Walgon Er plus.

Ilse haar autootje werd tijdens een voorkeuring compleet dood verklaard. Te onveilig voor de weg. Iets met remmen, banden, wiellagers en een droge carter. Mijn opmerking:"niet te lang meer mee doorrijden dus...", werd beantwoord met:"Helemaal niet meer mee rijden, is beter".
Dat betekende dus heel erg rap een andere auto kopen. Want ten slotte moet Ilse ook gewoon werken.
Als citrofiel probeerde ik haar nog in de richting van een leuk uitziend klein dubbel chevronnetje te leiden, en had al een paar hele mooie aanbiedingen te pakken. Maar helaas duurden die een dagje langer, en dus zocht en vond Ilse wederom een suzuki... Het werd een Wagon R+. Jawel, die ene. Die ooit door meneer Ron "paardelach" Brandsteder werd aangeprezen...
In de volgende reclame wordt duidelijk waarom ik vind, wat ik vind...

De auto wordt aangeprezen door een man van wie geen enkel weldenkend mens iets aan zou nemen, ik in elk geval zeker niet. Maar het maakt wel duidelijk wat de initiele doelgroep van deze auto was. Mannen van in de 60, die op het punt staan om te gaan scheiden, want ze zijn getrouwd met een kenau.
 Nu deze auto voor de deur staat, moet ik dit nog wat aanvullen: mannen van in de 60 die gaan scheiden, niet heel erg goed overweg kunnen met links of rechts, die last hebben van vocht in knieen, rug en heupen.

De instap is net als gaan zitten op een invaliden toilet. Je denkt lekker te gaan zitten, maar voor dat je tot 'zit' bent gekomen, zit je al. Zo hoog is die. Eenmaal gezeten, zit het best lekker, daar niet van. Maar nogmaals: het proces van zitten gaan, is gelijk aan dat van een invaliden toilet.

De spiegels zijn enorm. Reusachtig. De spiegels van een streekbus zijn er niks bij. Er zal in geen enkel geval sprake kúnnen zijn van een dode hoek. Ik bedoel: je kunt in die spiegels de hele omgeving zien, in een straal van minimaal 100 kilometer om je heen. Sterker nog: als je erin kijkt, kun je zonder al te veel moeite je eigen recente verleden nog terugzien. Veilig... Dat dan weer wel... Maar ja, de doelgroep zit dan ook in de categorie Ron Brandsteder, dus kwaad zal het niet kunnen. Als je al niet in staat bent om een ruzie te beslechten met een stevige pot stomende seks, moet je misschien ook maar niet met een auto met iets mooier vorm gegeven spiegels rijden.

Het autootje is niet lelijk. Dat kan ik oprecht niet beweren. Nee, het ding is gewoon raar. Te kort, te smal en te hoog. Voordeel daarvan is wel, dat als Ilse een drempel neemt, ze geen gas hoeft los te laten, want je zult van zijn levensdagen met je kop het dak niet raken. Dat kan niet. Dat dak zit namelijk zó hoog dat er een piano op zou kunnen lazeren, en je merkt het als inzittende gewoon niet.
Het lijkt een beetje op een kliko met koplampen. Nadeel is daaraan dan wel weer dat ik voortaan niet meer zonder bril de containers aan de weg moet zetten, want ik zou me vergissen en de Wagon R+ aan de straat zetten.
Hoewel: daar staat die al, dus ik hoop dat de vuilnismannen goed opletten welke container ze aan de grijpers van de vuilniswagen hangen...
Ook bij de Albert Heijn wordt het oppassen, want met die kleur (en ik moet zeggen: het is een hele mooie kleur. Waarschijnlijk ook de duurste die voorhanden was, want metallic-lak) zouden ze zomaar kunnen denken dat iemand voor de grap een dakje op een van hun winkelwagens gelast heeft.
Handige opberg vakken heeft het autootje ook. Onder de stoel, zoals Ron voordoet. Dat je daar tijdens het rijden op zich erg weinig aan hebt, maakt niet uit. Het is een zeer praktische ruimte, en voor de doorgewinterde kampeerder is dat een extra pluspunt bij de aanschaf: een afwasteiltje heb je niet meer nodig, die trek je gewoon onder de kont van je passagier vandaan.

Ilse is van dit vriendelijk smoelende hondenhokje pas de tweede eigenaar, en de eerste eigenaar heeft serieus werk gemaakt van het onderhoud van het autootje. De bekleding is waarschijnlijk nooit beslapen door Ron Brandsteder (het ruikt in elk geval niet alsof het beslapen is geweest door welke uitgerangeerde BN'ner dan ook) en de lak ziet er voor een auto van 16 jaar toch erg goed uit.

Ik steek nu wel heel erg de draak met dit autootje. En op zich ook wel terecht. Maar eigenlijk is dit gewoon mijn manier van mijn blijdschap uiten over het feit dat Ilse precies 12 uur zonder auto heeft gezeten. Want ik zag wel hoe moeilijk ze het er mee had, en hoezeer ze ook gehecht is aan de onafhankelijkheid die een auto biedt.
Dus ik hoop gewoon dat deze een langer leven bij haar beschoren is. En dat ze er maar veel veilige kilometers mee mag maken.
En als het me dan niet lukt om mijn voorliefde voor een prachtig automerk als Citroën over te dragen op haar, dan wellicht op Jente...
Je weet t maar nooit.