woensdag 17 februari 2016

Jente en eten...

Toen Jente net geboren was, had ik het als 'eten-gevende' makkelijk. Want als Jente aansloeg, dan ging er een tepel in. Prima. Dat werkte voor alle betrokkenen best prettig.
Maar goed, op een gegeven moment moest het een fles worden. En daar kwam ik ook bij kijken, want een fles kan ik ook geven.
Leuk. Dat kind op schoot, *plop* fles erin en sabbelen maar. *Plop* fles eruit, en als het niet genoeg was of te snel ging, werd madam eventjes boos, tot er een vervangende speen inging. *Plop*.

Inmiddels knaagt Jente met smaak aan:
-rijstwafels, (die zoutloos moeten zijn. Gewone rijstwafels vond en vind ik werkelijk waar smakeloze, droge pent, alleen te hachelen met chocopasta. Maar daar bestaat dus nog een overtreffende trap van: zoutloze rijstwafels. Nog smakelozer en bijkans nog droger. Wat doe je zo'n kind aan)
-maisboogjes (die in de verte een kazig smaakje hebben).
-Boterhammen met pindakaas, boter, kaas, eens per week leverworst, suikervrije jam (ik heb het geproefd, het smaakt een beetje zoals suikervrije cola: incompleet, een beetje lafjes).
-Fruithapjes (en dan hoofdzakelijk de lepel om haar tandjes mee te scherpen).

En dan natuurlijk de avondmaaltijden.
Die maak ik zelf, want ik vind dat Jente moet leren wat echte smaken zijn. Dus als ik haar vis geef, wil ik dat ze echte vis proeft, en niet dat wat olvarit denkt dat een vis is. Met vlees idem. En vooral: met groente idem. Ik heb wel eens wat van olvarit geproefd, en ik denk dat ik lekkerder, en smaakvoller eten maak dan olvarit.
Dat gaat als volgt: we kopen broccoli, bloemkool, bonen, bieten in. Een zak aardappelen, een lap vlees, een stuk kip en een vis.
Alles met uitzondering van het lapje vlees gaat in pannen, om te koken. Alleen het lapje vlees bak ik. Dat lijkt me lekkerder. Ik maak 15-18 porties in 1 keer. Dat betekent dus dat ik op mijn (nieuwe! Joechei!!!! eindelijk een werkende oven!!!) 4 pits gasfornuis wel een beetje logistiek denkwerk moet verrichten, nog even los van het feit dat ik dan minimaal 2 uur in de keuken bezig ben met het hakken van kip, vlees, vis en groenten. Om die daarna met een eetlepel in kleine potjes te doen. Na afloop staat de keuken vol van kookvochtdamp, en ik kan niet helemaal ontkennen dat ikzelf tijdens dat proces ook wat damp verlies. Want vier openstaande pitten leveren best wel wat warmte af.
Als alles goed gaar is, dan snij ik het in brokken, en begin te meten. Volgens het consultatiebureau papiertje moeten er 3 eetlepels groente, 2 eetlepels aardappels en 1 eetlepel vis, vlees of ei.
Dit doe ik in de leeggegeten fruithapjes-potjes, en dat past.
Precies die hoeveelheden, en soms iets meer als een aardappel of groente net ff groter is als een eetlepel, doe ik niet moeilijk.
Maar...
Als we Jente haar avondhapje geven, dan blijkt de opgave van het consultatiebureau toch meer gericht op mensen die van hun kind een soort van gratenpakhuis met vel willen maken. Jente lust wel 2 van dat soort porties. Dus geen 3 eetlepels groente, maar 6! Enzovoort.

Jente begint ook te ontdekken dat ze "macht" heeft.
Het leukste vindt ze dat bij het fruithapje. Want dat kliedert zo lekker. Kom ik aan met de lepel vol met fruitblerf, houdt ze haar mondje stijf dicht. Of draait zich eens lekker van me weg. Dat zijn de prettigere manieren. Ronduit vervelend wordt het als ze met haar handjes meent in te moeten grijpen als ik met een volle lepel haar mond nader. Ze graait naar de lepel, en als ik er niet op bedacht ben, dan klettert die lepel met een deel van de lading op de grond (uiteraard niet zonder eerst langs mijn kleding gegleden te zijn). Of ze krijgt die lepel vast, en gooit hem weg. Met lading en al de kast in (op documenten, of richting laptop).
Vaak doet ze dit nadat ze eerst een hap heeft genomen, die ze dan met een flinke lading kwijl weer uit sputtert of sproeit.
Dan ben ik bezig met haar kin en wangen te ontdoen van fruithap, en dan hoppa!!!! Daar grijpt ze de lepel uit mijn handen, om die eens lekker weg te keilen.
En wee mij, als ik niet tijdig terug ben met een nieuwe lading fruithap. Dan is de boot aan, en wordt ze boos.
Kortom: Jente's maaltijden beginnen een aanslag op mijn geduld te worden. 

In het kader van educatief verantwoord opvoeden, laat ik haar tegenwoordig steeds meer zelf doen: stukjes brood, mag ze zelf oppakken. En in 80% van de gevallen gaat dat goed.
De overige 20% eindigt op de grond. (Poes Colette is dan nooit ver weg, zo viel mij laatst op).
Of die blijft aan haar vingers plakken (pindakaas is nu eenmaal behoorlijk kleverig).
Of die wordt eerst eens stevig besabbeld, waarna het stukje brood, doorweekt van het kwijl via haar slabbetje op het tafelbladje belandt. En dat mag ik dan opruimen. Nat brood is al niet echt favoriet bij mij, maar die natgesabbelde stukjes zijn erger dan een meurende poepluier.

Haar avondmaal, mag ze vaak ook zelf voor een deel regelen. Dan scheppen we een klein beetje op een lepel, en dan mag ze die lepel zelf naar haar mond brengen.
In 50% van de gevallen lukt dat best aardig. De andere helft... Laat ik volstaan met te zeggen dat poes Colette een handige aanvulling is op onze 2 (!) stofzuigers. En in het geval van bietjes, ziet ze er daarna uit als een jonge versie van de Ronald mcDonalds clown. Soms moeten we etensresten uit haar haar, oren, ogen en neus halen.
Maar ze geniet er wel van.

Door haar zo vers en "echt" mogelijk voedsel aan te bieden, hopen we dat ze net als haar vader, een avontuurlijke alleseter wordt. Dat ze went aan smaken. En wellicht in mijn voetsporen zal treden en rond haar 2e verjaardag samen met mij een harinkie weg zal gaan happen.

Over een halve maand is het zover: Jente haar eerste verjaardag. Sommige mensen geven kinderen een taart, speciaal om op te meppen. Als bon-vivant, gourmand, levensgenieter en vooral ook etens-genieter, sta ik daar wat dubbel in. Waarom zou je een vorstelijke taart maken, die er slechts toe dient om door een kind aan pulp gemept te worden... Zonde van de moeite. Zonde van de vaak wonderschone taarten, die tot dat doel worden gekocht. Van mij mag ze best een stukje taart, maar als het alleen is om kapot geslagen te worden, geef mijn (in dit geval louter spreekwoordelijk!!!) portie dan maar aan fikkie. Dat hoeft niet zo nodig.
In dat jaar hebben we als ouders veel moeten leren. Veel moeten overwinnen. Veelvuldig aan het einde van ons latijn geweest. Maar ook veel mooie momenten, lachbuien, en totale ontroering. Wat men zei over moeilijke starts die je zo vergeten bent: dat klopt wel aardig, ja.

Haar kadootje hebben we al, ik denk dat ze heel veel plezier aan de verpakking zal hebben, en met het kadootje hoop ik ook.
Ik ben alleen benieuwd waar we het eventueel aanwezige bezoek moeten laten. Ik denk dat ik de berging maar vast ga leegruimen...



Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...