Een mooie week. :)

Ben ik even een trotse vent.
Mijn vrouw is er door haar doorzettingsvermogen, en ondanks vele afwijzingen in geslaagd om op geheel originele wijze een baan te bemachtigen. En dat is potdrie nog niet makkelijk.
Haar zoetgevooisde stem zal heel door Nederland schallen, via gare autoradiootjes en in hippe winkelpanden die liever live radio hebben dan ingeblikte muzak van bedenkelijke kwaliteit.
Ze wordt filelezer. Mensen die reeds op de weg zitten, zullen bij het horen van haar stem klamme handjes krijgen en hopen dat hun weg niet genoemd gaat worden, ontmoedigd raken als ze meldt dat er juist wel een file van 3 kilometer en 10 minuten vertraging staat, of blij het gas nog eens extra intrappen, want er is geen file.
Gevreesd en geliefd zal ze zijn.

Dat is nu allemaal leuk en aardig, maar het levert ook een bak logistieke ellende op. Want los van het feit dat wij graag meer inkomen willen, en niet meer afhankelijk willen zijn van de ellendelingen bij het uwv, hebben wij ook een kind.
En die moet ook af en toe wat aandacht, eten, drinken, schone luiers, en slapen. En laten onze gezamelijke banen dus het toppunt van onregelmatigheid zijn.
Werk maar eens tot 23:00 in de avond. Dan heeft het kinderdagverblijf Jente bij het oud-papier gezet. Want die sluiten standaard om 18:00 uur. Op zich jammer, want dat is niet meer van deze tijd. Het instituut "kinderdagverblijf" is totaal achterhaald. Let wel: de meiden die er werken, zijn allemaal even lief enzo, maar dat je als instituut er van uitgaat dat er tegenwoordig geen onregelmatige werktijden zijn, is toch hopeloos ouderwets.
Goed, ik kan nog wel doorgaan met mekkeren erover, maar dat lost het Jente-probleem niet op.
Wat wel als oplossing kwam: een oppas. En die hebben we gevonden. Gisteren even op bezoek bij de dame, en die kwam over als zeer lief, en zeer nuchter. Ze nam Jente gelijk van me over, en dat leek goed te klikken. En dat is fijn. Zij is zeer flexibel, en Jente mag er kind zijn, zich ontwikkelen en mee-eten. Wij blij, zij blij.

Het leverde nog meer logistieke ellende op.
Want onze banen zijn wel leuk en aardig, maar als ik de auto meeheb, dan kan Ilse niet naar Lijnden komen, en als Ilse de auto meeheeft, kan ik niet naar mijn respectieve werk komen.
Fok dat.
Dus wij op zoek naar een tussen-autootje. Het moet vooral niet te duur zijn, en het hoeft niet heel lang mee te gaan (ten slotte is er sprake van een proeftijd, en een oproepcontract, dus of het heel erg veel gaat omzetten, is maar de vraag).
Citrofiel die ik ben, had ik voor Ilse mijn zinnen gezet op een citroen saxo. Een kleine, betrouwbare rakker. Ervaring ermee hadden we al, dus dat zag ik meteen zitten.
Suzukifiel die Ilse is, had ze haar zinnen gezet op een Alto, want klein en goedkoop.
Puur om veiligheidsredenen vond ik dat niet zo denderend. Zo'n klein autootje waarbij het kind zich in de kreukelzone bevindt in plaats van erachter.
Uiteindelijk kreeg ik als opmerking:"Ja, een altootje is toch wel te krap. Dat voelt inderdaad niet heel prettig met Jente mee"...
Mijn citrofielenhart maakte een sprongetje. Dat is fijn. Naarstig werd er gezocht naar een betaalbare Saxo, en in die zoektocht kwamen we bij wat louche autobaasjes uit (ten slotte je krijgt waar je voor betaalt) en wat minder louche bedrijven.
Maar helaas voor mij (maar fijn voor Ilse en Jente) werd het geen saxo. Maar een heuse Suzuki Swift. En, hoe mooi, het is de nieuwste auto die Ilse ooit had.
Op een mooie woensdag togen we naar Den Haag om de op internet geziene Swift te berijden, besnuffelen en betasten.
De eigenaar van de auto, bleek een opa te zijn van Zuid-Europese afkomst. Die liet ons rijden, vertelde eerlijk wat de mankementen waren, en liet zelfs nog de auto uitlijnen.
En het medaillon/amulet achtige versiersel aan de spiegel (dat Allah jou en iedereen om je heen maar moge beschermen) liet hij ook hangen.
En zo kwam er een Suzuki Swift in ons leven. Het is niet de lelijkste auto ooit gebouwd. Dat is de alto of een Volkswagen, of alles dat audi ooit bouwde (nee, een multipla is echt mooier, daar wil ik ooit nog wel eens een blog aan wijden). Maar in feite is zo'n Suzuki Swift gewoon een hondehok met 5 deuren op wielen.
Jammer was wel dat de verkoper vergeten was dat de tankdop met een andere sleutel geopend moet worden, maar die hebben we gisteren binnen gekregen, dus vandaag kan de Swift volgegooid worden.
Het motortje klinkt als een frisse naaimachine, en dus zal het goed zijn voor de komende tijd dat Ilse naar haar werk gaat. En, wat nog belangrijker is, ze is weer mobiel. Dat heeft ze gemist, en nu kan ze weer naar haar sociale en andere contacten komen.


Mijn nieuwe fornuis heeft tot gevolg dat wij weer wat meer zijn gaan culina-menteren. Waar ik bij het oude fornuis gewoon geen zin meer had om uren lang te wachten tot de oven eindelijk eens voorgegloeid was (en dan maar hopen dat deze dan ook daadwerkelijk de gekozen temperatuur had), is het bij deze oven in een poep en een scheet klaar.
En blijkt dat Ilse toch goed kan koken, want niet alleen voor een grote pan stoofvlees draait ze haar hand niet om, maar ook een lasagna van de hand van Ilse is om je vingers bij op te vreten.
En zelf heb ik gisteren een heerlijke kabeljauw gemaakt, met van dat zeewierachtige spul.
Voor vanavond staat pastinaak op het menu, en omdat ik nog nooit pastinaak heb gemaakt, hou ik het simpel met een honing-mosterd-dressing uit de onvolprezen oven.

En nog even een sneer naar alle mensen die werkelijk denken dat PVV/Pegida een oplossing heeft:
Tijdens de tweede wereldoorlog hebben talloze mensen hun leven gegeven om de dragers van dat ranzige hakenkruis het land uit te krijgen. De PVV en zijn aanhangers halen het weer binnen, met veel tam-tam. 
Way to go.
Vrijheid? Mijn aars. Dat heeft met vrijheid niks te maken, dat is gewoon gevaarlijk.
Maar vooral op de PVV stemmen. Ik maak mij vast op om het verzet weer te gaan organiseren. Nederland verdient beter.