun weg. En als ze toevallig op een bredere weg komen, nemen ze die ook helemaal in beslag. Elke overige weggebruiker moet maar maken dat hij er langs komt of niet. Maar samen deelnemen aan het verkeer is er bij die gekken niet bij. Veel enger wordt het op het moment dat je in Limburg en Belgie de heuvels in rijdt. Dan moet je bij elke bocht verrekte goed oppassen, want om elke bocht kan een wielrenner(peloton) aansuizen die als vliegen tegen je auto aanpletten. Dus pas je verrekte goed op, en hou je uiterst rechts, en verminder je vaart. Maar dan krijg je dus ruzie met de wielrenners achter je, die wel snel die heuvel opwillen. En owee als het misgaat. Dan zijn zij nooit de morele schuldige, altijd de automobilist. Ik vind het prima dat mensen in groepsverband willen fietsen. Daar zijn ook wielerrondes te over voor. Maar dat wielrenners zich totaal niet bewust zijn van hun arrogante uitstraling vind ik knap waardeloos. Dat zij niet zo aan hun leven hechten, is 1 ding. Maar daar wens ik toch echt niet in betrokken te worden. Dat mensen sporten voor het gezond, vind ik prima. Maar dat kan ook op een sportschool. Of gewoon lekker thuis. (Ik loop hard, op de kazerne hier, op het sportveld. Komt nooit iemand, behalve ik, en ik doe er niemand kwaad mee, ik val er niemand mee lastig). En dan valt er weer een in de kreukels, moet de hele maatschappij de kosten weer dragen, want de verzekeringspremie is echt niet voldoende om al die ellende te dragen.

Groep 3. De toeristen. Ook weer in 2 categorieen op te delen. Categorie 1, veelvuldig aanwezig op de Veluwe. Van die mensen in hun oubollige Passaatje, met het obligate fietsendragertje op het trekhaakje. Die bij elke boom iets bijzonders menen te zien, en daarmee vaak 30 kilometer onder de maximaal toegestane snelheid over de weg sukkelen. Bijzonder hinderlijk, maar als ik er langs kan blazen, kan ik daarmee leven. Anders wordt het als je in Amsterdam komt, categorie 2: een groepje Italiaanse, Japanse, (Zuid) Amerikaanse of andersoortige mensen willen Amsterdam verkennen door middel van Rent-a-Bike. Totaal niet gewend aan het fenomeen fiets, en totaal niet gewend aan het fenomeen verkeer, ploegen deze lieden zich, niet bewust van enig gevaar (onder invloed van al het geestverruimende dat Amsterdam te bieden heeft) door het drukke stadsverkeer. Om gillend gek van te worden: je stapt de tram uit, en nog voor je die actie hebt kunnen voltooien, moet je die tram weer in springen om je vege lijf te redden van een kudde aanstormende fietstoerroristen. (Denk over dit woordje maar eens goed na).

Haalde ikzelf vroeger (jaja, ook ik heb gefietst, elke dag 22 kilometer) geen gekkigheid uit op de fiets? Zeer zeker wel. En juist daarom vind ik dat ik het recht heb om te 'ranten' over fietsers. Omdat ik nu inzie hoe gruwelijk irritant het is voor overig verkeer. En als het misgaat, is het in 99% van de gevallen altijd de fietser die het veroorzaakt, en is het altijd de tegenpartij die ervoor moet opdraaien. Wat ik zou willen: haal het heilige huisje om de fietser vandaan, en laat de fietser weer gewoon zelf verantwoordelijk zijn. Bescherm ze niet zo ontzettend. Dan zul je zien dat ze weer normaal aan het verkeer gaan deelnemen. Want blijkbaar snappen fietsers niet dat, hoewel de 'schuld' nooit bij hun ligt: een fietser legt het bijna altijd af tegen iets dat zwaarder is.

Voor mensen nu gaan mekkeren over mijn gebrek aan tolerantie ten opzichte van fietsers: het wordt tijd dat fietsers weer eens wat toleranter worden naar het overige verkeer.

Deze blog kwam tot stand omdat ik vanmorgen met de bus langs een ongeval reed. Fietser (puber) onder auto. Ambulance erbij, politie erbij, Marechaussee erbij. De weg waar ik in moest gedeeltelijk geblokkeerd. De automobilist reed op een doorgaande weg, de fietser had haaietanden. Ergo: de fietser zat fout. Ik heb persoonlijk absoluut geen medelijden met de fietser. Iemand die verkeerstekens en regels overtreedt, speelt met zijn leven. Als hij ze niet wist, had hij aan de riem met moeders mee naar school gemoeten. Maar voor de automobilist lijkt het me een hartverscheurende gebeurtenis. Je weet dat jij niks verkeerd deed, en toch voel je je schuldig. En toch word je aansprakelijk gesteld. Nog los even van het ongeluk zelf, waar je van geschrokken bent. Ik hoop dat de fietser het overleeft, en vooral, als hij het overleeft, dat hij er een goeie les van leert. Ik hoop dat de automobilist het overleeft. Dat hij er niet al te veel last van zal hebben.
De rest van de dag heb ik over fietsers nagedacht, en tijdens het denken maar weer mijn blik op scherp gesteld. Niet zozeer om de fietsers te ontzien, maar om mezelf te beschermen tegen een trauma van een fietser onder mijn wielen.

PS: voor ik fietsers uit mijn lezersgroepje over me heen krijg: m.u.v. de laatste alinea, is deze hele blog uiteraard sterk overdreven.

dinsdag 23 augustus 2011

Bussen en Katten.

Het was een rustige zondagavond. Ik reed op lijntje 3 naar de Apenheul. Net het lastige punt in het centrum voorbij (van die paaltjes, waar je krap aan met je bus doorheen kan, en het is goed opletten, anders dan rij je die paaltjes om, en heb je schade (en schande)), toen mijn hart even stilstond. Een enorme klap en een hoop gerinkel galmde door de bus. Mijn eerste reactie: o KUT. Paaltjes geraakt. Maar dit kon niet, want op het moment van de klap, was ik die paaltjes al lang en breed voorbij. En toch lag de ruit van de achterdeur aan scherven door de bus. Nog een keer KUT. Kan zo'n ruit spontaan springen? Ja, dat kan. Maar die bussen zijn vrij nieuw. Een behulpzame, lieve oude dame, zei dat er jongens zaten. Hmm, dat klopt, die zaten er. Het interne communicatie systeem deed het niet. Dus uiteindelijk met veel vijfen en zessen, kreeg ik de verkeersleiding aan de telefoon. Zaken prima geregeld. Maar mijn overhemd was klam van het zweet. Uiteindelijk een schade formulier ingevuld waarop ik aangaf dat het of vandalisme was, of spontane ruitbreuk.
Vandaag moest ik een lijntje rijden, waar het CBR een halte aan heeft. Dat is mooi. Want dan komt er weer zo'n roedeltje opgeschoten pubers me vragen of ik naar het CBR ga. Het zweet klotst ze in de oksels, en de angstmeur is eerder de bus in dan zijzelf. Als ze eenmaal zitten, komen de onvermijdelijke theorieboeken boven water. Vanmiddag was dat een zenuwachtig meisje, die mij vroeg of ik haar een beetje kon overhoren. Dus een heel klein praktisch theorietoetsje met haar gedaan. Als het aan mij lag, was ze geslaagd. Ik hoop het. Ze wist alle antwoorden, en kon goed inschatten waar het gevaar kwam, en wat ik zou moeten doen. Leuk is dat. 

Claus is inmiddels weer meer ingeburgerd. Hij loopt heerlijk voor mijn voeten als ik in de keuken aan de slag ga, en kan zich (weliswaar heel lui) heerlijk overgeven aan het spelen met zijn speeltjes. Gisternacht voor het eerst een nacht, waarin hij niet al kwekkend kennis gaf van zijn eenzaamheid. Hij begint eraan te wennen dat hij de enige kater is in huis. Ik moet zeggen: ik had nooit veel met katten. Ik vond ze leuk. Maar met deze kat, heb ik toch best veel schik. Hij is blij als ik thuiskom (hoewel, IK moet me wel netjes bij HEM melden), en het is toch best fijn dat er iemand is als ik thuiskom, van een dag werken, die tegen me aan komt schurken, en begint te spinnen als ik achter zijn oren kriebel. Als iemand mij een jaar geleden had verteld dat ik een kat zou nemen, had ik hem vierkant uitgelachen. Ik denk dat velen mij nu zullen uitlachen, maar dat boeit niet, want IK heb Claus. Over de naam zelf, ben ik nog niet uit. Enerzijds is het makkelijk voor het dier en voor mezelf om de naam te houden. Anderzijds vind ik Claus niet bepaald een geschikte naam voor een kat. Weet niet waarom. Misschien moet ik hem gewoon C4 noemen.

zondag 21 augustus 2011

Even voorstellen

Hallo,

Ik wil me bij deze even voorstellen: Ik ben Claus. The puss on white boots. Toen ik 2,5 jaar was, belandde ik in het dierenasiel. Daarvoor heb ik moeten schooien op een camping om aan mijn voedsel te komen. Een half jaar geleden kwam ik in het dierenasiel in Ede terecht, en pas na 6(!!!!) maanden kwam er iemand op het idee om me daar weg te halen. Mijn nieuwe baas (baas???) koos mij uit. De sukkel verwarde mij op het laatst nog met een oninteressante poes, die toevallig ook zwart-wit was. Maar niet half zo knap als ik! De juffrouw van het asiel moest mij nog even ontwormen (flauw hoor, een pil in een brokje vlees, ze onderschatten me.) en ontvlooien, en toen moest ik in een veel te klein blauw bakje. De rit van het asiel naar mijn nieuwe huis vond ik best spannend allemaal, maar Marnix kan best heel goed rijden.
Toen we mijn nieuwe huis gingen bekijken, moest ik best even wennen aan al die grote ruimten. Gelukkig kreeg ik alle tijd en alle ruimte om alles te bekijken. Mijn voorkeur ging allereerst uit naar de muziekkamer. Want die was lekker donker, veel stoelen waar ik onder kon, en veel gekke apparaten waar ik aan kon snuffelen. Mijn nieuwe baas en zijn vriendin, zijn prima mensen. Ze komen naar me toe om met me te spelen, en me te kroelen. En als ik mijn nageltjes in de bank zet, vinden ze dat niet eens erg. Er staat heerlijk voer, en een prima kattenbakje. Wat wil een kater nog meer? Ik vond het in een begin allemaal best spannend en nieuw. En ik moest even de kat uit de boom kijken. Maar zo langzamerhand begint het allemaal wat te wennen. De eerste nacht, miste ik mijn kameraadjes uit het asiel wel een beetje, maar ach, hier heb ik alle aandacht voor mezelf. Ze zijn zeer voorkomend naar me, en behandelen me zoals ik dat verdien: koninklijk.
Wellicht, als ik van Marnix wat vaker achter de computer mag, dan ga ik meer van mijn leventje loslaten.

vrijdag 12 augustus 2011

Tolerantie...

Er is in Nederland altijd veel te doen over tolerantie. Tolerantie voor homo's, tolerantie voor andersdenkenden, tolerantie voor geloven, tolerantie voor alles wat anders is.
Dat is een mooi ding.
En toch. En toch. Enige tijd geleden hoorde ik op het nieuws dat de gemeente Groningen 3 of 4 ambtenaren gaat ontslaan, omdat ze weigeren homostellen te trouwen. Ok, goed, hun arbeidscontract loopt af, en het zal niet worden verlengd. Maar dat schiet natuurlijk wel een gat in dat zogenaamde tolerante Nederland. Of is het zo dat tolerantie maar naar één kant toe gaat, en dat de andere kant maar moet slikken? Wat is er zo speciaal aan homo's dat dat 'getolereerd' zou moeten worden? Als je als homo wil trouwen, zoek dan een ambtenaar uit, die geen gewetensbezwaren heeft, en get it over with. Dus, als ik een christelijke ambtenaar ben, moet ik vrezen voor het intolerante COC, want die gaan alles op alles zetten om mijn baantje de grond in te jagen. Terwijl ze het zelf schijnbaar nog steeds moeilijk hebben met het gebrek aan tolerantie jegens hun.

Een paar dagen geleden las ik op facebook een verhaal van iemand die een mep kreeg van een moslim. De aanleiding weet ik niet, maar de begeleidende tekst was: "je moet me niet irriteren, want ik doe de ramadan".
Dat is een lovenswaardig streven, maar als je daar moeite mee hebt, ga het alsjeblieft binnenshuis doen. Ik ben zeer tolerant jegens religie, maar als iemand zo humeurig gaat reageren op zijn zelf opgelegde hongerritueel, moet hij daar anderen niet mee lastig vallen. Of geldt dat soort tolerantie alleen maar naar de ramadan-vierder. En zelf kwam ik twee dagen geleden in aanvaring met een product van rondom de middellandse zee. Ik lette bij het afslaan eventjes niet op, en sneed bijna iemand de pas af. Hij toeterde, ik maakte een sorry-gebaar, en daarmee was voor mij de kous af. Gelukkig geen schade of gewonden. Iedereen kon ongehinderd zijn weg vervolgen. Dacht ik. De meneer in de audi dacht daar anders over, en maakte een nodeloze slinger over mijn weghelft. Stapte bij het stoplicht uit, om me toe te snauwen dat ik moest op passen, en geen grote bek moest hebben, want hij was bezig met, jawel, de ramadan.
Ik heb tegenover hem maar niet gezegd wat ik van zijn gebrek aan tolerantie vond. Maar blijkbaar moet hij wel de ruimte krijgen voor zijn dingen, maar als ik even wat ruimte nodig schijn te hebben, leidt dat tot dit soort taferelen. Ik neem aan dat dit soort dingen niet voor alle moslims opgaat, maar 2 van dit soort verhalen schieten gaten in tolerantie.

Dan was er laatst nog iets te doen over het meisje in een supermarkt reclame. Ik ben de keten vergeten, maar er komen 3 meisjes en 1 jongen in voor, en die prijzen gezamelijk de lage prijzen in hun supermarkt aan. Een van die meisjes is niet echt wat je zegt: mager. Dit meisje is wat ronder dan de gemiddelde 'afrika-look' die tegenwoordig wordt gepropageerd, en op sites als Fok!, en geenstijl, wordt het arme kind doodgewenst. En niet zomaar doodgewenst, maar op de meest gruwelijke manieren doodgewenst. Omdat ze niet voldoet aan het ongezonde modellen beeld van anno nu. Ik kan daar ergens best misselijk van worden. Van die stakerige, puistige kutpubertjes, die met hun lul in hun hand zitten te tikken dat zo'n meisje wel erg lelijk is. En wedden dat als je ze tegenkomt, dat ze zo laf zijn, dat ze met hun beugelbekkie vol tanden zitten te zweten, uit angst dat je 'BOE' naar ze roept? Hier schiet mijn tolerantie dan tekort. Ik kan geen respect hebben voor mensen die op die manier hun mening moeten ventileren. Lekker achter een anonieme naam, iemand helemaal kapotwensen. Maar wel anoniem, want stel je voor, je zou je eens moeten verantwoorden voor de flauwekul die je uitslaat. Als je wat te zeggen hebt: sta op! Kom er voor uit! Maar wel onder je eigen naam, en niet vanachter een anonieme proxy, met een onnozele nickname. Lafheid.

Ben ikzelf zo tolerant? In veel opzichten wel, maar in veel opzichten ook niet. Ik laat me alleen niet voorstaan op het feit dat ik zo tolerant ben, of niet. Tolerantie gaat namelijk vaak samen met een soort van schijnheiligheid, waar ik niks mee kan. Ik had gisteren een discussie met mijn meisje over het jaarlijkse homofeestje in amsterdam. Dit jaar gingen er voor het eerst militairen in uniform mee. Enerzijds vind ik dat mooi, dat dat kan. Anderzijds, vraag ik me af, of je dat als militair wel moet doen. Zeker als je officier bent. Je bent als militair in dienst van de staat. In het belang van de staat. Dus je moet een zekere vorm van neutraliteit bewaken. (Net zoals een gemeente ambtenaar geen hoofddoekje, keppeltje of andere geloofsuitingen zou moeten dragen). Bijvoorbeeld: ik mocht niet meedoen met de actiemars voor de cultuur (had ik om velerlei redenen ook niet gewild), want ik moest neutraal zijn. Ik vind dat je als militair, maar zeker als officier niks te zoeken hebt, in een menigte half naakte hossende mensen. Die op het randje van onzedelijkheid in het openbaar verblijven. Dat je als militair (en zeker als officier) homo bent, is je goed recht. Heb ik geen problemen mee. Maar als ik als soldaat zou moeten dienen onder iemand die daar tussen gaat paraderen, zou ik toch moeite hebben om dat van me af te zetten. Is dit schijnheilig van me? Ja, en nee. Ik heb al eerder geschreven dat ik dat hele homocarnaval maar onzin vind. Als mensen geaccepteerd willen worden, en een gelijke behandeling willen, moeten ze zich ook gelijk gedragen. En zich niet opgeklopt buiten alle proporties, een bijzondere rol aan willen meten.
Let wel: ik vind dat iedereen lekker moet doen, waar hij zich goed bij voelt. En de gay parade, is net als koninginnedag een volksfeest geworden. En de dubbelheid erin, ook bij mij zelf, vind ik soms wat lastig te verwoorden. Maar om nu te zeggen dat wij Nederlanders zo tolerant zijn... Ach, dat weet ik niet.

dinsdag 9 augustus 2011

Engeland

Tijdens mijn studiejaren heb ik uiteraard flink wat geld geinvesteerd in de plaatselijke horeca. Dat hoort er een beetje bij. Een van die nachten kwam ik in een klein conflict met een Engelse toerist. Waar het precies om ging, ben ik al lang en breed weer vergeten, maar de man maakte zichzelf al brallend (hij was dronken) historisch belachelijk. Hij vond namelijk dat ik respect voor hem moest hebben, want zij hadden ten slotte Europa van de Duitsers verlost. Ik snauwde hem toe dat dat hoogstwaarschijnlijk zijn opa was, en dat die zich nog waarschijnlijker dood zou schamen voor het gedrag van zijn kleinzoon. Het bleef stil aan de Engelse kant, en ik heb ook verdere reacties niet afgewacht.
Dat is nu waarschijnlijk ook precies het soort tuig dat zich in London (en andere steden) te buiten gaat aan geweld, plunderingen, vernielingen en brandstichting.

Deze rellen 'ontstonden' nadat er een vent door de politie werd neergekogeld. Dat kan gebeuren. Als je stout bent, en je bent naast stout, ook nog eens stom, dan kan het zo zijn dat een nerveuze politie agent een kogel in je flikker schiet. Met dat soort tuig, heb ik al geen medelijden, maar dan gaat andersoortig tuig ineens rellen. En dat bleek een zichzelf versterkend fenomeen, want inmiddels is half sociaal-incapabel Engeland aan het plunderen en rellen geslagen (Britse toeristen in het algemeen, in mijn achterhoofd hebbende, had ik al een broertje dood aan dat volkje, nu nog veel meer). Van dat Tokkie-tuig, die de overledene waarschijnlijk nooit gekend heeft, maar nu ineens de kans schoon ziet om met een breedbeeld flatscreen tv te gaan smijten. Je kunt maar een hobby hebben, nietwaar? Persoonlijk, als IK van dat tuig was, was er geen haar op mijn hoofd geweest die eraan dacht om zo'n flatscreen door een winkelruit te keilen, ik zou het ding mee naar huis nemen, want een uitkering is wel makkelijk verdient geld, maar niet genoeg voor een flatscreen tv... Of denk ik nu heel naief?

Op facebook zei iemand: ze moeten dat tuig afschieten. Daar ben ik dan weer niet zo'n voorstander van. Lobotomie schijnt in Engeland nog veelvuldig toegepast te worden, dus ik zie een mooie groei van de psychiatrische sector. Maar stel dit gebeurt, de premier van Engeland geeft opdracht tot systematisch uitroeien van het rellende gepeupel, dan kan dat 2 kanten opgaan:
A) de economie verbetert: de hoeveelheid uitkeringen zal omlaag gaan, de staatsuitgaven zullen historisch zakken, en Engeland komt als grote winnaar uit de recessie.
B) de economie verslechtert: het waren allemaal hardwerkende mensen, die relschoppers, en ineens komt er een gat in de economie. Engeland komt als grote verliezer uit de recessie.

Waar ik dan wel weer hartelijk om moest lachen waren de reacties van Iran, en in mindere mate van Libie. Iran vind dat men in Engeland, terughoudend om moet gaan met de relschoppers. Jaja, dat is geen boter op je hoofd hebben, dat is een hele boterberg op je kop hebben. Libie staat achter de relschoppers. Zou Al Qaida dan toch?........

donderdag 4 augustus 2011

...en wij maar denken dat het de hond was....

Een weekje Normandie, de meeste reacties van collega's was redelijk spottend: "neem maar een extra paraplu mee". Alsof de weergoden dit gehoord hadden, was het de hele week gemiddeld 25 graden, met een stralend zonnetje. Die ene dag dat we regen hadden, gingen de sluizen ook echt helemaal open, zo erg, dat de riolen overstroomden, maar dat mocht de pret niet drukken.

Bij aankomst in het dorpje (Le Mesnil Amey) waren we uiteraard verkeerd gereden. Het dorpje bleek totaal uitgestorven te zijn, met uitzondering van een oud vrouwtje. Het was een bruisend geheel. De ontvangst door Coen was prettig: we kregen koffie, een korte uitleg over de gang van zaken, en we mochten lekker op ons gemakje onze tent opzetten. De volgende begroeting was van Sjimmie (of Jimmy), de hond. Een soort van schapendoes leek het wel: de hele week heeft hij al zijn energie besteedt om 'de kudde' (zijnde alle gasten) bij elkaar te krijgen, en te houden. Uiteraard was mijn slaapzak niet warm genoeg. Ik dacht van wel, Syl dacht van niet, en helaas voor mij, kreeg ik ongelijk. Het eten in deze B&B oftewel Chambre d'hote (of met au, of met zo'n dakje op de o) was werkelijk waar genieten tot de laatste kruimel. Coen, de eigenaar, wist ons te verrassen met een heerlijke lamsbout, de lekkerste wijnen (4 flessen meegenomen) en een onvergetelijke kaas-wijn proeverij. Zijn vrouw Ingrid, was de ster in salades. En beiden weten ze erg goed hoe je een idyllische plaats kunt omtoveren in een Asterix en Obelix dorpsfeest. Met alle gasten gezellig aan het vuur gezeten, genieten van een lekker glas wijn, en mooie verhalen, goeie discussies, waarin we alle wereldproblemen in het algemeen, en de problemen van Nederland in het bijzonder erg soepel oplosten.
Ergens diep in de nacht, werd ik wakker geschud. Of ik dat ook hoorde. Nee, ik hoorde niks, ik sliep net, en als ik slaap, kunnen ze mijn bed onder me vandaan roven. Maar het monotone gekwaak van een vogel hoorde ik wel, net als het balken van een ezel, een paar honderd meter verder. Syl doelde op een beest rondom de tent. Een hijgend beest rondom de tent. Het hele verhaal wat besmuikt aan Coen verteld, waarop ik mompelde dat de hond waarschijnlijk op onderzoek uit was. Waarop Coen zoiets zei van:"Jullie willen niet weten wat de eigenaar 's nachts allemaal doet. En jullie maar denken dat het de hond was..."
Verder moest het natuurlijk ook gebeuren dat ik door een stoel zakte. Van die opvouwbare campingstoelen, met zitting en rugleuning van canvas. Ik had nooit kunnen vermoeden dat dat spul zou vergaan, maar blijkbaar doet het dat toch. Zonder hoorbaar gescheur of gekraak, zakte ik door de zitting heen, waarop een belgische mede-gast vroeg of die stoelen altijd zo laag bij de grond waren. Ik voelde me uiteraard bijzonder lomp. Ik vrees bij campings altijd een beetje het sanitair. Maar ook hier geen klagen. Het was schoon, en bijzonder comfortabel.

Tussen die bedrijven door, zijn we naar de D-day stranden en musea geweest. Heel indrukwekkend om te zien. De Amerikaanse graven, de achtergebleven bunkers, kazematten, musea, etc. Wat daarbij minstens zo indrukwekkend was, in alle sobere eenvoud, waren de begraafplaatsen van de Duitse soldaten. Erg mooi onderhouden ook, maar veel minder uitbundig of groots.
Ook zijn we naar de mont Saint Michel geweest. Heel erg leuk om eens te zien, we hebben havenstadjes, kerken, gemeentehuizen in dorpjes waar hier in Nederland al lang geen burgemeester meer zou zijn, vissersdorpjes, piratenstad, etcetcetc. Kortom: helemaal tot rust gekomen.

De terugreis moest uiteraard ook aanvangen. Ik heb dat nog een beetje kunnen rekken, maar ach, men moet ook werken voor de kost. Waar ik over het sanitair in Frankrijk nauwelijks had te klagen (hoewel ze wel beter moeten aangeven wat de mannen en vrouwen toilet is, de verontwaardigde blik van een vrouw nadat ik het damestoilet van onherstelbare geuren had voorzien, sprak boekdelen, nog zonder dat ik haar boze gekwetter kon verstaan) was het in Belgie echt rampzalig. We waren even gestopt om een avondmaaltje te eten, en ik dacht even rap van het toilet gebruik te kunnen maken. De eerste drie hokjes zaten dicht, de laatste stond open. Maar met reden. De uitwerpselen van voorgaande mannen lagen er 3 hoog in de pot opgestapeld, afgewisseld met stukken papier. Bij het zien en ruiken, versleutelde mijn sluitspier zich definitief, tot onze aankomst in Ede. Ik heb geen last van smetvrees, maar voor ik de auto weer instapte toch maar even mijn handen extra met alcohol schoongewreven.

En nu ben ik weer thuis. Vanaaf een van de flesjes wijn opentrekken, om toch nog even na te genieten.

Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...