woensdag 21 september 2016

Over orkesten en Jente.

De vorige blog had blijkbaar ontzettend veel impact. Vaker gedeeld dan al mijn vorige blogs samen, en ontzettend veel mooie reacties gekregen. Ik wil eenieder die de moeite nam om de blog te lezen, en er een mooie reactie onder zette, bedanken.
Toch een klein puntje: ik weet wel, dat alles dat wat je op het wereldwijde web knalt, in feite een soort van publiek bezit wordt, maar ik zou het op prijs stellen dat als het voorkomt dat lezers vinden dat een blog gedeeld wordt, die dit eerst even met mij overlegt. Zo hou ik het voor mijn gevoel een beetje bij mezelf. Iets met schijnveiligheid. Of zo.

Terug naar de alledaagse gang van zaken.


Ik heb vaker gezegd: management is de killer voor de werkvloer. Op zich heb ik daar persoonlijk erg weinig ervaring mee. Tot afgelopen maandag.
Een heel aantal jaren heb ik meegespeeld bij een begeleidings-orkest. Een orkest dat zich richtte op de onderkant van de "koren-samenleving". Het moest goedkoop, en liever nog goedkoper. Dat leverde uiteraard voor de musici geen denderende bedragen op, maar het was een leuke aanvulling op mijn inkomen. Geen boterhamworst, maar rosbief op de boterham. Dat idee zeg maar.
En wat meer was: het was nog gezellig ook. De musici waren eigenlijk allemaal gewoon aardige mensen, die samen hun best deden zich niet al te veel van de soms abominabele dirigenten aan te trekken, en er ondanks de vaak wat gammele intonatie van de koorleden een mooi concert van te maken.
Helaas ging dit orkest anderhalf jaar geleden ter ziele.
Dat gebeurt. Inmiddels zijn er andere opdrachten binnengekomen, dus omkomen van de honger doen we godzijdank niet. Jammer vond ik het wel. Ik miste hoofdzakelijk de gezelligheid.
Tot mijn vreugde werd het orkest opnieuw opgestart. Daar had ik wel oren naar. Het nieuwe management beloofde een meer solide basis. Nieuwe naam, nieuw management, zelfde spelers. Dat idee.
Toen ik dus een mail kreeg met de agenda voor de projecten, stuurde ik algauw terug dat ik er daadwerkelijk 2 van de 3 wel kon doen. Leuk, leek me dit, en ik had er ontzettend veel zin in.
Daarop volgde het antwoord. Een antwoord waar ik echt even heel verdrietig van werd. Een antwoord dat ertoe leidde dat ik 2 keer de rekenmachine pakte om het na te rekenen, omdat ik het in eerste instantie gewoon niet kon geloven.
In korte, zakelijke en klare (managers) taal werd ons medegedeeld dat:
- De gage omlaag moest (maar als lokkertje werd erbij gezet, dat die later omhoog zouden kunnen gaan, heel misschien, je weet maar nooit).
- De reiskosten moesten we zelf maar ophoesten. (Dus die moesten we van die omlaag gegane gage nog aftrekken, daar waar we voorheen gewend waren dat we de reiskosten nog los vergoed kregen. Vind ik helemaal geen vreemde eis, reiskostenvergoeding. Ten slotte: je rijdt je auto aan barrels voor een opdrachtgever, dus een bijdrage om dat ding op de weg te houden, is niet meer dan logisch).
- We moesten ZZP'er zijn, of ons via een verloningsburo laten uitbetalen. (Voorheen deed het orkest dit zelf).
-Maar we mochten, indien van toepassing en als doekje tegen het bloeden, wél 6% BTW berekenen.

Het eerste project zou 175 euro betalen. Mijn reiskosten zouden 99 euro zijn. Hou ik nog 76 euro over. Moet nog wat belasting vanaf. En natuurlijk de verloningskosten. Hou ik om en nabij de 30 euro over.
Nou ben ik over het algemeen heel trouw aan mijn clubjes. Of ze nu Continuo heten of Accompagnato. Maar er zitten wel grenzen aan mijn redelijkheid. Ik heb niet jarenlang geleerd aan een conservatorium, ik heb geen uren en uren van mijn leven zitten studeren, ik heb geen 1000-den euro's aan instrumentarium uitgegeven om dan vervolgens een project te spelen, dat maar 30 euro oplevert.
Gezien de klandizie van dit soort begeleidingsorkesten, geloof ik geen seconde dat de gage omhoog zal gaan. Want dit soort klanten, vallen dood op 1 euro, dus als ze gewend zijn aan een "if-you-pay-peanuts-you-get-monkeys-bedrag", gaan ze nooit akkoord met een fatsoenlijke gage. Exit klant dus en/of de musicus heeft maar weer het nakijken... (En als je bedenkt dat de solisten en dirigent heus niet voor 10 euro per avond dat soort projecten doen, kun je je afvragen hoe ze werkelijk denken over het orkest).
Ik heb dus maar terug gemaild dat 30 euro netto voor 3 lange avonden hard werken, een onrealistisch bedrag is, zo je het geen belediging van je musici kan noemen.
Dit soort management, daar baal ik van. Klanten trekken, de musicus moet maar genoegen nemen met een boekenbon of zo, want "we moeten investeren". 
Flikker toch op! Ik heb al geinvesteerd, en als zo'n opdrachtgever niet wil betalen voor kwaliteit, huurt hij maar een amateur-orkestje in. En er zijn talloze mensen die zich "beroepsmusicus" noemen, en misschien nog wel voor minder willen spelen. Laat die dan maar gaan.  Of zeg tegen die koren dat ze een bandje kopen waar de begeleiding onder ingeblikt is. Dat is nog veel goedkoper.

Jammer is het wel. Ik heb altijd erg veel gezelligheid en collegialiteit ervaren binnen deze club mensen. Maar ook hier is het het management dat vindt dat de musicus niet fatsoenlijk betaalt hoeft te worden. En zelf maar zijn reiskosten moet ophoesten. Dat deze managers uit het orkest komen, en zelf beroepsmusici zijn, maakt het alleen nog maar wranger, en eerlijk gezegd: schandaliger. Want ze verwachten wel topprestaties voor die 10 euro per avond.

Op naar iets leukers. 

Jente.

Over mijn hobby (het verzamelen van modellen van het illustere automerk Citroën) heb ik al behoorlijk wat geschreven. Teveel, wellicht.
Inmiddels ben ik al zover dat ik in mijn kast wat aanpassingen moest doen, om ervoor te zorgen dat ook toekomstig bezit er mooi in uitgestald kan worden.
Een van mijn allereerste aankopen was een eend. Een lelijke eend, met een opgerold dakje. Die was wat groter dan de door mij inmiddels zo fel begeerde schaal 1/43. Ook een ander modelletje week af. Dat was namelijk een schaal 1/60.
Beide modellen zijn dan ook rap door mij weer de verkoop in gedaan.
Niet dat dat soepel loopt. Want blijkbaar zijn het geen verzamelwaardige objectjes.
Dus staan deze twee autootjes wat verloren helemaal aan de zijkant. Ver weg van de steeds maar uitdijende 1/43 verzameling.
Als Jente wakker wordt, en ik denk eraan, neem ik haar wel eens mee naar mijn mannen-terugtrek-hol. Dan laat ik haar eens rondkijken, naar mijn verzameling auto's, dempers, muziek, boeken en andere zooi, die ik in mijn kamertje opgeslagen heb.
En als we dan aan zijn gekomen bij mijn verzameling auto's, dan is haar eerste reactie steevast en bewonderend:" mooooiiii, mooooooi!"
Dan smelt mijn vaderhart toch wel een beetje hoor. En zeker als ze dan heel even een modelletje aan mag raken, dan is ze helemaal blij. Uiteraard mag ze niet aan de 1/43 verzameling komen. Dat is letterlijk geen speelgoed. Maar die twee modelletjes die daarbuiten vallen... Ach, ze vindt het prachtig om met de speeltjes van papa te mogen spelen. En ze speelt er niet mee. Ze bekijkt ze aandachtig. Wil ze vasthouden, strekt haar armpje uit en pakt het modelletje waar ze wel aan mag komen. "Mooooi". Ze houdt hem vast, zwaait ermee. Kijkt er eens gelukzalig naar. En van terugzetten, is geen sprake. Als ware het haar lieve broer Knijn (haar favoriete knuffel) wordt het autootje koesterend tegen haar borst aangedrukt.
Wat me met mijn lieftallige echtgenote nog niet gelukt is, lijkt bij Jente wel aan te slaan: voorliefde voor het merk Citroen "kweken".
Ik ben uiteraard niet heel erg serieus. Ik vind dat ze later als ze zelf mag rijden, gewoon zelf moet weten wat en hoe. Net als dat ik vind dat het haar keuze is, of ze wel of niet muziek gaat maken. Of aan sport gaat doen. Hoewel ik wel voorstander blijf van krav maga of judo of thai-boksen. Dat ze zichzelf afdoende kan verdedigen tegen onguur mannelijk volk.









Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...