Leesvoer.

Het leven is niet altijd één groot feest. Zelfs niet als je met je goeie humeur de slingers om je aura hebt gehangen.
Zo kon het gebeuren dat ik mijn dienst goedgemutst aanving, en de elektrische bus eens goed op zijn staart trapte. Op pad naar de eerste aankomende vlucht van mijn dag.
Ik geloof dat het captain Jack was, die uit mijn speakertje blafte. Dat speakertje heb ik voor mijn verjaardag gekregen van mijn veel te weinig opgehemelde echtgenote. En heb ik, omdat ik dan via mijn telefoon de digitale versie van Q-music kan streamen als de radio van de bus het niet doet.
Hoe dan ook, ik zag mijn vliegtuig naderen, en toen die eenmaal in de blokken stond, wilde ik het voor de bus speciaal gereserveerde vak inrijden, toen ik tot de ontdekking kwam dat die aan alle kanten afgesloten was.
Kan gebeuren, maar de bestuurder van het busje dat mijn plek bezet hield, had niet de tegenwoordigheid van geest om even mee te denken, en zijn busje elders te zetten. (Nogal onbeschoft, als je bedenkt dat dat vliegtuig vol zit met mensen die onder andere zijn avondprak betalen). Toen ik ten langen leste ongeduldig mijn claxon liet janken, schrok de man nogal. En in plaats van dat hij zijn busje weghaalde, zette hij hem zó neer dat ik er wel in, maar niet meer fatsoenlijk uit kon.
De tekst die ik door de porto sprak, zal nooit de prijs voor meest beschaafde praat ooit winnen, maar als je op deze manier werkt, en anderen dwingt te werken, ben je voor mij gewoon een oncollegiale hufter.
Maar blijkbaar heb ik ergens wel karma punten verzameld, want de collega die als tweede bus achter mij kwam, heeft mij begeleid met achteruit rijden. Eigenlijk niet de bedoeling, en eigenlijk had ik gewoon de autoriteiten moeten laten komen. Maar ja, de mensen in de bus hoeven nu ook weer niet twee keer last te hebben van iemand die zijn dinky-toy busje per se wil gebruiken om de operatie te versjteren. Als ik de autoriteiten laat komen, is de vertraging alleen maar groter. Dus met dank aan een toffe collega lukte het om eruit te komen, en de mensen naar hun bestemming te brengen.
Ik moet oppassen dat ik dan niet al te lang blijf hangen in mijn irritatie, en zo werd ik mikpunt van milde spot onder collega's, dat ik het veel te persoonlijk en zwaar opvat. Ja, ik wil gewoon mijn werk goed doen en shit. Maar misschien hebben ze gelijk, en had ik er gewoon veel luchtiger in moeten staan.

En ook als musicus heb je van die dagen dat je jezelf afvraagt of je nu echt een aantal noeste jaren aan een conservatorium hebt gestudeerd om muziek te maken op het niveau van de soundtrack van Beertje Colargol. Liedjes als "van je hela hola", "van voor naar achter, van links naar rechts" en dat soort meuk. Heel herkenbaar, maar daar houdt t dan ook wel mee op.
De aanleiding voor deze feestelijkheden was "NL doet". Men doet wat voor een ander in Nederland. Dikke prima. De commandant had besloten dat het dichtstbijzijnde bejaardentehuis zou worden leeggeplukt, en al die ouwetjes kregen een rondleiding over de kazerne, een heus concertje door het orkest en een lunch aangeboden.
Maar om het allemaal luchtig te houden, is er gekozen voor muziek die maar 1 kenmerk had: het moest herkenbaar zijn voor mensen die minimaal 2 keer mijn leeftijd zijn. En die opzet is geslaagd. En ik moet zeggen dat ik niet weet of ik nu heel erg happy moet zijn met het feit dat ik al die deuntjes ook ken...
Om nu te voorkomen dat al die ouwetjes kou zouden vatten in ons toch al lekker op temperatuur zijnde repetitiezaal, werd de kachel nog maar eens extra opgestookt, en konden we met het concert aanvangen. Ik heb zelden zo ongelooflijk veel gezweet als tijdens dat concert. Het was helemaal niet moeilijk, spannend of wild. Maar de temperatuur kwam serieus angstwekkend dichtbij dat van de Sahara, rond de evenaar.
Wat wel heel erg aandoenlijk was: al die stoere militairen, en dan zeker de allerjongsten in opleiding die schutterig beleefd en bijna overdreven voorzichtig met al die bejaarden omgingen. Bijna alsof ze bang waren dat een onverhoedse hoestbui zou zorgen voor brekende botten bij de gasten.
Niet helemaal mijn ding, maar goed, moet gebeuren, en aan de andere kant we hebben wel een hele kudde oude mensjes een enorm fijne middag bezorgd, en ik denk dat dat op zich best waardevol is.

Jente gaat inmiddels naar school. Deze week haar eerste volle week, en ze valt gelijk met de neus in de boter, want de meesters en juffen gingen staken. Vrijdag vrij, lang weekend.
Ik weet niet precies heel goed of ik me zorgen moet maken dat ze nog maar weinig schijnt te talen naar omgang met haar klasgenootjes. Ze heeft het naar eigen zeggen goed naar haar zin, maar spelen met de andere kindjes is nog niet aan de orde. Ik ben niet snel paniekerig, maar ik vind het wel jammer dat ze (om de woorden van Kluun aan te halen) nog niet de "seen-it-all-done-it-all" kleuter is.
Dat komt vanzelf wel denk ik.
Aan de andere kant is het wel een kind van mij, want ze vindt opruimen het stomst, en buitenspelen het leukst.
Wat ze dit jaar gaat leren op school: tot 10 tellen (en later tot 20). Onder andere. En dat kan ze al.
Verder heeft ze een boel nieuws te verwerken, en dat merken we thuis maar al te goed. Alsof ze net geboren is, zo kort en onderbroken zijn de nachten. Vooral Ilse merkt dat, ik snurk overal opgewekt doorheen.
Maar vaak is het, als ik in alle vroegte opsta om naar mijn werk te gaan, wel even opletten. Want dan ligt onze spruit op een matrasje toch maar weer op onze kamer. Waarschijnlijk nét te slapen. Dan is het serieus zaak, voor alle betrokkenen om de wattige deken van de slaap echt goed van me af te schudden, om te voorkomen dat ik per ongeluk bovenop Jente ga staan. Of goed opletten dat ik niet over haar struikel. Dat zouden namelijk zaken zijn die het begin en verloop van een goede ochtend danig in de war zou schoppen.
Dwars is ze ook. Soms zelfs ronduit stout. Zo stout, dat we met de handen in het haar zitten. In een enkel geval zó vreselijk herkenbaar dat ik mijn lachen maar amper in kan houden, maar meestal om er grijze haren van te krijgen.  Kudo's voor Ilse en mij dat ons boefje zich thuis zo veilig voelt, dat ze dwars en stout durft te zijn. Maar inmiddels heeft ze het bloed onder al onze nagels al eens vandaan weten te trekken, en staat er (puur voor de zekerheid) een emmer behanglijm en een paar rollen behang klaar.
Het hoort erbij, zeggen we dan, terwijl we elkaar met van -van vermoeidheid- bloeddoorlopen ogen aankijken. En als ze dan op bed ligt, zakken we van vermoeidheid tegen elkaar op de bank aan. En vaak gaat Ilse dan nog haar 10.000 stappen van de dag voltooien.

Maar al met al, mag ik niet klagen hoor. Het zou fijn zijn als de moeheid eens plaats maakt voor wat meer energie, want de extra vitaminepillen die ik slik, zorgen er dan wel voor dat de verkoudheden aan mijn neus voorbij gaan (pun intended) maar hebben me nog niet de extra energie gegeven die ik lekker zou vinden.

Dit geschreven hebbende, begint vanavond na 2300 uur mijn weekend.