zondag 27 maart 2016

Over fatsoen gesproken...


 Ik was 3 weken geleden jarig. En als kadootje kreeg ik dus een bak voor wat vissen.
Inmiddels zit die bak vol leven. 7 Vissen, 2 Algen-eetbeesten 6 garnalen een kleine selectie planten en tot mijn ongenoegen een aantal slakken.
Die slakken deden zich tegoed aan mijn plantenselectie, en werden dus door mij gezwind verwijderd. Dat is nog niet makkelijk, want in tegenstelling tot wat men pleegt te denken: die slakken zijn dus niet traag. Als ik met mijn schepnetje naderbij kom, dan racen ze er vandoor. Mij telkens weer in verbijstering over hun vaart in het waterledige achterlatend.
Ik heb 2 soorten visjes. Smaragd-Rasboras en een klein soort visje met een zwart-oranje kegel. Die eerste soort begint zich dik te vreten, terwijl de tweede soort wat bescheidener lijkt te zijn. De algeneters zien er, als ze tegen de ruiten zitten, wat dubieus uit. Ik vind dat ze op een kwaad kijkende baviaan lijken, wat Ilse vindt, is wat plastischer. En dit dan in de kleur van een verse haring.
Van de schoonouders een bon gekregen om te verzilveren bij de Almeerse vishandel. Daar dus die bon ingeruild voor garnalen in de door mij zo felbegeerde blauwe kleur, wat bijpassend voer en lekkernijen voor die dieren.
Garnalen zijn tof. Ze zijn supersnel, heel dartel (er is geen ander woord voor; als dartele jonge schapen huppelen ze door hun nieuwe omgeving. Zich soms verstoppend, dan weer gekke bokkesprongen makend door en over de min of meer natuurlijke obstakels in hun bak) en in een prachtige kleur blauw.
Maar toen we thuis kwamen, zag ik dat een van mijn vissen dood naast de bak lag. Mijn eerste reactie was het welbekende: DAFUQ? WTF? Bijna had ik Colette bij haar lurven gegrepen (ten slotte is zo'n bak een soort van snack-automaat). Tot ik zag dat de deksel van het aquariummetje nog op exact dezelfde plaats lag. Dus poes was onschuldig. Heeft die gekke vis zich dus omhoog getorpedeerd, precies langs het heel erg smalle randje uit die bak. En tja... Toen kon hij er niet meer in.
Exit vis 1. Omdat ik heel erg dierenvriend ben, maar inmiddels wel weet dat ik liever garnalen dan vissen heb, ga ik dit dier niet vervangen. Sneu is het wel.
 Even terug naar Almere.
Lopend door het centrum zagen we dat de V&D open was. Laatste restanten werden voor dumpprijzen verkocht. Nog 1 dag open. Alle nog resterende spulletjes waren van 4 naar 2 etages gebracht.
Wat ik zag, is bijna niet te beschrijven.
Sommige mensen hebben het over een vreselijke graaicultuur. En dat is misschien wel zo (waarom zou dit alleen aan ambtenaren en bankiers overgelaten worden, nietwaar?).
Aan de andere kant: de economische crisis is misschien voor banken en bedrijven wel over, de meeste normale burgers hebben het nog steeds moeilijk en kunnen de eindjes maar matig aan elkaar knopen. Dus dat men hoopt om bij de V&D tegen gunstige prijzen nog even dat te kopen, wat anders gewoon vele malen duurder (of zelfs gewoon niet haalbaar) is, snap ik. Valt te billijken. En laten we wel wezen: hoe klote ook, de V&D is nu eenmaal niet echt scherp met de tijd meegegaan. En heeft net als veel andere retailers last van internet, waar dingen gewoon veel goedkoper aangeboden worden.
Los van dit alles: mensen die gisteren in de V&D bezig waren, waren serieus 'zum kotzen'. Volgens mij hadden vrouwen, die normaal gesproken hun vogelaarwijkje niet uitkomen, zichzelf voor de gelegenheid opgedirkt. Zonder enige gevoel voor schaamte (dat lieten ze plaatsvervangend aan mij over) rukten ze spullen uit de schappen, bekeken het, EN FLIKKERDEN HET VERVOLGENS GEWOON OP DE GROND!!! Hoezo beschaving? Ik vermoed dat er ook flink gejat werd, want overal zag ik losse, lege verpakkingen liggen. Om de laatste resten werd geduwd, getrokken en voorgedrongen.
Gieren rond een kadaver houden er nog fatsoenlijker tafelmanieren op na. Dat mensen willen profiteren van dit soort buitenkansjes snap ik. Maar op deze manier? De rillingen lopen langs mijn ruggengraat.

Over onfatsoenlijk gesproken:
Een filmpje duikt op. Een wat minder arisch uitziende scholier ergens in Nederland gedraagt zichzelf vreselijk onbeschoft tegen een docent.
De tekst bij het videootje meldt dat dit om een vluchteling gaat. Maar eerlijk gezegd: ik maak nergens uit op dat het om een vluchteling gaat.
Maar de reacties eronder zijn niet voor de poes. U weet wel: het soort reacties die kenmerkend zijn voor PVV'ers, NSB'ers, NSDAP'ers (die men tegenwoordig Pegida noemt). Hersenloos en dom dus.

Een van de reacties ging over: "zo gedragen de "gasten" zich dus als we ze eenmaal binnen hebben gehaald".
En dat was koren op mijn molen.
Los van het feit dat het dus niet duidelijk was of het om een vluchteling gaat, vond ik het tijd worden voor wat zelfreflectie.
Gasten...
Hoe zat het ook weer met Feijenoord-fans die te gast waren in Rome? Niet dat ik het angstige moment van die docent wil bagatelliseren, maar wijzen naar 1 scholier, terwijl een horde halve wilden uit Nederland, allemaal mooie culturele erfgoederen in Italie aan stukken slaan is natuurlijk een beetje gek. Maar dat wilde de reaguurder niet zien.
Hoe zat het ook weer met PSV-fans die te gast waren in Madrid? Nogmaals: ik wil niet de vervelende momenten van die docent bagatelliseren, maar is dit dan hoe gasten zich moeten gedragen? Het grote Nederlandse voorbeeld? Dan doet dit niet-zo-arische jong het nog best goed.
Hoe zit het ook weer met dat volk dat, om gelijk te krijgen, dreigbrieven verstuurt, doodsbedreigingen uit, vernielingen aanricht, en varkenskoppen ophangt?
Zelf zijn we ook maar matig in staat om onze halve wilden te temmen.

En mede dankzij de aanslagen in Belgie, neemt het aantal posts van, door en over Wilders, Pegida en dat soort tuig meer weer toe op mijn tijdlijn.
Is misschien ook niet te vermijden. De onderbuik doet pijn, en reutelend moet de hersendiarree van dat volk eruit. Maar ik wil de mensen in mijn tijdlijn die dat blijven ronddelen toch vriendelijk (en herhaald) verzoeken om mij dan maar te verwijderen. Ik wens die onzin, die haat, die angst niet te lezen.
Laten we proberen om slechts hen te veroordelen, die ook daadwerkelijk wat misdaan hebben, en niet iedereen, omdat iedereen dat doet. Zelf weer een beetje nadenken, en verantwoordelijk worden.

En heeeeeel misschien dat we de dag kunnen beginnen door elkaar eens een goede morgen te wensen.
Dat kan bij het tankstation, op het perron, tegen de chauffeur, tegen de meneer achter de kassa. Of gewoon een duim opsteken omdat je vind dat die ander toch wel een heel mooie auto heeft.
Misschien doet dat de voortgaande verruwing van de maatschappij een beetje teniet.

Vrolijk Pasen allemaal!.









donderdag 17 maart 2016

Over Homo's, worstenbroodjes en CD-opnames.

Uit het nieuws:

Het Brabantse Worstenbroodje is tot cultureel erfgoed benoemd. Dat is nog eens mooi nieuws.
En even voor de goede orde: een worstenbroodje heeft werkelijk niks te maken met die kleffe, vette, veel te zoute gehakt-resten die gehuld in sponzige vellen bladerdeeg bij de shell liggen weg te smoren onder een hittelamp. Die dingen noemt men saucijzen broodje, en de meeste saucijzen schamen zich voor het feit dat er fabrikanten en bakkers zijn die hun half afgekloven resten in bladerdeeg verpakken om nog wat winst te maken.
Nee, het echte Brabantse Worstenbroodje is in lekker deeg verpakt, en heeft een goede, smakelijke vulling van lekker gehakt.
En dit broodje, met een kledder curry gewürz of gewoon naturel, is een goede tegenhanger voor de welbekende bruine boterham met zwetende salami.
In mijn jeugd, ging ik met de dorpsfanfare de kerstavondmis opluisteren. Bij de kerk van Schin op Geul, of bij de kerk van Oud-Valkenburg. En bij thuiskomst was er warme chocolademelk (noodzakelijk, want meestal was het spelen buiten en dus koud) een paar plakken kerststol en een stuk of 2 worstenbroodjes. De echte dus, en niet van die saucijzen horror.
Mooi.
Dat betekent voor het Brabantse land een flinke financiele impuls, want ik gok zomaar dat deze als warme broodjes over de toonbank gaan. (Woordspeling met opzet verzonnen).
Dat komt goed uit, want uit een wat verder verleden: er zijn twee directeuren van orkesten uit het zuiden des lands die met ettelijke tonnen mee, ontslagen worden. Cultureel wat minder verantwoord, maar de tonnen die met die worstenbroodjes worden verdiend, kunnen dan weer in het culturele bestel van Brabant worden gepompt. Ik denk graag mee en vooruit.

Geheel toevallig dat dat bericht vandaag komt. Want afgelopen week was qua muziek een van de zwaarste weken van dit jaar.
Deze week stond voornamelijk in het teken van Epica. Nu ben ik helemaal niet zo into de metal muziek. Ik heb daar niet al te veel kennis van. Dus toen ik nogal casual thuis vertelde dat ik een album ging opnemen voor Epica was Ilse behoorlijk opgetogen. Want dat was toch wel een heel erg wereldberoemde band. En gezien het feit dat ze vorig jaar in Amerika en 'as we speak' in Nieuw Zeeland zitten, is het niet overdreven dat ze dus inderdaad wereld beroemd zijn.
Sta ik dus met mijn gekke bek op die plaat te shinen.
En vet was het. En vet wordt het. Een moddervette topplaat.
Een CD opnemen heb ik vaker gedaan. En het kost veel tijd. En je moet regelmatig effe slikken, omdat de opnameleider nogal wat noten op zijn zang heeft (opzettelijke woordspeling).
Een album als dit opnemen, is nog veel moeilijker. Zonder referentie anders dan de backing track moet je maar je noten erin prikken. En dat niet 1 keer. Niet 2 keer, maar 3 keer. En het moet zo snel mogelijk goed. Want er zijn maar 3 dagen. 3 dagen van toch flink wat frustrerende momenten. 3 dagen van toch wel wat gek genoteerde noten en riedeltjes, 3 dagen van onder druk veel moeten presteren. 3 dagen waarin je merkt dat je lippen dus echt 'maar van vlees zijn', dat plat, platter, platst kan. Drie dagen van "we-zijn-er-bijna-we-zijn-er-bijna-maar-nog-niet-helemaal".  Maar ook 3 dagen van veel lol met elkaar, 3 dagen van trots als de meest lastige loopjes in 1 keer goed gingen, en de trots van heel even naar de resultaten mogen luisteren. 3 dagen van verwondering over wat er allemaal mogelijk is. Van trots dat we toch nog dat maatje extra konden. 3 dagen van genieten van de muziek die we moesten aanvullen. Wat vet. Wat übergaaf.
Een enorme boost voor je muzikanten-ego.
Ik heb al vaker over de avonturen met vriendje Jurgen geschreven. (De meest memorabele tot nu toe was zijn stunt om op Vlieland midden in de nacht op mijn slapende lijf te gaan liggen). Maar dit is er zeker een voor in de boeken. Samen met Jurgen speelde ik de trompetpartijen in, en we zaten er toch wel goed in samen. Alles ging als van een leien dakje. Heerlijk. De rest van het ensemble speelde ook lekker mee. Fijne crew. Met Alex voor de ongepaste opmerkingen, Lennart voor de veel te lage kotsnoten. Paul voor de minder lage trombone noten en Henk voor de ingehouden woede, en ook nog wat hoornnoten. In oktober komt die plaat uit. Een waanzinnig gave plaat. Ik kan iedereen aanraden er een te kopen.
En toen was het zomaar woensdagmiddag. Bijna klaar. Elke dag werden we voorzien van gezonde broodjes met tomaat, komkommer en kaas. Ham en koek. Maar woensdag kwam Jos (degene die de studio runt) ineens met heuse Brabantse Worstenbroodjes aan. En niet één per persoon. Smullen deden we. Jos, heeft onze lunches prima voorzien, maar die Brabantse Worstenbroodjes waren toch wel een lunchmatig hoogtepunt. En dan vandaag horen dat die dingen dus op de lijst met culturele erfgoederen komt. Samen met wat kaas uit Italie en ham uit Spanje. Maar dat geheel ter zijde.

Een ander nieuwtje.

Gemeenten zijn er erg goed in om verkeerstechnisch een boel geld over de balk te flikkeren. Of dat nu eigen geld is, of geld van anderen, er moet en zal onzuinig mee omgesprongen worden. Bijvoorbeeld het weren van oude auto's. Een bullshit maatregel. Maar goed, daar heb ik al eens over geschreven, en iedereen die ook maar enigszins weldenkend is, is dat met me eens.
Utrecht gaat nog een stapje verder. Voor de som van 1200 euro, heeft men in het centrum homo-vriendelijke voetgangers-lichten geinstalleerd. Hiermee wil men duidelijk maken dat men in Utrecht voorstander is van gelijke rechten voor homo's.
Ludiek is het wel.
Ik vraag me bij dit soort acties toch een beetje af of de gemeente bang is om door het COC voor de rechter gedaagd te worden, als ze het niet doen. Want laten we wel wezen: het COC daagt graag (en in sommige gevallen ook wel terecht, in veel gevallen puur voor de publiciteit, maar dat terzijde).
In mijn brein vormt zich het volgende telefoongesprek:

COC:"Dag gemeente Utrecht, u spreekt met het COC.  Wat doen jullie om uit te dragen dat jullie voor gelijke rechten voor homo's zijn?"
Utrecht:"Ehhh... Ehhh... Ja... Nou... Ehhh"....
COC:"We gaan jullie voor de rechter dagen!!!! Jullie vinden niet dat homo's gelijke rechten moeten hebben!!!! Jullie krijgen nog 2 weken om met een leuk idee te komen!!!!"

1 week later:
Utrecht (wat bibberig in de stem):"Hallo COC, we gaan HOMO-verkeerslichten plaatsen. En dat doen we op eigen kosten. Laten jullie ons dan weer een paar jaar met rust?"
COC (pedant):"Fijn, we zullen jullie niet voor de rechter dagen. Prettig weekend".

Ik vraag me toch af, wat de meerwaarde is. Want laten we wel wezen: de helft van de tijd kijkt niemand naar die lichten, en loopt men gewoon door, welke kleur of vorm dat licht ook maar heeft. Voetgangers denken graag dat ze onkwetsbaar zijn, dus trekken zich van rood of groen niks aan.
Los daarvan: verkeerslichten hebben geen flikker (zeer toepasselijke woordspeling. Sue me, COC!!)  te maken met homo's, lesbies of anders-geaarden. Die gaan over verkeersveiligheid. En die is voor de gemiddelde mens (van alle geaardheden) al moeilijk genoeg te bevatten zonder dat ze worden afgeleid door stomme vormpjes van lampjes.

Voordat het COC mij gaat dagen omdat ik dit een geldverspillende actie vind: ik ben voor gelijke rechten. Uiteraard. Maar ik verrek het toch ook om in een roze auto te rijden (waarmee ik Utrecht niet inkom) of om een roze trompet te kopen. Ik heb wel een bepaalde reputatie hoog te houden, en een homo-vriendelijk gekleurde auto of trompet passen nu eenmaal niet in dat plaatje.








vrijdag 11 maart 2016

Visgerechten en Jente-poep

Inmiddels ben ik 35. En dat is dus gewoon mijn 3e pubertijd op de helft. Mooi zo. Is geweest.

Al in een heel vroeg stadium van mijn leven heb ik fascinatie opgedaan voor water. Mijn sterrenbeeld is vis, wellicht dat dat ermee te maken heeft. En vooral water op plaatsen waar het niet hoort (zoals bijvoorbeeld in de achterklep van de Ford Mondeo, die me op een onvrijwillige douche trakteerde).
Maar goed, aquarium dus. Uren kan ik naar vissen en andere waterbeesten kijken die zichzelf in een aquarium vermaken. Met elkaar, met de plaatselijke flora. Ik kan daar werkelijk van genieten en ik kom heel erg tot rust als ik het gekabbel van een pomp hoor. Heel Feng Shui voel ik me dan. Een beetje Zen...
Dus de laatste jaren veelvuldig na lopen denken over een aquarium. Hele grote, want gaafheid moet je niet gematigd tot je nemen of uitdragen. Of een hele kleine, want praktisch gezien heb ik nog nooit in een huis gewoond dat een heel groot aquarium rechtvaardigt. Niet eens vanwege het tekortschietende formaat, maar meer vanwege de talrijke verhuizingen.
Een paar maanden geleden was ik nog niet jarig, en steels liet ik mij ontvallen dat een aquarium toch echt wel een mooi cadeautje zou zijn voor een 35 -jarige. Ik wilde een kleine, want een grote is behoorlijk kostbaar, en dat niet alleen in aanschaf.
En tot mijn intense genoegen staat er sinds een week een zogeheten nano-bak in de woonkamer. Voor mijn verjaardag gekregen van mijn eega.
Een nanobak, want ik wilde per se klein, en om de een of andere reden vind ik garnaaltjes toch wel intens leuke beesten voor in zo'n klein bakkie.
Dat blijkt geen kwestie te zijn van plug & play. Het is dus niet zo dat je een bakkie koopt, er een paar liter water in gooit, grind op de bodem en wat bloemen en beesten erin laat zakken. Dat kun je wel proberen, maar dan heb je grote kans dat je diezelfde avond nog een uitgebreide vismaaltijd van eigen bodem kan eten.
Nee, allereerst gooi je de bodembedekker erin. Dan water. Dan de pomp en het zuurstofbelletjesblaasapparaat en het filter. Als dat gedaan is, eventuele bodemversierselen (in praktische vormen zodat vis en garnaal verstoppertje kunnen spelen. Oja, en dan moet je niet vergeten om er allerhande bacterieen bij te gooien, om een goede levende bak te maken, die voor vis en garnaal zo optimaal mogelijk zijn.
Van de schoonfamilie kreeg ik een setje planten en wat mossen. Voor op de bodem. Dus dat meteen maar geinstalleerd (uiteraard veel te enthousiast, want het bleek dus dat die planten uit de potjes en voedingsbodem moesten, om zelf te wortelen in de bodem). Dat moest dus overnieuw.
Inmiddels heb ik overal en nergens mijn informatie vandaan gehaald, en eigenlijk wilde ik vandaag de vissen in mijn bak doen. Maar aangekomen bij een visboer (dus niet degene waar je vissen voor dagelijkse consumptie haalt, maar degene waar je vissen voor je aquarium haalt) kreeg ik als tip dat zelfs als mijn water en planten de juiste conditie hebben, dat ik toch minstens nog een week moet wachten. Een beetje een domper. Maar ik wil het wel goed aanpakken.
Ik heb ook al een aantal hele leuke visbeesten gezien, die een leuke aanvulling zullen zijn op mijn garnalen. Een paar algeneters, die zich een soort van vacuum zuigen op de wanden van de bak.
Een paar slangenvisjes, die gewoon heel koddig heen en weer wiebelen. Of juist wat meer kleurige. Hoewel ik daarvoor ook de garnalen neem in alle kleuren. Geel, of juist blauw en rood.
Kortom: de vrouw zei dat ik een leuke hobby moest zoeken, en dat heeft ze me nu cadeau gedaan.
Uiteraard neem ik afstand van het idee dat een aquarium voor uber-burgerlijke apen is. Dat is het wel, en ik begin het ook steeds meer te worden, maar toch herken ik me er niet in. Ik heb er nu, ook zonder vissen, maar met bloemen erin, heel veel schik mee.
Poes Colette vind het ook machtig interessant, dat aquarium. Als ze de kans krijgt, gaat ze erin roeren met haar poot, en gelukkig zit er een plaat op, zodat ik geen angst hoef te hebben dat ze er een lekkere snack uittrekt.
Ik was dus vanmiddag met een vermoeide (want 4 uur slaap is geen echte nachtrust en dit gebrek aan lag niet aan Jente) Ilse naar die viswinkel. En bij terugkomst bij de auto verbaasde ik me dat de auto niet open ging toen ik hem open maakte. Dat kon ook niet, want ik was gewoon glad vergeten om de auto op slot te doen. Hartje Rotterdam, vroeger geen hele beste buurt, en Marnix laat zijn auto gewoon open staan om even een uurtje te gaan vis-shoppen. De verbazing werd groter toen ik ontdekte dat mijn legendarische klungeligheid niet bestraft was met het leegroven van mijn auto, of zelfs maar het stelen ervan. Er zijn nog eerlijke mensen in de wereld.

Ook Jente was jarig. En ook die is verwend. Verwend met allerhande houten speelgoed (met van die lekkere scherpe randjes, die zo lekker diep in je voet zakken als je erop gaat staan, en dat doe je want de avond ervoor heb je alles weer opgeruimd, maar dat éne figuurtje had je over het hoofd gezien), lawaai makend speelgoed en nog meer speelgoed.
Daar speelt ze mee, totdat ze de kast weer ontdekt. De kast waarin al onze mappen zitten. De kast waarin zij dus eigenlijk niks te zoeken heeft, maar waarvan ze desondanks vindt dat zij er haar neus en haar handjes in moet steken (en gevuld weer uit moet halen). Omdat ze nog niet heel erg loopt (wel stapjes zijwaarts) kruipt ze van haar speelhoekje naar de kast, en dus sleept ze het kleinere grut van speelgoed gewoon met zich mee. Waar papa of mama dan weer op gaan staan. Inwendig vloekend van de pijn vermaan ik Jente om uit de kast te blijven. Waarop zij zich omdraait en me met een stralende lach aankijkt. Tja, wat moet je dan.... Dan loop ik (nog steeds inwendig vloekend, maar al een stuk minder) maar weer naar haar toe om haar maar even te knuffelen.
Jente in bad is niet mijn favoriete manier van het kind schoonmaken. Liever neem ik haar mee onder de douche. Maar goed, soms is een badje wat handiger. Als ze er niet in gaat zitten kakken, that is. Want dan zie je haar gezichtje wat vertrekken, en voorafgegaan door een meur waar een paard van in coma raakt, plopt er een mooie verse drol aan de oppervlakte. Terwijl ik dus net bezig was met haar in te zepen, en er dus bijna met mijn handen vol in grijp. Je snapt: horror. Ik ben niet vies van mijn kind, en haar neus maak ik zonder kokhalzen schoon, maar een verse, niet al te stevige drol die ook nog eens erger stinkt dan de mijne... Nee. Dat is een brug te ver. Overigens: mijn geluk was dan wel weer dat die drol niet al te hard was, en zich dus makkelijk door het doucheputje liet wegspoelen. Komt toch allemaal in hetzelfde riool uit.

Op muzikaal gebied ben ik ook lekker bezig. Ik ga op concours met een club uit de buurt. Een leuke club waar het niet alleen gezellig toeven is, maar die ook lekker gegroeid zijn. Muzikaal en technisch. Het masterpiece is een stuk waar ik eerst een hartgrondige hekel aan had, maar ik ben met de club meegegroeid en ben het stuk gaan waarderen. En heb samen met de rest van de club ontdekt waar de gave en ontroerend mooie momenten zitten.
En volgende week beginnen ook de opnames voor het nieuwe album van de band Epica. Dat is een op zich best wel beroemde band, en ik wist natuurlijk weer van niks. Maar dat ligt aan mij. De producer van de band vraagt mij wel vaker om blazers te regelen, en ook deze keer deed ik dat met alle liefde. Het was Ilse die me vertelde hoe wereld beroemd deze band is. Gaaf! Heb wat van ze beluisterd, en het sprak me best wel aan. En om daar nu een nieuw album mee op te gaan nemen, is toch best wel gaaf. Moet ik zeggen.
En dan in mei eindelijk weer eens een operette. Operette... In 2001 mijn eerste betaalde snabbel. Is ook alweer 15 jaar geleden. En nog steeds vind ik het helemaal geweldig om operette te mogen spelen.

Enfin, zo gaan we leuk het weekend in.




vrijdag 4 maart 2016

Huisvlijt

Huisvlijt.

Ik overdrijf altijd een beetje. Koketteren met mijn onhandigheid leidt vaak tot smakelijke conversaties. Op zich ben ik namelijk niet écht onhandig. Ongelukken gebeuren uiteraard wel, en daar leer ik van. Wat mij met name nekt, is mijn totale gebrek aan geduld. (Ja, echt. Ik heb vele goede eigenschappen, maar geduld is daar niet één van, het zou je verbazen...) Meer dan eens zeilt er een stuk gereedschap het luchtledige in en het materiaal waarmee ik werk ook.
Gewoon, omdat ik iets (en dat komt dan wél vaak voor) verkeerd opgemeten had. Of verkeerd ingeschat had.

Afgelopen weken heb ik mij op diverse manieren nuttig gemaakt in het huis. Allereerst moest er voor Jente's verjaardag iets afgemaakt worden. En met mijn vers bekomen dremel zou dat toch geen onoverkomelijk moeilijke klus moeten zijn. Dat was het ook niet. Ik tekende (helaas niet denderend) zorgvuldig de vormen af op een plankje, en begon met zagen. En te slijpen. En te schuren. In eerste instantie volgde ik precies, tot op de millimeter nauwkeurig mijn (helaas niet) zorgvuldig getekende lijnen. Even passen.... Verrek... Te ruim links, en te krap rechts. Das ook een talent. Terwijl het afgetekende (en dus ook uitgezaagde) figuur dus heus wel op dat verrekte nijntje-beest lijkt.
En daar zeilde het nijntje-beest de keuken door, bijna tegen Ilse haar hoofd, want zij was zo onverstandig om net op dat moment de keuken binnen te komen.
Uiteindelijk kwam alles goed, en heb ik 3 figuren gezaagd.
Wat me wel opviel: de houtslijp-schijfjes die ik kocht bij mijn verder onvolprezen dremel, gaan precies 1,5 figuurtje mee. Dus ik heb er 2 versleten. Op zich kosten die dingen geen drol, maar toch. Een beetje pijnlijk voor Bosch is dat natuurlijk wel...
Maar al met al toch best wat mooie dingen al kunnen doen met de dremel.

Mijn tweede staaltje huisvlijt wat het plaatsen van een traphekje. Niet dat wij veel trappen hebben waar Jente haar aanminnige nekje over kwam breken. Maar omdat wij Jente toch wat vrijheid willen geven, maar niet per definitie vinden dat die vrijheid maar meteen gepaard moet gaan met gretig grazen uit de kattenbak of het gevaar van de keuken te onbevreesd tegemoet gaan, vonden wij een traphekje in de gang een ideale oplossing.
Dat was leuk gedacht, maar in de gang bleek het traphekje in zijn langste stand te kort. En bovendien: de scharniertjes van het ding waren te breed voor de post van de gangkast-deur. Ik ben uiteraard niet voor 1 gat te vangen, dus met wat geklooi wist ik het scharnier op een blokje tóch op die deurpost te prikken. Om de lengte te compenseren gebruikte ik de schoenenkist als stopper, zodat Jente er toch niet door kon. Twee strategisch geplaatste schroeven sloten de boel Jente-proof af.

Mijn derde staaltje van binnenshuis-zelf-architectureren, maakte de tweede gelijk weer ongedaan. Want vrouwlief liet zich ontvallen dat die box ook eigenlijk wel weg kan (staat op marktplaats, nog steeds. Kom op, er zal toch wel iemand eens gaan werpen en een box nodig hebben?). Toen zij aan het werk was, sloeg de bliksem bij mij in, en vol goede moed begon ik de box af te breken. De door mij aangeprezen laden zaten werkelijk waar stampvol met allemaal babyspeeltjes. En dat leverde dus een enorme bende op in de huiskamer.
Ook de plekken waar de robotstofzuiger niet komt, waren verre van schoon. Maar dat deerde niet. Gewapend met inbussleutels ging ik aan de slag. Okee, toegegeven: ik had een tang nodig om een wat uitgelubberde inbus los te draaien, maar het ging behoorlijk voortvarend, al zeg ik het zelf.
In een wip was de box uit elkaar.
We hadden besloten dat we de schoenenkist van de gang naar de kamer zouden verplaatsen, om als speelgoedkist voor Jente te dienen. Dus die omkieperen. Nu lag er in de woonkamer een wanstaltige berg speelgoed, en in de gang een wanstaltige berg schoenen. (20 paar van Ilse, 3 van mij).
Schoenenkist vol zand, dus maar even uitzuigen en hop in de woonkamer ermee. Speelgoed van Jente erin flikkeren en de losse delen van de box op de gang tot de koper hem komt halen (MAAK ME LOS, MENSEN!!!)
Toen kwam ik er dus achter dat het traphekje zijn slotje miste. Op een goeie 40 centimeter. Dus die maar weer losgehaald van zijn plaats en in de deur van de woonkamer geschroefd. Meteen ontdekt hoe het oorspronkelijk bedoelde slotje werkt. Knijpen in een rood knopje en dan omhoogtrekken. Maar als het slotje te strak staat, dan trek je gewoon het hekje uit zijn scharnieren. Staat die te slap, dan kan Jente er met gemak doorheen.
De poezen zijn van deze plaats wat minder gecharmeerd. Nu moeten ze een fikse sprong maken. En Claus met zijn aangeboren knulligheid, is daar toch wat minder soepeltjes in.

Deze nieuwste verandering in huize Coster, betekent dat hetzij Ilse, hetzij ik ineens op moeten springen om Jente uit onze pensioenpapieren te trekken, te voorkomen dat ze de tv van de kast trekt of haar van de grond te plukken als ze brullend van ellende ligt te spartelen. Want heel erg vast ter been is ze nog niet, en dan kan ze nog niet eens lopen.

Zondag Jente haar eerste verjaardag. Ik ben benieuwd hoe we alle uitgenodigde mensen in ons huisje gaan passen.
Met een beetje goeie wil, volgend jaar in Almere, want we zijn wel weer aan het kijken naar huisjes in die buurt. Nu de bank nog zien te overtuigen dat we, als we zonder mankeren in staat zijn om 700 euro huur op te hoesten, dat we ook heus, echt waar ook wel in staat zullen zijn om 450 euro aan hypotheek op te brengen.







Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...