Pareltjes deeltje heelergveel

 In de onvolprezen categorie: "Pareltjes van het Platform". 
Als je een ticket boekt voor een vliegreis, zijn er talloze documenten en informatiepagina's die je officieel tot je door moet laten dringen. Daar staan alle voorwaarden, regels, regelementen, procedures in beschreven, waar je je als reiziger aan dient te houden, waar je aan dient te voldoen etc. 
Dat doet nooit iemand, maar dat is natuurlijk geen excuus. Je krijgt die paperassen, al dan niet digitaal, en je dient ze te lezen, te kennen. Te weten. 
Ja, een vliegticket boeken, is kinderspel. Maar de rest... 
Veel minder. Zoals met grote regelmaat blijkt.
En dan staan er dus allemaal in oranje tenue gestoken figuren, die jou iets mededelen, waar je gevolg aan dient te geven. Ten slotte, al die pagina's, waar je gedachtenloos doorheen klikte, en her en der een vinkje zette, dat betekent oprecht wat. 
En mocht je een paragraafje zijn vergeten, ach, doen we niet moeilijk over. Meestal zeggen we op vriendelijke, doch strenge wijze wat wél de bedoeling is, en daarmee is de spreekwoordelijke kous af. 
Nagenoeg alle bus-gates zijn op de begane grond. De bovenverdiepingen van die gebouwen, zijn veel wijder en breder, en dat betekent dat er een soort van galerij ontstaat. Wel prettig, want het betekent dat reizigers niet door de stortende herfstregens hoeven stappen om in de bus te raken. Extra prettig, want als chauffeur dien ik buiten mijn bus te staan, en ik kan dus droog staan. 
Onhandig eraan is met het aanrijden van die gates. Die bovenverdiepingen steunen namelijk deels op enorme betonnen pilaren. Anders zouden ze instorten. Maar bij het aanrijden moeten we vanwege de toch wel krappe ruimtes soms een beetje steken. Vooruit en achteruit. En dan maar dusdanig strak prikken dat je met je achterkant of voorkant niet zo'n pilaar te grazen neemt. Want zo'n betonnen pilaar geeft nu eenmaal erg weinig mee. Zeg maar: Niet. 
Meerdere bussen kunnen daarvan meepraten. (Nooit wanneer ik ze bestuurde, mag ik daar tot mijn trots aan toevoegen). 
En zo'n betonnen pilaar is een plek die mij het (toe)zicht op de pax ontneemt. 
Ten minste, dat denken sommige lieden. 
Zo ook de opvallend uitgedoste dame die de gate verliet. 
Ze stapte de draaideur door, en verdween schielijk achter de pilaar. Dan weet ik meestal wel wat er gaat gebeuren, en ook deze keer werd ik in mijn verwachting niet (of juist wél) teleurgesteld. 
Een enorme rookwolk waaierde op van achter die pilaar. En nog een. 
Stilletjes sloop ik naar de plek toe, en op het moment dat de 3e rookwolk me het zicht bijna compleet benam, draaide ik om de pilaar heen voor de dame, en meldde haar dat ze absoluut wist dat er op de luchthaven niet gerookt mocht worden. 
Van schrik sprong ze een gat in de lucht, liet haar vape vallen en stamelde dat ze het niet wist. 
Ik vroeg haar fijntjes waarom ze dan uit het zicht achter een pilaar ging staan. Waarom ze dan niet recht voor mijn neus ging staan vapen. 
Veel meer dan wat gemopper over het beleid kwam ze verder niet, en grinnikend liep ik weg. 
Als je dan al iets stiekems van plan bent, zorg dan dat je uitdossing niet bestaat uit wild roze geschilderd haar en overmatig shabby kleding. Dan val je op. 
Je valt nog meer op als je besmuikt naar me loert, en dan zo onopvallend mogelijk achter een pilaar probeert te verdwijnen. Want ik zag je naar buiten komen. En wie zich opvallend kleedt, valt op. 

Nog meer pareltjes:
Er is jaarlijks een bedrijfsuitje. Belastingtechnisch geheel aftrekbaar, mag een select groepje op kosten van de baas zich volproppen met voer en zich laven aan verplichte feestelijkheden. (Ja, verplicht, want je bent ten slotte aanwezig, je hoeft niet te werken, dus dan moet je ook maar je meest blije snuit opzetten).
Ik zeg "select", want aangezien het werk door moet gaan, zijn het naar mijn beste weten, elk jaar dezelfden die zich op kunnen geven, en dezelfden die niet kunnen of mogen. (Mogen, want het werk moet doorgaan). 
Ik moet bekennen: als dit om waardering zou gaan van je personeel, dat er betere en eerlijker manieren zijn om dat te doen, maar omdat dit niet om waardering gaat, maar om belasting-technisch wat voordeeltjes halen, zal ik daar dan maar niet teveel over uitwijden. Anders krijg ik weer te horen dat ik te realistisch ben. Of nog erger: dat ik negatief ben.
Ik ben niet zo van de kliek-vorming, en ik vind persoonlijk ook niet dat ik hoor tot wat voor kliek dan ook, maar ik moet bekennen: er is een ploegje mensen bij elkaar gekomen (en dat ploegje is erg flexibel en fluide in de samenstelling, dus toch niet echt een vaste kliek) die zaken in eigen handen hebben genomen.
Onder leiding van F. zijn we met een ploegje leuke lui (echt leuke lui) naar een soort van luxe all-you-can-eat-schuur getrokken. 
Aan de rand van het Gooi, ligt namelijk een tent die Bordeaux heet. De aankleding doet luxe aan, de bediening (ondersteund door robots, waarover later meer) was dusdanig goed betaald dat ze allemaal vrolijk hun werk doen (inclusief het verplichte geklets over hun concept, waarover in een vorige blog meer) en het eten was voor een "vreet-wat-je-vreten-kan-tent" behoorlijk. 
Luxe aandoende hapjes van eend (nee, niet a la Markies de Sade), hert (Bambi smaakte prima), geitenkaas (de frambozenschuim bleek rode bessenschuim) en alle wijn en drank zat bij de uurprijs in. 
Vriendje J. zat aan de kop van de tafel. Hij kwam als laatste binnen, en zijn plek was dus eigenlijk al bepaald doordat de vroeger vogels gewoon aanschoven. 
Maakte niet uit voor de gezelligheid. 
Maar wel voor zijn gemoedsrust. 
Zoals ik al zei: de bediening werd ondersteund door autonome robots, die vanuit de keuken de bestelde gerechten richting de restaurantzaal reden, alwaar ze door het bedienend personeel onderschept werden, om verder uitgeserveerd te worden. 
En dat zag er behoorlijk gelikt uit. Misschien wel wat té gelikt voor de verder nogal klassiek-chique aankleding. Maar helemaal feilloos verliep dat niet. 
De robot die blijkbaar aan onze tafel gekoppeld was, reed elke keer met een ferme gang voorbij onze tafel, om ergens in een hoekje tot stilstand te komen, daar even moest nadenken, als een volleerde buschauffeur op het platform een paar keer te steken, om vervolgens met een zwierige draai alsnog bij ons te arriveren.
De robot die aan de tafel naast ons was gekoppeld, had een soort van griezelige voorkeur ontwikkeld voor onze J. 
Telkens als die robot werd weggestuurd, volbeladen met leeggegrazen borden en glazen, maakte die vlak bij J's stoel een halve pirouette, om zijn weg te vervolgen naar de spoelkeuken. En omdat het display van die robot een door ledjes gevoed doodsachtig grijnzend gezichtje vertoonde, schrok J. zich vaak de tandjes van die plotseling opdoemende elektronische hulp. Dat leidde tot nogal wat hilariteit. Blijkbaar moeten die autonome bedieningsrobots nog een en ander leren over hun route. Of moeten ze die toch wat misselijkmakende grijns maar niet meer projecteren op dat display. 
Hoe dan ook: het was extreem gezellig. En zo vertrouwd dat ik temidden van alle gelach, geschrans en geslobber van de liters wijn, even een wegzakkertje had van een paar minuten. Heerlijk liggen soezen tot iemand me wakker kuste, niet letterlijk, maar figuurlijk. Door een vinger in mijn neus te proppen.
 Ja. Ook dat zijn mijn collega's. 
En als kers op de taart was collega D. in ons midden. D. zit in de lappenmand, al een poosje, wordt node gemist, maar was gelukkig wel in staat om ons culinaire en gezellige samenzijn op te fleuren. En het was dan ook enorm gezellig om D. regelmatig de kunnen chaperonneren voor een peukje buiten het etablissement.
Speciale vermelding voor collega R. die doet het werk namelijk erg goed, is daarnaast erg collegiaal, maar vooral de manier van uitbundig lachen, die bijzonder aanstekelijk is, zorgde voor een extra vrolijke noot tijdens ons diner. 
En de volgende dinner-date staat alweer gepland. Ongeveer dezelfde club mensen. Variërend in leeftijd van 27 tot dik over de 70. Andere tent, andere plaats. Maar dezelfde gezelligheid, dezelfde humor. Nu al zin in. 

Een pareltje in de 'retail'. 
AlmeerPlant. Een soort van woonwarenhuis, waarbij de naam al een paar vermoedens kan geven over de specialisatie van de toko. Planten. 
Het woordje 'Almeer' is dan natuurlijk in eeste plaats een grappig bedoelde hussel van letters die aan moet duiden dat het louter om een lokale toko gaat, maar daarnaast ook dat er 'meer' te koop is dan alleen diverse soorten flora voor huis en tuin. 
Elk jaar weer gaat deze tent er prat op dat ze de grootste kerstmarkt van de stad hebben. Niet verrassend, want er is in Almere nauwelijks een kerstmarkt die ook maar een beetje noemenswaardig is, en met de oppervlakte van deze winkel is het betrekkelijk eenvoudig om een grote kerstmarkt op te tuigen. Gewoon alle seizoensgebonden planten, struiken, en ander struweel eruit gooien, en er iets kerstigs voor in de plaats doen. 
Elk jaar weer gaan we erheen. 
Elk jaar weer vergeten we een overdosis ritalin te nemen tegen de abjecte hoeveelheid prikkels waarmee deze toko je opzadelt als je hun "kerstmarkt" betreedt. 
Het is niet alleen de verlichting die ons parten speelt. (De verlichting op deze afdeling is tot bijna strafbare proporties teruggebracht, teneinde iets intiems na te bootsen. Maar ik vermoed dat dat intieme wel eens tot hoogst ongewenste acties en reacties zou kunnen leiden, zo donker is het. De zogenaamde kerstverlichting is daarmee dus zó godsgruwelijk fel, dat je met epileptie er gewoon niks te zoeken hebt, je gaat er simpelweg dood). 
De bouwers van al dit moois waren echter geen heldere lichten (pun intended) wat akkoestiek betreft. Elke laan heeft er zijn eigen, walgelijke kerstjengel, en die overlappen elkaar allemaal. Waardoor je dus op sommige plekken wel drie dramatisch slecht gezongen kerstliedjes tegen je toch al overprikkelde trommelvliezen moet accepteren, liefst zonder agressieve uitingen tegen overige bezoekers die vanwege de zogenaamd intiem gemaakte sfeerverlichting niet in een pluchen kerstboom knepen, maar in mijn kont. 
Ik snap wel dat de wet van vraag en aanbod onverminderd op elke winkel van kracht is, maar als ik kijk naar de kerst-prullaria die er opgesteld staat, vraag ik me oprecht af hoeveel gestoorder de wereld nog moet worden, voor we ons realiseren dat we allemaal een keer dood gaan, en onze nabestaanden misschien beter niet moeten achterlaten met de meest wanstaltige poppen, lampjes en overig kerstig aandoende tinnef. Oke, genoeg Grinch, ik vind kerst oprecht een mooi feest van gezellig samenzijn, en daar heb ik die kerstmeuk niet voor nodig. We kwamen er ten slotte voor wat plantenbakken. En na veel zoeken, vonden we er ook een aantal die ons aanstonden. 
En gelukkig was ook de worstenman nog aanwezig, dus kon ik een lekkere worst en wat gefermenteerde knoflook kopen.


Als gevolg van wat organisatorische veranderingen, begint mijn weekend zoals het 6 van de 7 weekenden begint. Namelijk: ik moet gewoon werken. Maar vanwege die veranderingen, heb ik een klein gelukje: ik hoef deze keer niet het hele weekend te werken, maar ik ben de dag des Heeren gewoon vrij. Gevolgd door mijn standaard 5 vrije dagen die ik in mijn rooster heb staan. Dus voordat ik mijn welverdiende vakantie aan het eind van december mag gaan genieten, heb ik nog een dikke week vrij. Hoe mooi is dat. 
De week van 5 december. 
De spanning bij Jente wordt elk jaar minder. Ze gelooft het wel, geloof ik. Het geloof is eraf. Surprises maken, gaat geheel in lijn met mijn karakter: het moet in 1 keer perfect, of de restanten vliegen scheldend en tierend door de kamer. Gelukkig is er een Ilse die die vliegende restanten én de pilote in het gareel houdt, zodat er uiteindelijk een toonbare surprise gaat ontstaan die mee naar school mag. 
Ook het zetten van de schoen is nog steeds een dingetje. Toch nog een sprankje hoop en geloof? Of puur opportunisme? Hoe dan ook: Bol heeft een dagtaak aan alles dat we voor ons kleine hoopje mens in wording in huis halen, om er voor haar en voor elkaar een feestelijke avond van te maken. 
Een grote pan snert, veel zoete zooi en een hoop gezelligheid. 
Ook met dat in het vooruit, een mooie week. Nu al. 

Dit geschreven hebbende, wens ik eenieder een mooi weekeinde toe.