Het is weer zover. KPN snapt er weer eens de ballen van. Op 9 september gaf ik in goed vertrouwen mijn verhuizing door. Want dat schijnt toch wel een maand te duren. Dit kon via de prachtige site van KPN. En via de site werd mij beloofd dat ik binnen 24 uur gebeld zou worden. Jaja. 24 uur verder, maar een telefoontje; ho maar. 72 uur verder toch maar zelf gebeld. Bijna 30 minuten lang aan de lijn gehangen, het hele proces per telefoon doorlopen, gaf hun systeem op het einde aan, dat er een verstoring was, waardoor mijn verhuizing tóch niet doorgevoerd kon worden. Of ik het later nog eens kon proberen… Tja, omdat ik toch graag internet en tv wil, het later nog maar eens geprobeerd. Door middel van flink wat pressie op het knulletje aan de andere kant van de lijn, heb ik het verhuisproces tot minder dan 2 weken kunnen terugbrengen. Hun fout, ten slotte. Aldus geregeld, en wederom de belkosten teruggekregen. Ik dacht dat ik nu wel zo’n beetje klaar was met KPN. Niets bleek minder waar toen ik zondagavond een factuur mocht ontvangen van KPN. Waarop tot mijn verbijstering Eredivisie Live en het Plus pakket stonden genoteerd. Beide dingen nooit aangevraagd, beide dingen nooit gewenst. Maandagochtend meteen maar weer met de klantenservice gebeld. Toch weer 10 minuten aan de lijn gehangen. Een pinnig wijf vertelde me dat ze het eraf zou halen, maar dat ik binnen twee werkdagen terug gebeld zou worden. Mijn scepsis aangaande het terugbellen door de KPN is groot. Dat soort afspraken heb ik nog maar zelden goed nagekomen zien worden. Inmiddels was ik door de houding van dit vrouwke dermate gefrustreerd, dat ik haar meldde dat als deze afspraak niet nagekomen zou worden, het het einde van mijn contract bij KPN zou betekenen. Dat was mijn keuze. Klantvriendelijkheid vind ik bij de KPN ver te zoeken. Je moet al ontzettend zeuren om iets gedaan te krijgen.
Zaterdag ging ik met Syl naar het tuincentrum, want zij had besloten (en uiteraard ben ik het daarmee eens) dat er wat groen in mijn hut moest komen. En groen staat er. De resultaten: 2 mooie rooie bloemen, in pot, waarbij je het water in de kelk moet gieten. Als die dingen bloeien, komen er mooie gele knoppen aan. Die staan in de vensterbank. Er kwam ook een complete boom in mijn huis. Met zo’n intellectueel gevlochten stam. Voor in de hoek, en nu al mag het ding zich in de speelsheid van Claus verheugen. Toen ik net beneden kwam, lag het ding tegen de bank aangeleund. En Claus wist van de prins geen kwaad. Ook een struik varens deed zijn entree. Want dat zuivert de lucht. Hoewel: 2 rokende personen, dat ding krijgt het maar wat druk. Onderwerp van verdere hilariteit in dat tuincentrum was het stellinkje met de vleesetende planten. Uiteraard heb ik er daar ook één van mee naar huis genomen. Zo’n ding met van die stengels, waar dan een vlieg in gaat zitten, naar beneden glijdt, en verteerd wordt door de sappen van die plant. Het begin heb ik maar even geholpen door er wat spinnen (zeer tegen hun wil, maar zeer tegen mijn wil aanwezig in mijn huis) in te drukken. Het mooie resultaat was, dat die spinnen met 5 minuten compleet verdwenen waren.
Mijn huisje staat hier nu echt wel fijn bewoonbaar te zijn. En vriendje Claus kan het hier best vinden, geloof ik. Tiel op zich is best een leuk dorpje. De mensen zijn hier best vriendelijk.
Zondag afgereisd naar Limburg. Daar was het emotioneel. 3 maanden, min of meer dat is toch een best wel afgemeten tijd. Goddank was Syl mee. Die snapt dat soort dingen wat beter aan. Ik probeer heel hard om overeind te blijven. Want er komt zoveel op me af. Er moet zoveel gebeuren. In zo weinig tijd. Er blijft bij mij dan zo weinig ruimte over om na te denken over emoties. Mijn collega’s bij de kapel doen alle moeite om me te steunen. Hoewel ik ook hier vaak niet zo goed weet hoe ik het moet zeggen. Wat ik moet zeggen. Want als ik het op mijn manier zeg, dan komt het er vaak (naar mijn idee) gevoelloos, en cynisch uit. Als er een boek was geschreven over hoe men om moet gaan met kanker, had ik het allang thuis liggen. Maar dat blijkt er niet te zijn. Iedereen is anders. Dus kan ik ook niet nagaan of ik het allemaal goed doe. Gelukkig krijg ik dus best wel ruimte. En snappen ze dat ik soms niet helemaal reageer zoals ik zou moeten. Ofzo.
Gister begon de taptoe Rotterdam. Met horten en stoten. En werd ik gebeld, door Randstad. Mijn dienstopdracht in Apeldoorn zit erop, en men wilde het niet verlengen. Slikken. De collega’s waren leuk. De stad is leuk. De ritten zijn leuk. Maar ze wilden me niet, werd mij door een vriendelijke man uitgelegd. Ik was met bovenstaande bezig, dus zo alert om te vragen naar de precieze redenen, was ik niet. Ik vind het toch jammer van de opdrachtgever, dat ze niet zelf naar me toe zijn gekomen om me dit te melden. Ik vind het zelfs nogal lomp. Tussen mei en oktober had ik met Randstad weinig te maken. Goed, het is mijn baas, maar ik reed natuurlijk een bus voor het bedrijf in Apeldoorn. En op de dag van mijn laatste dienst, wisten ze in Apeldoorn ook wel dat ik niet meer verder bij ze kon. Nu moet ik nog eens naar Apeldoorn om die spullen terug te brengen. Maar dat initiatief laat ik bij hun. En daar wil ik op zijn minst reiskostenvergoeding voor. Aan de andere kant; nu ik in Tiel woon, is rijden naar Apeldoorn ook niet echt een prettige optie. Dus kan Randstad voor me op zoek naar een nieuwe opdrachtgever. Financieel gezien is het erg jammer. Maar ook dat overleef ik wel. Gelukkig werken er bij Randstad mensen-mensen. Die wel alert reageerden op mijn situatie. “Doe maar rustig aan, en bel in de komende week maar even op, als je daar de rust voor hebt”.
In elk geval: ik ga de komende week, weer wat kilometertjes maken in de Ahoy. Dat verzet de zinnen ook even.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten