dinsdag 9 februari 2016

Naalden



Ik ben zonder mankeren in staat om mijn hele lijf vol tattoo's te laten zetten. Vind ik gaaf. Heb ik geen moeite mee. Okee, je voelt het, maar boeiend. Als het klaar is, heb je namelijk prachtige kunst op je lijf staan.
Maar kom niet met naalden in mijn buurt, want dan word ik licht in mijn hoofd.
Ik mep nog liever met een hamer op mijn duim, dan dat ik een spuit in mijn arm krijg. Ik ga zweten, onzin ratelen, trillen en (hierom haat ik mezelf) zenuwachtig giechelen.
De kaakchirurg moest mij tijdens het trekken van mijn verstandskiezen meermaals vragen of ik alsjeblieft niet op zijn vingers wilde bijten. En ik had het zelf niet eens in de gaten.
Ik verstijf compleet als ik die naald aan zie komen, en ik kan er niks tegen doen. Ja, mezelf een stuk in mijn kraag zuipen, maar dat is in combinatie met de medische reden van de spuit vaak niet zo heel erg handig of gezond.
Ilse wil mij iets te regelmatig en veel te likkebaardend mijn bloedsuiker meten. En ook dat kan alleen maar als je een naald in je vingertop rost, teneinde er een druppel bloed uit te halen. Dat moet je gewoon niet met mij willen doen.
Als ik inentingen nodig heb, dan leg ik mijn arm op het uiterste puntje van de stoel. Zover van mij vandaan als menselijk mogelijk is. Vervolgens zegt de spuiter dat ik mij moet ontspannen, en giechelend (haat aan mezelf!!) zeg ik dat ik dat niet kan...
De laatste keer dat ik bloed moest afstaan, ging het beste. Het meisje in kwestie probeerde me een beetje op mijn gemak te stellen, maar als één van de weinigen slaagde ze erin om meteen in 1x een ader te vinden, en voldoende af te tappen. De meesten hebben 2x of 3x prikken nodig...

Daar is nu een geheel nieuwe dimensie bij gekomen.
Jente moest haar prikken hebben, Ilse had andere afspraken en ik kon op geen enkele manier onder dit consultatiebureau uitkomen.
Mijn idee om Jente daar te droppen om vervolgens boodschappen te gaan doen, en haar weer op te halen als het klaar was, zou waarschijnlijk niet met oorverdovend enthousiasme onthaald zijn.
Dus ik ontkwam er niet aan, en om 8:40 wandelde ik, met lood in mijn schoenen, naar het consultatiebureau.
Aldaar kwam ik tot de conclusie dat het op 9 februari "papa-dag" is in IJsselmonde, want de hoeveelheid (alleen gekomen) vaders was overweldigend.
Ik moest het boekje afgeven, en mocht Jente haar broekje uitdoen. Ze werd niet gewogen, opgemeten of anderszins bekeken, dus om exact 0905 uur stond ik met Jente op mijn arm te wachten.
Ik voelde me toch wat beknepen. Ik wist namelijk wat er komen ging, terwijl Jente gewoon nieuwsgierig om zich heen zat te kijken en pruttelen. Af en toe een kreetje als ze iets zag dat haar bekend voorkwam.
Voor ons was een enorme vader met een minuscuul meisje aan de beurt. De deur ging dicht en vrijwel direct erna hoorden we een erbarmelijk gebrul uit het kamertje komen. De prikmevrouw had raak geschoten...
Toen de massieve vader naar buiten stapte, al troostend tegen zijn dochter mompelend, zag ik iets waar ik even heel erg door werd afgeleid. De man had toch wel natte ogen.
Blijkbaar kon die beer het niet zo goed handelen dat zijn dochter zo veel pijn had.
Voor ik daar verder over na kon denken, moest ik met Jente naar binnen.
Eerlijk meldde ik dat ik niet zo goed overweg kon met naalden, maar dat was niet zo'n probleem. Ik moest haar handjes maar vasthouden, om te voorkomen dat Jente de spuit eruit zou meppen voor het spulletje erin zat, en verder moest ik maar niet naar die naalden kijken.
Maar ja, dat gebeurde toch... In mijn perceptie zijn die dingen zo groot als rioolbuizen. En dat moet dan het beentje van mijn dochter in. Dat is toch pure, kwaadaardige mishandeling van staatswege?
Uiteraard hield ook Jente het niet stil. Direct na de eerste begon ze hartverscheurend te huilen, en met de komst van de tweede werd dat er niet beter op.
Boos was ze, want dit was pijnlijk en niet leuk.
Dus ik moest alle zeilen bijzetten om de kranen van mijn ogen dicht te houden.
Of dat lukte weet ik niet, want ik moest me focussen op het weer aankleden van Jente. Eenmaal buiten was ze weer wat gekalmeerd, en kon ik vlot eventjes wat boodschappen doen.
Nu ligt ze lekker in haar box, met haar billen in de lucht te slapen, nadat ze een potje fruit met koek ophad.
En papa zit nog even te bekomen van het zoveelste naaldenavontuur.

Ik snap dat sommige mensen mij een aansteller vinden. Maar elke gek zijn gebrek. Ik hou niet van naalden. Een ander houdt niet van haring. En dat vind ik dan weer maf...



Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Worstenman, vrije dag en groene vingers.

Die titel klinkt als een clickbait. Want raar. Maar ja, verwacht u iets anders? De paasdagen komen er weer aan, en wederom ben ik glad verge...