Het marsenboekje

Het marsenboekje. Een lullig plastic ding, met hetzij marsen erin, hetzij koralen. Een beetje afhankelijk van het soort dienst dat we moeten spelen.
Meestal laat ik het ding voor wat het is. Als het ding uit je handen valt, dan is het gelijk stuk, als het ding nat wordt van de regen, gaat het papier schimmelen en moet er weer een nieuwe voor komen, als er geen harpje op je trompet zit, moet je het ding dus los in je linkerhand houden, en dat gaat alleen maar irriteren. Nee, ik ben er geen fan van. Bovendien de marsen, koralen en signalen die erin staan, ken ik allemaal wel zo'n beetje uit mijn hoofd.
Alleen bij de Last Post vind ik het vaak wel prettig om de muziek erbij te hebben. Niet dat ik die niet uit mijn hoofd ken, maar om de een of andere reden voelt die toch lekkerder als ik daar wel de noten van in de buurt heb. Kijk er altijd maar wat langs. Iets psychologisch.

Afgelopen vrijdag hadden we het koralenboekje nodig, want we zouden de airborne herdenking spelen. Voorafgaand aan die dienst, kregen we de ontstellende mededeling dat er een 20-jarige marechaussee in opleiding die ochtend was overleden. Vlak voor zijn eigen baret-uitreiking werd hij onwel, en overleed niet veel later in het ziekenhuis.
Of er een vrijwilliger was die tijdens een speciaal appèl een signaal taptoe wilde spelen.
Maar eerst dus die airborne herdenking.
In mijn hoofd was ik al bezig met het signaal taptoe, dus was het extra handig dat ik de Last Post in elk geval bij de hand had.

Direct na de herdenking liep ik met een van de onderofficieren mee naar het square, want daar stond iedereen al opgesteld voor dit speciale appèl.
Klasgenoten van de overledene, stafleden, docenten, instructeurs, vrienden en de vader.
Klasgenoten, die wit van schrik, verdriet en onbegrip zagen. Klasgenoten die ongegeneerd hun tranen lieten lopen. Klasgenoten, die het echt niet meer trokken en huilend wegliepen.
Kaderleden die hun ogen niet droog hielden.
Toekomstige collega's die in verbijstering en ongeloof steun bij elkaar zochten, zonder al te zeer uit de militaire formatie te willen breken. 
En de vader.
De vader die er, ondanks dat hij omringd was door verzorging, zo vreselijk eenzaam en verloren bijstond.
De vader, met ogen rood van het huilen. De verbijstering, de botte pijn van dit plotselinge verlies, de complete wanhoop. Alles leek op zijn gezicht om voorrang te strijden.
De vader die die ochtend was opgestaan om zijn zoon trots binnen te halen en te feliciteren met zijn baret.
De vader die nooit de kans zou krijgen om zijn zoon te feliciteren met de geleverde prestatie, met de baret.
De vader die nooit de kans zou krijgen om op een fatsoenlijke manier afscheid te nemen van zijn zoon.
Overal waar ik keek, zag ik rauwe emotie. En dat raakte me. Dat raakte me diep.

Een van de stafleden hield een zeer kort praatje, gaf de commando's "Geeft acht, en Brengt groet!"

Dat was mijn que.
En goddank dat ik dat marsenboekje niet weggelegd had. Ik kan me na een kleine 10 jaar nog steeds niet afsluiten voor andermans emotie. En dit was wel heel erg veel, en heel erg verse, rauwe en ongetemde emotie.
Om mezelf toch een beetje te beschermen tegen dat "geweld", besloot ik om dat boekje toch maar voor mijn neus te houden. Zodat ik tijdens het spelen niet de kans liep om de vader, of wie dan ook aan te kijken. Zodat ik zo mooi mogelijk kon spelen. Dat voelde veilig. Voor mezelf.
Mijn commandant vroeg me later of ik bang was dat ik de signalen door elkaar zou halen. Maar het was puur ter zelfbescherming. Ik heb geen seconde op dat papier gekeken. Dat wil zeggen: ik keek naar de ringband van het marsenboekje.
Ik kan me niet herinneren dat ik eerder zoveel tijd voor een signaal genomen heb. Meestal pak ik een statig tempo, maar niet te langzaam. Deze keer deed ik het voor mijn gevoel heel erg precies een tandje langzamer. Ook maar op gevoel.
Ik hoop oprecht dat de betrokkenen, en nabestaanden er iets aan hebben gehad. Al is het maar een heel klein beetje troost.

Noem me een mietje, noem me een wijf, maar ik was hier totaal niet op voorbereid. En om de een of andere reden ben ik tot best wel laat in de middag nog even van mijn stuk geweest. (Het glaasje wijn bij het avondeten die avond, deed best goed).