zaterdag 20 januari 2018

Wat een gezeik

Hoera! We zijn zover.
Jente begint zindelijk te worden. Voorheen had ik bij zindelijkheidstraining meer de associatie met een jonge hond, die je eens in de zoveel tijd naar buiten gooit, zodat hij zijn poot tegen een boom kan optillen.
Nou, met een kind is dat niet wezenlijk anders.
Uiteraard, voor ik de kinderbescherming op mijn dak krijg, gooien we Jente niet buiten als ze een plas moet, maar op een pot. En gelukkig heeft Jente nog wel het besef dat ze haar beentjes niet moet optillen tegen de bank.
We begonnen met gewoon random haar luier omlaag, en met de billen bloot op het potje. En gaande weg leerde ze eigenlijk in één dag wat de bedoeling van al dat blote billen werk was.
Tot zover eigenlijk niks geks, of vervelends.

Hoewel...

Jente heeft er wel zóveel lol in als er iets in dat potje ligt (dat kan een klein jonge-meisjes-plasje zijn, of een bergje bruin dat stinkt als de poorten van de hel) en is er zó trots op, dat ze de opbrengst het liefst zelf naar het toilet draagt, daar omkiepert, zelf doorspoelt en zelf het licht in het toilet weer uitdoet.
Die hele procedure zie ik dan weer met lede ogen aan, want de realist in mij ziet Jente al struikelen, met haar snoetje in dat volgepiste potje duiken, en het op een brullen zetten.
Ze loopt niet rustig, nee, ze rent. En ze draagt dat potje niet stil, dat zwiept door het rennen alle kanten op. Nog een wonder dat het niet eerder en vaker misgaat, en nog een wonder dat de verse urine niet inmiddels op alle muren beland is.
Vervolgens komt ze op de toilet, wil het potje leeggooien, boven een dicht toilet.
Snel als ik ben, flits ik omlaag en zwiep de deksel omhoog. Tot nu toe nog zonder dat ik Jente K.O. heb gerost.
Jente houdt het potje erboven en kantelt het. Achterover. Dus richting zichzelf.
Wederom flits ik omlaag, en dwing haar om het potje voorover te kantelen. Dit om te voorkomen dat we straks alsnog schone kleren moeten aandoen.
Dan wil ze doorspoelen, maar ze kan niet bij de knop. En omdat zij van niks weet, stapt ze op de toilet.
Voordat ze dit onzalige plan doorzet, flits ik voor de derde keer omlaag om de deksel weer omlaag te knallen.Tot nu toe zonder dat ik haar hoofd tussen deksel en bril plet.
Ik zie al gebeuren dat ze in de pot staand zichzelf doortrekt.
Hèhè... Ze is veilig. Handjes wassen en terug de kamer in.
En dan -om haar voor haar uiterst propere daad te belonen- mag ze een stickertje uitzoeken, op een kalendertje plakken en/of een snoepje. Want ze wordt steeds zinderlijker. Dat mag beloond worden. Fijn.

Is het dan allemaal pais en vree?
Nee. Helaas.
We staan Jente toe om zelf haar plasje te transporteren. In de wetenschap dat ze het leuk vindt, en dat ze er blij van wordt. En trots op is. Of zo.
Maar omdat ze de laatste keer ook tv aan het kijken was, had ze blijkbaar nog meer haast. En begon ze dus te rennen. Zó hard, dat het klotste. Waardoor ze schrok. En van schrik maar het hele potje met inhoud door de gang flikkerde, om vervolgens als een volslagen drama-lama brullend ter aarde te storten.
Juist.
Dus....
Dweilen om een brullende Jente heen. Weer wat nieuws. Want we willen niet dat er urine de witte tegels in brandt. Zelfs al is het een jonge-meisjes-plasje.

Maar goed. Op 4 dagen één ongelukje van woedend woest weggesmeten pis, valt enorm mee. Ze moet ten slotte toch ook een beetje op haar moeder lijken.
Meer dan 3 echte ongelukjes als een natte broek hebben we tot nu toe niet gehad. En zelfs in de nacht maakt ze ons heel beschaafd wakker, in plaats van maar zomaar haar bed nat te pissen. Fijn, ook dat zal ze van haar moeder hebben, ik rende pissend van woede door de kamer als men mij wakker maakte.

En toch.... Ze is inmiddels vergeleken met de vorige keer 3 centimeter gegroeid. Mooi. Maar als ze eenmaal zindelijk is, en geen luiers meer nodig heeft, is er wel weer een periode voorbij. En het beeld dat ze lekker met zo'n bol luierkontje door het huis hobbelt, over de camping, door de tuin... Het zal me wel bijblijven. Dat had iets uitermate schattigs. Zeker als het tijd was om die luier te verschonen. Dan hing dat ding wat naar beneden, en zwiepte een beetje mee als ze door de kamer liep te paraderen, op weg naar de commode.

Afgelopen donderdag stormde het. Heel erg heftig. Zó heftig dat zelfs de dixi's aan de straatkant op de vlucht sloegen via het fietspad.
En nadat ik zag hoe complete daken als snoeppapiertjes werden weggeblazen, vroeg ik me af hoe onze toch wat oude schutting in de tuin dit zou overleven.
Onze tuin bleek het allemaal verbazingwekkend goed doorstaan te hebben.
Okee, een paar stukken van de voliere van de buurman van 2 huizen verderop liggen bij ons nog steeds in afwachting van of de buurman ze nog komt claimen, of dat ik het maar gewoon bij het plastic aan de straat zet.
Maar van de schutting zijn maar twee panelen goed dood. De rest staat nog. Die panelen zien er echter wel zo droevig uit, dat we de verzekering gaan vragen dit te vergoeden.
Ik kan nu rechtstreeks bij de buurvrouw naar binnen kijken, en de schutting daar weer tegenover ziet er zó gammel uit, dat als ik die kant op hoest, dat ik zeker ben van ongelimiteerde en ongehinderde inkijk in de restanten van de volière van de eerder genoemde buurman. 
En nu is dat een lieve man, maar ik vind het erg fijn dat ik er niet recht naast woon. Dat houden we zo.
En met het overlijden van die twee panelen, zit ik handenwringend te wachten tot de nieuwe geleverd kunnen worden, want ik kan wel weer wat planken gebruiken.
De planken die niet dood zijn, wil ik gaan inzetten om mijn steeds verder uitdijende hobby gestalte te geven: ik moet meer planken hebben om mijn modelauto's op kwijt te kunnen.

Goed....

Als het goed is, word ik maandag gebeld over wanneer ik met mijn code 95 aan de slag kan, en dan hoop ik toch, voor februari weer eens wat bus te knorren.

Goed weekend allemaal.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...