vrijdag 27 april 2012

het hospice

Afgelopen week was ik nogal eens in Limburg. Ik ga me denk ik toch maar eens wat aandelen Shell of Total kopen. Dinsdag was ik er omdat er een gesprek zou zijn tussen mijn ma en iemand van het hospice in Valkenburg. Opname zou over een week mogelijk zijn.
Toen ik net de snelweg verlaten had, ten einde mezelf via duistere sluipweggetjes door het Limburgse Heuvelland naar Schin op Geul te spoeden, kreeg ik een belletje. Waar ik bleef.
Nog geen vijftien minuten later was ik thuis, en stapte ik een jaarvergadering in. Een dame van het hospice was er, en de hoofdverpleegkundige. En mijn moeder, in tranen.
Opname in het hospice was mogelijk, en wel aanstaande donderdag. (Dus inmiddels 2 dagen geleden).
Dat was sneller dan verwacht.
Een hospice. Daar gaan mensen heen om dood te gaan. Ik kan me best wel voorstellen dat dat een eng idee is. Je verlaat je vertrouwde plek, om op een onbekende plek dood te gaan liggen gaan. Dus er was nogal wat weerstand. Maar thuis, alleen, dat is eigenlijk niet meer verantwoord. Traplopen kan niet meer, dus douchen kan niet meer. Telkens van die kattenwasjes aan het aanrecht is ook niet alles. Is eigenlijk niks. Lopen kan niet echt meer. Een wandeling van bed naar keuken, of van tafel naar bed. Voor ons een paar passen. Niet meer dan vier meter. Voor mijn ma een wandeling waar op de helft gepauzeerd moet worden.
Bijna letterlijk onvoorstelbaar. Dat je van de tafel naar de bank halverwege een rustpauze moet inlassen.
Dus de verpleegkundige, de hospice-mevrouw en ik moesten toch best het een en ander aan overredingskracht gebruiken. In het hospice is 24/7 zorg op afroep aanwezig.
In elk geval voor mij een zorg minder. Ik weet dat ze nu beter in de gaten wordt gehouden. Ze krijgt (in tegenstelling tot thuis) op normale tijden haar eten. De medicatie wordt toegediend, er wordt geholpen met douchen, ECHT douchen dus. En er zijn mensen die de tijd hebben om eens met mijn ma naar buiten te gaan.

Mijn ma bestaat hoofdzakelijk uit 2 dingen: pijn en angst. En, hoe verrassend, die twee versterken elkaar. Pijnmedicatie lijkt niet echt meer aan te slaan. Wat ze nu heeft, is de max. En mensen die in constante pijn en angst leven, die zijn, zeg maar, moelijker in de omgang. Ik weet vaak ook niet meer wat ik terug moet zeggen. Soms flap ik er iets uit, waarvan ik denk dat ik mijn bek een douw moet geven. Gelukkig komt het ook gewoon soms niet aan. Kom ik er nog goed mee weg.
Toen de vorige week euthanasie weer ter sprake kwam, kreeg ik het toch wat benauwd. De realiteit kan je soms erg hard tussen je ogen raken. En wat meer is, gedurende twee (lange) jaren ben ik in touw geweest. En ik vind het heel erg moeilijk om in de restanten mens die er in Limburg op me wachten, mijn moeder terug te zien. Ik zal niet de enige zijn, die dit meemaakt, maar ik hoop wel dat ik ooit weer een herinnering krijg van mijn moeder zoals ze was, voor ze langzaam, mensonterend ten onder ging.

Dus afgelopen donderdag was de dag dat mijn moeder werd opgehaald. Een heuse ambulance kwam haar halen voor de verhuizing. Ik had haar zelf willen brengen, maar de drempel over is een onmogelijkheid. En bovendien: ik wist nog niet zo goed waar het hospice precies lag, dus gewoon achter de ambulance aanjagen, was makkelijk.
Ik kwam, zag niet en overwon. Dat hospice heeft 3 ingangen op het terrein, en alle drie heb ik ze gezien. Bij de derde kon ik inmiddels uitladen, en om dit te doen zag ik een fijn parkeerplaatsje. Hoppetee achteruit in parkeren. Doe ik vaak, dus ik ben er goed in. Als er geen paaltjes staan.
Mijn parkeerplek bleek geen parkeerplek te zijn, maar een doorsteek naar de parkeerplaats. Afgezet met twee paaltjes. Boem is ho. En het was van boem. Beetje jammer dat ik er nogal wat publiek bij had. Die uiteraard veel te laat ho riepen. Waardoor het dus boem was. Die veel te lage paaltjes zouden bij wet verboden moeten worden. Goddank, geen schade. Ok, een beetje imago schade.

Ik denk niet, maar ik hoop dat mijn ma zich toch de verzorging wat laat aanleunen.

donderdag 5 april 2012

Update....

Mijn auto maakte sinds de apk nogal wat lawaai. Eigenlijk hetzelfde soort lawaai dat hij maakte toen mijn banden tot strafbare proporties waren afgesleten. Maar ja, tijd en mogelijkheid hebben om nieuwe banden (alweer??? Deze zaten er nog maar 20.000 km onder) was ook zoiets. Gedurende de afgelopen tijd, maakte mijn auto soms nog rare, controleerbare maar onverwachte slingertjes. En het geluid, een soort ratelende ruis werd alleen maar erger. Zo erg dat ik mijn radio op standje 'speakers laten ontploffen' moest zetten om het niet te horen. Uiteindelijk de Citroen dealer om raad gevraagd. De monteur velde het oordeel: een tot op de draad versleten wiellager. Dus ik vroeg meteen, of we ze niet meteen aan beide kanten moesten vervangen. Nee, dat vond de man onzin, je moet geen dingen gaan vervangen die goed zijn. Dat is eerlijk, want het zou toch al te makkelijk zijn geweest om me zo driehonderd euro extra uit mijn zak te kloppen.
En fin, afspraak gemaakt, ik kon afgelopen woensdag terecht. Voor net geen 300 euro zou dan de lager vervangen worden.
Even iets over dit bedrijf. Het is in de provincie Gelderland een grote firma die in Citroen, Peugeot en nog wat merken doet. En hier in Tiel is volgens mij best een grote vestiging. Ik kwam aan, voor de allereerste keer, en ze wisten al meteen wie ik was en waarvoor ik kwam. Ze hadden op dat moment geen leenauto voor me, maar ik mocht plaats nemen en koffie drinken zoveel ik wilde. En keurig binnen de genoemde tijd was de auto klaar. Navraag leerde dat de genoemde prijs wel courant was.
Zou ik snel terug gaan naar deze dealer? Ja, want ik vond de mensen er vriendelijk en capabel. Ja, ze zijn ook duur. Heel duur. Maar mijn auto is stil. Voor zover een dieseltje stil te noemen is...
Het aller allerliefste zou ik terug gaan naar Zaandam, naar Ronald van Rootselaar. Dat is de man in wie ik alle vertrouwen heb. En waar ik mijn volgende auto, wederom zonder te kijken zou kopen. Die is ook iets goedkoper, maar dan moet ik de brandstofprijzen gaan meerekenen en ben ik even duur uit, plus het tijdsverlies. Maar voor zolang ik hier woon, is de plaatselijke citroen dealer een goeie oplossing.

Ik heb inmiddels ook een parkeervergunning. Ik mag nu staan op het terrein van het bejaarden tehuis. Dus geen dronken kloothanen meer die spiegels eraf trappen, geen angst meer dat mensen in dat smalle straatje je rechterkant aan gort rijden. Ik moet dus nu jaarlijks 45 euro aftikken om te staan. Op een plaats waar vogels nogal eens de neiging hebben om tijdens het overvliegen, hun ingewanden te legen. Maar het is wel voor de deur.

Ik ging dus laatst naar Limburg. Met de trein. Sinds ik hoorde dat het niet bijzonder veilig was om met een versleten wiellager lange afstanden te rijden, dacht ik: kom, ik ga weer eens met de trein.
Dat kostte 43 euro. Voor 372 treinkilometers.
De auto is 340 kilometer, en dat kost me 27 euro aan diesel.
 En de tijd? Met de auto iets meer dan 1,5 uur, met de trein bijna 3.
Nu weet ik wel, dat er bij de auto nog kosten bijkomen voor onderhoud, wegenbelasting en verzekering, maar de auto heeft als voordeel dat ik nooit hoef over te stappen, veel minder reistijd heb, en dat ik geen last heb van medereizigers.
Er is ook een absoluut voordeel aan de trein, je kunt lekker ongestoord een boekje lezen. En je tot in het oneindige verbazen over de mensheid in het algemeen en ons volkje in het bijzonder.

En verbazen zou ik me.
In Limburg is de situatie niet bijzonder goed te noemen. Na de laatste bestraling, doet het rechterbeen van mijn ma nog steeds niet mee. En de angst en depressie zijn totaal te noemen. Mijn hart krimpt nog eens 3 slagen als ik de roodbehuilde wangen zie, en als ik toe moet zien hoe mijn ma zich met een looprek moeizaam schuifelend door de kamer beweegt, dan weet ik niet hoe ik moet reageren. Dit is mijn moeder toch niet. Dit jankende, creperende, schuifelende menselijke restant is toch niet MIJN ma? Maar, ja. Dus wel.
En de verzorging, uitgevoerd door groene kruis Domicura is om van te janken. Tot 3 keer toe zijn ze haar domweg vergeten. 1 keer. Oke. Kan gebeuren. Heel vervelend, maar goed ook daar werken mensen. Twee keer is onacceptabel, en de derde keer is gewoon grove nalatigheid.
De tijden waarop de verzorging komt, wisselt. Zo kan het gebeuren dat de lunch om half vijf wordt gebracht, en het avondeten om half 6. Daartussen moeten eigenlijk nog medicijnen geslikt worden. Maar dat mag niet op nuchtere maag. Mijn moeder is nauwelijks mobiel. En komt dus in de problemen met die medicijnen.
Toen mijn moeder zich, terecht beklaagde over het feit dat ze een uur na de lunch, toch echt geen avondeten op kon, (kankerpatienten in het laatste stadium eten geloof ik vrij weinig) werd de planner gebeld. En die zei:" Dan zet het maar klaar, dan moet ze maar zien wanneer ze het opeet".  Het mens kan nauwelijks lopen, laat staan met zo'n looprek ook nog haar eten vervoeren. Hoezo zorg???
Die medicijnen. Dat is ook iets. De wisselende verzorging heeft de lijst compleet verkloot. Dus wat ze slikt, klopt gewoon niet. Desgevraagd liet de huisarts weten dat hij morgen wel even zou komen. Niet vandaag, niet meteen, nee morgen. Dan heb je het dus over morfine, methadon en dat soort zooi. Geen spul om grapjes mee te maken. Onzorgvuldig. En ronduit genant dat een huisarts daar niet meteen actie op onderneemt. 
Een beugel in het toilet. Zodat mijn ma zich kan optrekken. Zou meteen geregeld kunnen worden. Door de ergotherapeute. Maar die laat ook al maanden op zich wachten.  Hmm, lekker professioneel. De uren zijn gedeclareerd, en dat is het ook wel.
Let wel: de verplegers en verzorgenden die aan huis komen, doen hun best. Zijn over het algemeen heel erg lief en zorgzaam voor mijn moeder. Daar zul je me niet over horen. Maar de planning, en het management zouden zelf maar eens longkanker moeten krijgen. En dan aan den lijve mee moeten maken waar zij hun clieten mee opzadelen. Wat ze hun clienten aandoen.

Is er niet ook een keerzijde aan deze medaille? Ja, die is er. Het hospice. Als ik het woord laat vallen, komen de tranen weer. Hoe maak je een angstig, tot op het bot verdrietig mensje duidelijk dat alle nadelen die ze nu ondervindt minder zijn in een hospice. Ze is doodsbang voor het onbekende. En ze weet ook dat dat het eindpunt is. Maar wellicht wel een beter verzorgd eindpunt dan dat het nu is.

En telkens als ik wegga, en door het raam kijk naar het restant van mijn moeder, naar de waterige, bange oogjes, doet mijn buik een beetje pijn. En zou ik willen dat ik er niet zo vreselijk alleen voor stond. Dat ik meer familie had die er langs ging. Want ik heb 3 banen. Bus, lesgeven, Kapel. En geen werk, is geen inkomen.
Ik doe mijn best, om overeind te blijven. En dit lukt vrij aardig. Maar soms....

Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...