Anti-Kraak wonen. Daar zitten veel voordelen aan. Bijvoorbeeld dat de kosten erg laag zijn. En je komt nog eens op gekke plekken te wonen. Zoals een afgestoten kazerne. Of in het hartje van Tiel. Wat overigens best een leuk stadje is. In een onooglijk klein huisje dat nog net niet op instorten staat. De vorige bewoner was een klusjes man. Zijn aanrecht is van multiplex, maar lang leve de dettol. In de aanloop naar deze verhuizing (volgens Syl doe ik het chaotisch) had ik maar beperkt de tijd om me met de verhuizing bezig te houden. Werk moet ook. Nietwaar? Komt die lieverd naar Ede, om mijn inpakken wat beter te doen, en om het volgende huisje mee te helpen schoon te maken. Ze had haar vrije dagen ook beter kunnen besteden.
Gister was het dan zover. Ik had een busje geregeld. En Mattie zou me helpen met sjouwen. Ik had een planning in gedachten. En die hebben we wonder boven wonder gehaald. 2x op en neer. En alles was over. Sterker nog: we lagen zelfs voor op de planning.
En rijden in zo’n bakwagen, kan ik zelf ook. Blijkt.
Claus, de kat, was op zijn zachtst gezegd NOT AMUSED over deze hele gang van zaken. Hij zag in hoog tempo zijn tempel desintegreren tot een poel van ellende en uit elkaar gerukte meubelstukken. Mauwend, piepend, grommend en gillend uitte hij zijn verontwaardiging. Ik had hem niks gevraagd. Hij moest als laatste mee. Omdat ik het wat sneu vond om hem met de meubels in de laadbak te keilen, had ik hem in zijn reismand, tussen Matthijs en mij ingezet, op de voorbank. Dat hebben we geweten. Halverwege de rit, brak de hel los. Uit boosheid, stress of gewoon om ons te pesten, poepte hij zijn reismand vol. Voor zo’n klein dier, produceert hij een meur waar een mestkever nog van op de loop zou gaan. Goddank niet op de bekleding van de huurbus, maar in zijn mand. Maar de cabine van dat busje is nogal aan de krappe kant. En de temperatuur lag ook niet bepaald laag, dus de lucht werd per kilometer bedompter.
Omdat ik hem niet kon gebruiken bij het uitladen, had ik hem maar even in de badkamer opgesloten. Ook dat was tegen het zere been. Telkens als ik binnenkwam, werd ik bedreigend toegeblazen.
De wasmachine was als laatste aan de beurt. Matthijs van boven, ik van onder, met een 6-wielig steekwagentje de trap op. Bij de overloop ging het bijna mis. Die wasmachine wilde écht niet naar boven. En wij wilden écht wel dat dat ding in de badkamer zou staan (het zou verboden moeten worden om wasmachines meer dan 1 drempeltje te moeten tillen). Dus kreeg ik bijna 300 kilo aan witgoed op mijn kop.
Nog een laatste ritje naar Ede, om de steekwagen terug te brengen, de bus in te leveren en met de laatste kleinigheidjes naar Tiel terug te gaan. Ik was koud de snelweg op gedraaid, of mijn ma aan de lijn. Ze had een brief voor zich liggen. Een brief van de oncoloog. Waarin zwart op wit stond dat de levensverwachting nog maar 3 maanden is. Misschien wat langer, misschien wat korter.
De vorige keer moest ik verhuizen, door sneeuwstormen naar limburg afreizen en een cd opname doen. Dit afgewisseld met mijn rijopleiding voor de bus. Deze keer was ik aan het verhuizen, wacht ik op een eventueel contract bij het busbedrijf, en staat taptoe Rotterdam voor de boeg.
Kijk, ik weet dat anti kraak wonen redelijk wat verhuizingen meebrengt. Ik weet dat voor een uitzendbureau werken, flexibel is, en dat dat zowel voor als nadelen kent. Ik weet dat mijn ma niet heel lang meer leeft, en ik weet ook al tijden dat taptoe Rotterdam eraan komt. Maar waarom moeten al die dingen toch telkens samenvallen. Dat telefoongesprek was nogal emotioneel. Als er op dat moment politie achter me had gezeten, hadden ze me wel van de weg gehaald. Goddank voor vluchtstroken. En goddank voor de afwezigheid van Andre van der Toorn en zijn vriendje Spee.
Ik moet wederom mijn collega’s vereren met mijn schitterende afwezigheid. De komende drie maanden hangen er weer allemaal dingen boven mijn hoofd. En ik weet niet zo goed, hoe en wat. Met behulp van mijn meisje (die het al druk zat heeft) en mijn vrienden (die het al druk zat hebben) en mijn collega’s (die het al druk zat hebben) zal ik het wel overleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten