Spruitjes, verjaardagen, trompet en keukengepruts.

Och heden....
Het is zover. Mijn kleine spruit gaat naar school. Afgelopen vrijdag is ze (tussen alle drukte door) voor het eerst een dagje gaan wennen.
Ik was er niet, dus de van vertedering en dichtgeslibde keel en natte ogen van aangedaanheid bleven mij bespaard.
Het afsluitende gesprek op het kinderdagverblijf (waar Jente dus niet kan blijven) stond bol van positiviteit en complimenten. Ze was zo lief, en leuk. Heel intelligent, ze liep voor. Ze deed heel braaf mee en kon zich goed concentreren. (Met name dat laatste leidde tot bijna letterlijk stijl achterover slaan, want ons kleine fladderende stuiterballetje en concentratie, dat ging er bij ons maar matig in).
Verder natuurlijk erg leuk om te horen allemaal, hoewel ik een beetje mijn hart vasthou bij het stuk over voor lopen. Dat ze in vredesnaam wel kind kan blijven en goed met leeftijdsgenootjes om kan gaan.
Gelukkig schijnt het bij deze school wel zo te zijn dat ouders tot in het klaslokaal moeten komen, zodat mij het beeld bespaard blijft dat ze zogenaamd al zo groot en "zelfverzekerd" naar school huppelt. Anders krijg ik alsnog die enorme brok in mijn strot, die er de rest van de dag niet meer uit komt.
Gisteren vierden we haar verjaardag, en los van alle ettelijke liters sappen, kilo's gebak en taart en een hoeveelheid van Jente's lievelingseten (macaroni) waar heel Afrika een jaar van kan eten ("maar papa, ik wil toch liever frietjes") is ze ongelooflijk verwend.
Ze was dan ook echt ongelooflijk jarig (Ja, 6 maart is ze geboren, ik weet het, maar midden in de week krijg je niemand zo gek voor een kinderfeestje) en ze is ongelooflijk verwend.
Onder andere met een schooltas, en een broodtrommeltje en een drinkbeker, waar ik al typende goed uitzicht op heb, en me toch niet helemaal onbetuigd laat. Ergens ben ik ook gewoon een emotionele hansworst. Een kinderfototoestel, waarmee ze inmiddels iedereen die aanwezig was wel 100 keer heeft gekiekt, en inmiddels is poes Colette min of meer dankbaar object. Ik ben heel benieuwd naar de opbrengst van de SD kaart.
En in en om haar bed heeft ze een soort van jungle hut gekregen, met een heuse tent op en onder haar bed en prachtige matchende vloerkleden.
Ons kleine monstertje kreeg echter ook een kaart die alle emotie aan de kant schuift om plaats te maken voor een rood waas van pure agressie. Een kaart zo groot als een LP, en die bij openklappen ook hetzelfde soort lawaai produceert. Lawaai in de vorm van een goedkoop klinkend casio-kwaliteit verjaarsliedje.
En uiteraard is Jente nog net geen 4, dus moet dat ding te pas en (vooral) te onpas geopend worden.
Degene die die kaart heeft gegeven, is nog niet klaar met me. Ik weet nog niet in welke vorm mijn wraak nietsontziend en mensonterend gaat zijn, maar nietsontziend en mensonterend gaat het zijn.
Standrechtelijke executie is te soft voor deze oor-mishandelende kaart. Hier gaat de gever vormen van pijn leren kennen, die tot nu toe door de mensheid nog niet in kaart zijn gebracht.
Ik moet toch ook een beetje mijn stoom kwijt kunnen...
Een ander cadeau was een kwartetspel van woezel en pip. Leuk voor de kleine meid.
Er staat bij de uitleg het volgende:
"Dit kwartetspel kan zelfs door de allerkleinsten gespeeld worden.
Zoek steeds DRIE kaarten bij elkaar. KWARTET!!!!".
Nogmaals...
Zoek steeds DRIE kaarten bij elkaar. KWARTET.
Hallo? Iemand wakker bij 'Identity Games'??? Drie is geen kwartet. VIER is een kwartet. Drie is een TRIO. In het kader van pedagogisch liegen om verkeerde bezuinigingen te verhullen?
Ergens snap ik ook wel dat drie een kortere spannings en concentratieboog vereist, maar allez...
De grijns over dit toch wat eigenwijze cadeautje is nog niet helemaal verdwenen. 

However...
We waren er nog niet.
Want terwijl mijn onvolprezen echtgenote onze spruit naar school bracht, was er ook tijd nodig om onze keuken op de millimeter in te meten. En onze elektrische kast na te laten kijken.
En bij dat laatste was er toch iets van een wringende schoen. Die groepenkast was (zoals zoveel in ons huisje) door een klusjesman aangelegd die op zich geen heel erg slecht werk heeft afgeleverd.
Maar echt goed was het allerminst.
De kast had hoe dan ook zijn beste tijd gehad en om een nieuwe, veeleisender keuken te installeren zou het toch wel heel raadzaam zijn om de groepenkast ook te vervangen.
Het zou nog wel even mee kunnen gaan, maar vervangen zou toch ooit moeten. Zeker om fik te voorkomen.
Nu zijn we goed verzekerd, maar op fik zit ik echt niet te wachten. Zeker niet nadat we een mooie nieuwe keuken hebben laten installeren.
En fik in de meterkast (onderaan de trap) is met name in de avond toch echt wel onhandig. Dan moet je dus uit het raam springen, met alle gevolgen van dien. Dus toch maar op safe spelen en een echte gecertificeerde elektricien de zaken even goed laten aanpakken.

Nu inmiddels alweer 7 jaar geleden kreeg ik van mijn commandant te horen dat ik een nieuwe trompet mocht kopen.
Anno nu, is deze trompet afgeschreven. Ons uniform is voor kostbare en ergens toch ook wel kwetsbare instrumenten een martelwerktuig. De ijzeren nestelpennen maken gemene krassen, om nog maar te zwijgen van de zwaarden waarmee we met grote regelmaat omhangen worden, die ook niet bepaald enige subtiliteit in hun contact met de trompet aan de dag leggen.
Tel daarbij op dat er nogal wat gesleept en gereisd wordt met die instrumenten, en het feit dat er ook ettelijke speeluren in zijn gegaan, en die dingen zijn echt wel op.
Ik heb er de meeste mooie noten wel uit gespeeld (hoewel ik ook moet zeggen dat meerdere, mijns inziens ondeskundig uitgevoerde reparaties en revisies daar aan hebben bijgedragen).
Dus mochten we met de hele sectie ons instrumentarium gaan vervangen.
We hadden ver van te voren de aanbestedingshouder laten weten welke instrumenten we graag zouden proberen.
Helaas.... Van de door ons gewenste instrumenten waren er maar een paar op voorraad. En we werden ook wel heel erg naar het eigen merk van de aanbestedingshouder gewenkt.
Dit beperkte nodeloos de keuze.
Hoewel ik persoonlijk heel erg gecharmeerd was van één van de eigen merk modellen, bleek die als nadeel te hebben dat die totaal niet in balans was, of mengde met de instrumenten die mijn collega's uitgezocht hadden.
Gelukkig wist ook ik een instrument te kiezen dat én ongelooflijk fijn speelt, én goed in de sectie past.
Overigens was dit voor het eerst dat ik 4 collega's om me heen had, die niet alleen meeluisterden of ik de juiste keuze maakte, maar ook of een instrument goed in de sectie zou passen. Toch niet onbelangrijk omdat dat instrument juist in die sectie ongelooflijk veel gebruikt gaat worden.
Het was een gezellige en heel productieve dag, en ik heb een instrument dat de komende 7 jaar wel meegaat.
In elk geval zitten er genoeg nieuwe mooie noten in om een hele poos vooruit te kunnen.

Aldus geschreven begon dit weekend eigenlijk gisteren al.