Conceptuele, medicinale en digitale muizenissen.

 "Bent u bekend met ons CONCEPT?"
Een vraag die veelal in hippe restaurants klinkt, en uit zou moeten dragen dat het betreffende restaurant iets heel anders van plan is dan het serveren van voedsel, drank, gevolgd door het verorberen van dat voedsel, het wegklokken van die drank, en dat dan weer gevolgd door het afrekenen en het verlaten van het pand. 
Een vraag die ik zelden krijg, want ik ga zelden uit eten. 
Een vraag die ik dan in mijn hoofd beantwoord met de opmerking dat, wanneer ze iets anders van plan zijn dan het serveren van eten en drinken, ik vertrek, want het concept van een restaurant is nu eenmaal precies dat: serveren van eten en drinken. 
Maar goed, ik ben niet helemaal zonder gevoel, want ik begrijp ook wel dat zo'n bedieningsmedewerker(ster) dat nu eenmaal vraagt omdat er ergens in een kantoortje, ver van de realiteit en de werkvloer, er een of andere hippe, doch volkomen ongeinformeerde manager zit die ook ooit iets hoorde over marketing, en dat een fantastische toevoeging zou vinden om zijn medewerkers mee te belasten en zijn klanten mee te belagen. 
Alles voor de hippigheid, nietwaar? 
We gingen met een groepje gezellige snuiters naar 'proeflokaal Bregje'.  Een landelijke keten van restaurants waar je eten en drinken tot je kan nemen, gevolgd door het rituele zwiepen met plastic geld en een ritje huiswaarts, als je je buikje rond hebt gesmikkeld. 
Ten minste, dat dachten we. 
Amper hadden we onze billetjes op de stoelen neergevleid of er kwam een jonge deerne naar ons toe, om ons wat drinken aan te bieden, en de kaart te overhandigen, met de woorden (jawel): "Bent u bekend met ons CONCEPT???"
Omwille van de goede omgangsvormen, stilde ik mijn eerste honger in de vorm van het ritueel afbijten van mijn tong, en liet het aan mijn disgenoten over om vol verwachting, en in koor "Nee" te antwoorden. 
Het concept was eenvoudig: we konden een voorgerecht, een hoofdgerecht en een nagerecht bestellen, dit gelardeerd met diverse drankjes. Oke, ik geef een mild vereenvoudigde versie, want we konden onze gerechten deels zelf samenstellen, maar voor de rest was het best wel eenvoudig: het bestelde eten werd door de kok klaar gemaakt, door de bediening gebracht, door ons opgesmikkeld en betaald. 
Eigenlijk gewoon wat je in een restaurant doet. 
En verder geen kwaad woord over de bediening, dat waren lieve deernes die hun werk netjes en vriendelijk deden. Geen kwaad woord over de koks, het eten was gewoon heel erg lekker. 
Maar de manager die die kinders dwingt om hun klanten toe te kwelen of ze bekend zijn met "hun CONCEPT": die moeten ritueel geslacht en tot soep gekookt worden. 
Nu is dat op zichzelf niet zo'n gekke gedachte: ik vind al vrij snel dat mensen met bepaalde banen ritueel geslacht en eventueel tot soep gekookt mogen worden. 

Alweer een heel aantal jaar geleden dat ik na een gedegen onderzoek werd gebombardeerd tot ADHD'er. Op zich niks geks, niks bijzonders. Het gaf me op dat moment wat handvaten en herkenning over het hoe en waarom met betrekking tot de (andere) werking van mijn hersenen. Ze zijn gewoon anders bedraad. 
Een aangezien ik er dik 39 mee was geworden zonder enige vorm van erkenning of steun, had ik prima geleerd om me in het leven staande te houden, om te gaan met mijn 'quircks' en steeds meer te leren accepteren dat het is wat het is, en me steeds minder aan te trekken van mensen die er ook wat van vinden. 
De laatste maanden, of misschien zelfs wel de laatste 18 maanden, merk ik dat ik heel snel overprikkeld ben en niet meer goed kan ontprikkelen. En dat levert weer op dat ik steeds meer moeite heb met aardig zijn. Terwijl mijn omgeving er eigenlijk ook weinig aan kan doen. 
Goed, ik ben ook sociaal niet helemaal achterlijk, dus ik dacht bij mezelf dat ik mezelf en mijn omgeving wel eens een plezier zou kunnen doen door toch eens te onderzoeken of ik aan de medicatie kan gaan. 
Ten slotte: de diagnose is er, waarom zou ik niet kijken of medicatie het me makkelijker maakt om te ontprikkelen, of uberhaupt niet zo overprikkeld te raken. 
Mooi idee, of niet? 
Ja, heel mooi idee. Dat vond de huisarts ook, die me naar Spoor 8 door verwees. Spoor 8 is een ggz firma in Bussum, die zouden mij kunnen helpen. 
Spoor 8 rook bloed. Pardon: geld. 
Wat ik wilde: een afspraak, wat checks, en een receptje voor pillen. 
Wat Spoor 8 wilde: ja, maar is er wel een diagnose? Ja, die is er. Ja, maar dan moet je toch wel 10 behandelingen bij ons. En dan misschien wel of geen pillen. 
Ik heb het op zich best lastig met mezelf, met die overprikkeling. En mijn reactie erop. En voor anderen. 
Maar toen ik hoorde door welke hoepels ik bij Spoor 8 moet springen, om simpele hulp, besloot ik dat Spoor 8 een doodlopend spoor is. 
Ik snap dat ze grondig willen zijn. Maar ik snap niet dat ik per se 10 keer een of andere behandeling zou moeten doorstaan, waarvan op voorhand al vast staat dat die de ADHD niet oplost of doet verdwijnen en waar ik helemaal geen tijd of energie voor heb. Ik vind het persoonlijk gewoon grove geldklopperij. 
Want zonder dat ze weten wat mijn hulpvraag is, willen ze me sowieso 10 behandelingen in mijn strot rammen, om dan nog niet zeker te zijn van dat wat IK als oplossing zie en wil: ritalin. 
Goed, ik kan niet instaan voor de verdere kwaliteit van Spoor 8, maar deze ervaring zorgt er bij mij voor dat ik nog eventjes langer niet spoor. 
De hulpvraag heb ik maar teruggelegd bij de huisarts. Misschien weet ze andere, minder geldbeluste treinrovers die wel interesse hebben in mij, in plaats van in zoveel behandelingen x zoveel euro. 

Dan over mijn telefoon. 
Gisteren, om 0300 in de ochtend (ik sliep) was de laatste keer dat mijn telefoon zichzelf (blijkbaar) meldde op het datanetwerk van odido. 
Daarna bleef het stil. 
Daarna kreeg ik met geen mogelijkheid nog verbinding met het netwerk. Met het datanetwerk, wel te verstaan, want bellen ging nog wel. Maar ja. De keren dat ik bel, kan ik op de vingers van 1/5e hand tellen. 
Op zich onhandig, maar niet onoverkomelijk, ik heb overal wel de beschikking over een wifi-netwerk, dus in eerste instantie viel het niet eens echt heel erg op. 
Dat kostte me 3 telefoontjes met de klantenservice van odido, en daarmee was het probleem niet opgelost. 
Ze waren wel heel vriendelijk. 
Het eerste telefoontje pleegde ik al rijdend, richting huis. Ik wilde namelijk naar huis, maar aangezien ik het richtingsgevoel van een dooie mus heb, leek het me dat de meneer van de klantenservice mij wel weer in zou kunnen pluggen. 
Helaas. 
De thuisreis duurde zonder google maps dus ook serieus 15 minuten langer. 
Hij gaf me als tip om de tweede sim-slot te proberen. Dat lukte thuis wel, maar had geen effect. 
De tweede klantenservice-meneer wist me te melden dat ik een tocht naar de winkel kon omzeilen door een e-sim te downloaden. Die zou hij naar me toe mailen. 
Dat mailen ging goed. Het installeren van die zogenaamde e-sim ook. Maar verbinden? Ho maar. 
Ik moet toegeven dat ik hier wellicht wat onwelvoeglijke taal gebezigd heb, en heel wat minder ingehouden geirriteerd belde ik voor de derde keer naar de klantenservice. 
De derde persoon vroeg me (niet ten onrechte, overigens) om een cross-check te doen, en mijn simkaart eens in een andere telefoon te proppen, om uit te sluiten dat het probleem in de simkaart lag. 
En tot mijn grote frustratie bleek dat dus het geval. Mijn simkaart was en is perfect, mijn telefoon wenste gewoon van het ene op het andere moment geen data meer te ontvangen van odido. 
Ja, kut. Ding is nog geen jaar oud. Ik kan wel janken, en nog minder welvoeglijke taal uitbraken. 
De klantenservice was begripvol, maar wel erg blij dat de fout niet bij odido lag. Te blij, als je het mij vraagt, maar goed. 
Mijn probleem was niet opgelost. 
Maar hey: ik ben niet voor niks getrouwd met een onvolprezen vrouw. 
Die kwam op het idee om de telefoon maar gewoon een harde reset te geven. Kutverdegodsakkerseteringzooi. Alle ellende weer eens kwijt. 
Maar vanwege dat idee, kwam ik dus in dat menu, en daar kon ik ook kiezen voor een netwerk-instelling-reset. 
BAM!
En dat lijkt de trick te doen. 
Dus heb ik weer internet. Of data. 
Voorlopig. 

Hoe dan ook: ik heb weekend. En nu dus wederom echt weekend. 
Ik wens allen een beste.