Winter en een sieraad.

De winter.
Vorig jaar ergens kregen we een weekje kou, een weekje sneeuw, en toen was het over. Ik was al aardig in mijn nopjes, want al die kou en sneeuw, ik zie er alleen maar nadelen in.

Als het valt, heb je er last van, als het ligt en als het dooit is het ook weer ellende. In de tussentijd moet je zien dat je in het verkeer de angstige of zelfoverschattende chauffeur weet te omzeilen. En natuurlijk de stoere pubermannetjes die het noodzakelijk vinden om sneeuwballen naar voorbijrijdende auto's te gooien. En dan huilen als zo'n automobilist zijn ongenoegen op minder verbale wijze kenbaar maakt.

Hoe dan ook: ik was in mijn nopjes tot vandaag. De winter was al vertrokken, maar kwam terug. Alsof hij vergeten was nog wat sneeuw achter te laten. He wat jammer nu. Voor mij had hij niet terug hoeven komen.
Glibberend en glijdend zoekt Nederland de files op. De hond zakt tot zijn buik weg in de sneeuw (nu zegt dat niks, want de hond staat over het algemeen erg laag op zijn pootjes) en de NS durft zijn treinen niet meer te laten rijden.

Vorig jaar, we spreken midden augustus, gingen zuslief, Ilselief en ik op pad. We hadden namelijk in het crematorium hele leuke sieraden gezien. Sieraden waarin een vingerafdruk van de overledene was verwerkt, maar ook sieraden waarin as was verwerkt.
Dat laatste vond ik wat morbide. (Mijn fantasie slaat toch aardig op hol, en dan ben ik meteen weer overtuigd van het feit dat het asbusje lek slaat, en bij de eerste douche, spoel je niet alleen het vuil van je lijf, maar ook moeders as door het riool.)
Dat eerste leek mij wel een leuk plan. Maar, bij Zeus, wat zijn die dingen daar duur. Dat de goudprijs erg hoog is, geloof ik direct. Maar om meer dan 300 euro voor een simpele zilveren ring (die dus standaard in de catalogus lag) daar zou mijn moeder van pure razernij om bij me komen spoken.
Nee dus.
Maar in Gulpen zat volgens een vrijwilliger van het hospice een goeie edelsmid.

Dat hebben we geweten. Of eigenlijk: dat heeft hij geweten.
We kwamen binnen, met beiden een zeer abstract idee. Voor mijn zus was dat iets van een vlinder, met de vinger afdruk. Voor mij een zegelring, lapis lazuli en de vinger afdruk. Dat beiden in het zilver, en succes maar.

We hebben er meteen bij gezegd dat Stan (Bisschoff) zijn creatieve gang maar moest gaan, en er zijn tijd voor moest nemen.
Afgelopen weekend was het dan zover. De ringen waren klaar.
Mijn eerste reactie weet ik niet meer zo goed, maar het vakmanschap en de creativiteit van deze edelsmid zijn ongeevenaard. Hij heeft precies dat gemaakt, wat ik wilde, maar niet echt goed kon uitleggen. Het is een perfecte combinatie geworden van klassiek (de zegel, hoewel lapis lazuli niet bepaald de klassieke steen is voor een zegelring) en modern (een hele brede ring, met op bijna nonchalante wijze erop geplaatste zilveren vingerafdruk van mijn ma). (Foto: zie hieronder)
Een ring die ik met trots kan dragen. Hij past bij me. Maar ook vanwege de tastbare herinnering eraan. Maakt het toch een zeer bijzonder sieraad.
Wat ik voornamelijk heel erg knap vind is dat Stan in staat was om ons gehakkel over wat we wilden (we waren ten slotte verdrietig, en redelijk bleu als het er op aankomt om zelf sieraden te ontwerpen) te vertalen in het eindresultaat. Dan moet je mensenkennis hebben. En gezegend zijn met een dosis empathie waar je u tegen zegt.
De waarde van dit sieraad is eigenlijk niet in geld uit te drukken. Hoewel voor een deugdelijk zakelijk beleid de goudsmid dit wel moet doen. Maar laat ik het erop houden dat de kwaliteit en waarde, in geen enkele verhouding staan tot de prijs. En dit bedoel ik uiteraard op de positieve manier. 

Foto schaamteloos geleend van de facebookpagina van ateljé Esbé in Gulpen, met dank aan Stan Bisschoff.



 Daarna zijn we bij Marijke gaan eten. Dat begint een traditie te worden. 9 van de 10 keer dat we afzakken naar Limburg is het eten bij Marijke. Marijke is een vriendin van mijn moeder, en iemand die ons geweldig opving.
Gezellig kletsen, heerlijk smikkelen. En voldoende intelligente tips over het hoe en wat omtrent allerlei zaken waar wij niet aan denken. Plus dat ze ook realistisch genoeg is, om ook een wat minder gekleurd beeld te geven over mijn ma (die toch ook echt wel haar negatieve punten had, zoals elk mens).
 Gezelligheid troef.

Ik hoop oprecht dat de winter nog eventjes zijn tanden laat zien, en dan als de wiedeweerga opbokt naar locaties waar ze er meer aan hebben (ik geloof dat de Sahara al een paar jaar droogstaat, dus wellicht zijn ze daar geinteresseerd in wat sneeuwbuien).