zaterdag 30 maart 2019

Perikelen (Een prachtig, haast in onbruik geraakt woord).

Over het algemeen zijn de passagiers in mijn bus behoorlijk koest.
Soms heb je uitgesproken positieve ervaringen, soms heel negatieve. Maar over het algemeen gaat het gewoon zijn gangetje.
Erg prettig wel, zeker als ik de dag voor 10:00 uur moet beginnen.
Voor 10:00 uur functioneer ik, besta ik, maar verder moet men niet al te veel van me verwachten. Positief of negatief. Ik ben dan meer een human-shaped-object, dan daadwerkelijk menselijk.
Ergens moet ik ook weer geen wonderen verwachten. Als er voor 10:00 een vlucht aankomt, kan ik maar beter niet verwachten dat die mensen net zo kreukelig en rafelig van geest zijn als ik. Ten slotte zou het zomaar eens kunnen zijn dat die mensen al vele malen langer wakker zijn dan ik, en dus in een heel andere fase van hun dag zitten dan ik.
Zo ook de reiziger die ik van de week mocht vervoeren.
Deze man had zich naast de bestuurdersstoel opgesteld, en toen ikzelf instapte, stond hij al driftig mee te deinen met de heel zacht kabbelende muziek uit mijn radiootje.
Ik had op dat moment beter moeten weten, en de radio uit moeten zetten. Maar ja, het was nog geen 10:00 uur.
Ik moest de mensen naar de andere kant van Schiphol brengen, en dat is toch zeker een kleine 10 minuten rijden.
Ergens tijdens die 10 minuten draaide de DJ een liedje van Katie Melua. Of zo'n soort meisje met een heel hoog stemmetje.
En dat was het moment dat ik me net Simon Cowell voelde tijdens een ridicuul slechte auditie van een of ander talentenprogramma.
De man had geloof ik niet helemaal door dat zijn mee-neuriën niet beperkt bleef tot neuriën. De man had ook niet door dat zijn stembereik op geen enkel moment dezelfde was als dat van het meisje op de radio. De man had zeker niet door dat wat hij stond te doen, gewoon ongelooflijk vals was. Maar echt trommelvlies-mishandelend vals. Ik heb nu nog een piep in mijn oren.
Elke uithaal die het radio-meisje maakte, maakte de reiziger ook. Alleen dan veel te laag, veel te lomp en vooral veel te hard.
Nogmaals: het was te vroeg voor me om te beseffen dat de radio ook een uit-knop heeft.
Ik was niet de enige die dit bewust meemaakte, een reiziger die wat verderop stond, kon het ook allemaal goed volgen. Bij een korte stop omdat ik moest wachten voor invoegend verkeer, keek ik deze tweede man even aan, en beiden schoten we in de lach.
Eerst besmuikt. Maar omdat onze "live"zanger maar door bleef gaan, werd het steeds moeilijker om ons in te houden. Uiteindelijk reed ik de rit uit met tranen over mijn wangen van het lachen.
Nu heeft Simon Cowell tijdens zijn talentenshows de mogelijkheid om de auditant de zaal uit te gooien, en zichzelf aldus verdere trommelvliesmarteling te besparen. Die mogelijkheid heb ik niet. Ik kan niet zomaar een passagier de bus uitflikkeren omdat hij vals zingt. Ik kan niet zomaar de security laten komen, omdat ik vind dat een passagier mij en de overige passagiers lastig valt met zijn krakerige, ongetrainde stem. En bovendien: de keerzijde van deze zeer onmuzikale medaille is dat de man zich waarschijnlijk van geen kwaad bewust was. (Anders zou ik hem alsnog aanklagen voor mishandeling). En wel veel lol had, en lekker aan het genieten was van een busritje.
Is ook wat waard.

Diezelfde dag was ik een vlucht naar Engeland aan het afwerken. Een jongedame stapte door de deur naar buiten, een beetje onvast ter been (bier op Schiphol is voor Engelse begrippen bijna gratis, dus er wordt nog wel eens wat ingenomen zo vlak voor het boarden), ging bijna plat op haar gezicht, wist zich op onnavolgbare wijze (er maaiden her en der wat armen en benen door de lucht) staande te houden, keek mij aan en sprak:"Hey mister, you're doing a great job".
En we weten allemaal dat dronken mensen de waarheid spreken. Dus die ga ik meenemen naar mijn functionerings gesprek.

Ik mag zo af en toe eens een dienstje doen voor de Marechaussee. Dat hoort bij mijn andere werk.
Diensten die eruit bestaan dat we concerten spelen voor Amsterdamse schooljeugd. Van die net wat te vroeg wijze koters, die dan toch zichzelf even vergeten en eventjes helemaal los gaan op Queen (ja, dat kennen ze nog, waarvoor hulde), zichzelf even door de presentator laten verleiden tot een gezamenlijke "rap".
Een wat volwassener concert in Weurt (ik heb het record Nijmegen-Almere volgens mij echt serieus verbrijzeld. Ik moest namelijk de volgende ochtend onbarmhartig vroeg mensen op Schiphol vervoeren), waarbij het publiek zich mocht vergapen aan een wat volwassener fanfare repertoire.
Maar we moeten soms ook dingen doen, die niet daadwerkelijk iets aan mijn leven toevoegen.
We moesten namelijk op komen draven bij een voetbalfeestje in de kuip in Rotterdam. Het Nederlandsch elftal tegen dat uit Wit-Rusland. Nu heb ik totaal niks met voetbal, ze kunnen wat mij betreft allemaal de boom in, maar nogmaals: het hoort erbij. In je werk is het nooit zo dat het allemaal 100% leuk is, dat bestaat niet.
Wat ik echter op het randje van totale armoe vind, is dat de KNVB, toch een bedrijf waar heeeeeeeel veel centjes in omgaat, heeeeeeel erg goedkoop een orkest kan inhuren, zegt dat het eten geregeld is, en aan durft te komen met een paar laffige broodjes ham, met uitgedroogde komkommer en een schijfje tomaat van gisteren.
Zeg dan dat je geen eten wil regelen, maar dat de muzikanten rond etenstijd zich maar tevreden moeten stellen met een paar broodjes. Dan kan ik thuis gewoon fatsoenlijk eten. De deceptie was erg groot omdat onze kleedkamer achter de keuken of zo lag, waaruit de meest heerlijke geuren kwamen.
Mijn ergernis werd groter toen de pan soep voor ons werd neergeflikkerd. Hoge pan, op een hoge bar, waardoor de wat kleinere dames daar echt serieus moeite mee zouden hebben gehad.
En geen fatsoenlijke koppen om die soep in te gieten, neeheeeee, we moesten het maar doen met kartonnen koffiebekers.
De pollepel die erbij geleverd werd, was uiteraard volstrekt veel te groot. Maar hé, de """"avondmaaltijd"""" was geregeld, toch?
Omdat ik nu eenmaal ik ben, en deze kwelling niet kon aanzien, besloot ik in elk geval voor twee van mijn wat korter geschapen vrouwelijke collega's een koffiekartonnetje vol soep in te schenken, en meteen werd mijn ridderlijkheid zwaar bestraft.
Een pollepel, een koffiebeker, en veel te hoog geplaatste pan laffe, doch hete soep was een ramp in wording, en dat bleek toen ik de soep stomweg half in en half naast dat bekertje kiepte. Wellicht had ik rustiger aan moeten doen, maar het resultaat was wel dat die hete, rooie blerf over mijn net nieuwe trui gulpte, en passant mijn buikharen wegschroeiend van de hitte. Ik zag al voor me dat ik mijn nieuwe trui weg kon gooien, maar de soep was zo karig van kwaliteit dat ik de vlekken zelfs zonder Witte Reus er eenvoudig uitgespoeld kreeg.
Ik moet hierbij wel zeggen: ik ben gewend om goed en lekker te koken of te eten. En veel.
Toen ik vanavond huiswaarts keerde na een lange dag op Schiphol te hebben gereden, kreeg ik een grote pan gestoofde varkenswangetjes met chorizo te eten. Desalniettemin, denk ik dat de relatie tussen mij en de KNVB niet beter zal worden...

En gelukkig een concertje in Weurt, alwaar ik een oud-collega/knuffelbeer/man-berg weer zag, was wel leuk. En de scholen concerten in Amsterdam waren daarbij vergeleken ook ernstig leuk.
Er viel me echter 1 ding op, waar ik als vader van een dochter misschien toch wat meer op ben gaan letten.
Er was een meisje die tijdens het concert al bellend wegliep. En dat meer dan 1 keer. Oke, het is een basisschool kind, en ik ken niet de precieze achtergronden. Maar toen ik nog jong was, zou meester Melsen of juf Marion (heel gek, in die tijd werden de meesters bij hun achternaam genoemd, en de juffen bij de voornaam) mij een uitbrander hebben gegeven. We hadden natuurlijk geen smartphones, maar wél leerkrachten die ons bijbrachten hoe en wat. Maar dit kind mocht blijkbaar van de juffen ongestoord op de voorste rij zitten appen, bellend weglopen en weer terugkomen. Bijzonder.
En sommige meisjes liepen er (het was best mooi weer) toch wel erg bloot bij. Kleding die ik Jente niet zou aantrekken. Van die kleding waarvan je als vader volgens mij toch liever niet hebt dat je (pré)puber-dochter er in rond-paradeert.
Maar los van dat alles: het waren 6 concerten, 6 keer dezelfde liedjes. En bij het stuk met de BOOMWACKERS ging het soms erg enthousiast binnen de trompetsectie. In de zin van: mijn knie is nu wel blauw, laat ik het achterhoofd van mijn maatje op links eens proberen.
En het was zó heet in de zaal, dat mijn zweterige handen de grip op BOOMWACKER rechts compleet verloor, waardoor die gelanceerd werd zoals geen BOOMWACKER ooit gelanceerd is geweest. Of nog gelanceerd zal worden.
Dat zijn de mooiere diensten. We maken er samen toch wel weer iets leuks van.

Dat geschreven hebbende, begint hier mijn weekend.




zaterdag 23 maart 2019

Letterpret.

Zoals wel bekend zal zijn: ik ben een redelijk digibeet mens.
Het is niet zo dat ik totaal niks kan met moderne, computergestuurde spullen, maar om nu te zeggen dat ik er goed in ben, of er lol in heb om ze te bedienen: nee.
Ik snap het vaak niet, en het heeft mijn interesse niet.

Zo kan het dus zijn dat ik na vier maanden dus nog steeds niet goed gewend ben aan mijn android telefoon.
Het ding kan vast meer dan ik eruit haal, en het venijn zit hem vooral in de bediening. Ik ben bijvoorbeeld mijn klok kwijt. De klok van die telefoon gaf tijd, datum en temperatuur aan.
Gewoon weg. Niet meer terug te halen. Er staat nu wel een klok, maar de datum en de temperatuur zijn weg. Bizar.
Vervelender wordt het als ik ga typen. Nu heb ik voor de Iphone al ridicuul dikke tengels wat regelmatig tot bizarre uitspraken leidde, maar android doet daar serieus een enorme schep bovenop.
En autocorrect helpt dan weinig tot niet mee, want als ik die zijn gang laat gaan, komen er dingen te staan waar zelfs Thierry Beaudet bij verbleekt.

Hoe dan ook: een paar dagen geleden kwam ik thuis en kreeg ik de onverkwikkelijke mededeling dat het toetsenbord van de laptop de geest had gegeven.
De rest doet het nog fabelachtig goed, maar dat toetsenbord is gewoon dood.
Dat zat er ook al wel een poosje aan te komen. Er ontbreekt bijvoorbeeld een toets (die heb ik ooit met de stofzuiger vakkundig en zeer definitief verwijderd toen ik in een vlaag van schoonheidswaanzin ónder de toetsen wat plukjes blerf wilde wegzuigen). Een stuk of wat andere toetsen zitten niet denderend goed vast, en wachten hun kans af om zelfstandig en zonder toestemming van hun baasje de wereld te gaan verkennen.
Sommige toetsen zijn door veelvuldig gebruik ongelooflijk mooi en diepzwart gaan glanzen, terwijl andere toetsen met de rest van de laptop zijn verouderd.
Maar goed, bottomline: het toetsenbord functioneert niet meer.
Hoe dan verder?
Ik heb er ontstellend de schurft aan om een nieuwe laptop te kopen. Die krengen kosten echt veel geld, ik doe er nauwelijks wat mee (99% van mijn internetgebruik is per telefoon), en om de wachtwoorden van al mijn accounts opnieuw aan te maken, is dermate zenuwslopend voor me dat ik dat toch liever nog een poosje uitstel.
Maar een los toetsenbord kan ook.
En aldus zit ik nu mijn blog te tikken op een laptop met extra toetsenbord ingeplugd.
Een toetsenbord dat rechtstreeks uit 1996 komt gewandeld. Van die dikke, zware toetsen, die op dit moment van tikken al serieus tot spierpijn in alle 4 mijn typevingers leidt. (Ja, ik heb nooit typeles gehad, en de lessen informatiekunde van de middelbare school waren ongelooflijk vruchteloos omdat ik thuis geen computer had om het verplichte huiswerk op te kunnen maken. Toen ik eenmaal zelf een computer kocht, heb ik mezelf dus leren typen, en tot op heden gaat dat erg goed, al zeg ik het zelf, en als de toetsenborden een beetje meewerken).
Een toetsenbord dat het werkwoord "tikken" een heel retro betekenis geeft. Want het tikt echt als vroeger. 1996. Ten tijde van mijn lessen informatiekunde.
Het tikt lomp. En luid. Zo luid dat ik bang ben dat als ik over een half uur nog niet klaar ben met deze blog, Jente naar beneden komt om te jengelen dat ze niet kan slapen omdat er allemaal gekke beesten met tikkende nagels over de vloer kruipen.
Zo erg, dat het me niet zal verbazen dat ik straks de EOD op bezoek krijg omdat de buren vermoeden dat er een tikkende tijdbom ergens ligt.
En omdat het een toetsenbord is, dat niet echt bij een laptop hoort die ik al 7 jaar gebruik, is de indeling niet zozeer anders, maar de plaatsing van alle toetsen wel, waardoor ik gemiddeld per woord minimaal 2 keer de backspace knop moet gebruiken. En omdat ook die op een iets andere plaats zit dan ik gewend was, mep ik ook daar regelmatiger dan me lief is, mis.

Over het algemeen ben ik nogal met en van de Franse slag. Om iemand zijn woorden aan te halen (en deze zijn niet van mij, noch sta ik er de letterlijke zin achter, maar de strekking ervan is wel iets waar ik een beetje naar leef): close enough for jazz.
Om dat uit te leggen: Als trompettist wil ik vooral mooie muziek maken. En als dat betekent dat ik een muzikale zin, prachtig kan spelen, maar dat er één (of 2) noten -in the heat of the moment- niet helemaal goed uit de verf komen (lees in mijn geval: lomp), kan ik daar meer mee leven, dan wanneer ik alles raak speel, maar wel zo clean en interessant als een vers gewassen beddenlaken.
Als buschauffeur is mij geleerd dat ik vlot, veilig en comfortabel moet vervoeren. In het ov is dit door de bezuinigen vaak alleen nog maar vlot en veilig. Op schiphol gaat het voornamelijk om veiligheid en comfortabel. Dat betekent in de praktijk dat de belijning van de weg meer een optie is die gegeven wordt, dan een harde richtlijn. Ten slotte moet het wel veilig, en de lijnen aanhouden, is niet per definitie de meest veilige of comfortabele manier.
Maar als het aankomt op mijn meest geliefde bezit (in materiële zin), mijn auto, ben ik een stuk preciezer.
Ik weet wat ik wil, hoe ik het wil, en hoe ik dat kan bereiken.
Het was van de week tijd om even mijn winterbanden in de stalling te knikkeren en de zomerbanden erop te leggen. En tegelijkertijd even een paraat staande sloper te ontdoen van wat leuke details om mijn eigen bolide op te snollen.
Bij die taak werden mijn wielen eventjes opnieuw gebalanceerd, en bij dat balanceren sneuvelde een van mijn naafkapjes. Daarmee dus een gat veroorzakend in de velg, die mij werkelijk een doorn in het oog is.
En omdat ik dus dan weer net van die (hele mooie) velgen heb die weer niet origineel zijn, is het nog niet al te makkelijk om dat gat te dichten.
Maar ik denk iets gevonden te hebben.
Ook heb ik mijn auto weer een paar stappen dichterbij de "Exclusive" uitvoering gebracht. Er ontbreekt nu leer (iets wat met het toevoegen van de bijbehorende "exclusive"-badges toch eigenlijk niet zou moeten ontbreken) en een ingebouwde navigatie.
Dat laatste is me simpelweg te onmogelijk om in te bouwen. (Niks is onmogelijk, maar ik vind google-maps denk ik beter en vertrouwder dan een systeem uit 2004).
En wat leer betreft....
Ik heb ooit heel erg stellig tegen Ilse gezegd dat ik geen leer meer wilde in mijn auto, om de simpele reden dat het plaats nemen in een lederen zetel die een werkdag lang in de zon heeft staan bakken, tot zeer ernstige blasfemie leidt. Nu is dat alleen niet zo'n probleem, de pijn en het ongemak is dat wel. Los van het feit dat als Jente dat gaat nadoen, ik echt iets uit te leggen heb op haar (Oecomenische, of hoe je dat ook spelt) school.
Dus dat houden we in beraad. Maar alles wat er nu op is gekomen, maakt madame Jeanette 3 wel weer meer naar mijn zin.

Dat geschreven hebbende, begint hier mijn zeer welverdiende weekend.




zaterdag 16 maart 2019

Leesvoer.

Het leven is niet altijd één groot feest. Zelfs niet als je met je goeie humeur de slingers om je aura hebt gehangen.
Zo kon het gebeuren dat ik mijn dienst goedgemutst aanving, en de elektrische bus eens goed op zijn staart trapte. Op pad naar de eerste aankomende vlucht van mijn dag.
Ik geloof dat het captain Jack was, die uit mijn speakertje blafte. Dat speakertje heb ik voor mijn verjaardag gekregen van mijn veel te weinig opgehemelde echtgenote. En heb ik, omdat ik dan via mijn telefoon de digitale versie van Q-music kan streamen als de radio van de bus het niet doet.
Hoe dan ook, ik zag mijn vliegtuig naderen, en toen die eenmaal in de blokken stond, wilde ik het voor de bus speciaal gereserveerde vak inrijden, toen ik tot de ontdekking kwam dat die aan alle kanten afgesloten was.
Kan gebeuren, maar de bestuurder van het busje dat mijn plek bezet hield, had niet de tegenwoordigheid van geest om even mee te denken, en zijn busje elders te zetten. (Nogal onbeschoft, als je bedenkt dat dat vliegtuig vol zit met mensen die onder andere zijn avondprak betalen). Toen ik ten langen leste ongeduldig mijn claxon liet janken, schrok de man nogal. En in plaats van dat hij zijn busje weghaalde, zette hij hem zó neer dat ik er wel in, maar niet meer fatsoenlijk uit kon.
De tekst die ik door de porto sprak, zal nooit de prijs voor meest beschaafde praat ooit winnen, maar als je op deze manier werkt, en anderen dwingt te werken, ben je voor mij gewoon een oncollegiale hufter.
Maar blijkbaar heb ik ergens wel karma punten verzameld, want de collega die als tweede bus achter mij kwam, heeft mij begeleid met achteruit rijden. Eigenlijk niet de bedoeling, en eigenlijk had ik gewoon de autoriteiten moeten laten komen. Maar ja, de mensen in de bus hoeven nu ook weer niet twee keer last te hebben van iemand die zijn dinky-toy busje per se wil gebruiken om de operatie te versjteren. Als ik de autoriteiten laat komen, is de vertraging alleen maar groter. Dus met dank aan een toffe collega lukte het om eruit te komen, en de mensen naar hun bestemming te brengen.
Ik moet oppassen dat ik dan niet al te lang blijf hangen in mijn irritatie, en zo werd ik mikpunt van milde spot onder collega's, dat ik het veel te persoonlijk en zwaar opvat. Ja, ik wil gewoon mijn werk goed doen en shit. Maar misschien hebben ze gelijk, en had ik er gewoon veel luchtiger in moeten staan.

En ook als musicus heb je van die dagen dat je jezelf afvraagt of je nu echt een aantal noeste jaren aan een conservatorium hebt gestudeerd om muziek te maken op het niveau van de soundtrack van Beertje Colargol. Liedjes als "van je hela hola", "van voor naar achter, van links naar rechts" en dat soort meuk. Heel herkenbaar, maar daar houdt t dan ook wel mee op.
De aanleiding voor deze feestelijkheden was "NL doet". Men doet wat voor een ander in Nederland. Dikke prima. De commandant had besloten dat het dichtstbijzijnde bejaardentehuis zou worden leeggeplukt, en al die ouwetjes kregen een rondleiding over de kazerne, een heus concertje door het orkest en een lunch aangeboden.
Maar om het allemaal luchtig te houden, is er gekozen voor muziek die maar 1 kenmerk had: het moest herkenbaar zijn voor mensen die minimaal 2 keer mijn leeftijd zijn. En die opzet is geslaagd. En ik moet zeggen dat ik niet weet of ik nu heel erg happy moet zijn met het feit dat ik al die deuntjes ook ken...
Om nu te voorkomen dat al die ouwetjes kou zouden vatten in ons toch al lekker op temperatuur zijnde repetitiezaal, werd de kachel nog maar eens extra opgestookt, en konden we met het concert aanvangen. Ik heb zelden zo ongelooflijk veel gezweet als tijdens dat concert. Het was helemaal niet moeilijk, spannend of wild. Maar de temperatuur kwam serieus angstwekkend dichtbij dat van de Sahara, rond de evenaar.
Wat wel heel erg aandoenlijk was: al die stoere militairen, en dan zeker de allerjongsten in opleiding die schutterig beleefd en bijna overdreven voorzichtig met al die bejaarden omgingen. Bijna alsof ze bang waren dat een onverhoedse hoestbui zou zorgen voor brekende botten bij de gasten.
Niet helemaal mijn ding, maar goed, moet gebeuren, en aan de andere kant we hebben wel een hele kudde oude mensjes een enorm fijne middag bezorgd, en ik denk dat dat op zich best waardevol is.

Jente gaat inmiddels naar school. Deze week haar eerste volle week, en ze valt gelijk met de neus in de boter, want de meesters en juffen gingen staken. Vrijdag vrij, lang weekend.
Ik weet niet precies heel goed of ik me zorgen moet maken dat ze nog maar weinig schijnt te talen naar omgang met haar klasgenootjes. Ze heeft het naar eigen zeggen goed naar haar zin, maar spelen met de andere kindjes is nog niet aan de orde. Ik ben niet snel paniekerig, maar ik vind het wel jammer dat ze (om de woorden van Kluun aan te halen) nog niet de "seen-it-all-done-it-all" kleuter is.
Dat komt vanzelf wel denk ik.
Aan de andere kant is het wel een kind van mij, want ze vindt opruimen het stomst, en buitenspelen het leukst.
Wat ze dit jaar gaat leren op school: tot 10 tellen (en later tot 20). Onder andere. En dat kan ze al.
Verder heeft ze een boel nieuws te verwerken, en dat merken we thuis maar al te goed. Alsof ze net geboren is, zo kort en onderbroken zijn de nachten. Vooral Ilse merkt dat, ik snurk overal opgewekt doorheen.
Maar vaak is het, als ik in alle vroegte opsta om naar mijn werk te gaan, wel even opletten. Want dan ligt onze spruit op een matrasje toch maar weer op onze kamer. Waarschijnlijk nét te slapen. Dan is het serieus zaak, voor alle betrokkenen om de wattige deken van de slaap echt goed van me af te schudden, om te voorkomen dat ik per ongeluk bovenop Jente ga staan. Of goed opletten dat ik niet over haar struikel. Dat zouden namelijk zaken zijn die het begin en verloop van een goede ochtend danig in de war zou schoppen.
Dwars is ze ook. Soms zelfs ronduit stout. Zo stout, dat we met de handen in het haar zitten. In een enkel geval zó vreselijk herkenbaar dat ik mijn lachen maar amper in kan houden, maar meestal om er grijze haren van te krijgen.  Kudo's voor Ilse en mij dat ons boefje zich thuis zo veilig voelt, dat ze dwars en stout durft te zijn. Maar inmiddels heeft ze het bloed onder al onze nagels al eens vandaan weten te trekken, en staat er (puur voor de zekerheid) een emmer behanglijm en een paar rollen behang klaar.
Het hoort erbij, zeggen we dan, terwijl we elkaar met van -van vermoeidheid- bloeddoorlopen ogen aankijken. En als ze dan op bed ligt, zakken we van vermoeidheid tegen elkaar op de bank aan. En vaak gaat Ilse dan nog haar 10.000 stappen van de dag voltooien.

Maar al met al, mag ik niet klagen hoor. Het zou fijn zijn als de moeheid eens plaats maakt voor wat meer energie, want de extra vitaminepillen die ik slik, zorgen er dan wel voor dat de verkoudheden aan mijn neus voorbij gaan (pun intended) maar hebben me nog niet de extra energie gegeven die ik lekker zou vinden.

Dit geschreven hebbende, begint vanavond na 2300 uur mijn weekend.





zaterdag 9 maart 2019

Verwennerij en geraaskal.

Ik moet eerlijk bekennen: ik weet niet zo goed hoe het moet. Mijn verjaardag vieren.
Ik doe het ook te weinig. Ik kom niet eens aan één keer per jaar. De afgelopen jaren vierde ik mijn verjaardag misschien 1 keer per 8 jaar.
Dat verklaart ook waarom ik het altijd wat ongemakkelijk vind. Zeker als dan de vraag komt wat ik hebben wil.
Ik vind het oprecht al geweldig als mensen de moeite nemen om langs te komen, dus een cadeautje vragen vind ik dan altijd wat overdreven of zo.
Omdat ik dit jaar 38 werd -en dat doe je maar één keer in je leven- leek het mij wel een goed idee om het te vieren.
Uit alle facetten van mijn leven wat mensen uitgenodigd, en maar zien wat er gebeurt en wie er komt.
Als iedereen op dezelfde tijd was gekomen, was dat serieus een smikkelpartij geworden voor sociologen, omdat mijn vrienden zich nu eenmaal met zeer uiteenlopende zaken bezig houden.
Gelukkig bleken mensen zich onafgesproken te realiseren dat spreiding over de dag beter is dan concentratie op één tijdstip. Zo werd het heel de dag een gezellige boel, zonder dat er een rij bij de voordeur ontstond.
Het werd een gezellige boel, en ik ben walgelijk verwend. Van een hip kookboek waarbij de plaatjes tot watertanden leiden, tot een prei in een bloemenvaas, van een portable radiootje, tot een Saxo in schaal 1:43. Van een schort voor in de nieuwe keuken, tot een lekker smikkelsetje vlees een kaas. Maar vooral: al die mensen die de moeite nemen om een gezellige dag te maken.
Hóe leuk!!!!! zou Ilse zeggen....
Maar omdat ik dus best wel onervaren ben, met mijn eigen verjaardag is het ook niet gek dat ik totaal niet goed heb ingeschat wat ik in huis moest halen.
We ontbijten de rest van de week met kersenvlaai, de hoeveelheid snacks voor in de frituur, is werkelijk te zot voor woorden. Alsof heel Afrika nog op bezoek moet komen. En van het bier dat ik in huis haalde, is er niet één open gegaan. De flessen fris die ik in huis heb gehaald, zullen waarschijnlijk rond december dit jaar met een laf pufje open gaan.
Wat ik precies dacht toen ik dat allemaal kocht, weet ik niet. Misschien ben ik er vanuit gegaan dat alle bezoek zichzelf de afgelopen week voor de heugelijke dag had uitgehongerd of zo.
Dus dat soort voorbereiding dient nog een beetje bijgeslepen te worden.

Het lijkt erop alsof heel Nederland iets vind van het milieu. Persoonlijk vind ik het een leuke uitvinding. Al die bomen, al die beesten. Een windje en een zonnetje. Helaas het vele regenen, maar ook een stevige zilte bries die over ons vlakke landje waait.
De meningen gaan dan echter hoofdzakelijk over de kwalijke zaken die de mensheid uitricht die niet noodzakelijkerwijs in het voordeel zijn van "ons milieu".
En dan is er een bepaalde groep mensen die vindt dat wij maar allemaal elektrisch moeten rijden. (De evidente nadelen, worden daarbij genegeerd).
En diezelfde groep mensen roept ook zonder verblikken of verblozen dat Schiphol maar kleiner moet, of beter nog: dicht.
Dat is een zeer milieuverantwoorde mening.
Ik heb me laatst laten verleiden tot een discussie met iemand die vind dat het genoeg is, en dat vliegvakanties maar eens afgelopen moeten zijn.
Die iemand is een zeer gestudeerd mens. Iemand die in zijn studietijd met dank aan goedkope vluchten heel erg regelmatig in Italie kon studeren bij een paar grootheden. En hij vond zelf ook wel dat hij boter op zijn hoofd had, maar nu hij gestudeerd had, mede dankzij goedkope vluchten, moest het maar over zijn.
Dus andere mensen hebben dikke pech, na hem de zondvloed. Vrij letterlijk en figuurlijk.
Dat is geen kwestie van boter op je hoofd hebben, volgens mij ben je dan met de hele koe om je oren geslagen.
En uiteraard denk ik verder dan dat.
Want ik ben voor mijn inkomen deels afhankelijk van Schiphol. Ik ben een van die 60.000 mensen die direct of indirect van Schiphol afhankelijk is voor mijn boterham(menworst).
En precies daar ligt mijn probleem met mensen die vanaf de hoge berg van hun morele en mentale gelijk aan het kakelen zijn.
Want puur voor het milieu kan ik niet ontkennen dat vliegen slecht is. Maar als ik hoor dat die milieubestormers maar vinden dat ik werkeloos moet worden (want dat gebeurt, als Schiphol kleiner wordt, of opgedoekt wordt) dan vind ik daar ook wat van.
En als ik dan vervolgens vraag wat ze dan vinden of denken dat ik moet doen, krijg ik te horen dat ik daar zelf maar een oplossing voor moet vinden. (Ja, van precies die meneer de dirigent, die zelf wel heeft mogen vliegen....)
Maar zo gaan we natuurlijk de discussie niet aan. Als je een mening hebt, is dat prima. Ventileren mag ook. Maar als je vervolgens helemaal stil blijft, als er om diepere oplossingen gevraagd wordt, of ijskoud durft te zeggen dat de consequenties niet voor jou zijn, ben je niet heel handig bezig.
In elk geval niet bij mij.
Dus heb ik de gevierde meneer de dirigent die wél mocht vliegen, maar die mij mijn baan misgunt, een beetje tegen me in het harnas gejaagd, door hem te melden dat ik hem gewoon een arrogante prutlip vind. (Niet met die exacte woorden, maar het zat er niet ver naast. Ik geloof niet dat ik erop moet rekenen dat ik ooit onder hem zal spelen als musicus, maar ik weet dat ik dat niet heel erg vind).
Ik probeer zo milieuvriendelijk mogelijk te leven, mijn (met hippe bakfietsmoeder-termen) ecological footprint zo klein mogelijk te houden. Mijn afval te scheiden, en de auto laat ik staan als ik ook richting buurtsuper ga.
Maar de milieu-extremisten die zonder na te denken over de consequenties lopen te raaskallen, maakt niet dat ik heel veel sympathie voor ze (en hun standpunten) op kan brengen.
Met dezelfde soort arrogantie heb ik namelijk politici en hun aanhangers de culturele sector om zeep zien helpen. En ook die lui dachten geen seconde na over de mensen die werkzaam zijn en waren in die sector.
Pijnlijk is het dan ook dat juist uit de culturele sector dit soort onnadenkende meningen komen die zo verstrekkende gevolgen zou kunnen hebben voor andermans baan.

Dit geschreven hebbende, had en heb ik toch een mooi weekend. En mag ik morgen geheel tegen mijn routine in op maandag weer werken. Ik mag bussen wassen. Weer eens wat anders.




zondag 3 maart 2019

Spruitjes, verjaardagen, trompet en keukengepruts.

Och heden....
Het is zover. Mijn kleine spruit gaat naar school. Afgelopen vrijdag is ze (tussen alle drukte door) voor het eerst een dagje gaan wennen.
Ik was er niet, dus de van vertedering en dichtgeslibde keel en natte ogen van aangedaanheid bleven mij bespaard.
Het afsluitende gesprek op het kinderdagverblijf (waar Jente dus niet kan blijven) stond bol van positiviteit en complimenten. Ze was zo lief, en leuk. Heel intelligent, ze liep voor. Ze deed heel braaf mee en kon zich goed concentreren. (Met name dat laatste leidde tot bijna letterlijk stijl achterover slaan, want ons kleine fladderende stuiterballetje en concentratie, dat ging er bij ons maar matig in).
Verder natuurlijk erg leuk om te horen allemaal, hoewel ik een beetje mijn hart vasthou bij het stuk over voor lopen. Dat ze in vredesnaam wel kind kan blijven en goed met leeftijdsgenootjes om kan gaan.
Gelukkig schijnt het bij deze school wel zo te zijn dat ouders tot in het klaslokaal moeten komen, zodat mij het beeld bespaard blijft dat ze zogenaamd al zo groot en "zelfverzekerd" naar school huppelt. Anders krijg ik alsnog die enorme brok in mijn strot, die er de rest van de dag niet meer uit komt.
Gisteren vierden we haar verjaardag, en los van alle ettelijke liters sappen, kilo's gebak en taart en een hoeveelheid van Jente's lievelingseten (macaroni) waar heel Afrika een jaar van kan eten ("maar papa, ik wil toch liever frietjes") is ze ongelooflijk verwend.
Ze was dan ook echt ongelooflijk jarig (Ja, 6 maart is ze geboren, ik weet het, maar midden in de week krijg je niemand zo gek voor een kinderfeestje) en ze is ongelooflijk verwend.
Onder andere met een schooltas, en een broodtrommeltje en een drinkbeker, waar ik al typende goed uitzicht op heb, en me toch niet helemaal onbetuigd laat. Ergens ben ik ook gewoon een emotionele hansworst. Een kinderfototoestel, waarmee ze inmiddels iedereen die aanwezig was wel 100 keer heeft gekiekt, en inmiddels is poes Colette min of meer dankbaar object. Ik ben heel benieuwd naar de opbrengst van de SD kaart.
En in en om haar bed heeft ze een soort van jungle hut gekregen, met een heuse tent op en onder haar bed en prachtige matchende vloerkleden.
Ons kleine monstertje kreeg echter ook een kaart die alle emotie aan de kant schuift om plaats te maken voor een rood waas van pure agressie. Een kaart zo groot als een LP, en die bij openklappen ook hetzelfde soort lawaai produceert. Lawaai in de vorm van een goedkoop klinkend casio-kwaliteit verjaarsliedje.
En uiteraard is Jente nog net geen 4, dus moet dat ding te pas en (vooral) te onpas geopend worden.
Degene die die kaart heeft gegeven, is nog niet klaar met me. Ik weet nog niet in welke vorm mijn wraak nietsontziend en mensonterend gaat zijn, maar nietsontziend en mensonterend gaat het zijn.
Standrechtelijke executie is te soft voor deze oor-mishandelende kaart. Hier gaat de gever vormen van pijn leren kennen, die tot nu toe door de mensheid nog niet in kaart zijn gebracht.
Ik moet toch ook een beetje mijn stoom kwijt kunnen...
Een ander cadeau was een kwartetspel van woezel en pip. Leuk voor de kleine meid.
Er staat bij de uitleg het volgende:
"Dit kwartetspel kan zelfs door de allerkleinsten gespeeld worden.
Zoek steeds DRIE kaarten bij elkaar. KWARTET!!!!".
Nogmaals...
Zoek steeds DRIE kaarten bij elkaar. KWARTET.
Hallo? Iemand wakker bij 'Identity Games'??? Drie is geen kwartet. VIER is een kwartet. Drie is een TRIO. In het kader van pedagogisch liegen om verkeerde bezuinigingen te verhullen?
Ergens snap ik ook wel dat drie een kortere spannings en concentratieboog vereist, maar allez...
De grijns over dit toch wat eigenwijze cadeautje is nog niet helemaal verdwenen. 

However...
We waren er nog niet.
Want terwijl mijn onvolprezen echtgenote onze spruit naar school bracht, was er ook tijd nodig om onze keuken op de millimeter in te meten. En onze elektrische kast na te laten kijken.
En bij dat laatste was er toch iets van een wringende schoen. Die groepenkast was (zoals zoveel in ons huisje) door een klusjesman aangelegd die op zich geen heel erg slecht werk heeft afgeleverd.
Maar echt goed was het allerminst.
De kast had hoe dan ook zijn beste tijd gehad en om een nieuwe, veeleisender keuken te installeren zou het toch wel heel raadzaam zijn om de groepenkast ook te vervangen.
Het zou nog wel even mee kunnen gaan, maar vervangen zou toch ooit moeten. Zeker om fik te voorkomen.
Nu zijn we goed verzekerd, maar op fik zit ik echt niet te wachten. Zeker niet nadat we een mooie nieuwe keuken hebben laten installeren.
En fik in de meterkast (onderaan de trap) is met name in de avond toch echt wel onhandig. Dan moet je dus uit het raam springen, met alle gevolgen van dien. Dus toch maar op safe spelen en een echte gecertificeerde elektricien de zaken even goed laten aanpakken.

Nu inmiddels alweer 7 jaar geleden kreeg ik van mijn commandant te horen dat ik een nieuwe trompet mocht kopen.
Anno nu, is deze trompet afgeschreven. Ons uniform is voor kostbare en ergens toch ook wel kwetsbare instrumenten een martelwerktuig. De ijzeren nestelpennen maken gemene krassen, om nog maar te zwijgen van de zwaarden waarmee we met grote regelmaat omhangen worden, die ook niet bepaald enige subtiliteit in hun contact met de trompet aan de dag leggen.
Tel daarbij op dat er nogal wat gesleept en gereisd wordt met die instrumenten, en het feit dat er ook ettelijke speeluren in zijn gegaan, en die dingen zijn echt wel op.
Ik heb er de meeste mooie noten wel uit gespeeld (hoewel ik ook moet zeggen dat meerdere, mijns inziens ondeskundig uitgevoerde reparaties en revisies daar aan hebben bijgedragen).
Dus mochten we met de hele sectie ons instrumentarium gaan vervangen.
We hadden ver van te voren de aanbestedingshouder laten weten welke instrumenten we graag zouden proberen.
Helaas.... Van de door ons gewenste instrumenten waren er maar een paar op voorraad. En we werden ook wel heel erg naar het eigen merk van de aanbestedingshouder gewenkt.
Dit beperkte nodeloos de keuze.
Hoewel ik persoonlijk heel erg gecharmeerd was van één van de eigen merk modellen, bleek die als nadeel te hebben dat die totaal niet in balans was, of mengde met de instrumenten die mijn collega's uitgezocht hadden.
Gelukkig wist ook ik een instrument te kiezen dat én ongelooflijk fijn speelt, én goed in de sectie past.
Overigens was dit voor het eerst dat ik 4 collega's om me heen had, die niet alleen meeluisterden of ik de juiste keuze maakte, maar ook of een instrument goed in de sectie zou passen. Toch niet onbelangrijk omdat dat instrument juist in die sectie ongelooflijk veel gebruikt gaat worden.
Het was een gezellige en heel productieve dag, en ik heb een instrument dat de komende 7 jaar wel meegaat.
In elk geval zitten er genoeg nieuwe mooie noten in om een hele poos vooruit te kunnen.

Aldus geschreven begon dit weekend eigenlijk gisteren al.














Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...