woensdag 24 augustus 2011

fietsterreur.

Fietsers. Ze zijn er in alle soorten en maten. En 99% van die soorten zijn gewoon strontvervelend.
De eerste groep, een grote groep, bestaat uit scholieren en studenten. Scholieren neem ik nog het minste kwalijk dat ze suicidaal lijken. Laten we eerlijk wezen: Wat weten scholieren nu? Helemaal niks. De meeste pubers zijn gewoon niet in staat om verder te staren dan de eigen navel, en als ze dit per ongeluk wel doen, is het om in noodgang hun hormonen achterna te fietsen. Op weg naar school worden op vaak spectaculaire wijze auto's, vrachtauto's, voetgangers, bussen, trams en treinen gesneden, van de weg gedrukt en be-middelvingerd, als ze op hun bezopen rijstijl een reactie krijgen. Nogmaals: ze weten niet beter. Wel jammer is, dat als ze aan worden gereden (vanmorgen weer zo'n gevalletje, fietser onder een auto, waarbij het maar de vraag is of de morele schuld wel bij de automobilist ligt) dat iedereen verantwoordelijk is, behalve degene die zichzelf aan puin reed: de fietsende pubert.
Let wel: ik vind het vreselijk voor de automobilist, en voor de nabestaanden van het slachtoffer. Maar niet voor de puber zelf. Typisch gevalletje van: harde leerschool. Er is hem/haar vaak zat verteld hoe de verkeersregels in elkaar zitten. En als iemand dan toch probeert om een voertuig van ettelijke malen zijn eigen gewicht te rammen, tja. En de automobilist kan de rest van zijn leven dokken.
De studenten in deze eerste groep, neem ik nog meer kwalijk. Een studie kost geld. Dat betaal je deels zelf, een deel betaalt de staat. Want een gemiddelde studie kost natuurlijk veel meer dan de student er voor op kan hoesten. Gelukkig betaal je daar ook weer een deel van terug. Door later een keurige belastingbetaler te worden. Maar als ik dan zie hoe sommige studenten volslagen bezopen (letterlijk én figuurlijk) zich door het verkeer begeven, vind ik dat een schande. De maatschappij investeert in je, en jij gooit je lijf en je gezondheid, EN die investering op zo'n zotte manier te grabbel.

Groep 2 is evenzeer bloedirritant. Dat zijn de wielrenners. En dan bedoel ik niet de eenling die zichzelf uitdaagt. Ik bedoel die pelotons vol amateurwielrenners die op zaterdag en zondag de wegen onveilig maken. Als je op je fietsje naar het dorp fietst, dan hoor je ze nauwelijks aankomen. Een bel hebben ze niet, dus ineens hoor je vlakbij een brul:"opgepast". En dan is het dus de bedoeling dat jij je zo klein mogelijk maakt. Het liefst hebben die wielerterroristen dat je dood neervalt naast het fietspad, want je fietst in hun weg. En als ze toevallig op een bredere weg komen, nemen ze die ook helemaal in beslag. Elke overige weggebruiker moet maar maken dat hij er langs komt of niet. Maar samen deelnemen aan het verkeer is er bij die gekken niet bij. Veel enger wordt het op het moment dat je in Limburg en Belgie de heuvels in rijdt. Dan moet je bij elke bocht verrekte goed oppassen, want om elke bocht kan een wielrenner(peloton) aansuizen die als vliegen tegen je auto aanpletten. Dus pas je verrekte goed op, en hou je uiterst rechts, en verminder je vaart. Maar dan krijg je dus ruzie met de wielrenners achter je, die wel snel die heuvel opwillen. En owee als het misgaat. Dan zijn zij nooit de morele schuldige, altijd de automobilist. Ik vind het prima dat mensen in groepsverband willen fietsen. Daar zijn ook wielerrondes te over voor. Maar dat wielrenners zich totaal niet bewust zijn van hun arrogante uitstraling vind ik knap waardeloos. Dat zij niet zo aan hun leven hechten, is 1 ding. Maar daar wens ik toch echt niet in betrokken te worden. Dat mensen sporten voor het gezond, vind ik prima. Maar dat kan ook op een sportschool. Of gewoon lekker thuis. (Ik loop hard, op de kazerne hier, op het sportveld. Komt nooit iemand, behalve ik, en ik doe er niemand kwaad mee, ik val er niemand mee lastig). En dan valt er weer een in de kreukels, moet de hele maatschappij de kosten weer dragen, want de verzekeringspremie is echt niet voldoende om al die ellende te dragen.

Groep 3. De toeristen. Ook weer in 2 categorieen op te delen. Categorie 1, veelvuldig aanwezig op de Veluwe. Van die mensen in hun oubollige Passaatje, met het obligate fietsendragertje op het trekhaakje. Die bij elke boom iets bijzonders menen te zien, en daarmee vaak 30 kilometer onder de maximaal toegestane snelheid over de weg sukkelen. Bijzonder hinderlijk, maar als ik er langs kan blazen, kan ik daarmee leven. Anders wordt het als je in Amsterdam komt, categorie 2: een groepje Italiaanse, Japanse, (Zuid) Amerikaanse of andersoortige mensen willen Amsterdam verkennen door middel van Rent-a-Bike. Totaal niet gewend aan het fenomeen fiets, en totaal niet gewend aan het fenomeen verkeer, ploegen deze lieden zich, niet bewust van enig gevaar (onder invloed van al het geestverruimende dat Amsterdam te bieden heeft) door het drukke stadsverkeer. Om gillend gek van te worden: je stapt de tram uit, en nog voor je die actie hebt kunnen voltooien, moet je die tram weer in springen om je vege lijf te redden van een kudde aanstormende fietstoerroristen. (Denk over dit woordje maar eens goed na).

Haalde ikzelf vroeger (jaja, ook ik heb gefietst, elke dag 22 kilometer) geen gekkigheid uit op de fiets? Zeer zeker wel. En juist daarom vind ik dat ik het recht heb om te 'ranten' over fietsers. Omdat ik nu inzie hoe gruwelijk irritant het is voor overig verkeer. En als het misgaat, is het in 99% van de gevallen altijd de fietser die het veroorzaakt, en is het altijd de tegenpartij die ervoor moet opdraaien. Wat ik zou willen: haal het heilige huisje om de fietser vandaan, en laat de fietser weer gewoon zelf verantwoordelijk zijn. Bescherm ze niet zo ontzettend. Dan zul je zien dat ze weer normaal aan het verkeer gaan deelnemen. Want blijkbaar snappen fietsers niet dat, hoewel de 'schuld' nooit bij hun ligt: een fietser legt het bijna altijd af tegen iets dat zwaarder is.

Voor mensen nu gaan mekkeren over mijn gebrek aan tolerantie ten opzichte van fietsers: het wordt tijd dat fietsers weer eens wat toleranter worden naar het overige verkeer.

Deze blog kwam tot stand omdat ik vanmorgen met de bus langs een ongeval reed. Fietser (puber) onder auto. Ambulance erbij, politie erbij, Marechaussee erbij. De weg waar ik in moest gedeeltelijk geblokkeerd. De automobilist reed op een doorgaande weg, de fietser had haaietanden. Ergo: de fietser zat fout. Ik heb persoonlijk absoluut geen medelijden met de fietser. Iemand die verkeerstekens en regels overtreedt, speelt met zijn leven. Als hij ze niet wist, had hij aan de riem met moeders mee naar school gemoeten. Maar voor de automobilist lijkt het me een hartverscheurende gebeurtenis. Je weet dat jij niks verkeerd deed, en toch voel je je schuldig. En toch word je aansprakelijk gesteld. Nog los even van het ongeluk zelf, waar je van geschrokken bent. Ik hoop dat de fietser het overleeft, en vooral, als hij het overleeft, dat hij er een goeie les van leert. Ik hoop dat de automobilist het overleeft. Dat hij er niet al te veel last van zal hebben.
De rest van de dag heb ik over fietsers nagedacht, en tijdens het denken maar weer mijn blik op scherp gesteld. Niet zozeer om de fietsers te ontzien, maar om mezelf te beschermen tegen een trauma van een fietser onder mijn wielen.

PS: voor ik fietsers uit mijn lezersgroepje over me heen krijg: m.u.v. de laatste alinea, is deze hele blog uiteraard sterk overdreven.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...