Geen repetitie, wel andere zorgen....

Ik mocht van Paul geen blog schrijven over de repetitie van vanmorgen. Dus ga ik niet schrijven over de repetitie die we hadden voor een concert met het politie mannenkoor. Daar is overigens niet bijzonder veel over te schrijven. Sommige van die liedjes zijn zo gortdroog, dat het moeilijk is om niet in de lach te schieten. Zeker als Paul zich vergist bij het in-en-of uitademen. Zeker als Triks de tranen in haar ogen krijgt. En Jan Wijdbeens die zoals zijn naam doet vermoeden, zijn edele delen wel ernstig zichtbaar te drogen hangt.
Dus daar ga ik niet over schrijven.
Laat ik dan maar eens schrijven over de afgelopen paar dagen. Er is weer trammelant in Limburg. Na een relatief rustige periode (naja rust) is er eindelijk gekeken naar de pijn die mijn ma aan het lijden was. Het resultaat is even teleurstellend als droevig. Wederom uitzaaiingen. In de rug. En dit keer is alleen palliatieve bestraling mogelijk. Waar de vorige uitzaaiingen nog verholpen konden worden met wat bestralingen, is dat deze keer dus alleen nog palliatief. Ter bestrijding van de pijn. En dat zegt wat over de verdere overlevingskansen. Niet zo best. Toen dit hele gesodemieter begon, ergens in November, toen het echt losbarstte, stond ik op het punt te verhuizen. En moest ik tussen het verhuizen door, dwars door sneeuwstormen heen op en neer naar Limburg kachelen. Alsof de duvel ermee speelt, ik moet weer verhuizen. Want het gebouw waar ik nu in woon, wordt een studentenhuis voor studenten in Wageningen. En dat op zeer korte termijn. Ik ga iets naar het zuiden. Dat is geen enkel probleem. Maar de timing had van mij toch wel anders gemogen. Zeker ook omdat de Taptoe Rotterdam in dezelfde periode plaats vindt.
Uiteraard moest er ook weer een rekening met de accountant vereffend worden. Want hoewel ik dit jaar moet bij betalen, zijn de kosten van de accountant niet lager geworden. Daar kan zij niks aan doen, maar het wordt dan wel erg krap om te verhuizen, en te leven. Maar ook dat ga ik overleven. Het zou alleen zo fijn zijn, als grote (en pijnlijke) zaken in het leven, elkaar op een normaal tempo zouden afwisselen. In plaats van dat alles samenkomt. Mijn meisje, mijn Syl, die gaat morgen uit een perfect functionerend vliegtuig springen. Want dan heeft ze haar wing. En dat is goed. Leuk voor haar. En als ik haar weer even in mijn armen kan hebben (ik hoop snel) dan kom ik weer eventjes tot rust. En die zal ik nodig hebben. Want het zou wel eens een zware tijd kunnen worden.

Aan de andere kant is daar dan de bus, en de trompet, en Claus die voor een prettige afleiding zorgen. Op de bus kom ik steeds meer vermakelijke dingen tegen. Mensen die, omdat ze blijkbaar de verkeersregels niet snappen, en niet snappen dat ik doorrij, als ik voorrang heb, uit woede (over hun eigen falen??) tegen mijn bus gaan trappen. (Niet dat dat zin heeft, want die bus voelt geen pijn, en je laat jezelf wel van je droevigste kant zien, ten overstaan van de omstanders). Maar ook leuke gesprekken met collega's. Over collega's... Routes die ik steeds beter begin te kennen, passagiers die ik steeds vaker terug zie komen, en het leuk vinden om herkend te worden. Nu maar hopen dat mijn contract verlengd wordt in oktober (weer zo'n ding dat in deze periode valt). En natuurlijk de trompet. Bij de KMar gaat alles zijn gangetje. Lekker kletsen met mede musici. We zijn weer begonnen. Show oefenen voor de Taptoe, een kwintet repetitie waar ik dus niks over mocht schrijven, en er bleek zowaar nog een broek te liggen waar ik inpas. (Weer inpas, ik ben afgevallen!!!!!!!!!!!!). Dus moet ik morgen toch werken.
Claus had even last van een restje niesziekte. Hij nieste nogal veel (vandaar de naam, denk ik). Dus ik met het dier naar de dierenarts. Hoewel. Het plan was leuk, maar om Claus in zijn mandje te krijgen, daar was heel wat duw- en propwerk voor nodig. Hij zette alle vier zijn poten en staart schrap om maar niet in dat mandje te hoeven. Maar zonder nageltjes te gebruiken. Dat doet hij niet. Ik kreeg pillen mee (een grote ellende, om die pil in zijn strot te douwen, dat bekkie dicht te drukken, en dan ook nog eens over zijn keel te wrijven) en een zalfje voor in zijn ogen. (Kopje in de houdgreep, met 1 duim zijn linkeroog open trekken, en houden, en dan met diezelfde hand, voorzichtig dat zalfje in zijn oog spuiten. En oppassen dat hij niet beweegt, want anders prik je die hele tube in zijn oog, en dat is ook wat overdreven).  Maar hij is weer levendig. En dat is een prettig teken. Hij drenzelt om aandacht, en kwekt verontwaardigd als hij naar zijn mening geen eten meer heeft. (Ja, ook droge brokjes zijn eten, beste Claus). Maar het is een leuk beestje.

Ach, wie weet hoe het allemaal gaat lopen. Schouders er maar weer onder. Ik doe mijn best. Ik doe serieus mijn best, en nu maar hopen dat ik er ongeschonden doorheen kom.