dinsdag 29 januari 2013

Koningshuis, nieuwe dingen en roodborsten.

Bea gaat met pensioen. Dat was het belangrijkste nieuws gisteren. De commerciele zenders pakten flink uit. Goede Tijden, Slechte Tijden werd er zelfs voor aan de kant gezet, en overal waren de mooiste en pijnlijkste herinneringen vol in beeld.
En uiteraard zijn er dan van die mensen die gaan lopen braken dat we meteen maar het koningshuis af moeten schaffen.
Natuurlijk zijn deze mensen als eerste bezopen tijdens koninginnenacht, en laten diezelfde mensen al meurend naar festivalbier hun sporen na op de onvermijdelijke rommelmarkt op de dag zelf.
Natuurlijk! Laten we het koningshuis afschaffen! Nederland is sowieso al verbijsterend goed in het om zeep helpen van zijn eigen cultuur, dus daar kan het koningshuis nog wel bij. En dan geen gemekker over vervangende feestdagen. Gewoon werken. Want cultuur is overrated. Dus weg met het koningshuis. Weg met de musea, weg met de muziek, weg met de kunstopleidingen. Opbokken met dat arty-farty-crea-bea-fancy-schmancy-geldverslindende culturele geneuzel!!!
Maar dan stel ik wel voor om dus koninginnedag (koningsdag zal dat dus worden) ook op te doeken. Want als het koningshuis moet opzouten, dan de gezelligheid eromheen ook. En geen vervangende vrije dag, want dat is niet nodig. Als iedereen een dagje extra werkt, betekent dat ook dat de schatkist daarvan profiteert. En zeker de mensen die zo nodig voor het opheffen van het koningshuis zijn (want geldverslindend) zullen het vast niet erg vinden om dat vrije dagje op te offeren.

De botte kortzichtigheid van dit soort mensen, stuit me steeds meer tegen de borst. Want er is uiteraard al lang en breed onderzocht: een president kost even veel, zo niet meer als een symbolisch koningshuis. En al was het hebben van een president goedkoper, wat is er in vredesnaam zo geweldig aan het wegsaneren van alles wat Nederland tot Nederland maakt?
Bovendien: het staatshoofd kost niet alleen geld, het levert ook op. Onze Bea, probeert op haar manier, deuren open te breken voor het Nederlandse bedrijfsleven. Hetgeen ook ons weer ten goede kan komen.

Laat Willem Alexander maar komen met zijn meisje. Laat Nederland toch een paar van onze identiteitsplaatjes behouden. Want het koningshuis heeft best zijn leuke en mooie kanten.

Na deze paar zinnen, ten gunste van het koningshuis, wil ik wel expliciet vermelden dat ik niet wens te worden geassocieerd met het josti-volk die de mensen van Oranje meent te kunnen trakteren op koekhappen, klootschieten, en het zingen van plaatselijke deunen. De plaatselijke oranje verenigingen zijn serieus een blamage. En ik heb jaarlijks dan ook weer vreselijk medelijden met de koningin die verplicht glimlachend door een achtergebleven dorp moet banjeren.
Die glimlach.... Ik heb soms een beetje het vermoeden dat onze Bea een waanzinnige trompettiste zou kunnen zijn. Zo sterk als haar lipspieren moeten zijn van het verplichte lachen, dat kan alleen maar goed zijn voor een mooi vol trompet geluid. Als ze ooit wil, mag ze bij mij op les komen. Ik weet dat ze erg kunstzinnig is, dus wellicht wil ze het ooit nog proberen.

Een nieuw jaar, een nieuw begin. Allemaal leuke nieuwe dingen.
Een nieuwe jas, een nieuwe broek, een nieuwe trui, een nieuwe ring (waarover al geschreven was). En om het feest compleet te maken: een nieuwe bril. Een bril waarvan de pootjes te customizen zijn. Door middel van het in klikken van plastic staafjes kan ik mijn bril de uitstraling geven van mijn humeur van de dag. Ik heb pootjes met doodshoofdjes, met vrolijke figuurtjes, egaal zwart en zwart-wit achtige strepen. Heel geestig. En het mocht ook wel weer. Want mijn zicht is sterk verbeterd. Ik zie zoveel, dat ik er moe van word.

 Mijn moeder had sinds het overlijden van mijn oma, 7 jaar geleden, een roodborst in de tuin. Telkens in het vroege voorjaar, kwam hij zich nestelen in de tuin. Nu ben ik absoluut niet van de symboliek en alles, maar dat was gewoon aardig om te weten. Oma is dood, en nu zit er een roodborst in de tuin. Prima. Verder weinig aandacht aan besteed toen. Waarom zou ik er meer van maken dan een roodborst die toevallig op een zeker moment besloot een nest te maken in de tuin?
Toen ik gister morgen ging roken (ik ben verbannen naar buiten met mijn peuken) keek ik tot mijn verbazing recht in het gezicht van een roodborst. Verder bij mijn weten nooit een roodborstje in mijn tuin gehad. Ten minste, vorige januari's had ik misschien te weinig aandacht voor fladderende fauna, dus wellicht heb ik het dier gewoon straal over het hoofd gezien. Feit is wel, dat hij er nu zit.
History repeats itself. Wel geinig. En omdat ik roodborsten toch wel de leukste mussensoort vind, heb ik reden te meer om Claus braaf binnen te houden. Niets zo lelijk als een roodborst die niet alleen op de borst rood is...



zondag 27 januari 2013

Verjaarspartijtje en wat politiek gekrakeel

Gisteren ging ik met mijn meisje mee naar een verjaarspartijtje. Haar vader is binnenkort jarig, en vierde dat in bescheiden gezelschap met familie. En daar hoor ik bij.
Dat soort schoonfamilie dingen, ik ben er altijd een beetje zenuwachtig voor. 1 tegen 10 dat ik  goedbedoeld een bloedstollende opmerking maak, en dat ome Kees amechtig van ellende struikelend het pand verlaat. Of dat mijn motoriek me definitief in de steek laat en de koolsla bij tante Truus in het zojuist keurig gepermanente en gekleurde haar beland.
Nogmaals: niks opzettelijks, maar gewoon. Omdat ik Marnix ben, wiens lompheid inmiddels legendarische proporties begint aan te nemen.
Maar goed. Niks van dit al gebeurde. (Gelukkig). Wat er wel gebeurde: een heerlijk lunchbuffet in een strandtent in Den Helder. Ja. Den Helder ja. En dat is vanaf Tiel een pokke-eind rijden. Maar de lunch was goed verzorgd, en de bedienende meisjes waren zeer behulpzaam. Het eten was lekker en gezellig. Dus min of meer opgelucht ging ik achter de overblijvers aan, even door de duinen wandelen.
Gezien de weersomstandigheden, denk ik dat het een wondertje mag heten dat er niemand gewond is geraakt. Want op sommige plekken lagen complete ijsplakkaten die van de duinen naar het strand liepen. Glad dus.
Toen we eindelijk thuis waren, bleek het hondje van Ilse toch wel wat ziek en zielig te zijn. Dus in plaats van wat normale stellen doen, gingen wij op zaterdagavond met hondje, zonder zwaailicht naar de dierenarts. De voorlopige diagnose: artrose. Botslijtage. Waardoor hij pijn had, en dus zielig was.
Spuitje in zijn nek tegen de pijn, en slapen met ons allen.
Zondag vrij. Hoera!


Politiek:
 Nu.nl weet mij te vertellen dat ex-tweede kamer leden moeilijk aan de slag komen.
Ik verplaats me even in de positie van de p&o'er die verantwoordelijk is voor het aannemen van nieuw talent.
Hij krijgt een sollicitatiebrief van een pvv-kamerlid. Vol spelfouten uiteraard en toch lichtjes doorspekt van het gedachtengoed van ons aller ome Geert.
Als p&o'er ben je verantwoordelijk voor het voortbestaan van je bedrijf, dus moet je toch een beetje onderzoek doen naar het nieuwe talent.
Dan zie je dat de schrijver van dit stukje hoogwaardig proza, al niet zo lekker lag in de politiek. Net niet bewezen onfrisse zaken, waardoor de pvv zijn volgende gevoelige knauw kreeg. En mede verantwoordelijk voor compleet van de pot gerukte kamervragen die de maatschappij klauwen met geld kostte. Wat doe je dus? Je nodigt dit sujet niet uit.
Ergens vind ik er wel wat rechtvaardiging in terug. Deze mensen zijn mede verantwoordelijk voor het ontstaan en niet oplossen van de crisis. Dus nu zitten ze zelf eens op de door hun zelf ontwikkelde blaren. Welkom terug in het land van de realiteit. Hele beroepsgroepen zitten werkeloos thuis. Waarom zou een tweedekamer lid een ander lot ondergaan? Omdat hij zo getalenteerd was? Ik dacht het niet. 

Op de radio wist het nieuws te melden dat tweede kamerleden hun bijbaantjes vaak niet opgeven. Terwijl dit wel verplicht is. Dit is uiteraard een contradictie met het vorige. Hoewel we na het Rutte 1 debacle wel geleerd hadden moeten hebben dat een basale screening van aanstormende kamerleden geen overbodige luxe is. Als voorbeeld noem ik de bende van Wilders. Waarbij de één losse handjes had, weer een ander had een niet onaanzienlijk alcoholprobleempje en er waren nogal wat fraudegevalletjes. Dan weet je dus, dat je als baas van de tweede kamer toch wat zorgvuldiger moet zijn.
Toch snap ik het probleem niet zo. Als al die kamerleden bijbaantjes hebben, hoe kunnen ze dan werkloos raken? Kwestie van de uurtjes opvoeren bij hun andere werkgever en klaar is kees. En uiteraard hebben die kamerleden een prachtige wachtgeld regeling. (Een werkloze krijgt een uitkering, een uitgerangeerd kamerlid een wachtgeldregeling. Komt beide op hetzelfde neer: er wordt aanspraak gemaakt op de staat voor hulp, alleen de terminologie is anders. Maar het is en blijft een uitkering. Welke naam je er ook aan geeft.)

Tot zover.





zondag 20 januari 2013

Een weekend vol winkels.

Mijn kerstgeschenk van de baas, was een cadeaubon van de V&D. Dat wil zeggen: de baas stuurt een link naar een website, waar we zelf ons kerstgeschenkpakket uit mogen zoeken. En aangezien het merendeel bestond uit zaken, die je eerstkomende koninginnedag op de rommelmarkt voor een appel en een ei verkoopt, dacht ik slim te zijn en een V&D bon te kopen.
Dat heb ik geweten...

In Tiel kent men vele leuke en standaard winkels, maar de V&D heeft Tiel nog niet gevonden. Dus moest ik voor het verzilveren van die bon naar de dichtst bijzijnde stad met een V&D en dat was in dit specifieke geval Den Bosch.
De weg naar het centrum van Den Bosch ken ik wel een beetje, en ook een transferium waar we de auto voor 2 euro per dag kwijt konden, inclusief een busrit voor 2 personen en 1 hond, heen en terug was gauw gevonden. En toen bleek Den Bosch (ik ben hier vaker geweest, maar nooit om te shoppen) toch best een aardige stad.

Het begon als volgt:"Goh, hier hebben ze uitverkoop en ik zag hele leuke dingen hangen".
Ik:"Ok!" En liep door. Niet beseffende dat dat dus een van die door ons mannen zo gevreesde hints was.
Want blijkbaar was het de bedoeling dat ik samen met mijn meisje en hond die winkel bestormde om al die afgeprijsde leuke kleding te bekijken, bevoelen, bepassen, en betalen. Maar aangezien mij niet gevraagd was om zulks te doen, liep ik in straf tempo door, naar daar waar ik vermoedde dat de V&D was.
Waarop mij dus werd gevraagd of ik de hint niet begrepen had. Nee dus. Elke volgende opmerking werd door mij beantwoord met:"is dit een hint?"

Ik dacht dus bij de V&D een paar leuke kleren te kopen. Want ik vond dat ik wel een extra trui en broek kon gebruiken. Ten slotte wil ik het mijn leerlingen en mijn werkgevers niet al te lang aandoen om als een vogelverschrikker in allemaal afgetrapte vodden rond te paraderen.
En, alsof het geluk mij toelachte: de V&D had uitverkoop op de herenkledingafdeling. Dus de hond werd meegesleurd van rek naar rek, en uiteindelijk, na ruim 1 uur zoeken, graven, harken, duwen (het was druk, mijn diepste en welgemeende verontschuldigingen aan alle Bosschenaren die mij wegduwden, en vervolgens door mij in een ander kledingrek geshoveld werden) kwam ik uit bij 1 vest. Dat is voor mijn doen belachelijk. Om in 1 uur maar 1 vest uit te zoeken.
Dat wil overigens niet zeggen dat ik niet meer kleding in mijn handen heb gehad. Want alle broeken die ik interessant vond, bleken er niet meer in mijn maat te zijn. En ik heb er wat in mijn hand gehad.
Nu vind ik ook serieus dat als ik broeken ga kopen er maar 1 winkel is die voldoet, en dat is niet de V&D. Dus dat doe ik later wel weer eens.

Vervolgens ging ik (er stond gelukkig nog geld op mijn cadeaukaart) naar de boekenafdeling. Zo druk als het was op de kledingafdeling, zo rustig was het op de boekenafdeling. En gezien de smakeloze kleding waarin sommige bossche meisjes zich hullen, snap ik dat ook wel. Dus redelijk op mijn gemak kon ik op kosten van de baas een spannend boek kopen, en had ik nog geld over voor een gave dvd ook. Dat is nog eens een prettig kerstpakket.
Het mooiste moment kwam toen ik even rustig stond na te hijgen ergens in een winkelpad bij de mutsen en handschoenen. Een man met kinderwagen, voegde zich bij mij. (Zijn parter had zich ook op de mutsen gestort). Peinzend keken we beiden naar de felrode handtasjes die binnen handbereik opgestapeld lagen. Hij greep er een, paradeerde wat, en vroeg me of het bij hem paste. Toen ik volmondig beaamde, rende hij met kinderwagen en al naar de kassa. 
Maar ja. Den Bosch heeft meer dan alleen de V&D dus Ilse wilde dolgraag nog even wat andere winkeltjes bekijken. Vaak werd ik om de hond een beetje uit de wind te houden (figuurlijk, want de oostenwind wist Den Bosch ook te benaderen) buiten de deur geparkeerd. Waar de hond veelvuldig medelijdende blikken kreeg van voorbijstiefelende bejaarde dames.

Ik mocht wel in het nieuwe gebakje van Ilse rijden. En dat leverde een stroom aan warme herinneringen op aan mijn eerste citroen. Die had namelijk hetzelfde onaangedane karakter. Starten en rijden. En dan zo'n lekker ouderwets dieselplofje in het vooronder. Ik ben stiekem best jaloers. Want het is een superbakkie.
Dus nog veel stiekemer ben ik aan het kijken naar de sportversie van de Saxo. Gewoon omdat het ontzettend coole bakkies zijn...

Tot zover mijn weekend!



dinsdag 15 januari 2013

Winter en een sieraad.

De winter.
Vorig jaar ergens kregen we een weekje kou, een weekje sneeuw, en toen was het over. Ik was al aardig in mijn nopjes, want al die kou en sneeuw, ik zie er alleen maar nadelen in.

Als het valt, heb je er last van, als het ligt en als het dooit is het ook weer ellende. In de tussentijd moet je zien dat je in het verkeer de angstige of zelfoverschattende chauffeur weet te omzeilen. En natuurlijk de stoere pubermannetjes die het noodzakelijk vinden om sneeuwballen naar voorbijrijdende auto's te gooien. En dan huilen als zo'n automobilist zijn ongenoegen op minder verbale wijze kenbaar maakt.

Hoe dan ook: ik was in mijn nopjes tot vandaag. De winter was al vertrokken, maar kwam terug. Alsof hij vergeten was nog wat sneeuw achter te laten. He wat jammer nu. Voor mij had hij niet terug hoeven komen.
Glibberend en glijdend zoekt Nederland de files op. De hond zakt tot zijn buik weg in de sneeuw (nu zegt dat niks, want de hond staat over het algemeen erg laag op zijn pootjes) en de NS durft zijn treinen niet meer te laten rijden.

Vorig jaar, we spreken midden augustus, gingen zuslief, Ilselief en ik op pad. We hadden namelijk in het crematorium hele leuke sieraden gezien. Sieraden waarin een vingerafdruk van de overledene was verwerkt, maar ook sieraden waarin as was verwerkt.
Dat laatste vond ik wat morbide. (Mijn fantasie slaat toch aardig op hol, en dan ben ik meteen weer overtuigd van het feit dat het asbusje lek slaat, en bij de eerste douche, spoel je niet alleen het vuil van je lijf, maar ook moeders as door het riool.)
Dat eerste leek mij wel een leuk plan. Maar, bij Zeus, wat zijn die dingen daar duur. Dat de goudprijs erg hoog is, geloof ik direct. Maar om meer dan 300 euro voor een simpele zilveren ring (die dus standaard in de catalogus lag) daar zou mijn moeder van pure razernij om bij me komen spoken.
Nee dus.
Maar in Gulpen zat volgens een vrijwilliger van het hospice een goeie edelsmid.

Dat hebben we geweten. Of eigenlijk: dat heeft hij geweten.
We kwamen binnen, met beiden een zeer abstract idee. Voor mijn zus was dat iets van een vlinder, met de vinger afdruk. Voor mij een zegelring, lapis lazuli en de vinger afdruk. Dat beiden in het zilver, en succes maar.

We hebben er meteen bij gezegd dat Stan (Bisschoff) zijn creatieve gang maar moest gaan, en er zijn tijd voor moest nemen.
Afgelopen weekend was het dan zover. De ringen waren klaar.
Mijn eerste reactie weet ik niet meer zo goed, maar het vakmanschap en de creativiteit van deze edelsmid zijn ongeevenaard. Hij heeft precies dat gemaakt, wat ik wilde, maar niet echt goed kon uitleggen. Het is een perfecte combinatie geworden van klassiek (de zegel, hoewel lapis lazuli niet bepaald de klassieke steen is voor een zegelring) en modern (een hele brede ring, met op bijna nonchalante wijze erop geplaatste zilveren vingerafdruk van mijn ma). (Foto: zie hieronder)
Een ring die ik met trots kan dragen. Hij past bij me. Maar ook vanwege de tastbare herinnering eraan. Maakt het toch een zeer bijzonder sieraad.
Wat ik voornamelijk heel erg knap vind is dat Stan in staat was om ons gehakkel over wat we wilden (we waren ten slotte verdrietig, en redelijk bleu als het er op aankomt om zelf sieraden te ontwerpen) te vertalen in het eindresultaat. Dan moet je mensenkennis hebben. En gezegend zijn met een dosis empathie waar je u tegen zegt.
De waarde van dit sieraad is eigenlijk niet in geld uit te drukken. Hoewel voor een deugdelijk zakelijk beleid de goudsmid dit wel moet doen. Maar laat ik het erop houden dat de kwaliteit en waarde, in geen enkele verhouding staan tot de prijs. En dit bedoel ik uiteraard op de positieve manier. 

Foto schaamteloos geleend van de facebookpagina van ateljé Esbé in Gulpen, met dank aan Stan Bisschoff.



 Daarna zijn we bij Marijke gaan eten. Dat begint een traditie te worden. 9 van de 10 keer dat we afzakken naar Limburg is het eten bij Marijke. Marijke is een vriendin van mijn moeder, en iemand die ons geweldig opving.
Gezellig kletsen, heerlijk smikkelen. En voldoende intelligente tips over het hoe en wat omtrent allerlei zaken waar wij niet aan denken. Plus dat ze ook realistisch genoeg is, om ook een wat minder gekleurd beeld te geven over mijn ma (die toch ook echt wel haar negatieve punten had, zoals elk mens).
 Gezelligheid troef.

Ik hoop oprecht dat de winter nog eventjes zijn tanden laat zien, en dan als de wiedeweerga opbokt naar locaties waar ze er meer aan hebben (ik geloof dat de Sahara al een paar jaar droogstaat, dus wellicht zijn ze daar geinteresseerd in wat sneeuwbuien). 

vrijdag 11 januari 2013

Beste DELA

Open brief aan de DELA,


Hallo meneer, mevrouw,

Zoals u wellicht nog weet, is 27 juni afgelopen jaar mijn moeder na een lang ziekbed overleden.
Voor ik begin met klagen, wil ik even de loftrompet steken over de manier waarop de crematie gebeurde. Dat was goed. (Hoewel ik 35 cent per boterkoekje bij de koffie toch wel aan de prijzige kant vind).
De meneer die u afvaardigde wist het allemaal helder uit te leggen, en goed te organiseren. De dames van het crematorium zelf waren allemaal even lief en aardig.

Maar. De meneer die bij ons thuis kwam zei al tegen ons dat onze moeder in haar leven veel te veel premie had betaald voor de sobere uitvaart die ze wenste. Ergo er zou premie teruggestort worden. En dit zou wel eens drie maanden kunnen duren. Dat vond hij zelf ook schandalig lang.

De praktijk bleek nog veel erger. We leven nu 12 januari en de teveel betaalde premie is eindelijk terug gestort. We kunnen de zakelijke kant eindelijk afsluiten. EIN-DE-LIJK.
Eerlijk gezegd, beste meneer of mevrouw van de DELA, vind ik deze praktijken te schokkend voor woorden. Mijn moeder heeft in haar leven nooit een cent schuld gehad, en was er zeer op gebrand om haar rekeningen op tijd te voldoen. Zo ook die van de DELA. In dit licht bezien, is deze administratieve handeling bij u natuurlijk een complete blamage. Gewoon op de knop drukken, de teveel betaalde premie terugstorten. Had met 1 dag gebeurd kunnen zijn.
Niemand heeft mij dus ook op fatsoenlijke wijze duidelijk kunnen maken welke reden achter deze bizarre en onfatsoenlijke vertraging zit. Wel kreeg ik een formulier, waarop ik moest invullen hoe en wat ik wilde qua terugbetaling. Ik heb daarbij de rente berekend en gemeld dat ik verwachtte dat het bedrag inclusief rente zou worden overgeboekt.
Daar hoorde ik niks op. Dat werd genegeerd.

Als ik als particulier mijn rekeningen te laat betaal, krijg ik een deurwaarder achter me aan. Want bedrijven klagen steen en been dat consumenten steeds later betalen. Uw bedrijf is het voorbeeld van de balk in de eigen ogen niet willen weghalen. Een half jaar na dato kan ik ook eindelijk de zakelijke boeken sluiten. Maar een deurwaarder achter u aan sturen kan ik niet. Rente heffen en boetes opleggen wegens te laat betalen kan ik niet.

Het gaat me overigens niet om de hoogte van het bedrag. Dat is peanuts. Maar wel om het principe. 

Beste DELA, ik heb een uitvaartverzekering bij u lopen. En ik ga ook maar eens een half jaar zonder opgaaf van reden wachten met het betalen van mijn verplichting.
Rente en deurwaarders ga ik gewoon negeren. En over een half jaar maak ik het verschuldigde bedrag over.

Want blijkbaar is dat hoe u meent met de zakelijke kant om te kunnen gaan.

Met groet,

Marnix Coster

zondag 6 januari 2013

Mijn eerste verbazing.

Een willekeurige rit in de auto werd voor mij een beetje opgespiced door de volgende tekst die uit de boxen van de radio klonk:" Ik ben gelukkig getrouwd"  "Second Love.nl".

Juist. Daar verder geen aandacht aan besteed, totdat ik gisteravond op tv een zelfde soort reclame tegenkwam.
Toch maar eens gaan kijken. En wat blijkt: het is een site voor mannen en vrouwen die willen vreemdgaan.
Want uit onderzoek blijkt dat mannen en vrouwen die vreemdgaan missen iets: spanning en seks.
Dat onderzoek toont nog iets aan, waar niet over gesproken wordt: ze missen communicatieve vaardigheden. Want blijkbaar is het makkelijker om vreemd te gaan dan om door middel van een stevig gesprek elkaar tot meer seks en spanning te bewegen.

Ik werk op diverse plekken in het land, en ik ben niet zo snel te verbazen, maar dit vond ik toch een verbazinkje waard. Wordt er nu serieus reclame gemaakt om vreemd te gaan? Hier wordt dus geadverteerd dat wildneuken beter is dan je problemen op te lossen. Ja, makkelijker is het zeker. We zeggen niks, we neuken wat met een min of meer vreemde, en we doen thuis alsof alles koek en ei is.
Mannetje komt thuis, kust zijn vrouw, rent naar het toilet om zijn leuter te ontdoen van het vaginale vocht van de sloerie met wie hij vreemd ging.
Of:
vrouwtje komt thuis, kust haar vent, rent naar het toilet om eventuele zaadresten nog even uit te laten lekken.

In beide gevallen hebben de vreemdgangers misschien wel vijf minuten lol, maar totaal niet geleerd hoe ze hun problemen op moeten lossen. Totaal niet geleerd hoe ze moeten praten over hun problemen. Maar ze hebben wel geleerd om hun trots, en eergevoel met één enkele wip totaal overboord te gooien. Chapeau.

Terug even naar de slogan: die is natuurlijk misleidend. Want iemand die gelukkig getrouwd is, gaat niet vreemd. Die heeft hooguit een open relatie waarin alles bespreekbaar is. Maar vreemdgaan is per definitie stiekem. En stiekeme dingen doe je niet als je gelukkig getrouwd bent.
Dus behalve dat er reclame wordt gemaakt voor het NIET oplossen van je problemen, wordt er ook nog gelogen. Ik vind het te droevig voor woorden.


Wat ook droevig is: een verkrachter, die eerder een straf kreeg van maar liefst drie hele jaren(!) werd in hoger beroep vrijgesproken.
Dit op basis van een wet uit 1872 waarin werd gesteld dat een verkrachting geen verkrachting was als het slachtoffer niet getrouwd was.
Only in America.
Die rechter moet toch wel een enorme idioot zijn, dat hij een dergelijk wetsartikel als basis neemt voor de vrijspraak van een verkrachter.

Ik stel me zo voor dat die rechter diezelfde avond thuis kwam. Zijn vrouw klikte second-love snel weg, want haar afspraakje met een fors geschapen afro-amerikaanse man was al gemaakt.
Glimlachend wachtte ze haar echtgenoot op, de piepers dampend, en de vlezen goed gaar gegrild.
Dan gaat de telefoon. Hun dochter. Verkracht door de vent die hij net vrijsprak.....



dinsdag 1 januari 2013

Op een boot, en kleren maken op welke manier precies de vrouw???

2013.

Geen gezemel over goede voornemens. Ik ga ook niet lopen zeiken over de inferieure levensvormen die met oud en nieuw hulpverleners te lijf gaan. Hooguit dat ik brandweerlui zou willen adviseren om geen branden meer te blussen. Als dat tuig het eigen nest wil affikken, laat ze vooral hun gang gaan. Opgeruimd staat netjes.

Gisteren was ik op tv. SBS6. De oudejaarsloterij. Ik kan vele van mijn collega's horen brullen van het lachen. Wat was het nat. En wat was het koud. We stonden namelijk niet alleen de laatste vijf minuten van 2012 in de regen buiten, dit hele evenement diende toch zeker 6 keer gerepeteerd te worden.
Gelukkig werden we geleefd, en was er op het juiste moment telkens iemand die al dan niet de goede cue gaf.
Ook was de catering geregeld, en waren de mensen die ons begeleidden enorm aardig en gemotiveerd. De twee dames die als aanhang mee mochten, werden ook gastvrij en vriendelijk onthaald door de mensen van idtv.
Nooit eerder was ik in het scheepvaartmuseum, en nooit eerder stond ik in een lekkend VOC schip. (Wat zou Balkenende bedoeld hebben met de VOC-mentaliteit?? Zou ik dan de link moeten leggen met een lekkend schip???)
Maar de sfeer en entourage waren echt geweldig.
De collega's met wie ik deze snabbel speelde, waren op en top gezellig en professioneel. Pascal, die zorg droeg voor de bladmuziek, en Martijn die zorg droeg voor de afwerking. "Jongens, ook al regent het straks gewelddadig in onze gezichten, je moet wel blijven lachen, want we komen live op tv en als we dan humeurig voor ons uitkijken, krijgen we daar een jaar lang commentaar op"...
Bij deze snabbel was het niet de bedoeling dat we zouden spelen. Ons natuurlijke geluid zou het hoe dan ook afleggen tegen de versterking van jan en alleman op die manifestatie. Alles was van te voren al opgenomen, dus onze enige taak was mooi opzitten op het juiste moment.
Dus konden we het ons permitteren om maniakaal grijnzend (ze maken ons de pis niet lauw, al regent het pijpestelen) die trompetten aan onze snuiten te zetten.
Ik heb Tooske Ragas (geen idee waar ze bekend van is) in het echt gezien. En haar vent Bastiaan ook. Die laatste schijnt een zanger te zijn. Of is elders bekend om. Maar toen hij tegen mijn vriendin, en de vriendin van Michiel zei dat ze fluffers waren, vond ik hem meteen een stuk minder sympathiek.
(ter info: een fluffer is een meisje die de wapens van porno-acteurs stijf houden tussen de scenes door).
Er was nog een een andere zanger, Xander de Buisonjee. Ook een bekend persoon. Die was een stuk aimabeler. Gelijk grapjes maken, zonder cynisme. Beetje oude-jongens-krentebrood. Dat idee.
Verder stonden wij natuurlijk met onze neus op alle mooie dingen. Die gozers die in het water aan het spelen waren, waren van dichtbij echt spectaculair.
Ondanks, en misschien wel dankzij het weer (slecht weer, hard werken en samen iets moois tot stand brengen is toch wel heel tof) was het een snabbel die ik zo weer zou doen. Zeker als we zo hartelijk ontvangen en verzorgd werden.

Dan is er toch nog iets, waaruit blijkt dat ik toch echt totaal geen kaas van vrouwen heb gegeten.
Kleding. Schoenen.
Ik koop een broek als ik er een nodig heb. Lees: als er 1 broek versleten is, ga ik naar de winkel en koop ik een nieuwe. Voor truien geldt hetzelfde, en voor schoenen in wezen ook.
Voorbeeld: 6 jaar geleden kocht ik een nieuwe leren jas. Die jas was nu wel echt aan het einde van zijn looptijd. De rits was stuk. De zakken kapot gescheurd, en het leer dermate vervuild en beschadigd dat er geen eer meer aan te halen was. Dus kocht ik van de week een nieuwe. Mooi voor het nieuwe jaar (beetje jammer dat ik vanmiddag al bezig was met de knopen extra vast te zetten, maar das een detail).
Mijn verbazing over Ilse haar kleding blijkt ongelimiteerd te zijn.
Ik heb 3 paar werkschoenen. 1 paar kisten, 1 paar hoge en 1 paar lage schoenen.
Dan heb ik 1 paar sneakers, 1 paar nette schoenen, 1 paar sportschoenen en 1 paar slippers.

En daar kan ik een hele lange tijd mee toe.

En ik koop alleen maar schoenen als het een noodzaak is. Dus als er 1 paar versleten is.
Bij Ilse (is dit vrouwelijk??) ben ik gestopt met het tellen van de paren schoenen. Het zijn er veel. En blijkbaar zijn allemaal onontbeerlijk. Zelfs al zie ik sommige paren schoenen steeds grijzer worden van de stof die erop belandt, ze zijn van wezenlijk belang voor het 'vrouw-zijn'.
Ik klaag niet. Ik constateer. Een liefdevolle constatering. Want als ik moest kiezen tussen geen schoenen (en kleren for that matter) en geen Ilse, of wel een Ilse en 123 paar schoenen, kies ik voor het laatste.
Alleen de vrouwen die ik er over sprak, konden mij niet precies duidelijk maken hoe dat nu zit. Ik heb daar blijkbaar een blinde vlek voor. Als ik een blauwe broek draag, dan kan daar best een bruin paar schoenen onder. Maar bij Ilse niet. Dan moeten daar blauwe schoenen bij. Maar niet alleen blauwe schoenen, maar ook blauwe hakken, blauwe laarsjes etc. En dan liefst nog een bijpassende kleur blauw. En als die niet in huis is, begint de zoektocht weer helemaal van voren af aan.

De eerste dag van 2013 is bijna voorbij. En het bevalt me al een stuk beter dan de eerste dag van 2012. 



Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...