maandag 29 januari 2018

Gezeik deel twee.

Ik sta niet bepaald bekend om mijn subtiliteit. Integendeel zelfs.

Dus toen Ilse wederom naar de dokter ging (de longontsteking bleef maar dooretteren) en thuiskwam met de mededeling dat ze nu de Australische griep had (nét diegene die niet in de griepprik zit) werd ik toch wat knorrig. Want ondanks dat de arts had gezegd dat ze rust moet nemen, is ze toch gaan werken. Dus nu moet ze minimaal een week bedrust houden.
Dat vindt ze moeilijk, dus ik heb al diverse touwen, kettingen en dwangbuizen klaar liggen voor het geval ik haar langer dan 10 minuten uit haar bed betrap.
Ikzelf ben ook niet helemaal 100%. Was ik al nooit, maar ook mijn lijf geeft aan dat de bodem in zicht is. Ik red me wel aardig met paracetamol, fruit, vitaminepillen en zo, maar het houdt niet over.
En laat de zorg voor Jente dan toch op mijn nek landen.
Dus loop ik te redderen met potjes, stickers, schone onderbroeken, kopjes thee, billendoekjes, ijsjes, krachtbouillon, soepen, vitaminedrankjes, en nog meer potjes.
Jente wordt zindelijk, en dat gaat gepaard met wel 10 plasjes/poepjes per uur. En soms wat losse flodders.
Net als ik denk: oh ja, er ligt boven nog een zieke vrouw, laat ik haar eens een kopje thee brengen, moet Jente kakken, en tegen de tijd dat we die hele ceremonie hebben afgewerkt (broek omlaag, richting potje stiefelen, lang wachten en niet weg mogen, afvegen-zonder-dood-te-gaan-van-de-meur, broekje omhoog, potje saampjes naar de wc brengen, de kak blijft kleven aan het potje, maar net niet helemaal, dus die landt met een zacht kletsend geluid half in de pot, half op de bril, dus die ook maar schoonmaken, maar wel saampjes met Jente, want als ik dat vergeet dan breekt de huilende hel los, moet er nog doorgespoeld worden, en het lichtknopje uit, en waag het niet zelf sneller te doen vanwege die huilende hel) is de thee koud en wil ik eerst even een peukje roken voor dat ik nieuwe thee ga zetten.
Nadat ik buiten al rokende tot 1136 heb geteld, maak ik maar weer een kopje thee met als voornemen om die lekker warm naar Ilse te brengen, klinkt het achter me:"papa, ik moet een poep".... 1137...1138....1139....1140...

Ilse's conditie+mijn conditie = een Jente die over alles behoorlijk moeilijk kan doen. Onze gezamenlijke ongesteldheden hebben zo hun weerslag op haar humeur, en ze kan behoorlijk explosief zijn.
Ze is best lief hoor, maar ze komt een beetje op de leeftijd dat het noodzakelijk begint te worden om behang en behanglijm in huis te halen.

Dus mocht ik afgelopen zaterdag de zorg voor Jente heel even overdragen aan de schoonouders. Ik moest er nodig tussenuit, Ilse mocht niks en ik had al maanden geleden een uitje gepland met wat vrienden, kennissen en volslagen onbekenden.
Jente naar de schoonouders gebracht en op naar Nagele, alwaar het feest zou beginnen.
Ik ben wel eens naar een meeting geweest van allemaal mensen die in een Citroen C5 rijden. BBQ en vreten maar. Gezellig kletsen, gierend lachen enzovoorts.
Nooit eerder maakte ik met een dergelijke groep een toertocht door de Noord-Oost polder. Sowieso was ik nooit eerder in de Noord-Oost polder geweest.
Het was waanzinnig. Sowieso een machtig gezicht. Een lint van 23 dezelfde auto's die over de weg rijdt.
Voeg een groep mensen bij elkaar die niks met elkaar delen anders dan dat ze toevallig in dezelfde auto rijden en ieder voor zich hun auto bijhouden en naar eigen smaak en wens aanpassen, en je hebt al snel hele leuke gesprekken, lachbuien en veel gezelligheid. Zo ontstaan vriendschappen, zelfde auto, beetje kibbeling, lekkere tonijnsalade en plakjes kipgrilworst. Mooie routes rijden, beetje lief zijn voor elkander.
Gesprekken over bijzondere auto's, over je werk. Over de hond.
Kortom: gewoon een mooie dag, waarbij we van de kou, bijna besloten om een Toyota Aygo om te toveren tot vuurkorf.

Kom ik thuis, heb ik nog net eventjes de tijd om op de bank te crashen. Na te genieten. En me te realiseren dat het een tyfusbende is in huis. Want door alle plasjes, en zorgen voor en om Ilse, kom ik niet heel erg toe aan opruimen en schoonmaken.
Ik struikel net niet over knikkerbaan-blokken en het potje van Jente ligt me grijnzend aan te staren, en wil graag dat ik uitglij over een al dan niet gevulde bak ellende.

Mocht er iemand zijn die voor weinig geld ongelooflijk stressbestendig is, en met in haar oren Jentes woedende gekrijs, Ilse's gehoest en mijn gerochelde gemopper de boel kan schoonmaken en opruimen: heel erg graag!









zaterdag 20 januari 2018

Wat een gezeik

Hoera! We zijn zover.
Jente begint zindelijk te worden. Voorheen had ik bij zindelijkheidstraining meer de associatie met een jonge hond, die je eens in de zoveel tijd naar buiten gooit, zodat hij zijn poot tegen een boom kan optillen.
Nou, met een kind is dat niet wezenlijk anders.
Uiteraard, voor ik de kinderbescherming op mijn dak krijg, gooien we Jente niet buiten als ze een plas moet, maar op een pot. En gelukkig heeft Jente nog wel het besef dat ze haar beentjes niet moet optillen tegen de bank.
We begonnen met gewoon random haar luier omlaag, en met de billen bloot op het potje. En gaande weg leerde ze eigenlijk in één dag wat de bedoeling van al dat blote billen werk was.
Tot zover eigenlijk niks geks, of vervelends.

Hoewel...

Jente heeft er wel zóveel lol in als er iets in dat potje ligt (dat kan een klein jonge-meisjes-plasje zijn, of een bergje bruin dat stinkt als de poorten van de hel) en is er zó trots op, dat ze de opbrengst het liefst zelf naar het toilet draagt, daar omkiepert, zelf doorspoelt en zelf het licht in het toilet weer uitdoet.
Die hele procedure zie ik dan weer met lede ogen aan, want de realist in mij ziet Jente al struikelen, met haar snoetje in dat volgepiste potje duiken, en het op een brullen zetten.
Ze loopt niet rustig, nee, ze rent. En ze draagt dat potje niet stil, dat zwiept door het rennen alle kanten op. Nog een wonder dat het niet eerder en vaker misgaat, en nog een wonder dat de verse urine niet inmiddels op alle muren beland is.
Vervolgens komt ze op de toilet, wil het potje leeggooien, boven een dicht toilet.
Snel als ik ben, flits ik omlaag en zwiep de deksel omhoog. Tot nu toe nog zonder dat ik Jente K.O. heb gerost.
Jente houdt het potje erboven en kantelt het. Achterover. Dus richting zichzelf.
Wederom flits ik omlaag, en dwing haar om het potje voorover te kantelen. Dit om te voorkomen dat we straks alsnog schone kleren moeten aandoen.
Dan wil ze doorspoelen, maar ze kan niet bij de knop. En omdat zij van niks weet, stapt ze op de toilet.
Voordat ze dit onzalige plan doorzet, flits ik voor de derde keer omlaag om de deksel weer omlaag te knallen.Tot nu toe zonder dat ik haar hoofd tussen deksel en bril plet.
Ik zie al gebeuren dat ze in de pot staand zichzelf doortrekt.
Hèhè... Ze is veilig. Handjes wassen en terug de kamer in.
En dan -om haar voor haar uiterst propere daad te belonen- mag ze een stickertje uitzoeken, op een kalendertje plakken en/of een snoepje. Want ze wordt steeds zinderlijker. Dat mag beloond worden. Fijn.

Is het dan allemaal pais en vree?
Nee. Helaas.
We staan Jente toe om zelf haar plasje te transporteren. In de wetenschap dat ze het leuk vindt, en dat ze er blij van wordt. En trots op is. Of zo.
Maar omdat ze de laatste keer ook tv aan het kijken was, had ze blijkbaar nog meer haast. En begon ze dus te rennen. Zó hard, dat het klotste. Waardoor ze schrok. En van schrik maar het hele potje met inhoud door de gang flikkerde, om vervolgens als een volslagen drama-lama brullend ter aarde te storten.
Juist.
Dus....
Dweilen om een brullende Jente heen. Weer wat nieuws. Want we willen niet dat er urine de witte tegels in brandt. Zelfs al is het een jonge-meisjes-plasje.

Maar goed. Op 4 dagen één ongelukje van woedend woest weggesmeten pis, valt enorm mee. Ze moet ten slotte toch ook een beetje op haar moeder lijken.
Meer dan 3 echte ongelukjes als een natte broek hebben we tot nu toe niet gehad. En zelfs in de nacht maakt ze ons heel beschaafd wakker, in plaats van maar zomaar haar bed nat te pissen. Fijn, ook dat zal ze van haar moeder hebben, ik rende pissend van woede door de kamer als men mij wakker maakte.

En toch.... Ze is inmiddels vergeleken met de vorige keer 3 centimeter gegroeid. Mooi. Maar als ze eenmaal zindelijk is, en geen luiers meer nodig heeft, is er wel weer een periode voorbij. En het beeld dat ze lekker met zo'n bol luierkontje door het huis hobbelt, over de camping, door de tuin... Het zal me wel bijblijven. Dat had iets uitermate schattigs. Zeker als het tijd was om die luier te verschonen. Dan hing dat ding wat naar beneden, en zwiepte een beetje mee als ze door de kamer liep te paraderen, op weg naar de commode.

Afgelopen donderdag stormde het. Heel erg heftig. Zó heftig dat zelfs de dixi's aan de straatkant op de vlucht sloegen via het fietspad.
En nadat ik zag hoe complete daken als snoeppapiertjes werden weggeblazen, vroeg ik me af hoe onze toch wat oude schutting in de tuin dit zou overleven.
Onze tuin bleek het allemaal verbazingwekkend goed doorstaan te hebben.
Okee, een paar stukken van de voliere van de buurman van 2 huizen verderop liggen bij ons nog steeds in afwachting van of de buurman ze nog komt claimen, of dat ik het maar gewoon bij het plastic aan de straat zet.
Maar van de schutting zijn maar twee panelen goed dood. De rest staat nog. Die panelen zien er echter wel zo droevig uit, dat we de verzekering gaan vragen dit te vergoeden.
Ik kan nu rechtstreeks bij de buurvrouw naar binnen kijken, en de schutting daar weer tegenover ziet er zó gammel uit, dat als ik die kant op hoest, dat ik zeker ben van ongelimiteerde en ongehinderde inkijk in de restanten van de volière van de eerder genoemde buurman. 
En nu is dat een lieve man, maar ik vind het erg fijn dat ik er niet recht naast woon. Dat houden we zo.
En met het overlijden van die twee panelen, zit ik handenwringend te wachten tot de nieuwe geleverd kunnen worden, want ik kan wel weer wat planken gebruiken.
De planken die niet dood zijn, wil ik gaan inzetten om mijn steeds verder uitdijende hobby gestalte te geven: ik moet meer planken hebben om mijn modelauto's op kwijt te kunnen.

Goed....

Als het goed is, word ik maandag gebeld over wanneer ik met mijn code 95 aan de slag kan, en dan hoop ik toch, voor februari weer eens wat bus te knorren.

Goed weekend allemaal.


maandag 15 januari 2018

Mijn weekend in 3 korte verhaaltjes.

Afgelopen vrijdag zette ik mijn eerste stap in de wondere wereld die Schiphol heet. Ik moest er een cursus doen over safety en security. Redelijk voor de hand liggend, lijkt me zo. We kregen een boel uitleg. De testen die erbij hoorden, waren goed te doen, als je goed had opgelet.
Wat ik bij Schiphol altijd vreselijk verwarrend vind: het is onoverzichtelijk. Als je aankomt om iemand op het vliegtuig te gooien, of op te halen, is het allemaal behoorlijk logisch. Volg de borden, en het komt goed. Maar voor de rest is het allemaal dwalen, ommetjes maken en hopen dat je op tijd op de plaats van bestemming komt. En dat is nog voordat je daadwerkelijk aan het werk gaat. Ik hoop dat mijn werkgever voldoende tijd heeft ingeruimd om me wegwijs te maken. Het zou toch onbeschrijflijk lullig zijn als de vakantie van Henk en Ingrid niet door kan gaan omdat ik met mijn bus een vliegtuig aan puin rij. Of zoiets stoms. 

Zaterdag ging ik naar de NAMAC. De namac is een beurs voor miniatuur verzamelaars. Mijn trouwe lezer weet inmiddels wel dat ik nogal verslingerd ben geraakt aan het ondergewaardeerde, doch illustere merk Citroën. Omdat ik niet de inkomsten of de ruimte heb, om de door mij gewenste auto's allemaal in het echt te kunnen stallen en onderhouden, moet ik mij tevreden stellen met de miniaturen ervan. Schaal 1:43, zodat ik er flink veel van kan herbergen in mijn kast, zonder dat de details erg slordig of onzichtbaar worden. Ik moet bekennen: ik ben redelijk nieuw in dat verzamelaars-wereldje, en de meeste aankopen die ik doe, zijn via marktplaats, of via vaste mensen die ik inmiddels zo zeer vertrouw, dat ik ze mijn "hofleverancier" kan noemen. 
Het hele idee om naar een beurs te gaan, vond ik nogal awkward. Maar dat bleek dus verrassend gezellig, leerzaam en leuk te zijn. En ik moest alle zeilen bijzetten om niet al mijn spaargeld op te hoesten en daar alles mee te nemen wat er ook maar enigszins hebbelijk uitzag. (Ik moest me een weg banen tussen allemaal vrachtwagens, om bij de op één hand te tellen aanwezig zijnde Citroën-miniatuur-specialisten). 
Maar voor ieder wat wils, als je toevallig verzamelaar bent. 
En niet alleen dat: maar de verkopers, die het er volgens mij allemaal een beetje naast doen, zijn in de regel hele leuke lui, met wie het goed converseren is over gemeenschappelijke hobby's. Over dat ene autootje dat ze wél hebben, maar niet meenamen naar de beurs. Over auto's die in het echt ook zo rond hebben gereden. 
Ik vrees dat dit geen guilty pleasure meer is. Maar gewoon een hobby. En gelukkig heb ik in mijn kring ook mensen waarmee ik daar gewoon lekker over kan praten. Want de meeste van mijn collega's of vrienden, zullen me op mijn woord geloven, maar die delen die hobby niet met me. 
Verzamelaar zijn, is dan ineens een wat eenzaam gebeuren. 
En dus is zo'n beurs bij uitstek de gelegenheid om mijn hart eens op te halen. 

En vanmorgen kwam ik dit tegen.... Weer iets anders.

 VACATURE:


Vanwege de enorm snelle groei van onze Popschool, zijn wij op zoek naar nieuwe collega’s.
Ben jij vlot en hip, creatief, kun je zelf initiatief nemen, is muziek maken jouw passie, ben jij een ondernemer, woon je niet te ver weg, ben jij bereid om iets op te bouwen, niet bang om net dat stapje extra te zetten, ben jij een goede motivator en ben jij bevoegd om les te geven?

Dan zijn wij op zoek naar jou!

Voor onze afdelingen DRUMS en GITAAR, zijn wij op zoek naar leuke, knotsgekke en maffe docenten die van elke les een feestje weten te maken. Kun jij jouw leerlingen het gevoel geven dat ze een rockster zijn, dan moeten we jou hebben.

Tot zover leuk en aardig. Een hippe "popschool" die flink aan de weg timmert, leerlingen centraal stelt en de hele rataplan. Ik heb best wel wat gitaristen in mijn bestand zitten, en ook wel flink wat mensen op de boemketels, dus wellicht woont er iemand in de buurt van deze popschool. Ik klikte al bijna op "delen", toen mijn oog viel op de rest van de advertentie.


 Wanneer jouw eerste vraag is wat je gaat verdienen, hoef je niet te reageren.

Stuur je volledige cv naar info@drumsblablabla.nl en we nemen zsm contact met jou op.

Kom jij ons superleuke team versterken?
Wij zien je reactie graag tegemoet.

Het is het zinnetje in het geel, dat me een nogal ongemakkelijk gevoel gaf. Om alles te zijn wat je in die advertentie moet zijn, heb je in het verleden ongelooflijk veel uren keihard moeten werken. En mogelijk ook veel moeten investeren in spulletjes. 
Ben je dus eindelijk dat geworden wat zij hebben willen, mag je niet eens weten wat ze betalen. 
Dat kan dus drie kanten op: 
Optie 1: ze vinden het logisch om de tarieven van de bond te hanteren (41 euro ex. btw en ex. reiskosten), en vinden dat zó logisch dat ze liever hebben dat je je concentreert op je sollicitatie en het lesgeven zelf, dan op de financiën. Ten slotte: een docent die goed verdient, hoeft zich geen zorgen te maken, en presteert dus beter.  
Ik denk persoonlijk dat dit iets té optimistisch is. Maar het zou kunnen. In theorie.
Optie 2: Ze betalen (veel) meer dan de tarieven van de bond, willen een al te hoge toestroom van sollicitanten vermijden, en kleden het dus wat smoezelig in, zodat de hoeveelheid reacties beperkt blijft. Ook hier heb ik het vage vermoeden dat ik een heeeel klein beetje te optimistisch ben. 

Optie 3: Ze betalen minder tot veel minder dan de tarieven van de bond, weten ergens ook wel dat ze daarvoor eigenlijk geen goed gekwalificeerd personeel kunnen krijgen, willen dat wel, en hebben geen zin in continue discussies over die paar kralen die ze aan hun personeel moeten afstaan.  Die snuiters die triomfantelijk melden dat je "wel 20 euro per uur mag declareren, maar dan wél inclusief reiskosten en eventuele btw". En dan nog durven doen alsof ze je een enorme gunst verlenen. 

Ik heb het vermoeden dat het optie 3 zal worden, maar omdat ik dit niet weet, én omdat ik geen drummer of gitarist ben én omdat ik geen enkele behoefte zou hebben om helemaal naar Schubbekutteveen te rijden voor een ongewis salaris, zal ik de naam van deze popschool maar niet noemen. 
En ten slotte: ook als het optie 3 zou zijn: er zijn altijd wel marktverziekers die het voor een paar kralen, wat snuisterijen en een boekenbon willen doen. Daar verander je niks aan. Ten slotte: een conservatorium diploma is makkelijk bij elkaar gelogen, en anders gooi je 20 jaar ervaring als onbevoegde, onbekwame docent naar voren. Toch geen hond die er wat mee doet verder. 

Maar goed, na het afgelopen weekend ga ik maar weer eens aan mijn trompet lurken. Ten slotte moet ik deze week toch weer naar het conservatorium om toekomstige dirigenten te leren wat ze wel en niet met een orkest moeten doen om het naar behoren te laten presteren. 
En als ik het goed heb, staat er een bigband repetitie op de planning. 
Niet dat ik nu zo'n jazz-held ben, maar het is wel weer even iets totaal anders, en ongelooflijk leuk om met mijn collega's iets tofs neer te zetten. 
Ik hoop dat ik deze week nog te horen krijg dat ik snel op de bus kan, want ten slotte: geld is er om verdiend te worden (Er zijn nog minimaal 1000 modelletjes die ik moet hebben, en ook Jente stelt prijs op 3 x daags een hapje eten). 



 



zaterdag 6 januari 2018

Hoeren en hoesten.

Kech... Een hoer.
Volgens rapper Boef (je verwácht t niet natuurlijk, als je jezelf heel "gangstahhhhhhh" boef noemt) ben je als vrouw een hoer, als je hem 's avonds uit de brand helpt. Volgende keer dat hij met zijn auto langs de kant van de weg staat, bel je een homofiele, sadistische serieverkrachter om even door te geven dat er een zielig rappertje naast de weg staat, die dringend hulp nodig heeft.
Kech... Ik zou niet weten hoe je het uit moet spreken. En ik wil het ook niet weten. Van die half koeterwaalse straattaal, daar voel ik mezelf veel te goed voor.
Maar mijn door veelvuldig hoesten en grieperigheid geteisterde brein begint hierover te malen.

Het concert is afgelopen. Het ging goed, en mijnheer Ricardo Chailly, die inmiddels gewend is aan fantastische musici, uitverkochte zalen en staande ovaties, legt langzaam zijn stokje neer.
De spanning na deze waanzinnige uitvoering is zó groot, dat het publiek nog even verbijsterd stil is.
Ricardo draait zich om, en brult door de zaal, naar de twee gesoigneerde dames: "zeg, hoeren, wat doen jullie hier, zo laat nog. En straks zeker nog over straat. Dan ben je toch gewoon een hoer?"
En verder komt hij niet, want het publiek, dat het maar voor de helft meekreeg, begint donderend te applaudisseren.

Het is bij veruit de meeste muziekstijlen niet echt "bon-ton" om je (potentiele) publiek uit te maken voor hoer. In het hoofd van rapper Boef wel.
Natuurlijk weet iedereen dat rap van dit niveau nu eenmaal niet echt iets met muziek te maken heeft, en hij het dus van alle debiele publiciteit moet hebben, die hij maar krijgen kan.
Het feit dat zowel mannelijke als vrouwelijke fans (ja, dit sneue excuus voor een muzikant heeft ook vrouwelijke fans. Hebben waarschijnlijk een ongeëvenaard laag zelfbeeld, anders word je geen fan van zoiets) dit soort uitspraken nog vergoeilijken vind ik zorgwekkend. 

Begrijp me niet verkeerd: ik weet dat er ongelooflijk veel goede rappers en goed geproduceerde rap bestaat. Maar sneue sukkeltjes als een Boef, hebben misschien wel de klok horen luiden, maar de klepel, daar snappen ze werkelijk helemaal niks van.
Ik misgun Boefje ook zijn carriere niet. Heus.
Dit maakt duidelijk dat er echt een noodzaak is om niet te bezuinigen op cultuur en onderwijs daarin.
Ook is het duidelijk dat er niet teveel bezuinigd moet en kan worden op de GGZ. Want niet alleen is zo'n rapper met zijn gekoeterwaal rijp voor een enkele reis naar de gesloten afdeling, zijn (met name vrouwelijke) fans zijn dat ook.

We zitten met ons drietjes in de lappenmand. Koortsig. Hoofdpijn. Snotterig en hoesterig.
Net als Ilse haar longen in mijn richting uit hoest, doet Jente dat in Ilse's richting, en ik, omdat ik Jente wil knuffelen, in Jente's richting. Onze longen raken met elkaar verstrikt, en met een slurpend, slobberend geluid, hijgen we ze met tranende ogen weer naar binnen.
En, jawel, ik krijg het spaans benauwd. Niet alleen vanwege het hoesten, maar ook omdat de laatste, heftige hoestbui mij een auto kostte. 
Gelukkig vond ik in mijn jaszak nog een stripje codeïne. Prachtig spul is dat. Het houdt de hoestprikkel tegen. En dat is erg fijn.
Hoewel: codeïne kan verstoppingen veroorzaken. Een flesje Yakult lost dat op.
Codeïne kan sufheid veroorzaken. Oke, dat is een mogelijke bijwerking. En ik heb daar geen last van.
Maar omdat de hoestprikkel weg is, maar de oorzaak niet, loop je het risico om "dicht te slibben". Dus af en toe bewust hoesten. En dat levert dan een mond vol bagger op, waarvan je zeker weet dat je dat echt, heus, werkelijk waar ergens anders kwijt moet dan het uit arren moede maar doorslikken.
Kortom: we zitten in de lappenmand.
Ontaarde ouders die we zijn, zijn we hoofdzakelijk bezig met een knikkerbaan voor Jente, wat voorlezen en Ice Age. (Alle 5 de delen nu meerdere malen bekeken, en het blijven toffe films).
Want lange volzinnen uitspreken tegen elkaar lukt niet, en als het al lukt, zijn ze door het hoesten toch onbegrijpelijk.
Die knikkerbaan is echt wel een dingetje. Jente vindt het prachtig om een knikkerbaan (de n, na de k is een lastige voor onze spruit, dus zij zegt "kikkerbaan", hetgeen weer tot bijzondere visuals leidt bij beelddenkers zoals ik) te bouwen, alleen.... Ze snapt het niet zo goed.
Papa wil best een mooie, top functionerende knikkerbaan bouwen, maar Jente wil dan (terecht) ook helpen. Elke steen die zij neerlegt, is er een op een totaal onhandige en onwerkbare plek. Dus meestal trek ik dan het door haar zo behulpzaam maar zeldzaam onhandig neergelegde steentje korzelig weg.
Het enige dat ze wilde, is meehelpen en versieren.
Dan lijkt haar gezichtje te betrekken, maar niets is minder waar. Even vrolijk legt ze een ander steentje op dezelfde, of op een nog onhandiger plek. Maar haar gezichtje als het af is (haar en mijn creatie) is onbetaalbaar. Hoestend en proestend complimenteren we elkaar met het mooie werk.
Volgens mij is dat wat ze bedoelen met "je krijgt er zoveel voor terug"....






maandag 1 januari 2018

Nieuwjaar op een maandag. Hoe mooi!

Voor de lezer die nog een te brak hoofd heeft, na alle weggeklokte champagne of andere geestrijke vochten: scroll maar door naar de laatste alinea.


Ha! Daar ben ik al, opgedoken in 2018. En de pietluttige kant van mijn zieltje vindt het heerlijk dat 2018 op een maandag begint. Een vers, nieuw jaar, dat op de eerste dag van de week begint. Voelt heel compleet, en daar word ik dan weer lekker zen van. Misschien toch een beetje ocd...
Het is nog geen 12 uur, Jente stond al om 930 uur naast ons bed te piepen, hetgeen een cadeautje is, want meestal maakt madam het niet zo laat.
Ze heeft het gisteravond tot 030 uur volgehouden, en toen we buiten vuurwerk gingen kijken, vond ze het toch wat eng, en wilde liever binnen kijken.

Waar ik vroeger geen mallemoer gaf om oliebollen, moet ik bekennen: mijn schoonvader heeft het bakken van oliebollen tot een kunst verheven. De meest lekkere varianten (met en zonder rozijnen, met en zonder andersoortige bessen, vruchten en smaakjes) liggen op schalen. Appelbenjees (spelling? Te lui om op te zoeken) waar je simpelweg niet genoeg van kan krijgen, en die je blijft vreten, al dan niet met vingers en al.
Gelukkig heeft de man nog niet de deugd van de matigheid ontdekt. Hij bakt ze in hoeveelheden die voor de aanwezigen niet alleen dodelijk ongezond is, maar zelfs een heel Afrikaans weeshuis zou aan hartvervetting overlijden. Het is het allemaal waard, want waar ik oliebollen van de gemiddelde "Oud Hollandsche Gebakkraam" in al zijn kneuterigheid gewoon niet te vreten vind, zijn de oliebollen van mijn schoonvader een weldadig orgasme voor je tong.

Maar goed, Jente stond dus om 0930 uur naast ons bed te kakelen. Ze wilde achtereenvolgens lezen (ze maakte 2 strooptochten tussen haar bed en ons bed om alle boeken van haar kamer naar ons bed te verplaatsen) eten, knikkerbaan bouwen, eten, lezen, tv kijken, lezen, eten.
Omdat ze er wel heel vrolijk bij was, voldeden we maar aan haar verzoek.
Na het ontbijt begon Ilse met frisse moed aan de knikkerbaan, en een kleine flash-back zeilde door mijn hoofd.
Ik was een jaar of 11 toen ik voor mijn verjaardag een heuse Gameboy kreeg. Een hand-held spelcomputertje van nintendo. Met marioland, tetris en nog wat spelletjes. Dolblij was ik ermee. Anderhalf uur lang mocht ik mezelf genietend de eigenaar noemen van een (destijds ultra hippe) Gameboy.
Na die eerste euforie en blijdschap was het over met de pret, en had mijn moeder het ding ontdekt, ingepikt en daarmee was mijn 11-de jaars cadeau geschiedenis. Het ging zelfs zover dat mijn moeder het ding verstopte als ik uit school kwam. Om hem dan ineens quasi-verrast te vinden, en (finders-keepers) ermee te gaan spelen. Ik moest toch immers huiswerk maken, of trompet oefenen, dus ik zou er toch geen tijd voor hebben. De draak. Uiteindelijk heb ik uit "wraak" het ding krap een half jaar later uit mijn tengels laten vallen. Van de trap, zogenaamd een ongelukje, lompigheid. 
Terug naar het heden.
Toen Jente die knikkerbaan kreeg, was Ilse ermee in haar nopjes. Jente ook. Maar Ilse helemaal.
Ik gooide het op mijn ruimtelijk inzicht (als van een dooie aardbei) om mezelf ervan te distantiëren. (Ten slotte: soms is het beter dat de geschiedenis zich niet herhaalt). Dus Ilse zit regelmatig op de grond om de meest mooie en kleurrijke knikkerbanen op te bouwen, die Jente met evenveel genoegen en blijdschap weer demonteert.
Inmiddels ben ik ook "om". Ik heb me (op uitdrukkelijk verzoek van Jente) een aantal keren laten verleiden tot het bouwen van een mooie knikkerbaan, die dan toch wel tot mijn misnoegen, door Jente nog tijdens de bouw wordt gesloopt. Blijkbaar hebben we heel tegenstrijdige ideeën over hoe een knikkerbaan eruit hoort te zien. Dus knor ik een beetje tegen Jente, die dan met grote ogen mij aankijkt. Waarom ik haar vermanend toespreek terwijl ik met HAAR speelgoed speel.
En dan herinner ik me weer dat Gameboy verhaal, en neem ik gelijk afstand. Laat haar maar prutsen. Als ze op bed ligt, echter vermaken we ons kostelijk met de bouw van een toffe knikkerbaan, die Jente dan naar alle hartelust kan slopen als ze weer wakker is. Of we bouwen samen, en laten Jente het voortouw nemen.

Goede voornemens.
-Mijn voornemen om te stoppen met roken heb ik om 0940 al overtreden.
-Mijn voornemen om wat af te vallen, heb ik om 0945 alweer laten varen. We hebben namelijk een flinke schaal oliebollen, appeldinges meegekregen, en dat geldt natuurlijk op een feestdag als vandaag als uitermate geldig ontbijt. (Jente geeft er niks om, dus die kreeg boterhammetjes. Mooi!!! Meer voor ons).
-Mijn voornemen om weer eens lekker te gaan ranten over inferieure levensvormen die zichzelf opblazen met vuurwerk, of het nodig vinden om het op anderen te gooien: ik doet het niet. Ik heb alleen maar weldenkende mensen in mijn omgeving, en geen mentaal zwakkeren die er criminele zaken mee uithalen. Dus ik kan het erover hebben, maar uitermate nuttig is dat niet.
-Voornemens als vrolijker opstaan, meer af te spreken met vrienden etc. Ach, daar heb ik geen voornemens voor nodig.

Hoe dan ook: mijn lezers, vriendjes en andere bekenden of onbekenden wens ik een goed, liefdevol, succesvol, gezond 2018 toe.








Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...