Terug naar school en vliegende maaltijden.

Het is weer zo'n week waarin er bijna niks bijzonders gebeurde. 
Dat ene ding dat bijzonder was: Jente ging naar haar eerste open dag van een middelbare school. 
Ow, shit. 
Ze zit pas (of al afhankelijk van welk standpunt je inneemt) in groep 7, maar er wordt aangeraden om nu alvast open dagen te bezoeken om zo goed mogelijk doordacht een keuze te maken voor de martelfabriek waar je tussen de 4 en 6 jaar van je jonge leventje doorbrengt: de middelbare school. 
Ik moet nog helemaal wennen aan het feit dat ik überhaupt vader ben. Laat staan vader van een dochter. En dan, voor ik klaar ben met het knipperen van mijn ogen, gaat dat kind ineens naar de middelbare school. 
Ineens, ineens, nee dat klopt natuurlijk helemaal niet. Want we moeten eerst nog groep 7 afmaken en dan groep 8. Te horen krijgen welk niveau ze aankan en dan.... 
Dan heeft ze intussen de keuze gemaakt voor een middelbare school. 
Zo lastig was dat in mijn tijd niet. 
Er was in Valkenburg een huishoudschool (hel en verdoemenis als ik daar was terechtgekomen), in Maastricht was er een hele stapel aan scholen, waarvan er één was waar ik naartoe móest, de haco. Havo-Conservatorium, maar die me vanwege vermeende (en dat waarschijnlijk terecht) faalangst niet hebben wilde. 
In Heerlen waren er een aantal, waarvan de katholieke scholen (het Bernardinus-college en het Sintermeerten-college, uit te spreken met Limburgse tongval én Gooische kokende aardappel in je strot) zelfs voor mijn opvoeder's smaak te elitair waren, dus werd het de aldaar gevestigde openbare rouwdouwers-school voor mavo, havo en vwo. 11 kilometer heen, 11 kilometer terug, met de ouderwetse Gazelle voorzien van maar liefst 3 versnellingen. Over de Limburgse heuvels, door onweer, weer en wind. 
Nu zijn er in Almere al ontelbare middelbare scholen, elk met een eigen identiteit, elk met een eigen focus. Op sporten, op kunst, op vrij, op discipline. Onderwijs-stijl X, Y en Q. Religie zus of zo. 
Maar niet één schijnt er de gezonde zweep over te willen halen. Niet één houdt er een frisse collectie aan martelwerktuigen op na om straffen een wat meer fysiek karakter te geven.
En niet alleen is het voor ons als ouders dus zaak om een beslissing te nemen, het kind moet zich er de komende 4 tot 6 jaar ook 'senang' voelen. 
Haar grootste angst: naar dezelfde school gaan als het mentaal gemankeerde etterbakje die helaas weinig opvoeding of klasse meekrijgt van thuis. Ze wil (en dat snap ik dan wel weer) het liefst met haar vriendinnetjes naar een school. Maar de school waar mijn zwager én een vriendin van Ilse werken, trekken haar ook aan. En ook dat snap ik. Iets groots, nieuws, onoverzichtelijks is altijd prettiger met wat bekende koppen om je heen. Daarom was de overgang van middelbare school in Heerlen (een prettige mix van kleinburgerlijkheid en rouwdouwerige nazaten van mijnwerkers) naar het conservatorium in Amsterdam (hoofdstad van wellust, drugs en multiculturaliteit) voor mij eigenlijk ook veel en veel te groot. Ik had of kende er nauwelijks iemand. 
Maar goed, terug naar mijn kind.
Ikzelf zou een voorkeur hebben voor een kleinschalige school. Waar ze geen nummer is, maar gezien wordt. Welke ouder wil dat niet. 
Een school waar discipline en af en toe een mep met de liniaal kinderen tot geharde en nuttige leden van de samenleving worden gesmeedt, bestaat blijkbaar niet meer, maar de eerlijkheid gebiedt me ook te zeggen dat ikzelf weinig meppen met linialen kreeg op mijn rouwdouwersschool. Niet van de docenten, in elk geval. Sterker nog: ik kan me herinneren dat wij de muziekdocent in zijn kont knepen, omdat hij dan zo gek gilde.... 
Wij deden dat onderling wel. Is met mij ook goed gekomen. En via het gezichtenboek zie ik een paar van die mensen nog wel eens wat, en volgens mij zijn het allemaal mooie mensen geworden.
Hoewel ik uiteraard niet mijn dochter ben, en ik voor haar vooral wens dat ze een mooie tijd krijgt op de middelbare school, zoals ik die ook had, toen ik eindelijk snapte hoe de sociale lijntjes soms lagen op school, en hoe ik met die lijntjes kon spelen. 
De eerste open dag van een middelbare school is dus een feit. 
Gelukkig is ze ook nog kind genoeg om toch wel nog naar de intocht van Sinterklaas te willen. Want ondanks dat het geloof erin net zo groot is als mijn geloof in een god, vindt ze dat nog altijd erg leuk en spannend. Lootjes trekken in de klas. En dan thuis nog eens gezellig allemaal pakjes openen met opa en oma erbij. 
Want ja, de cadeautjes zijn toch wel een onmisbaar deel geworden van december. 

Er gebeurde wel degelijk nog iets geks: ik verloor naar zeggen van mijn echtgenote (en ik geloof haar, ze is namelijk niet het type om te liegen) een klein beetje mijn zelfbeheersing. 
Dat zit zo: ik heb een haat-liefde verhouding met zwaartekracht. Ik vind het een fijne uitvinding. Daardoor blijven mijn spullen op het aardse, en hoef ik in de ochtend niet als een malle pietje wanhopig graaiend naar het plafond te springen om mijn aldaar zwevende onderbroeken te pakken te krijgen. 
De haat zit erin als bepaalde zaken, naar de dieperik duiken, zonder dat ik daar heel expliciet toestemming toe heb gegeven. 
Vallende dingen: ik heb er de grafschurft aan. 
Let wel: dingen die vallen. Vallende mensen vind ik over het algemeen dan weer een massage voor mijn zwarte ziel. Vallende mensen zijn een feestje op mijn netvlies. Van vallende mensen word ik over het algemeen erg vrolijk. 
Maar dingen.... Niet normaal hoe vallende dingen een verbale stortvloed van blasfemische en medische onwelvoeglijkheden kunnen veroorzaken. 
Ik had een (naar mijn mening) erg lekkere ovenschotel gefabriceerd. In 2 smaken. 1 schaal met echt gehakt. 1 schaal met "rulle stuckjes" van de vegetarische slager, want Ilse eet nu eenmaal geen lekker gehakt. 
Ovenschaal 1, die met lekker gehakt, ging zonder mankeren de oven in. 
Ovenschaal 2, met de "rulle stuckjes" (ik bezit het talent om dit dusdanig uit te spreken, dat ook Ilse er kokhalsneigingen van krijgt) had echter heel andere plannen. Die vond het nodig om zich uit de grip van mijn vingers te ontworstelen, en met een enorme smakkerd tegen de ijzeren rand van de ovendeur aan te pletteren. 
Los van het feit dat ik me de grafschurft schrok van de klap, kreeg ik gelijk de pee omdat de inhoud van die schaal zich overal had genesteld. In de randen van de oven. Tussen de deur en de oven zelf. Op de grond. In de voegen van de plavuizen. En, omdat ik wat stappen moest zetten om de teringbende op te ruimen, in het profiel van mijn zolen. 
Vloekend en tierend als een dronken bootwerker die hem bij de lokale hoerenmadam niet omhoog kreeg, heb ik de hele keukenrol gedesintegreerd om alle aardappel, prei, pastinaak, "rulle-godvergeten-kut-stuckjes" en andere teringzooi op te ruimen. 
Volgens Ilse was mijn reactie een heel klein beetje overdreven, en behoorlijk lachwekkend. Ik geloof haar. 
Mijn woede kwam dus voort uit mijn onvermogen om te voorkomen dat die maaltijd een voortijdige snoekduik nam, in plaats van het veilige van de plek in de oven. En dus het feit dat er voedsel verspild was. En natuurlijk de schrik van de klap. Het lawaai. 
Ilse vond mijn reactie lachwekkend. En irritant, want in mijn blinde woede over wederom een lafhartige aanval van de zwaartekracht, verkwistte ik volgens haar een complete en dure rol keukenpapier. 
Oh well, inmiddels hebben we dat bijgepraat, en kon ik er zelf na een slordige 25 minuten napruttelen en uitmopperen ook wel om grinniken. Als een boer met kiespijn, maar toch. 

En dat geschreven hebbende, ben ik alweer over de helft van mijn weekend heen. 
Zondag mag ik weer mijn aandeel leveren aan de economie. Ik wens eenieder een mooie toe.