Perikelen (Een prachtig, haast in onbruik geraakt woord).

Over het algemeen zijn de passagiers in mijn bus behoorlijk koest.
Soms heb je uitgesproken positieve ervaringen, soms heel negatieve. Maar over het algemeen gaat het gewoon zijn gangetje.
Erg prettig wel, zeker als ik de dag voor 10:00 uur moet beginnen.
Voor 10:00 uur functioneer ik, besta ik, maar verder moet men niet al te veel van me verwachten. Positief of negatief. Ik ben dan meer een human-shaped-object, dan daadwerkelijk menselijk.
Ergens moet ik ook weer geen wonderen verwachten. Als er voor 10:00 een vlucht aankomt, kan ik maar beter niet verwachten dat die mensen net zo kreukelig en rafelig van geest zijn als ik. Ten slotte zou het zomaar eens kunnen zijn dat die mensen al vele malen langer wakker zijn dan ik, en dus in een heel andere fase van hun dag zitten dan ik.
Zo ook de reiziger die ik van de week mocht vervoeren.
Deze man had zich naast de bestuurdersstoel opgesteld, en toen ikzelf instapte, stond hij al driftig mee te deinen met de heel zacht kabbelende muziek uit mijn radiootje.
Ik had op dat moment beter moeten weten, en de radio uit moeten zetten. Maar ja, het was nog geen 10:00 uur.
Ik moest de mensen naar de andere kant van Schiphol brengen, en dat is toch zeker een kleine 10 minuten rijden.
Ergens tijdens die 10 minuten draaide de DJ een liedje van Katie Melua. Of zo'n soort meisje met een heel hoog stemmetje.
En dat was het moment dat ik me net Simon Cowell voelde tijdens een ridicuul slechte auditie van een of ander talentenprogramma.
De man had geloof ik niet helemaal door dat zijn mee-neuriën niet beperkt bleef tot neuriën. De man had ook niet door dat zijn stembereik op geen enkel moment dezelfde was als dat van het meisje op de radio. De man had zeker niet door dat wat hij stond te doen, gewoon ongelooflijk vals was. Maar echt trommelvlies-mishandelend vals. Ik heb nu nog een piep in mijn oren.
Elke uithaal die het radio-meisje maakte, maakte de reiziger ook. Alleen dan veel te laag, veel te lomp en vooral veel te hard.
Nogmaals: het was te vroeg voor me om te beseffen dat de radio ook een uit-knop heeft.
Ik was niet de enige die dit bewust meemaakte, een reiziger die wat verderop stond, kon het ook allemaal goed volgen. Bij een korte stop omdat ik moest wachten voor invoegend verkeer, keek ik deze tweede man even aan, en beiden schoten we in de lach.
Eerst besmuikt. Maar omdat onze "live"zanger maar door bleef gaan, werd het steeds moeilijker om ons in te houden. Uiteindelijk reed ik de rit uit met tranen over mijn wangen van het lachen.
Nu heeft Simon Cowell tijdens zijn talentenshows de mogelijkheid om de auditant de zaal uit te gooien, en zichzelf aldus verdere trommelvliesmarteling te besparen. Die mogelijkheid heb ik niet. Ik kan niet zomaar een passagier de bus uitflikkeren omdat hij vals zingt. Ik kan niet zomaar de security laten komen, omdat ik vind dat een passagier mij en de overige passagiers lastig valt met zijn krakerige, ongetrainde stem. En bovendien: de keerzijde van deze zeer onmuzikale medaille is dat de man zich waarschijnlijk van geen kwaad bewust was. (Anders zou ik hem alsnog aanklagen voor mishandeling). En wel veel lol had, en lekker aan het genieten was van een busritje.
Is ook wat waard.

Diezelfde dag was ik een vlucht naar Engeland aan het afwerken. Een jongedame stapte door de deur naar buiten, een beetje onvast ter been (bier op Schiphol is voor Engelse begrippen bijna gratis, dus er wordt nog wel eens wat ingenomen zo vlak voor het boarden), ging bijna plat op haar gezicht, wist zich op onnavolgbare wijze (er maaiden her en der wat armen en benen door de lucht) staande te houden, keek mij aan en sprak:"Hey mister, you're doing a great job".
En we weten allemaal dat dronken mensen de waarheid spreken. Dus die ga ik meenemen naar mijn functionerings gesprek.

Ik mag zo af en toe eens een dienstje doen voor de Marechaussee. Dat hoort bij mijn andere werk.
Diensten die eruit bestaan dat we concerten spelen voor Amsterdamse schooljeugd. Van die net wat te vroeg wijze koters, die dan toch zichzelf even vergeten en eventjes helemaal los gaan op Queen (ja, dat kennen ze nog, waarvoor hulde), zichzelf even door de presentator laten verleiden tot een gezamenlijke "rap".
Een wat volwassener concert in Weurt (ik heb het record Nijmegen-Almere volgens mij echt serieus verbrijzeld. Ik moest namelijk de volgende ochtend onbarmhartig vroeg mensen op Schiphol vervoeren), waarbij het publiek zich mocht vergapen aan een wat volwassener fanfare repertoire.
Maar we moeten soms ook dingen doen, die niet daadwerkelijk iets aan mijn leven toevoegen.
We moesten namelijk op komen draven bij een voetbalfeestje in de kuip in Rotterdam. Het Nederlandsch elftal tegen dat uit Wit-Rusland. Nu heb ik totaal niks met voetbal, ze kunnen wat mij betreft allemaal de boom in, maar nogmaals: het hoort erbij. In je werk is het nooit zo dat het allemaal 100% leuk is, dat bestaat niet.
Wat ik echter op het randje van totale armoe vind, is dat de KNVB, toch een bedrijf waar heeeeeeeel veel centjes in omgaat, heeeeeeel erg goedkoop een orkest kan inhuren, zegt dat het eten geregeld is, en aan durft te komen met een paar laffige broodjes ham, met uitgedroogde komkommer en een schijfje tomaat van gisteren.
Zeg dan dat je geen eten wil regelen, maar dat de muzikanten rond etenstijd zich maar tevreden moeten stellen met een paar broodjes. Dan kan ik thuis gewoon fatsoenlijk eten. De deceptie was erg groot omdat onze kleedkamer achter de keuken of zo lag, waaruit de meest heerlijke geuren kwamen.
Mijn ergernis werd groter toen de pan soep voor ons werd neergeflikkerd. Hoge pan, op een hoge bar, waardoor de wat kleinere dames daar echt serieus moeite mee zouden hebben gehad.
En geen fatsoenlijke koppen om die soep in te gieten, neeheeeee, we moesten het maar doen met kartonnen koffiebekers.
De pollepel die erbij geleverd werd, was uiteraard volstrekt veel te groot. Maar hé, de """"avondmaaltijd"""" was geregeld, toch?
Omdat ik nu eenmaal ik ben, en deze kwelling niet kon aanzien, besloot ik in elk geval voor twee van mijn wat korter geschapen vrouwelijke collega's een koffiekartonnetje vol soep in te schenken, en meteen werd mijn ridderlijkheid zwaar bestraft.
Een pollepel, een koffiebeker, en veel te hoog geplaatste pan laffe, doch hete soep was een ramp in wording, en dat bleek toen ik de soep stomweg half in en half naast dat bekertje kiepte. Wellicht had ik rustiger aan moeten doen, maar het resultaat was wel dat die hete, rooie blerf over mijn net nieuwe trui gulpte, en passant mijn buikharen wegschroeiend van de hitte. Ik zag al voor me dat ik mijn nieuwe trui weg kon gooien, maar de soep was zo karig van kwaliteit dat ik de vlekken zelfs zonder Witte Reus er eenvoudig uitgespoeld kreeg.
Ik moet hierbij wel zeggen: ik ben gewend om goed en lekker te koken of te eten. En veel.
Toen ik vanavond huiswaarts keerde na een lange dag op Schiphol te hebben gereden, kreeg ik een grote pan gestoofde varkenswangetjes met chorizo te eten. Desalniettemin, denk ik dat de relatie tussen mij en de KNVB niet beter zal worden...

En gelukkig een concertje in Weurt, alwaar ik een oud-collega/knuffelbeer/man-berg weer zag, was wel leuk. En de scholen concerten in Amsterdam waren daarbij vergeleken ook ernstig leuk.
Er viel me echter 1 ding op, waar ik als vader van een dochter misschien toch wat meer op ben gaan letten.
Er was een meisje die tijdens het concert al bellend wegliep. En dat meer dan 1 keer. Oke, het is een basisschool kind, en ik ken niet de precieze achtergronden. Maar toen ik nog jong was, zou meester Melsen of juf Marion (heel gek, in die tijd werden de meesters bij hun achternaam genoemd, en de juffen bij de voornaam) mij een uitbrander hebben gegeven. We hadden natuurlijk geen smartphones, maar wél leerkrachten die ons bijbrachten hoe en wat. Maar dit kind mocht blijkbaar van de juffen ongestoord op de voorste rij zitten appen, bellend weglopen en weer terugkomen. Bijzonder.
En sommige meisjes liepen er (het was best mooi weer) toch wel erg bloot bij. Kleding die ik Jente niet zou aantrekken. Van die kleding waarvan je als vader volgens mij toch liever niet hebt dat je (pré)puber-dochter er in rond-paradeert.
Maar los van dat alles: het waren 6 concerten, 6 keer dezelfde liedjes. En bij het stuk met de BOOMWACKERS ging het soms erg enthousiast binnen de trompetsectie. In de zin van: mijn knie is nu wel blauw, laat ik het achterhoofd van mijn maatje op links eens proberen.
En het was zó heet in de zaal, dat mijn zweterige handen de grip op BOOMWACKER rechts compleet verloor, waardoor die gelanceerd werd zoals geen BOOMWACKER ooit gelanceerd is geweest. Of nog gelanceerd zal worden.
Dat zijn de mooiere diensten. We maken er samen toch wel weer iets leuks van.

Dat geschreven hebbende, begint hier mijn weekend.