Letterpret.

Zoals wel bekend zal zijn: ik ben een redelijk digibeet mens.
Het is niet zo dat ik totaal niks kan met moderne, computergestuurde spullen, maar om nu te zeggen dat ik er goed in ben, of er lol in heb om ze te bedienen: nee.
Ik snap het vaak niet, en het heeft mijn interesse niet.

Zo kan het dus zijn dat ik na vier maanden dus nog steeds niet goed gewend ben aan mijn android telefoon.
Het ding kan vast meer dan ik eruit haal, en het venijn zit hem vooral in de bediening. Ik ben bijvoorbeeld mijn klok kwijt. De klok van die telefoon gaf tijd, datum en temperatuur aan.
Gewoon weg. Niet meer terug te halen. Er staat nu wel een klok, maar de datum en de temperatuur zijn weg. Bizar.
Vervelender wordt het als ik ga typen. Nu heb ik voor de Iphone al ridicuul dikke tengels wat regelmatig tot bizarre uitspraken leidde, maar android doet daar serieus een enorme schep bovenop.
En autocorrect helpt dan weinig tot niet mee, want als ik die zijn gang laat gaan, komen er dingen te staan waar zelfs Thierry Beaudet bij verbleekt.

Hoe dan ook: een paar dagen geleden kwam ik thuis en kreeg ik de onverkwikkelijke mededeling dat het toetsenbord van de laptop de geest had gegeven.
De rest doet het nog fabelachtig goed, maar dat toetsenbord is gewoon dood.
Dat zat er ook al wel een poosje aan te komen. Er ontbreekt bijvoorbeeld een toets (die heb ik ooit met de stofzuiger vakkundig en zeer definitief verwijderd toen ik in een vlaag van schoonheidswaanzin ónder de toetsen wat plukjes blerf wilde wegzuigen). Een stuk of wat andere toetsen zitten niet denderend goed vast, en wachten hun kans af om zelfstandig en zonder toestemming van hun baasje de wereld te gaan verkennen.
Sommige toetsen zijn door veelvuldig gebruik ongelooflijk mooi en diepzwart gaan glanzen, terwijl andere toetsen met de rest van de laptop zijn verouderd.
Maar goed, bottomline: het toetsenbord functioneert niet meer.
Hoe dan verder?
Ik heb er ontstellend de schurft aan om een nieuwe laptop te kopen. Die krengen kosten echt veel geld, ik doe er nauwelijks wat mee (99% van mijn internetgebruik is per telefoon), en om de wachtwoorden van al mijn accounts opnieuw aan te maken, is dermate zenuwslopend voor me dat ik dat toch liever nog een poosje uitstel.
Maar een los toetsenbord kan ook.
En aldus zit ik nu mijn blog te tikken op een laptop met extra toetsenbord ingeplugd.
Een toetsenbord dat rechtstreeks uit 1996 komt gewandeld. Van die dikke, zware toetsen, die op dit moment van tikken al serieus tot spierpijn in alle 4 mijn typevingers leidt. (Ja, ik heb nooit typeles gehad, en de lessen informatiekunde van de middelbare school waren ongelooflijk vruchteloos omdat ik thuis geen computer had om het verplichte huiswerk op te kunnen maken. Toen ik eenmaal zelf een computer kocht, heb ik mezelf dus leren typen, en tot op heden gaat dat erg goed, al zeg ik het zelf, en als de toetsenborden een beetje meewerken).
Een toetsenbord dat het werkwoord "tikken" een heel retro betekenis geeft. Want het tikt echt als vroeger. 1996. Ten tijde van mijn lessen informatiekunde.
Het tikt lomp. En luid. Zo luid dat ik bang ben dat als ik over een half uur nog niet klaar ben met deze blog, Jente naar beneden komt om te jengelen dat ze niet kan slapen omdat er allemaal gekke beesten met tikkende nagels over de vloer kruipen.
Zo erg, dat het me niet zal verbazen dat ik straks de EOD op bezoek krijg omdat de buren vermoeden dat er een tikkende tijdbom ergens ligt.
En omdat het een toetsenbord is, dat niet echt bij een laptop hoort die ik al 7 jaar gebruik, is de indeling niet zozeer anders, maar de plaatsing van alle toetsen wel, waardoor ik gemiddeld per woord minimaal 2 keer de backspace knop moet gebruiken. En omdat ook die op een iets andere plaats zit dan ik gewend was, mep ik ook daar regelmatiger dan me lief is, mis.

Over het algemeen ben ik nogal met en van de Franse slag. Om iemand zijn woorden aan te halen (en deze zijn niet van mij, noch sta ik er de letterlijke zin achter, maar de strekking ervan is wel iets waar ik een beetje naar leef): close enough for jazz.
Om dat uit te leggen: Als trompettist wil ik vooral mooie muziek maken. En als dat betekent dat ik een muzikale zin, prachtig kan spelen, maar dat er één (of 2) noten -in the heat of the moment- niet helemaal goed uit de verf komen (lees in mijn geval: lomp), kan ik daar meer mee leven, dan wanneer ik alles raak speel, maar wel zo clean en interessant als een vers gewassen beddenlaken.
Als buschauffeur is mij geleerd dat ik vlot, veilig en comfortabel moet vervoeren. In het ov is dit door de bezuinigen vaak alleen nog maar vlot en veilig. Op schiphol gaat het voornamelijk om veiligheid en comfortabel. Dat betekent in de praktijk dat de belijning van de weg meer een optie is die gegeven wordt, dan een harde richtlijn. Ten slotte moet het wel veilig, en de lijnen aanhouden, is niet per definitie de meest veilige of comfortabele manier.
Maar als het aankomt op mijn meest geliefde bezit (in materiële zin), mijn auto, ben ik een stuk preciezer.
Ik weet wat ik wil, hoe ik het wil, en hoe ik dat kan bereiken.
Het was van de week tijd om even mijn winterbanden in de stalling te knikkeren en de zomerbanden erop te leggen. En tegelijkertijd even een paraat staande sloper te ontdoen van wat leuke details om mijn eigen bolide op te snollen.
Bij die taak werden mijn wielen eventjes opnieuw gebalanceerd, en bij dat balanceren sneuvelde een van mijn naafkapjes. Daarmee dus een gat veroorzakend in de velg, die mij werkelijk een doorn in het oog is.
En omdat ik dus dan weer net van die (hele mooie) velgen heb die weer niet origineel zijn, is het nog niet al te makkelijk om dat gat te dichten.
Maar ik denk iets gevonden te hebben.
Ook heb ik mijn auto weer een paar stappen dichterbij de "Exclusive" uitvoering gebracht. Er ontbreekt nu leer (iets wat met het toevoegen van de bijbehorende "exclusive"-badges toch eigenlijk niet zou moeten ontbreken) en een ingebouwde navigatie.
Dat laatste is me simpelweg te onmogelijk om in te bouwen. (Niks is onmogelijk, maar ik vind google-maps denk ik beter en vertrouwder dan een systeem uit 2004).
En wat leer betreft....
Ik heb ooit heel erg stellig tegen Ilse gezegd dat ik geen leer meer wilde in mijn auto, om de simpele reden dat het plaats nemen in een lederen zetel die een werkdag lang in de zon heeft staan bakken, tot zeer ernstige blasfemie leidt. Nu is dat alleen niet zo'n probleem, de pijn en het ongemak is dat wel. Los van het feit dat als Jente dat gaat nadoen, ik echt iets uit te leggen heb op haar (Oecomenische, of hoe je dat ook spelt) school.
Dus dat houden we in beraad. Maar alles wat er nu op is gekomen, maakt madame Jeanette 3 wel weer meer naar mijn zin.

Dat geschreven hebbende, begint hier mijn zeer welverdiende weekend.