Over Homo's, worstenbroodjes en CD-opnames.

Uit het nieuws:

Het Brabantse Worstenbroodje is tot cultureel erfgoed benoemd. Dat is nog eens mooi nieuws.
En even voor de goede orde: een worstenbroodje heeft werkelijk niks te maken met die kleffe, vette, veel te zoute gehakt-resten die gehuld in sponzige vellen bladerdeeg bij de shell liggen weg te smoren onder een hittelamp. Die dingen noemt men saucijzen broodje, en de meeste saucijzen schamen zich voor het feit dat er fabrikanten en bakkers zijn die hun half afgekloven resten in bladerdeeg verpakken om nog wat winst te maken.
Nee, het echte Brabantse Worstenbroodje is in lekker deeg verpakt, en heeft een goede, smakelijke vulling van lekker gehakt.
En dit broodje, met een kledder curry gewürz of gewoon naturel, is een goede tegenhanger voor de welbekende bruine boterham met zwetende salami.
In mijn jeugd, ging ik met de dorpsfanfare de kerstavondmis opluisteren. Bij de kerk van Schin op Geul, of bij de kerk van Oud-Valkenburg. En bij thuiskomst was er warme chocolademelk (noodzakelijk, want meestal was het spelen buiten en dus koud) een paar plakken kerststol en een stuk of 2 worstenbroodjes. De echte dus, en niet van die saucijzen horror.
Mooi.
Dat betekent voor het Brabantse land een flinke financiele impuls, want ik gok zomaar dat deze als warme broodjes over de toonbank gaan. (Woordspeling met opzet verzonnen).
Dat komt goed uit, want uit een wat verder verleden: er zijn twee directeuren van orkesten uit het zuiden des lands die met ettelijke tonnen mee, ontslagen worden. Cultureel wat minder verantwoord, maar de tonnen die met die worstenbroodjes worden verdiend, kunnen dan weer in het culturele bestel van Brabant worden gepompt. Ik denk graag mee en vooruit.

Geheel toevallig dat dat bericht vandaag komt. Want afgelopen week was qua muziek een van de zwaarste weken van dit jaar.
Deze week stond voornamelijk in het teken van Epica. Nu ben ik helemaal niet zo into de metal muziek. Ik heb daar niet al te veel kennis van. Dus toen ik nogal casual thuis vertelde dat ik een album ging opnemen voor Epica was Ilse behoorlijk opgetogen. Want dat was toch wel een heel erg wereldberoemde band. En gezien het feit dat ze vorig jaar in Amerika en 'as we speak' in Nieuw Zeeland zitten, is het niet overdreven dat ze dus inderdaad wereld beroemd zijn.
Sta ik dus met mijn gekke bek op die plaat te shinen.
En vet was het. En vet wordt het. Een moddervette topplaat.
Een CD opnemen heb ik vaker gedaan. En het kost veel tijd. En je moet regelmatig effe slikken, omdat de opnameleider nogal wat noten op zijn zang heeft (opzettelijke woordspeling).
Een album als dit opnemen, is nog veel moeilijker. Zonder referentie anders dan de backing track moet je maar je noten erin prikken. En dat niet 1 keer. Niet 2 keer, maar 3 keer. En het moet zo snel mogelijk goed. Want er zijn maar 3 dagen. 3 dagen van toch flink wat frustrerende momenten. 3 dagen van toch wel wat gek genoteerde noten en riedeltjes, 3 dagen van onder druk veel moeten presteren. 3 dagen waarin je merkt dat je lippen dus echt 'maar van vlees zijn', dat plat, platter, platst kan. Drie dagen van "we-zijn-er-bijna-we-zijn-er-bijna-maar-nog-niet-helemaal".  Maar ook 3 dagen van veel lol met elkaar, 3 dagen van trots als de meest lastige loopjes in 1 keer goed gingen, en de trots van heel even naar de resultaten mogen luisteren. 3 dagen van verwondering over wat er allemaal mogelijk is. Van trots dat we toch nog dat maatje extra konden. 3 dagen van genieten van de muziek die we moesten aanvullen. Wat vet. Wat übergaaf.
Een enorme boost voor je muzikanten-ego.
Ik heb al vaker over de avonturen met vriendje Jurgen geschreven. (De meest memorabele tot nu toe was zijn stunt om op Vlieland midden in de nacht op mijn slapende lijf te gaan liggen). Maar dit is er zeker een voor in de boeken. Samen met Jurgen speelde ik de trompetpartijen in, en we zaten er toch wel goed in samen. Alles ging als van een leien dakje. Heerlijk. De rest van het ensemble speelde ook lekker mee. Fijne crew. Met Alex voor de ongepaste opmerkingen, Lennart voor de veel te lage kotsnoten. Paul voor de minder lage trombone noten en Henk voor de ingehouden woede, en ook nog wat hoornnoten. In oktober komt die plaat uit. Een waanzinnig gave plaat. Ik kan iedereen aanraden er een te kopen.
En toen was het zomaar woensdagmiddag. Bijna klaar. Elke dag werden we voorzien van gezonde broodjes met tomaat, komkommer en kaas. Ham en koek. Maar woensdag kwam Jos (degene die de studio runt) ineens met heuse Brabantse Worstenbroodjes aan. En niet één per persoon. Smullen deden we. Jos, heeft onze lunches prima voorzien, maar die Brabantse Worstenbroodjes waren toch wel een lunchmatig hoogtepunt. En dan vandaag horen dat die dingen dus op de lijst met culturele erfgoederen komt. Samen met wat kaas uit Italie en ham uit Spanje. Maar dat geheel ter zijde.

Een ander nieuwtje.

Gemeenten zijn er erg goed in om verkeerstechnisch een boel geld over de balk te flikkeren. Of dat nu eigen geld is, of geld van anderen, er moet en zal onzuinig mee omgesprongen worden. Bijvoorbeeld het weren van oude auto's. Een bullshit maatregel. Maar goed, daar heb ik al eens over geschreven, en iedereen die ook maar enigszins weldenkend is, is dat met me eens.
Utrecht gaat nog een stapje verder. Voor de som van 1200 euro, heeft men in het centrum homo-vriendelijke voetgangers-lichten geinstalleerd. Hiermee wil men duidelijk maken dat men in Utrecht voorstander is van gelijke rechten voor homo's.
Ludiek is het wel.
Ik vraag me bij dit soort acties toch een beetje af of de gemeente bang is om door het COC voor de rechter gedaagd te worden, als ze het niet doen. Want laten we wel wezen: het COC daagt graag (en in sommige gevallen ook wel terecht, in veel gevallen puur voor de publiciteit, maar dat terzijde).
In mijn brein vormt zich het volgende telefoongesprek:

COC:"Dag gemeente Utrecht, u spreekt met het COC.  Wat doen jullie om uit te dragen dat jullie voor gelijke rechten voor homo's zijn?"
Utrecht:"Ehhh... Ehhh... Ja... Nou... Ehhh"....
COC:"We gaan jullie voor de rechter dagen!!!! Jullie vinden niet dat homo's gelijke rechten moeten hebben!!!! Jullie krijgen nog 2 weken om met een leuk idee te komen!!!!"

1 week later:
Utrecht (wat bibberig in de stem):"Hallo COC, we gaan HOMO-verkeerslichten plaatsen. En dat doen we op eigen kosten. Laten jullie ons dan weer een paar jaar met rust?"
COC (pedant):"Fijn, we zullen jullie niet voor de rechter dagen. Prettig weekend".

Ik vraag me toch af, wat de meerwaarde is. Want laten we wel wezen: de helft van de tijd kijkt niemand naar die lichten, en loopt men gewoon door, welke kleur of vorm dat licht ook maar heeft. Voetgangers denken graag dat ze onkwetsbaar zijn, dus trekken zich van rood of groen niks aan.
Los daarvan: verkeerslichten hebben geen flikker (zeer toepasselijke woordspeling. Sue me, COC!!)  te maken met homo's, lesbies of anders-geaarden. Die gaan over verkeersveiligheid. En die is voor de gemiddelde mens (van alle geaardheden) al moeilijk genoeg te bevatten zonder dat ze worden afgeleid door stomme vormpjes van lampjes.

Voordat het COC mij gaat dagen omdat ik dit een geldverspillende actie vind: ik ben voor gelijke rechten. Uiteraard. Maar ik verrek het toch ook om in een roze auto te rijden (waarmee ik Utrecht niet inkom) of om een roze trompet te kopen. Ik heb wel een bepaalde reputatie hoog te houden, en een homo-vriendelijk gekleurde auto of trompet passen nu eenmaal niet in dat plaatje.