Huisvlijt

Huisvlijt.

Ik overdrijf altijd een beetje. Koketteren met mijn onhandigheid leidt vaak tot smakelijke conversaties. Op zich ben ik namelijk niet écht onhandig. Ongelukken gebeuren uiteraard wel, en daar leer ik van. Wat mij met name nekt, is mijn totale gebrek aan geduld. (Ja, echt. Ik heb vele goede eigenschappen, maar geduld is daar niet één van, het zou je verbazen...) Meer dan eens zeilt er een stuk gereedschap het luchtledige in en het materiaal waarmee ik werk ook.
Gewoon, omdat ik iets (en dat komt dan wél vaak voor) verkeerd opgemeten had. Of verkeerd ingeschat had.

Afgelopen weken heb ik mij op diverse manieren nuttig gemaakt in het huis. Allereerst moest er voor Jente's verjaardag iets afgemaakt worden. En met mijn vers bekomen dremel zou dat toch geen onoverkomelijk moeilijke klus moeten zijn. Dat was het ook niet. Ik tekende (helaas niet denderend) zorgvuldig de vormen af op een plankje, en begon met zagen. En te slijpen. En te schuren. In eerste instantie volgde ik precies, tot op de millimeter nauwkeurig mijn (helaas niet) zorgvuldig getekende lijnen. Even passen.... Verrek... Te ruim links, en te krap rechts. Das ook een talent. Terwijl het afgetekende (en dus ook uitgezaagde) figuur dus heus wel op dat verrekte nijntje-beest lijkt.
En daar zeilde het nijntje-beest de keuken door, bijna tegen Ilse haar hoofd, want zij was zo onverstandig om net op dat moment de keuken binnen te komen.
Uiteindelijk kwam alles goed, en heb ik 3 figuren gezaagd.
Wat me wel opviel: de houtslijp-schijfjes die ik kocht bij mijn verder onvolprezen dremel, gaan precies 1,5 figuurtje mee. Dus ik heb er 2 versleten. Op zich kosten die dingen geen drol, maar toch. Een beetje pijnlijk voor Bosch is dat natuurlijk wel...
Maar al met al toch best wat mooie dingen al kunnen doen met de dremel.

Mijn tweede staaltje huisvlijt wat het plaatsen van een traphekje. Niet dat wij veel trappen hebben waar Jente haar aanminnige nekje over kwam breken. Maar omdat wij Jente toch wat vrijheid willen geven, maar niet per definitie vinden dat die vrijheid maar meteen gepaard moet gaan met gretig grazen uit de kattenbak of het gevaar van de keuken te onbevreesd tegemoet gaan, vonden wij een traphekje in de gang een ideale oplossing.
Dat was leuk gedacht, maar in de gang bleek het traphekje in zijn langste stand te kort. En bovendien: de scharniertjes van het ding waren te breed voor de post van de gangkast-deur. Ik ben uiteraard niet voor 1 gat te vangen, dus met wat geklooi wist ik het scharnier op een blokje tóch op die deurpost te prikken. Om de lengte te compenseren gebruikte ik de schoenenkist als stopper, zodat Jente er toch niet door kon. Twee strategisch geplaatste schroeven sloten de boel Jente-proof af.

Mijn derde staaltje van binnenshuis-zelf-architectureren, maakte de tweede gelijk weer ongedaan. Want vrouwlief liet zich ontvallen dat die box ook eigenlijk wel weg kan (staat op marktplaats, nog steeds. Kom op, er zal toch wel iemand eens gaan werpen en een box nodig hebben?). Toen zij aan het werk was, sloeg de bliksem bij mij in, en vol goede moed begon ik de box af te breken. De door mij aangeprezen laden zaten werkelijk waar stampvol met allemaal babyspeeltjes. En dat leverde dus een enorme bende op in de huiskamer.
Ook de plekken waar de robotstofzuiger niet komt, waren verre van schoon. Maar dat deerde niet. Gewapend met inbussleutels ging ik aan de slag. Okee, toegegeven: ik had een tang nodig om een wat uitgelubberde inbus los te draaien, maar het ging behoorlijk voortvarend, al zeg ik het zelf.
In een wip was de box uit elkaar.
We hadden besloten dat we de schoenenkist van de gang naar de kamer zouden verplaatsen, om als speelgoedkist voor Jente te dienen. Dus die omkieperen. Nu lag er in de woonkamer een wanstaltige berg speelgoed, en in de gang een wanstaltige berg schoenen. (20 paar van Ilse, 3 van mij).
Schoenenkist vol zand, dus maar even uitzuigen en hop in de woonkamer ermee. Speelgoed van Jente erin flikkeren en de losse delen van de box op de gang tot de koper hem komt halen (MAAK ME LOS, MENSEN!!!)
Toen kwam ik er dus achter dat het traphekje zijn slotje miste. Op een goeie 40 centimeter. Dus die maar weer losgehaald van zijn plaats en in de deur van de woonkamer geschroefd. Meteen ontdekt hoe het oorspronkelijk bedoelde slotje werkt. Knijpen in een rood knopje en dan omhoogtrekken. Maar als het slotje te strak staat, dan trek je gewoon het hekje uit zijn scharnieren. Staat die te slap, dan kan Jente er met gemak doorheen.
De poezen zijn van deze plaats wat minder gecharmeerd. Nu moeten ze een fikse sprong maken. En Claus met zijn aangeboren knulligheid, is daar toch wat minder soepeltjes in.

Deze nieuwste verandering in huize Coster, betekent dat hetzij Ilse, hetzij ik ineens op moeten springen om Jente uit onze pensioenpapieren te trekken, te voorkomen dat ze de tv van de kast trekt of haar van de grond te plukken als ze brullend van ellende ligt te spartelen. Want heel erg vast ter been is ze nog niet, en dan kan ze nog niet eens lopen.

Zondag Jente haar eerste verjaardag. Ik ben benieuwd hoe we alle uitgenodigde mensen in ons huisje gaan passen.
Met een beetje goeie wil, volgend jaar in Almere, want we zijn wel weer aan het kijken naar huisjes in die buurt. Nu de bank nog zien te overtuigen dat we, als we zonder mankeren in staat zijn om 700 euro huur op te hoesten, dat we ook heus, echt waar ook wel in staat zullen zijn om 450 euro aan hypotheek op te brengen.