zondag 28 februari 2016

Een mooie week. :)

Ben ik even een trotse vent.
Mijn vrouw is er door haar doorzettingsvermogen, en ondanks vele afwijzingen in geslaagd om op geheel originele wijze een baan te bemachtigen. En dat is potdrie nog niet makkelijk.
Haar zoetgevooisde stem zal heel door Nederland schallen, via gare autoradiootjes en in hippe winkelpanden die liever live radio hebben dan ingeblikte muzak van bedenkelijke kwaliteit.
Ze wordt filelezer. Mensen die reeds op de weg zitten, zullen bij het horen van haar stem klamme handjes krijgen en hopen dat hun weg niet genoemd gaat worden, ontmoedigd raken als ze meldt dat er juist wel een file van 3 kilometer en 10 minuten vertraging staat, of blij het gas nog eens extra intrappen, want er is geen file.
Gevreesd en geliefd zal ze zijn.

Dat is nu allemaal leuk en aardig, maar het levert ook een bak logistieke ellende op. Want los van het feit dat wij graag meer inkomen willen, en niet meer afhankelijk willen zijn van de ellendelingen bij het uwv, hebben wij ook een kind.
En die moet ook af en toe wat aandacht, eten, drinken, schone luiers, en slapen. En laten onze gezamelijke banen dus het toppunt van onregelmatigheid zijn.
Werk maar eens tot 23:00 in de avond. Dan heeft het kinderdagverblijf Jente bij het oud-papier gezet. Want die sluiten standaard om 18:00 uur. Op zich jammer, want dat is niet meer van deze tijd. Het instituut "kinderdagverblijf" is totaal achterhaald. Let wel: de meiden die er werken, zijn allemaal even lief enzo, maar dat je als instituut er van uitgaat dat er tegenwoordig geen onregelmatige werktijden zijn, is toch hopeloos ouderwets.
Goed, ik kan nog wel doorgaan met mekkeren erover, maar dat lost het Jente-probleem niet op.
Wat wel als oplossing kwam: een oppas. En die hebben we gevonden. Gisteren even op bezoek bij de dame, en die kwam over als zeer lief, en zeer nuchter. Ze nam Jente gelijk van me over, en dat leek goed te klikken. En dat is fijn. Zij is zeer flexibel, en Jente mag er kind zijn, zich ontwikkelen en mee-eten. Wij blij, zij blij.

Het leverde nog meer logistieke ellende op.
Want onze banen zijn wel leuk en aardig, maar als ik de auto meeheb, dan kan Ilse niet naar Lijnden komen, en als Ilse de auto meeheeft, kan ik niet naar mijn respectieve werk komen.
Fok dat.
Dus wij op zoek naar een tussen-autootje. Het moet vooral niet te duur zijn, en het hoeft niet heel lang mee te gaan (ten slotte is er sprake van een proeftijd, en een oproepcontract, dus of het heel erg veel gaat omzetten, is maar de vraag).
Citrofiel die ik ben, had ik voor Ilse mijn zinnen gezet op een citroen saxo. Een kleine, betrouwbare rakker. Ervaring ermee hadden we al, dus dat zag ik meteen zitten.
Suzukifiel die Ilse is, had ze haar zinnen gezet op een Alto, want klein en goedkoop.
Puur om veiligheidsredenen vond ik dat niet zo denderend. Zo'n klein autootje waarbij het kind zich in de kreukelzone bevindt in plaats van erachter.
Uiteindelijk kreeg ik als opmerking:"Ja, een altootje is toch wel te krap. Dat voelt inderdaad niet heel prettig met Jente mee"...
Mijn citrofielenhart maakte een sprongetje. Dat is fijn. Naarstig werd er gezocht naar een betaalbare Saxo, en in die zoektocht kwamen we bij wat louche autobaasjes uit (ten slotte je krijgt waar je voor betaalt) en wat minder louche bedrijven.
Maar helaas voor mij (maar fijn voor Ilse en Jente) werd het geen saxo. Maar een heuse Suzuki Swift. En, hoe mooi, het is de nieuwste auto die Ilse ooit had.
Op een mooie woensdag togen we naar Den Haag om de op internet geziene Swift te berijden, besnuffelen en betasten.
De eigenaar van de auto, bleek een opa te zijn van Zuid-Europese afkomst. Die liet ons rijden, vertelde eerlijk wat de mankementen waren, en liet zelfs nog de auto uitlijnen.
En het medaillon/amulet achtige versiersel aan de spiegel (dat Allah jou en iedereen om je heen maar moge beschermen) liet hij ook hangen.
En zo kwam er een Suzuki Swift in ons leven. Het is niet de lelijkste auto ooit gebouwd. Dat is de alto of een Volkswagen, of alles dat audi ooit bouwde (nee, een multipla is echt mooier, daar wil ik ooit nog wel eens een blog aan wijden). Maar in feite is zo'n Suzuki Swift gewoon een hondehok met 5 deuren op wielen.
Jammer was wel dat de verkoper vergeten was dat de tankdop met een andere sleutel geopend moet worden, maar die hebben we gisteren binnen gekregen, dus vandaag kan de Swift volgegooid worden.
Het motortje klinkt als een frisse naaimachine, en dus zal het goed zijn voor de komende tijd dat Ilse naar haar werk gaat. En, wat nog belangrijker is, ze is weer mobiel. Dat heeft ze gemist, en nu kan ze weer naar haar sociale en andere contacten komen.


Mijn nieuwe fornuis heeft tot gevolg dat wij weer wat meer zijn gaan culina-menteren. Waar ik bij het oude fornuis gewoon geen zin meer had om uren lang te wachten tot de oven eindelijk eens voorgegloeid was (en dan maar hopen dat deze dan ook daadwerkelijk de gekozen temperatuur had), is het bij deze oven in een poep en een scheet klaar.
En blijkt dat Ilse toch goed kan koken, want niet alleen voor een grote pan stoofvlees draait ze haar hand niet om, maar ook een lasagna van de hand van Ilse is om je vingers bij op te vreten.
En zelf heb ik gisteren een heerlijke kabeljauw gemaakt, met van dat zeewierachtige spul.
Voor vanavond staat pastinaak op het menu, en omdat ik nog nooit pastinaak heb gemaakt, hou ik het simpel met een honing-mosterd-dressing uit de onvolprezen oven.

En nog even een sneer naar alle mensen die werkelijk denken dat PVV/Pegida een oplossing heeft:
Tijdens de tweede wereldoorlog hebben talloze mensen hun leven gegeven om de dragers van dat ranzige hakenkruis het land uit te krijgen. De PVV en zijn aanhangers halen het weer binnen, met veel tam-tam. 
Way to go.
Vrijheid? Mijn aars. Dat heeft met vrijheid niks te maken, dat is gewoon gevaarlijk.
Maar vooral op de PVV stemmen. Ik maak mij vast op om het verzet weer te gaan organiseren. Nederland verdient beter.





woensdag 17 februari 2016

Jente en eten...

Toen Jente net geboren was, had ik het als 'eten-gevende' makkelijk. Want als Jente aansloeg, dan ging er een tepel in. Prima. Dat werkte voor alle betrokkenen best prettig.
Maar goed, op een gegeven moment moest het een fles worden. En daar kwam ik ook bij kijken, want een fles kan ik ook geven.
Leuk. Dat kind op schoot, *plop* fles erin en sabbelen maar. *Plop* fles eruit, en als het niet genoeg was of te snel ging, werd madam eventjes boos, tot er een vervangende speen inging. *Plop*.

Inmiddels knaagt Jente met smaak aan:
-rijstwafels, (die zoutloos moeten zijn. Gewone rijstwafels vond en vind ik werkelijk waar smakeloze, droge pent, alleen te hachelen met chocopasta. Maar daar bestaat dus nog een overtreffende trap van: zoutloze rijstwafels. Nog smakelozer en bijkans nog droger. Wat doe je zo'n kind aan)
-maisboogjes (die in de verte een kazig smaakje hebben).
-Boterhammen met pindakaas, boter, kaas, eens per week leverworst, suikervrije jam (ik heb het geproefd, het smaakt een beetje zoals suikervrije cola: incompleet, een beetje lafjes).
-Fruithapjes (en dan hoofdzakelijk de lepel om haar tandjes mee te scherpen).

En dan natuurlijk de avondmaaltijden.
Die maak ik zelf, want ik vind dat Jente moet leren wat echte smaken zijn. Dus als ik haar vis geef, wil ik dat ze echte vis proeft, en niet dat wat olvarit denkt dat een vis is. Met vlees idem. En vooral: met groente idem. Ik heb wel eens wat van olvarit geproefd, en ik denk dat ik lekkerder, en smaakvoller eten maak dan olvarit.
Dat gaat als volgt: we kopen broccoli, bloemkool, bonen, bieten in. Een zak aardappelen, een lap vlees, een stuk kip en een vis.
Alles met uitzondering van het lapje vlees gaat in pannen, om te koken. Alleen het lapje vlees bak ik. Dat lijkt me lekkerder. Ik maak 15-18 porties in 1 keer. Dat betekent dus dat ik op mijn (nieuwe! Joechei!!!! eindelijk een werkende oven!!!) 4 pits gasfornuis wel een beetje logistiek denkwerk moet verrichten, nog even los van het feit dat ik dan minimaal 2 uur in de keuken bezig ben met het hakken van kip, vlees, vis en groenten. Om die daarna met een eetlepel in kleine potjes te doen. Na afloop staat de keuken vol van kookvochtdamp, en ik kan niet helemaal ontkennen dat ikzelf tijdens dat proces ook wat damp verlies. Want vier openstaande pitten leveren best wel wat warmte af.
Als alles goed gaar is, dan snij ik het in brokken, en begin te meten. Volgens het consultatiebureau papiertje moeten er 3 eetlepels groente, 2 eetlepels aardappels en 1 eetlepel vis, vlees of ei.
Dit doe ik in de leeggegeten fruithapjes-potjes, en dat past.
Precies die hoeveelheden, en soms iets meer als een aardappel of groente net ff groter is als een eetlepel, doe ik niet moeilijk.
Maar...
Als we Jente haar avondhapje geven, dan blijkt de opgave van het consultatiebureau toch meer gericht op mensen die van hun kind een soort van gratenpakhuis met vel willen maken. Jente lust wel 2 van dat soort porties. Dus geen 3 eetlepels groente, maar 6! Enzovoort.

Jente begint ook te ontdekken dat ze "macht" heeft.
Het leukste vindt ze dat bij het fruithapje. Want dat kliedert zo lekker. Kom ik aan met de lepel vol met fruitblerf, houdt ze haar mondje stijf dicht. Of draait zich eens lekker van me weg. Dat zijn de prettigere manieren. Ronduit vervelend wordt het als ze met haar handjes meent in te moeten grijpen als ik met een volle lepel haar mond nader. Ze graait naar de lepel, en als ik er niet op bedacht ben, dan klettert die lepel met een deel van de lading op de grond (uiteraard niet zonder eerst langs mijn kleding gegleden te zijn). Of ze krijgt die lepel vast, en gooit hem weg. Met lading en al de kast in (op documenten, of richting laptop).
Vaak doet ze dit nadat ze eerst een hap heeft genomen, die ze dan met een flinke lading kwijl weer uit sputtert of sproeit.
Dan ben ik bezig met haar kin en wangen te ontdoen van fruithap, en dan hoppa!!!! Daar grijpt ze de lepel uit mijn handen, om die eens lekker weg te keilen.
En wee mij, als ik niet tijdig terug ben met een nieuwe lading fruithap. Dan is de boot aan, en wordt ze boos.
Kortom: Jente's maaltijden beginnen een aanslag op mijn geduld te worden. 

In het kader van educatief verantwoord opvoeden, laat ik haar tegenwoordig steeds meer zelf doen: stukjes brood, mag ze zelf oppakken. En in 80% van de gevallen gaat dat goed.
De overige 20% eindigt op de grond. (Poes Colette is dan nooit ver weg, zo viel mij laatst op).
Of die blijft aan haar vingers plakken (pindakaas is nu eenmaal behoorlijk kleverig).
Of die wordt eerst eens stevig besabbeld, waarna het stukje brood, doorweekt van het kwijl via haar slabbetje op het tafelbladje belandt. En dat mag ik dan opruimen. Nat brood is al niet echt favoriet bij mij, maar die natgesabbelde stukjes zijn erger dan een meurende poepluier.

Haar avondmaal, mag ze vaak ook zelf voor een deel regelen. Dan scheppen we een klein beetje op een lepel, en dan mag ze die lepel zelf naar haar mond brengen.
In 50% van de gevallen lukt dat best aardig. De andere helft... Laat ik volstaan met te zeggen dat poes Colette een handige aanvulling is op onze 2 (!) stofzuigers. En in het geval van bietjes, ziet ze er daarna uit als een jonge versie van de Ronald mcDonalds clown. Soms moeten we etensresten uit haar haar, oren, ogen en neus halen.
Maar ze geniet er wel van.

Door haar zo vers en "echt" mogelijk voedsel aan te bieden, hopen we dat ze net als haar vader, een avontuurlijke alleseter wordt. Dat ze went aan smaken. En wellicht in mijn voetsporen zal treden en rond haar 2e verjaardag samen met mij een harinkie weg zal gaan happen.

Over een halve maand is het zover: Jente haar eerste verjaardag. Sommige mensen geven kinderen een taart, speciaal om op te meppen. Als bon-vivant, gourmand, levensgenieter en vooral ook etens-genieter, sta ik daar wat dubbel in. Waarom zou je een vorstelijke taart maken, die er slechts toe dient om door een kind aan pulp gemept te worden... Zonde van de moeite. Zonde van de vaak wonderschone taarten, die tot dat doel worden gekocht. Van mij mag ze best een stukje taart, maar als het alleen is om kapot geslagen te worden, geef mijn (in dit geval louter spreekwoordelijk!!!) portie dan maar aan fikkie. Dat hoeft niet zo nodig.
In dat jaar hebben we als ouders veel moeten leren. Veel moeten overwinnen. Veelvuldig aan het einde van ons latijn geweest. Maar ook veel mooie momenten, lachbuien, en totale ontroering. Wat men zei over moeilijke starts die je zo vergeten bent: dat klopt wel aardig, ja.

Haar kadootje hebben we al, ik denk dat ze heel veel plezier aan de verpakking zal hebben, en met het kadootje hoop ik ook.
Ik ben alleen benieuwd waar we het eventueel aanwezige bezoek moeten laten. Ik denk dat ik de berging maar vast ga leegruimen...



dinsdag 9 februari 2016

Naalden



Ik ben zonder mankeren in staat om mijn hele lijf vol tattoo's te laten zetten. Vind ik gaaf. Heb ik geen moeite mee. Okee, je voelt het, maar boeiend. Als het klaar is, heb je namelijk prachtige kunst op je lijf staan.
Maar kom niet met naalden in mijn buurt, want dan word ik licht in mijn hoofd.
Ik mep nog liever met een hamer op mijn duim, dan dat ik een spuit in mijn arm krijg. Ik ga zweten, onzin ratelen, trillen en (hierom haat ik mezelf) zenuwachtig giechelen.
De kaakchirurg moest mij tijdens het trekken van mijn verstandskiezen meermaals vragen of ik alsjeblieft niet op zijn vingers wilde bijten. En ik had het zelf niet eens in de gaten.
Ik verstijf compleet als ik die naald aan zie komen, en ik kan er niks tegen doen. Ja, mezelf een stuk in mijn kraag zuipen, maar dat is in combinatie met de medische reden van de spuit vaak niet zo heel erg handig of gezond.
Ilse wil mij iets te regelmatig en veel te likkebaardend mijn bloedsuiker meten. En ook dat kan alleen maar als je een naald in je vingertop rost, teneinde er een druppel bloed uit te halen. Dat moet je gewoon niet met mij willen doen.
Als ik inentingen nodig heb, dan leg ik mijn arm op het uiterste puntje van de stoel. Zover van mij vandaan als menselijk mogelijk is. Vervolgens zegt de spuiter dat ik mij moet ontspannen, en giechelend (haat aan mezelf!!) zeg ik dat ik dat niet kan...
De laatste keer dat ik bloed moest afstaan, ging het beste. Het meisje in kwestie probeerde me een beetje op mijn gemak te stellen, maar als één van de weinigen slaagde ze erin om meteen in 1x een ader te vinden, en voldoende af te tappen. De meesten hebben 2x of 3x prikken nodig...

Daar is nu een geheel nieuwe dimensie bij gekomen.
Jente moest haar prikken hebben, Ilse had andere afspraken en ik kon op geen enkele manier onder dit consultatiebureau uitkomen.
Mijn idee om Jente daar te droppen om vervolgens boodschappen te gaan doen, en haar weer op te halen als het klaar was, zou waarschijnlijk niet met oorverdovend enthousiasme onthaald zijn.
Dus ik ontkwam er niet aan, en om 8:40 wandelde ik, met lood in mijn schoenen, naar het consultatiebureau.
Aldaar kwam ik tot de conclusie dat het op 9 februari "papa-dag" is in IJsselmonde, want de hoeveelheid (alleen gekomen) vaders was overweldigend.
Ik moest het boekje afgeven, en mocht Jente haar broekje uitdoen. Ze werd niet gewogen, opgemeten of anderszins bekeken, dus om exact 0905 uur stond ik met Jente op mijn arm te wachten.
Ik voelde me toch wat beknepen. Ik wist namelijk wat er komen ging, terwijl Jente gewoon nieuwsgierig om zich heen zat te kijken en pruttelen. Af en toe een kreetje als ze iets zag dat haar bekend voorkwam.
Voor ons was een enorme vader met een minuscuul meisje aan de beurt. De deur ging dicht en vrijwel direct erna hoorden we een erbarmelijk gebrul uit het kamertje komen. De prikmevrouw had raak geschoten...
Toen de massieve vader naar buiten stapte, al troostend tegen zijn dochter mompelend, zag ik iets waar ik even heel erg door werd afgeleid. De man had toch wel natte ogen.
Blijkbaar kon die beer het niet zo goed handelen dat zijn dochter zo veel pijn had.
Voor ik daar verder over na kon denken, moest ik met Jente naar binnen.
Eerlijk meldde ik dat ik niet zo goed overweg kon met naalden, maar dat was niet zo'n probleem. Ik moest haar handjes maar vasthouden, om te voorkomen dat Jente de spuit eruit zou meppen voor het spulletje erin zat, en verder moest ik maar niet naar die naalden kijken.
Maar ja, dat gebeurde toch... In mijn perceptie zijn die dingen zo groot als rioolbuizen. En dat moet dan het beentje van mijn dochter in. Dat is toch pure, kwaadaardige mishandeling van staatswege?
Uiteraard hield ook Jente het niet stil. Direct na de eerste begon ze hartverscheurend te huilen, en met de komst van de tweede werd dat er niet beter op.
Boos was ze, want dit was pijnlijk en niet leuk.
Dus ik moest alle zeilen bijzetten om de kranen van mijn ogen dicht te houden.
Of dat lukte weet ik niet, want ik moest me focussen op het weer aankleden van Jente. Eenmaal buiten was ze weer wat gekalmeerd, en kon ik vlot eventjes wat boodschappen doen.
Nu ligt ze lekker in haar box, met haar billen in de lucht te slapen, nadat ze een potje fruit met koek ophad.
En papa zit nog even te bekomen van het zoveelste naaldenavontuur.

Ik snap dat sommige mensen mij een aansteller vinden. Maar elke gek zijn gebrek. Ik hou niet van naalden. Een ander houdt niet van haring. En dat vind ik dan weer maf...



donderdag 4 februari 2016

Bremen.

Musikschau der Nationen. Het klinkt minder sympathiek dan het is (maar dat heb ik wel meer met het Duits. Het klinkt vaak zo Pruisisch, zo gezwollen. Denk maar aan het woordje tank, dat in het Duits 'panzerkampfwagen' is).
Want het is eigenlijk best wel een hele sympathieke organisatie. De muzikaal leider is een gepensioneerde fregattenkapitän (ook dit klinkt weer minder vriendelijk dan het Nederlandse 'luitenant-kolonel') die vooral heel vriendelijk overkomt, het Duitse leger stuurt zijn beste koks naar de Arena in Bremen (wat resulteert in over het algemeen heel erg lekker voedsel) het hotel was prima in orde (wellicht met uitzondering van het feit dat het bar personeel niet echt gerekend had op een roedel Nederlanders die toch echt wel een biertje lusten en soms ook wel twee). De collega's van de diverse orkesten uit het buitenland waren over het algemeen best leuk, en zo leuk zelfs dat een van de trompettisten van het Heeresmusikkorps uit Hannover gewoon gezellig kwam meespelen, toen wij bij onze CD-stand wat leuke liedjes gingen toeteren.

We hebben een paar hele mooie shows weten weg te geven, (uitgezonderd die keer dat collega R. niet wegliep, en ik dus, omdat ik een volgzame sufferd ben, ook niet, wij dus 4 maten te laat weg liepen en daarmee de hele linkerkant van de opstelling in de problemen brachten. Collega J, vertelde dat hij nog nooit tijdens de show met enorme passen heeft moeten rennen om op tijd bij zijn volgende positie te komen).
En tijdens de "farewell" party, een afscheidsfeest voor alle deelnemers, hebben wij met een delegatie van partyband "Hopp?! een om heel veel redenen weergaloos feestje gegeven.
Elk deelnemend orkest zou tijdens dit feestje wat doen, en wij waren de "afgevaardigden" voor Nederland. We hebben de mensen daar laten horen wat een goed feestje is, wat goede feestmuziek is, en wat nu precies een mannelijk (en een functioneel) forte is. Oftewel: muzikaal totaal onverantwoord, maar het publiek ging volledig uit zijn dak, en daags na afloop vlogen de complimenten ons om de oren. Wat was dat gaaf. Gelukkig zijn niet alle opnames door het volume totaal overspraakt geworden.
Ergens wel lullig, want de doedelzak-band die na ons hun kunstje mochten vertonen, ter vermaak, vielen nogal in het niet. Eigenlijk. Kwam wat zielig over, zeg maar.
Temeer daar doedelzak spelers en sich niet eens onaardige lui zijn, maar ze hebben een vreemde voorliefde om te pas, maar vooral ook te onpas die dingen aan te slingeren, en "muziek te maken".
Die dingen kunnen niet zacht, het is aan of uit. En telkens als je even rustig wilde zitten, begon er wel weer een te spelen. Dit leidde tot nogal wat geirriteerd boe-geroep en geschreeuw, maar inmiddels hebben die lui denk ik een dikkere huid dan twee olifanten, dus erg veel trokken ze zich van ons ongenoegen niet aan.

Als rechtgeaard trompettist (en trombonist, denk ik) kun je niet naar Bremen gaan, zonder een bezoek te brengen aan de Thein-broers.
Vroeger een tweemans-zaak, gerund door niemand minder dan de Thein-broers, inmiddels volslagen uit hun jasje gegroeid en naar een industrieterrein verhuisd omdat ze daar voor minder kosten grotere ruimte hebben.
We werden er door een jonge griet ontvangen, die ons vertelde dat ze meesterbouwer in opleiding was, en die gaf ons een hele toer door de werkplaats. Van bekers maken, leadpipes trekken totpolijsten. En dit laatste schijnt het belangrijkste te zijn dat ze doen. Want het moet glad, schoon en SCHOON zijn.
Uiteraard kregen we alle ruimte om hun nieuwste en minder nieuwe creaties te bespelen, en dat was toch wel heel gaaf.
Ze bouwen daar toch wel hele prima toeters, en de vanzelfsprekendheid waarmee ze ons een kijkje in de keuken gaven, ben ik niet vaak tegen gekomen.

Het was een gezellig weekend, en over een paar maanden gaan we naar Oslo om dat daar nog eens dunnetjes over te doen.


Over twee weken ga ik samen met collega's naar Adams toe. Een Nederlandse bouwer, die m.i. toch ook wel heel mooie dingen kan doen met een paar platen messing.
Het doel is om signaal trompetten te gaan proberen.
Een jaar geleden zei ik tegen mijn kapitein dat het wel heel erg veel cachet zou geven om de ere signalen (taptoe, lastpost en dergelijke) niet meer op trompet, maar op signaal trompet te spelen.
Een signaal trompet heeft een andere klank, waarvan ik hoop dat het een meerwaarde kan hebben, tijdens het spelen van ere signalen.
En misschien krijg ik daar ook wel een kijkje in de keuken. 





Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...