donderdag 27 december 2012

Kerst en oud en nieuw

Kerst.
Dat was even slikken. Want ongewild, en ook zonder dat ik het kon tegenhouden, kwamen er flashbacks van 2 jaar kerst met kanker.
Het eerste jaar, zat ik in het ziekenhuis, groene bloemkool te eten.
Het tweede jaar had ik het galgenkerstmaal bereid. Al stukken lekkerder dan het ziekenhuiskerstmaal, maar toch.
Mijn moeder wilde altijd fondue. Omdat ik het vorige jaar noch de tijd, noch de energie had om een fondue voor te bereiden (nog los van het feit dat mijn moeder met 1 stukje vlees al wel vol had gezeten) had ik besloten om iets simpeler, sneller doch lekker iets van varkenshaas klaar te maken.
Voor mijn gevoel, en dat is echt mijn gevoel, (ik kan het ten slotte niet meer navragen) was mijn ma dan ook heel erg teleurgesteld in het feit dat ik een traditie had laten vallen.

Hoe anders was deze kerst. Lekker rustig opstaan, een rondje gaan rijden met Ilse en Ozzy, en dan heel langzaam de kaasfondue gaan klaar maken.
(Men hale bij de kaasboer een setje van geraspte Italiaanse kazen, bij de appie een flesjes droge witte wijn, en in een pannetje opwarmen tot er een mooie pap ontstaat van gesmolten kaas. Om te dippen een lekker brood, wat groente, paprika, champions en tomaten en: eet smakelijk!).
Toch een fondue. Weliswaar geen bouillon, maar toch. Gewoon lekker op ons gemakje genieten van de dag. Genieten van elkaar. Genieten van de vrije tijd die we hadden. En uiteraard de hoge waterstand van de rivier bekeken, wat huisjes bekeken, en tweede kerstdag naar de schoonouders. Want dat was gezellig. En dat was het ook.
Het contrast tussen kerst 2011 en 2012 is absurd. Eigenlijk niet echt te bevatten.

Sowieso. Als ik eens nadenk over het jaar 2012 en de voorgaande jaren, is het allemaal een beetje onwerkelijk. Een jaar van uitersten.
Het uiterste werd van me gevergd in de aanloop naar de dood van mijn ma. En dat uiterste bleek rekbaar, want dat duurde toch echt even. Om vervolgd te worden door een relatie. Verliefdheid.
Ik moet eerlijk bekennen dat het allemaal nogal surreeel aandoet. Je moeder is net dood, wat doe je? Natuurlijk in Frankrijk een meisje aan de haak slaan. What else??
Maar ja, dat haakje bleek nogal vast te zitten aan het meisje, dus inmiddels woont ze bij me.

Ik ga 2012 achter me laten. Het zal een bitterzoet jaar zijn. Maar vooral ook vele mooie herinneringen aan wat er, los van het pijnlijke, toch aan mooie dingen bij zijn gekomen.

2013, ik ga er geen voorspellingen meer aan wagen. Wellicht een nieuwe stoppoging. Wellicht nieuwe kansen.
In elk geval ga ik proberen mijn blogs bij te blijven houden.
Voor deze lezer: bedankt voor alle steun, en voor de tijd die jullie nemen dit te lezen en te reageren. Ik wens iedereen een mooie jaarwisseling toe. En een geweldig 2013.

(ps: voor de mensen die net als ik de schurft hebben aan vuurwerk en mensenmassa's op oudejaarsavond ben ik vanaf 2355 uur op tv. Op SBS6. Dit samen met vriendjes Martijn, Michiel en Pascal!)


dinsdag 25 december 2012

Verbazing over Nederland in kersttijd.

Constatering 1: Nederland klaagt en kreunt onder een economische crisis.
Constatering 2: Nederland geeft 12 miljoen aan het arme buitenland.
Constatering 3: Nederland schiet met oud en nieuw weer ettelijke miljoenen de lucht in.

Toen ik op facebook dus min of meer schertsend zei dat het met de crisis wel meeviel, zei iemand dat het alleen de mensen waren die het missen konden, die aan die 12 miljoen bijgedragen hebben. Like DUHUH.
En dat brengt mij meteen bij de veel charmantere actie van Q-music. Die bij de kerstboom in Ijsselstein een inzamelpunt had gemaakt voor kerstkadootjes. Deze kerstkadootjes waren bestemd voor mensen die op de een of andere manier geen geld hadden om met hun kinderen Sinterklaas of Kerst te vieren. 86000 kadoos waren ingezameld, en zouden later via de voedselbank verspreid worden.
Het is natuurlijk vrij makkelijk om de poeplap te trekken, wat pegels over te maken op rekening 1234 van serieous request en daarmee voor jezelf de kerstgedachte levend te houden. Dat geld gaat naar allemaal instanties waarvan je hoopt dat ze zich daadwerkelijk bezig houden met het oplossen van de kindersterfte.
Maar als we dat geld dan missen kunnen, waarom maken we ons dan druk om de teruggave van belastingen. Over de btw verhoging. Over de ziektekostenpremies. Over zelfstandigenaftrek. Over HRA. Over kindertoeslag, huurtoeslag en zorgtoeslag.
Want blijkbaar kunnen we het aan...

Maar nee. Dat is niet zo. Want er leven in Nederland vele mensen onder de armoede grens. En nee, dat zijn niet allemaal uitvreters. Er zijn echt heel veel mensen, die heus werken willen, maar gewoon pech hebben. Of echt ziek zijn.
Dat is ook armoede. Maar blijkbaar is het makkelijker en veiliger om problemen ver weg op te lossen, en problemen in eigen land af te doen met het altijd prachtige zinnetje: "Ik moet werken, zodat de buurman tot 11 uur in zijn bed kan liggen".
Dat buurman alle moeite doet om aan het werk te komen, ziet de spreker niet. En dat interesseert hem ook niet.
En zolang als we dat probleem niet hebben opgelost, omdat het prettiger is om je eigen armoede te negeren, blijf ik moreel gezien moeite hebben met die 12 miljoen die het land verlaat.

woensdag 19 december 2012

De verbijstering blijft.....

http://nos.nl/artikel/453072-werkstraf-na-misbruik-stiefdochter.html

Dit artikel stuitte mij tegen mijn borst. Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat de dader met deze grap zo goedkoop wegkomt?

Ter vergelijk: Jantje rijdt met zijn auto over de weg, en de politie houdt hem aan. Niet omdat hij bewust te snel reed, of door het rood ging, nee zijn uitlaat lekte een beetje. De boete hiervoor bedraagt meer dan 200 euro.

Normaliter ben ik vrij hard als het aankomt op verkeersboetes. Dan had je je maar aan de wet moeten houden. Als je geen verkeersboete wil, moet je je maar gedragen in het verkeer. Dat eeuwige gezemel over boeven vangen, vind ik serieus te triest voor woorden. Allemaal van die achterlijke Geert Wilders stemmers die gaan lopen mauwen als ze een boete krijgen voor asociaal gedrag.
 Ik kreeg met de Citroen overigens meer boetes dan met de BMW.
Dit komt omdat ik me heel erg bewust ben van het feit dat een BMW een naam heeft. Een BMW rijder kleeft, rijdt te hard, snijdt af etc. En als ik ergens een schurfthekel aan heb, is het wel aan dat soort asociaal rijgedrag. (Overigens: ik zie meer en meer Audi, Volvo, Mercedes, Volkswagen, Skoda en Renault rijders die dit gedrag vertonen. De meeste BMW rijders niet, eigenlijk.).
Maar goed. Als je in overtreding gaat, moet je niet mekkeren dat je op wat blaren komt te zitten. En al helemaal niet over boeven vangen, want als je stout bent geweest, ben je een boefje. Simpeler kan het bijna niet.

Maar als de politie dan een boef vangt, die zijn stiefdochter misbruikt, en er filmpjes van maakt, krijgt die smeerpijp een werkstraf??? Mijn broek zakt af.

De etterbakjes die in Almere een grensrechter doodschopten, komen er ook genadig van af. Ze waren stoer genoeg om met een groepje een persoon dood te meppen, maar hoeven maar twee jaar te zitten.

Kijk, bovenstaande voorbeelden, maken wel dat mijn overtuiging wat verkeersboetes betreft een beetje wankelt. Niet zozeer vanwege de politie die ook maar zijn werk doet, maar voor wat betreft onze rechtsstaat. Iemand die een verkeersboete begaat, wordt keihard aangepakt, maar de echte smeerlap, die komt er mee weg, lijkt het wel. 2 jaar gevangenisstraf voor doodslag, is een lachertje. Dat is geen recht spreken. Dat is gewoon iemand een aai over zijn bolletje geven, en zeggen: Niet meer doen, lieve jongen... Maar wee je gebeente je met een kapotte uitlaat rondrijdt (en nee, veel mensen zullen dat niet meteen in de gaten hebben) dan ben je zwaar de klos.

Overigens, was ik zelf ook bijna zwaar de klos. Gisteren gaf ik les, en dat was aan de snelweg waar wij beiden nogal eens langsrijden.
Na het lesgeven, stapte ik in, en reed ik weg. Waarbij mij eigenlijk niet echt opviel, dat de rechterkant van mijn raam afgeplakt was. Het was toch wel donker... Maar goed, voor ik de snelweg opdraaide, viel mij een rare vorm op op mijn voorruit. Als je je autoruiten niet goed krabt, krijg je een boete (220 euro) dus als je vervelende reclamefolders over het hoofd ziet, krijg je ook al rap een boete. Zo redeneerde ik, toen ik toch wat mopperig mijn auto aan de kant zette.
Nadere bestudering van die 'reclamefolder' bleek dat het om een hartje ging, gemaakt van post-it briefjes. Door mijn meisje. Die gewoon even langspiepte, en ongezien een liefdevolle versiering maakte. Dat is toch mooi. Maar ja. Goddank kwam ik geen politie tegen. Want dat had me wel een vette, doch liefdevolle boete opgeleverd.

Maar goed. Ik denk dat het ooit ervan moet komen dat de straffen naar delict worden gegeven.
Dus een kinderverkrachter, die krijgt chemische castratie, en een stoere grensrechterdoodtrapper krijgt gewoon 20 jaar, zonder vervroegde vrijlating.
En uiteraard geen pc en tv. Ook geen luxe auping bed. Water, brood en vitaminepillen, houden ze wel in leven. Scheelt geld. De gevangenis hoort geen luxe oord te zijn.

Wellicht is het wel zo, dat verkeersboetes inkomensafhankelijk moeten worden.
Zodat de gemiddelde leasebak rijder met een hoog inkomen niet ff makkelijk wegkomt met een overtreding. Want vaak merken ze die boete niet eens op hun maandsalaris.
Bij die groep zou overigens ook de categorie opgevoerde auto met een petje harder aangepakt moeten worden. Stoerigheid in het verkeer dient heel hard de kop ingedrukt te worden.

Maar ja, iemand zei eens: het is prettig om je te kunnen verbazen. Hoe saai zou het leven zijn zonder.
En gelukkig, er is iets waar mijn cynische geest zich dan over kan verbazen.



zondag 16 december 2012

Over een vis en de Ikea (deel 3)

Een walvis. Al dagen in het nieuws. Want het beest was aangespoeld op Texel. En met man en macht is geprobeerd om dat beest weer terug naar zee te slepen.
Ik ben geen bioloog, maar volgens mij is een walvis die ergens aanspoelt, niet gezond. Anders was hij in eerste instantie niet aangespoeld.
En milieufanaten vonden dat het bergingsbedrijf Smit Tak maar moest opdraven om het ding weg te halen, en naar dieper water te brengen.
Even uitgaande van het feit dat ik het totaal mis heb, en dat we hier praten over een kerngezond beest, die even zijn interne tom-tom niet goed had gelezen. Wie gaat Smit Tak betalen? Welke rijke milieufanaat heeft er even een zakje geld liggen? Of moet heel de samenleving krom gaan liggen, om 1 beest te redden? En is dat heel erg realistisch?
En stel, ik heb gelijk. Die walvis is ziek. Waardoor hij zijn interne tom-tom niet lezen kon. Moet je dan enorm veel geld steken in het redden van een verloren dier?
Moeten al die milieufanaten niet eens wat meer vertrouwen krijgen in moeder natuur? Want moeder natuur is hard. Als een dier ziek is, dan sterft het. Mensen niet, die zijn zo "slim"dat we onze zieken kunnen genezen, soms. Maar een walvis niet. Die gaat dood. Dat is de natuur. Waarom dan toch zo hard vechten tegen diezelfde natuurlijke gang van zaken? Omdat het een walvis is? Als het een haring was, hadden we hem waarschijnlijk gewoon in de pan gelegd. En een zieke zeemeeuw, zou waarschijnlijk gewoon platgereden zijn, door een voorbijrazende vrachtwagen.

Vandaag ben ik met Ilse voor de derde keer naar de Ikea gereden. We wilden namelijk wat opbergvakjes hebben voor in de kast, en die bank die in de aanbieding was, leek ons wel wat.
De eerste bankenset die in Tiel stond, is inmiddels voor de helft afgevoerd. Ik herinner me ineens dat ik die samen met Mattie via het achterommetje naar binnen heb gebracht, omdat die niet door de voordeur paste.
Omdat we twee banken een beetje veel vonden, besloten we om met een aanhangertje, de tweezits bank dan maar af te voeren. Samen met de tafel, en wat plankenzut.
Uiteindelijk bleek dat ik gelijk had: die bank paste ook niet door de voordeur als je hem het huis UIT wilde hebben. In mijn oneindige inventiviteit pakte ik daarom een scherp slagersmes, en begon vakkundig met het uitbenen van de bank. Het ging ten slotte om maar een paar centimeter, en als ik het rugdeel van de bank nu gewoon los zou snijden, dan zou die vast wel door de deur kunnen.
Omdat de voordeur openstond, kreeg ik nogal wat argwanende, verbijsterde en soms zelfs doodsbange blikken te verduren van passanten, die begrijpelijkerwijs iets sneller doorliepen. Je ziet ten slotte niet dagelijks iemand maniakaal op een bank inhakken met een net iets te groot mes.
Uiteindelijk lukte het echter wel om die bank door de deur te krijgen. De flappen die ik losgesneden had, hingen er maar droevigjes bij.
En fin. We scrollen door de tijd. En vandaag dus naar de Ikea. Want het is een regenachtige koopzondag, dus wat doe je: je gaat in de rij bij de parkeerplaats voor de Ikea staan.
Eenmaal binnen, kochten we 8 bakjes. 2 pakjes wegwerp bekers, 2 ecologisch verantwoorde gloeilampen, 1 spiegel (want degene die ik met bloed, zweet en tranen uit de vorige kast heb gehaald is helaas overleden nadat hij van geringe hoogte net niet op Ilses hoofd stuk viel), 3 kleding hoezen, 2 dozen met kaarsen, en we stonden een hele tijd bij een driezits bank te dubben. De enige die er nog was, was in het rood. En aangezien de huidige driezitter ook rood is, en in principe nog wel meekan tot de volgende verhuizing (ik ga hem niet meenemen, al was het maar omdat ik de omgeving hier niet banger wil maken dan strikt noodzakelijk is) toch maar besloten om hem niet mee te nemen. Wat zijn wij verstandig. Hoewel: een impulsaankoop is zo gedaan, dus om te vieren dat we geen bank hebben gekocht, hebben we 5 appelflappen meegenomen. Die wonderwel erg goed smaakten.

Op naar kerst!!!

maandag 10 december 2012

Over de bezuinigingen.

We gaan even terug in de tijd.
Zeg maar 2001. Ik was net student aan het conservatorium in Amsterdam. Behalve veel studeren, dronk ik ook graag een biertje. En dat het liefste na een gaaf concert.
Orkesten als het Metropool Orkest, het Radio Kamer orkest, het Radio Filharmonisch Orkest. Holland Symfonia, Nedpho, KCO, maar ook Militaire orkesten. Zoals De KMK, FKKL werden door mij beluisterd. Want horen was ook studeren.

En ik was zeer zeker niet de enige bezoeker. Wat kon ik genieten van een concert in een mooie concertzaal. De grandeur, de sfeer, het blinkende goud. Alle mensen die er rondliepen, vaak in mooie kledij. Die allemaal ineens hun oren openden en hun mond sloten. Vaak maar goed ook, want de meeste van die chique geklede dames en heren hadden mij te zeer een hete aardappel in hun strot zitten. En ik vond (en vind) het moeilijk om dat niet de gaan persifleren.

In aanloop naar zo'n concert, zaten de aanpalende eethuizen en kroegjes rondom de concertzalen vol met bezoekers. Die voor het concert graag nog even een hapje wilden eten. Ik vaak niet, want als ik een concertkaartje had gekocht, was het geld wel redelijk op. 80 euro voor 1 kaartje, was toch zeker een hele hap uit mijn studiebeurs, en dan wilde ik na afloop ook nog graag een en het liefst meerdere bieren drinken.

Zeker in de donkere maanden, was het vaak een prachtig gezicht. Al die lichtjes in en rondom de theaterzalen, concertzalen. En al die mensen die naar binnen stiefelden, dat gaf een bijzonder soort bedrijvingheid.
Tot uiteraard het moment kwam dat de maestro zijn baton ter hand nam. Dan was het stil in de zaal. En daarbuiten ook vaak. Want afgezien van het normale stadse verkeer, waren er maar weinig mensen op straat. Die zaten binnen, of gingen naar huis.

Na afloop van een dergelijk concert, was het weer drukker. De bussen of trams stroomden weer vol, naarmate de concertzaal leegliep. Luisteraars, verrukt, opgetogen en verrast, gingen vol van die avond weer naar huis. Een gezellig gekwetter vulde de directe omgeving van de concertzalen. En de cafeetjes die er naast lagen, stroomden vol. Soms met de musici die die avond hard gewerkt hadden. Vaak met mensen die wat meer tijd hadden, om onder het genot van wat geestrijke versnaperingen nog gezellig na te praten. En bijna altijd met meerdere studiegenoten, was ik daar ook te vinden. Ook om na te praten. En over onze dromen te praten: zelf ooit een plek in een dergelijk machtig orkest te krijgen.

We gaan heel snel vooruit. We zitten in 2016. Het einde van de kabinetsperiode van Rutte II.
Amsterdam, ik kom er niet graag meer. Het Concertgebouw is failliet, en wat er rest is een grote zwarte vlek. Zoals eigenlijk heel het museumplein een grote zwarte plek is. Het Concertgebouworkest bestaat nog wel, maar kan eigenlijk niet echt meer functioneren. Kleine theaters hebben de kaalslag in de cultuur ook niet overleefd. Musici zitten werkloos thuis, of zijn omgeschoold. Maar de gezelligheid van weleer is er niet meer. Het Metropool orkest bestaat niet meer, dus gave jazzconcerten met toffe artiesten moeten we tegenwoordig op DVD uit Amerika bestellen. Een mooi ballet, vroeger zo vakkundig door Holland Symfonia begeleid, wordt niet meer uitgevoerd. Het beste begeleidingsorkest dat Nederland daarvoor in huis had, is opgedoekt. Dus de grote balletten, die ooit in de Stopera gingen, zijn definitief verleden tijd. De omgeving van de Stopera is ook al zo'n zwarte vlek geworden.
De eethuisjes en de kroegen zijn allemaal vertrokken. Die konden niet meer voortbestaan, toen alle podiumkunsten werden weggebombardeerd.
Mensen die nu na 2000 uur nog op straat zijn, gaan in elk geval niet meer naar prachtige concerten, zoals we die een paar jaar geleden nog wel hadden. De prachtige verlichtte van Baerlestraat, met alle luxe winkels, Broekmans & van Poppel, en het concertgebouw, is nu een bouwput geworden. Er zal over een paar maanden een nieuw winkelcentrum verrijzen, waar de zoveelste V&D en HEMA zullen zitten. En een discotheek, waar TMF hoogtij viert.

We moesten bezuinigen op cultuur, zeiden ze. Dat hebben ze gedaan. En hoe. Het sprookjesachtige Amsterdam, waar je echt kon genieten van goeie concerten, dat bestaat niet meer. De toeristen die eerst voor het Rijksmuseum en het van Goghmuseum kwamen, komen niet meer. Ook die werden weg gesaneerd. Wat rest is het Anne Frankhuis en talloze coffeeshops, waar hinderlijke Engelse en Italiaanse toeristen komen.

Maar het goeie aan (podium)kunsten dat Nederland in huis had, is definitief afgebroken.  Verdwenen. Komt ook niet meer terug.
We kunnen inderdaad trouwens de grenzen maar beter sluiten. Welke ezel wil er nu in een land wonen die zijn eigen cultuur de nek omdraait. Help de immigranten, stuur ze terug. Wij hebben geen cultuur meer, dus hoe en waaraan zouden ze zich moeten aanpassen? Geert Wilders, VVD, bedankt! Bedankt voor het stelen van onze identiteit. Van onze creativiteit. Van ons LAND.


Over electronica en rijden.

Mijn kennis omtrent computers gaat zover als dat de techniek het doet. Doet de techniek het niet, weet ik het ook niet meer.
Een paar dagen geleden moest ik een formulier uitprinten. Nu hadden Ilse en ik hetzelfde merk printer, dus ik dacht dat dat een typisch gevalletje van plug 'N play was.
Maar nee. Toen ik vol verwachting op het knopje 'print' klikte, gebeurde er schokkend weinig. Er klonk wat vermoeid gereutel, en er verscheen een venster in beeld met een onleesbare tekst. Waaruit bleek dat de drivers niet geinstalleerd waren. Op dat soort momenten raak ik het spoor volledig bijster, en wil ik gewoon duizend keer op 'print' klikken, in de hoop dat hij het na 1000 keer gewoon doorheeft.
Maar dan blijkt maar weer hoe prettig het is om een vrouw in huis te hebben, die dit soort dingen wel snapt, en ook snapt dat ze mij dan achter de computer vandaan moet trekken. En haar lukt het met de diverse muisklikken gewoon om die printer aan de praat te krijgen.
Dit komt waarschijnlijk voor een groot deel door mijn wat wazige gebrek aan geduld. Toen geduld werd uitgedeeld, stond ik waarschijnlijk in de rij bij het uitdeelpunt voor eetlust. Want daar heb ik veel meer van. Begrijp me niet verkeerd, ik heb heel veel geduld als het aankomt op een leerling die iets echt niet snapt. Dan heb ik het geduld van een engeltje.
Maar als het op techniek aankomt, waar je bij aanschaf vele zuurverdiende Euro's aan kwijt bent, dan vind ik dat ik mag eisen dat het werkt. Hoe dan ook. En als het dat niet doet, dan kan ik 100 oorzaken aanwijzen, die allemaal niet met mijn gebrekkige geduldigheid te maken hebben. En die kloppen dan meestal ook.
En dus word ik vaak teruggefloten. Dan doet Ilse dat. Om te voorkomen dat haar printer door het raam zeilt. Zeker nu het zo koud is, is er haar veel aan gelegen dat de ramen heel blijven. In elk geval gedurende de winter.

De BMW.
Liet ik een ettelijk aantal maanden geleden mijn linker koplamp vervangen (ja, ook bij BMW schijnen die dingen stuk te kunnen) hadden ze hem wat te hoog afgesteld. Waardoor het voor de onschuldige tegenligger vaak leek alsof ik met groot licht reed. Natuurlijk is dit niet zo, want alleen het linker licht scheen wat hoger dan normaal, maar goed vele seinen waren mijn deel. Soms waren er mensen die mij inhaalden, en uit pure onwetendheid maar hun mistlamp aanzetten.
Eergisteren reed ik na een concert naar huis, en halverwege de rit, vond een meneer in een busje het nodig om achter mij te gaan seinen. Hinderlijk, aangezien ik geen flauw benul had over de achterliggende reden voor dit hysterische geknipper. Maar goed. Thuis aangekomen, toch maar even kijken wat er dan zo vreselijk mis was met de kont van mijn auto. En jawel: mijn linker achterlicht was zo dood als een pier. Het remmen en knipperen en zelfs de mistlamp waren springlevend, maar het achterlicht was kapot.
Beide bovenstaande zaken, zijn dingen waaraan ik mij danig kan ergeren als het om andere weggebruikers gaat. Ik snap niet dat mensen hun verlichting niet controleren. En nu was ik dus zelf in overtreding. (Naar mijn inzichten dus, niet eens echt wettelijk).
Vandaag toch maar naar de KwikFit, want ten slotte hebben ze daar mijn koplamp zo belachelijk hoog gerepareerd. Uiteraard zonder enige vorm van smoezen of weerwoord werd ik door deze kerels weer vlot op weg geholpen. Alle verlichting werkt nu weer zoals het moet. Hulde aan deze knullen in Tiel.
Daarover gesproken: ik hoorde iemand op de radio foeteren over dat 'slome wijf die maar 80 reed op de snelweg'. Ze moet maar winterbanden kopen!!!
Juist. Het is winter, er ligt sneeuw op de weg, er valt sneeuw, er valt ijzel, er liggen sneeuw en ijsresten op de weg.
Grofweg 11 maanden geleden overkwam ons dit ook. Dus 11 maanden lang hebben we min of meer normale weersomstandigheden gehad. Dan vind ik het niet gek, dat als er nu weer koude derrie uit de lucht valt, mensen voorzichtig rijden.
Ik vind dat mensen met ESP ESR ABS ASC EBS  TC en Winterbanden meestal totaal van de pot gerukt zijn. Met hoge snelheden ploegen ze zich langs de mensen die het, gezien de weersomstandigheden rustig aandoen. En deze lui realiseren zich totaal niet dat wat ze hebben, niet meer dan een schijnveiligheid is. Want als de meerderheid van de mensen het niet aandurft om over de 80 heen te gaan, kun je als enige wel harder rijden, maar die zogenaamde veiligheid helpt je dan heus niet. Die helpt niet bij onverantwoord rijgedrag. Het hebben van al die opties, ontslaat je niet van de verplichting om je aan te passen aan het weer en het verkeer. Ik heb van al die opties geloof ik alleen anti-slip-controle. En natuurlijk all season banden, waarmee ik tot op heden nog geen slip over de sneeuw heb gemaakt. Prima dus. En ik heb ook geen enkele behoefte om mijn asc uit te proberen. Dus rij ik rustig. Hou ik veel afstand, en pas mijn snelheid aan.
Want ondanks dat mijn BMW niet mooi is (met dank aan de zielige ettertjes die er nog wat krassen extra op maakten) ben ik toch zeer gehecht aan het vervoermiddel. En dat al die lui in hun leasebakken dat niet zijn, is eerlijk gezegd niet iets waar ik hinder van hoef te ondervinden.

Dus namens mij (en ik hoop namens alle redelijke mensen): die man of vrouw die voor het eerst in 11 maanden weer in de sneeuwshit reed: lekker rustig aan rijden, en jezelf niet laten opfokken door gestoorde idioten die per se sneller willen!!!!


dinsdag 4 december 2012

December.

Sinterklaas.
Zo'n dag die je met familie viert. Dus togen Ilse en ik naar het zuiden des lands, om bij mijn zus en haar dochter sinterklaas te gaan vieren.
Met redelijk gemengde gevoelens stapte ik in. De laatste keren dat ik naar het zuiden trok, was om de dood van mijn moeder af te handelen. Dus ergens in mijn onderbewuste rommelde het. Gaf zo'n beetje een gejaagd gevoel. Alsof er haast was. Calamiteiten. Maar die zijn er toch ruim een half jaar niet meer.
Sinterklaas betekende altijd: veel snoep, erwtensoep, worst, nog meer snoep, heel veel snoep, een mooie stapel kado's en nog veel meer snoep.
En dat hetzij in heerlen, hetzij in Schin op Geul.
Daar aangekomen, gingen we eerst het Beest uitlaten. Want ja, een hondje op leeftijd die toch bijna 2 uur in een auto zit, wil wel uiteraard zijn geurvlaggen planten in een vreemde stad.
De traditie is voortgezet. Want er was snert, worst en veel meer snoep dan 4 eters waaronder 1 hele kleine en 1 hele grote, op konden.
Uiteraard moet ik vaststellen dat mijn zus toch meer genetische afwijkingen van mijn moeder heeft dan goed voor haar is.
Zo kon onze moeder geen maat houden. Niet qua lekkernijen, maar ook niet qua hoeveelheid kado's. Spraken we een bepaald budget af, dan ging zij er overheen. "Gewoon een paar kleinigheden". En elk jaar weer bezag ik met stijgende verbazing de hoeveelheid "kleinigheden". Ook dit jaar was daar geen uitzondering op. En maar volhouden dat we het toch wat rustig aan moesten doen. Jaja.
Wat zou het leuk zijn geweest als mijn ma er nog was geweest. Om Ilse te leren kennen. Aan de andere kant: als ze nu nog had geleefd, was er van Sinterklaas geen sprake geweest. En zou de marsepein opgelost moeten worden in morfine. Maar toch.
Het feest zonder onze moeder, en toch totaal in de geest van onze moeder (met grote dank aan Larissa) was hoe dan ook als vanouds. (Zozeer als vanouds dat ik de terugreis een beetje last had van mijn buik).

Ondanks die lege stoel.
Die lege stoel die de hele maand december een beetje zal blijven knagen. Die lege stoel die rond de 22e toch wel zo'n beetje erg leeg zal zijn. Want dan verjaarde ze. Niet dat ze dat vierde, want meestal deed ze of ze niet thuis was, en namen we haar mee uit eten. En zat ze te mopperen op mensen die een kerstkaart stuurden waar ook en passant nog even een felicitatie op stond.
Kerst. Ook zoiets. Wel of geen fondue. Want gourmetten, daar deden we niet aan. Vette walmen enzo. Een bouillonfondue. Dat moest het zijn. Maar eerlijk gezegd weet ik niet of ik heel erg hard aan een fondue wil vasthouden. Sommige tradities komen tot een natuurlijk einde bij het wegvallen van degene die ze begon.
De 24e, kerstavond met kerstbrood en onvervalste Brabantse worstenbroodjes (dus geen saucijzen). En de hele ochtend van eerste kerstdag ruzie zitten maken over de hoeveelheid knoflook in de zelfgemaakte knoflooksaus. Nu kan ik dus wel gewoon lekker veel tenen knoflook gebruiken...

December... Lastige maand zo. Goddank voor Ilse.


Wie echt een klotemaand heeft, en dat compleet onvoorbereid: de familie van Richard Nieuwenhuizen. Een grensrechter uit Almere. Die werd in elkaar gemept omdat een paar rotte appels uit Amsterdam niet tegen hun verlies konden. Zozeer in elkaar gemept, dat hij overleed.
Dag Sinterklaasje. Dag Kerstman. Waar ik me nog min of meer voor kon bereiden, is zijn familie totaal onvoorbereid. Sinterklaas, kerst, oud en nieuw. Alles zonder hun vader, oom, zoon. Wat leef ik mee met het gezin en familie van die man. En wat hoop ik dat ze ergens in hun rauwe pijn, in hun onmetelijke verdriet ergens van vrienden en familie de warmte, de steun vinden die ze meer dan broodnodig zullen hebben.

Uiteraard moest er een steunbetuigingssite komen. En dat is goed. Mensen moeten ook hun gevoelens kunnen uiten, met als hoogtepunt: Een of andere Ellen die over "marokanen" begon en dat ze "agresief"  waren.
Zulke Arische dames zijn natuurlijk een smet op zo'n site. Want het heeft er natuurlijk geen drol mee te maken of die rotte appels uit Marokko komen. En als je als rechtgeaarde blanke dan nog niet eens foutloos kan fulmineren, kun je maar beter gewoon niet schrijven.
Ik hoop oprecht dat de daders hun straf krijgen die ze verdienen. Als je ze 6 jaar geeft, komen ze buiten, en hebben ze niks geleerd. Zijn ze alleen nog maar crimineler. En kosten ze ons nog meer geld. Geef ze maar levenslang. Gewoon, tot hun dood. Dat is het goedkoopste.


vrijdag 30 november 2012

Over verhuizingen, taptoes en AIFOONS

Als je gaat samenwonen, voeg je twee bijna complete en vaak zelfs overcomplete huisraden bij elkaar. Wat een bende.
Alles wat dubbel was, staat nu ergens in een opslag in Almere. De eerste uitleg: we houden de extra wasmachine, want stel de mijne gaat kapot, dan hebben we in elk geval nog een tweede achter de hand.
Deze redenatie wordt al gelijk kapotgeschoten door het feit dat we maandelijks 69 euro betalen voor die opslag, dus al na 9 maanden zouden we een nieuwe wasmachine kunnen kopen.

Er staat uiteraard ook een piano in de opslag. Daarvoor was a) geen plaats in mijn bescheiden stulpje, en b) als er al plaats was, zou die piano zonder meer dwars door de vloer zakken.
Voor het verplaatsen van die piano hadden we twee hondjes gekocht. (In deze context is een hondje niet de gedomesticeerde neef van de wolf, maar een plank met wieltjes). Beide hondjes braken met een diepe zucht toen we de piano erop zetten. Dus dat werd toch een verhuis bedrijf inschakelen. Want je zult net zien, ga je hondje nummer drie gebruiken, breekt die doormidden juist als je op straat staat. En dat is echt geen gezicht. Een op zijn kant staande piano midden op straat in Rotterdam.

Maar goed, eind goed al goed, alle spullen zijn in Tiel belandt. Toen waren we er nog lang niet. Want al die spullen moesten een plaats krijgen. En alle honderden ingepakte dozen moesten uitgepakt worden. Halverwege dat proces moest ik eventjes tussendoor naar Birmingham. Een taptoe wandelen. Twee shows. Waarvoor we twee keer 15 uur in een bus moesten zitten. Zelf buschauffeur zijnde, maak ik er een goed gebruik van nooit met de bus te gaan, en nu weet ik weer waarom. 15 uur lang afhankelijk zijn van een ander voor je je benen kan strekken. Voor je een peuk kan roken. Dat is toch niet echt mijn ding.
Maar los van de 30 uur die we gereisd hebben, was het heel erg leuk om weer eens in het buitenland een taptoeshow weg te wandelen.
En toen uiteraard vlug weer terug, want Ilse wachtte op mij. In een huis waarin een bank op zijn kant was gezet om ruimte te creeeren voor haar spullen.

Inmiddels zijn we weer een week verder, en het huis begint langzaam, heel langzaam vorm te krijgen. En ook de typisch vrouwelijke tutsj komt er bij. Lampjes in de kast, veel kaarsjes, van die paarse bloemen op de vensterbank, die zo ruiken.

Leuk leuk allemaal. Dat samenwonen bevalt mij prima. Altijd samen eten. Samen opstaan (en slapen). De gezelligheid van een hondje die uit frustratie de boel onder kotst, poept en pist, en de prettige humeurigheid van Claus. Claus kent zijn eigen huis niet meer terug, en zal geen mogelijkheid onbenut laten om dit duidelijk te maken.
Samen dingen doen voor sinterklaas (godver, ook bijna vergeten.) Dat is mooi. Zo'n leven. En ik maar denken dat burgerlijkheid niet voor mij zou zijn...

Uiteraard was er dinsdag zo'n dag dat er in Rotterdam nog van alles moest. En ik dit ook deed. En tussendoor met een knorrige hond even over het zuidplein ging wandelen. Eindelijk mocht ik een nieuwe telefoon kopen. De eerste was kapot gevallen (zonde!) de tweede bleek een klereding te zijn, en nu heb ik dan toch een heusche AIfoon. Jaja, ook ik ontkom er niet aan. Ik kreeg dit ding gratis, nadat ik zei weg te gaan bij t mobile. Altijd prettig, om goed zaken te kunnen doen met een bedrijf.
Wat een gaaf ding. Eerst was ik altijd wat sceptisch. Je betaalt hoofdzakelijk voor de naam enzo. Maar goed. Ilse heeft zo'n ding en bij haar gaan spelletjes wel snel, en het beeld is gewoon wel echt heel erg mooi. Goed, veel geouwehoer, ik aan de AIfoon. En verrek: ik vind het toch wel stoer. Goddank voor Ilse, want die kan mijn ongeduld goed handelen. En voorkomen dat ik uit frustratie die AIfoon opvreet, als iets niet meteen helemaal gaat zoals ik het voor ogen had. Mijn ongeduld zal in onze relatie nog wel voor wat bijzondere taferelen gaan zorgen denk ik zo.

Goed, nu Ilse aan het werk is, en ik net thuis ben van een vruchtbare kerstrepetitie met het kwintet, ga ik die hond maar eens uitlaten. Want ook dat is eigenlijk best een leuke aanvulling op mijn wat warrige huishouding. (Hoewel Claus het er niet helemaal mee eens zal zijn).

dinsdag 13 november 2012

Een klaagzang over een kast.

Er moest dus nog een kast uit elkaar. En dan niet een standaard huis-tuin-en-keukenkast van de ikea, maar een zelf gemaakte, van multiplex en 1000 schroeven.
Wie nog durft te zeggen dat een ikea kast de ultieme relatie test is, lach ik vierkant uit.
Deze homemade-kast is niet zozeer een relatietest, als wel een zoek-de-schroeven-en-duik-voor-je-leven-als-je-ze-gevonden-hebt-test.
Zelden een belachelijker constructie meegemaakt als deze kast.

Even terug naar eind oktober vorig jaar. Ik was al niet al te blij met dit bewijs van menselijke inventiviteit, maar aangezien ik wat weinig kastruimte had, nam ik het onafgewerkte kreng maar even voor lief. Ruim een jaar lang heb ik met mijn luiheid kunnen leven, en heeft het ding prima dienst gedaan. Alle rommel waar ik geen idee van had waar ik het laten moest, verdween in die kast. Paste die schoonheid in de rest van mijn met veel en hard werken bij elkaar gesprokkelde interieur? Ja! En nee!
Ja, want mijn interieur bestaat uit een allegaartje. Niks past bij elkaar, en daardoor past alles bij elkaar. En omdat ik een redelijk vrijgezelle vent was, kon het mij niet zoveel schelen. Het was toch wel mijn thuis.
Nee, want zelfs naar mijn maatstaven, is deze kast een lelijke uiting van complete wansmaak. Wie zet zoiets nu in elkaar? Alle wetten van logica en natuurkunde heeft de bouwer op geniale wijze weten te omzeilen. Ook geen kunst trouwens, met een overdaad aan schroeven.
 Regelmatig werd ik door bezoekers gewezen op de afstotende lelijkheid van deze kast. Zelfs de spiegel die erin verwerkt was (waarvoor dank, want spiegels van die grootte en die kwaliteit zijn loeiduur) kon dat niet goedmaken.

FastForward: we leven anno 2012. Mijn meisje komt in Tiel wonen. En met haar, komt een groot gedeelte van de door haar met veel hard werken bij elkaar geschravelde spulletjes. En een hond, waarover later meer. Ergo nu moet ik wel afstand nemen van een kast, waar ik bij voorbaat al geen warme band mee had. Want daarvoor in de plaats komt een zelfde soort kast, maar dan van een wereldberoemd merk: Lundia. (Geen Ikea, dus). En die moet op de plaats van de oude kast.
Wat er dus eerst moest gebeuren: alle troep eruit. En tot mijn verbijstering (die kast is maar 20 centimeter diep) kwam er toch een enorme shitload aan troep uit. Mijn troep dus. Vermengd met honden en kattenvoer, medicijnen en wat administratieve ellende uit een voortijdig afgebroken leven.

Eerst die kast maar eens bekijken. Op het eerste oog veel schroeven. Platleggen was geen optie. Ten minste, niet zonder dat ik de verwarmingsbuizen en twee ramen van mijn woonkamer zou vernielen.
uiteindelijk de schroefboor ter hand genomen (ik zweer het: ik heb hem de hele nacht aan de lader gehangen met dit doel) en van boven naar beneden alle plankjes los geschroefd.
Halverwege was de accu leeg. Ik denk dat ik wel 250 schroeven heb gehad. Wel kon ik de spiegel schadevrij verwijderen. (Claus zit zich af te vragen wie die kat is, die ik in huis heb gehaald).
Maar: sommige platen zaten met 4 schroeven vast, anderen maar met 1. Waardoor ik dus op regelmatige basis een plank tegen mijn kop kreeg, of mijn hand tussen losgeraakte delen geplet werd.
Overigens: de basisconstructie valt me mee (of tegen, afhankelijk van het standpunt dat je hier inneemt) want nu ik halverwege ben, kan ik een peuk roken, koffie drinken, de accuschroef opladen, dit verhaal tikken en mijn wonden verzorgen zonder dat het ding verder met luid gekreun instort.

Even los van de lelijkheid van deze binnenkort overleden kast: ergens voelt het een beetje alsof ik voor jan joker bezig ben. Er komt namelijk een soortgelijke (maar meer meer gemak op te zetten) kast voor terug. Die is 25 centimeter diep. Heeft iets meer ruimte. Het idee erachter is hetzelfde. Alleen is deze kast dus van een merk. En wit in plaats van ongelakt.

Wat ik overhou: een enorme hoeveelheid schroeven. Een stapel hout en een grote spiegel (ik denk voor in de slaapkamer of badkamer). Met dat hout heb ik al wel zo wat plannetjes. Geen ingewikkelde kast (ik zou het niemand aan durven doen), maar wellicht wat plankruimte creeeren ergens op een plek waar dat handig zou kunnen zijn. Of gewoon in een vuurkorf. Das romantisch.

Dan nog iets over de afwerking van muren. Dames en heren: als jullie ooit veilig willen wonen, en je eventuele kinderen met zo min mogelijk schade in een huis willen laten leven, verf je muren dan niet met van die struktuurverf waar na het opdrogen allemaal van die fijne, maar loeischerpe puntjes aan zitten. Dit kostte mij vanmorgen bij het opstaan een stuk huid van mijn pink. (Oke, dit kan te maken hebben met het feit dat ik slaapdronken een vlizo trap afwilde, maar toch). Gewoon wat normale verf van de praxis doet ook wonderen, en is veilig voor vrouw en kind.





donderdag 8 november 2012

Overeenkomst tussen Luuk Koelman en Geert Wilders

Wat is de overeenkomst tussen Luuk Koelman, Geert Wilders, Mariska Orban-de Haas en Kees van der Staaij?

Ze misbruiken allemaal het recht op vrije meningsuiting en of persvrijheid.

In ons land is het een groot goed, die vrijheid van meningsuiting, en die persvrijheid. Daar is hard voor gevochten. En daar mogen we trots op zijn. En vooral: zuinig.

Om het punt dat ik wil maken een beetje te verduidelijken, ga ik even terug naar mijn jeugd. Al heel jong wist ik wat dat was, dat "vrijheid van meningsuiting". Maar om dat goed te gebruiken, dat heeft wat langer geduurd, voor ik dat doorhad.
Ik vond mijn klasgenootje Tom een sukkel. En ik vond dat ik het recht had om dat tegen hem te zeggen, want immers: vrijheid van meningsuiting. Dacht ik triomfantelijk. Tommy vond mijn mening echter niet te pruimen, was verbaal minder sterk, en gaf me een corrigerende tik op mijn kop. Gelijk had hij. Dat wil zeggen: toen ik huilend thuis kwam, vond mijn moeder dat ik a) mijn grote bek moest houden en b) dat Tom gelijk had.
Je mag iemand wel een sukkel vinden, maar het getuigt niet bepaald van goede smaak om dat zo open en bloot op tafel te knallen. Ze zei daarop iets, dat ik tot op heden toch zoveel mogelijk probeer te huldigen (gelukkig: als je dit vanaf je wolkje meeleest, mam, er is toch iets van de opvoeding blijven hangen): jouw vrijheid eindigt waar die van een ander begint.
Wees dus zuinig op die vrijheid. Want een ander heeft ook een vrijheid. En niet zozeer de vrijheid om er maar op los te meppen als een mening hem niet aan staat, maar vooral de vrijheid om gespeend te blijven van andermans "mening".

Terug naar het heden. Geert Wilders vindt dat hij met zijn grote muil alle moslims mag beledigen. Het gevolg is dat de Nederlandse maatschappij mag dokken voor zijn beveiliging. (Ik heb dan zoiets: wie zijn billen brandt, moet maar op de blaren zitten. Niet dat ik geweld goedkeur, maar je kunt nu eenmaal niet verwachten dat iedereen even goed (en grof) gebekt is als Geert Wilders. En iemand die dat niet is, kan uit wanhoop, en boosheid toch verrekt rare dingen doen). Ook de Polen werden door Geert keihard beledigd.

Toch hoor ik over de beledigingen van Geert aan het adres van moslims en polen bijzonder weinig op facebook en social media.
Blijkbaar vinden wij dat dat moet kunnen. Of normaal is.
Als Kees van der Staaij of Mariska Orban-de Haas hun muiltjes opentrekken over verkrachting, of homoseksualiteit dan zijn er een paar mensen die daar wat van vinden, maar ook hier zie ik geen hele heftige emotionele reacties. Terwijl homo's toch echt keihard worden beledigd door dat geloofsgestoorde tuig.

Terug naar Luuk Koelman: deze man stelde de religieuze waanzin van Mariska Orban-de Haas aan de kaak. Op een smakeloze manier. Dat wel. En de reacties erop zijn niet mals.
Maar waarom wel op een wat wazige columnist, en niet op politieke figuren als een Geert Wilders?

Ik vind zelf dat iemand die iets roept, of iets schrijft, is daar verantwoordelijk voor. Zelf verantwoordelijk. Ik vind het in dezen dus ook te schandalig voor woorden dat de Nederlander de beveiliging voor die hufter van een Wilders moet betalen.
Want al deze mensen hebben blijk gegeven van een totaal gebrek aan respect. Gebrek aan respect voor de nabestaanden van een depressieve jong volwassene. Gebrek aan respect voor de medemens, van wat voor kaliber dan ook. En een gebrek aan respect voor de vrijheid die we allemaal zo belangrijk vinden. De vrijheid van meningsuiting.
En dat is niet iets wat je mag misbruiken om elke scheet die dwars ligt, er maar uit te gooien. Dat mag je niet misbruiken om een geloofsgestoorde tot de orde te roepen. Dat soort vrijheden moeten met beleid worden gebruikt.

Ben ik zelf dan zo onschuldig? Nee waarschijnlijk niet. Maar ik draag zelf de consequenties. En verschuil me niet achter een door de Nederlander betaalde beveiliging, of achter een gratis dagblad. Ik ben gewoon ik. En de meesten zullen mij heus wel weten te vinden.



woensdag 7 november 2012

Droevig verhaal en een leuk verhaal

Tim Ribberink. Wat een droevig verhaal. Zijn leven bestond uit gepest worden. Zo zeer, dat hij geheel depressief zichzelf van kant maakte.
Zijn ouders wisten van niks.
Blijkbaar ontbrak het Tim aan de kracht om er overheen te stappen. Om een vuist te maken, en voor zichzelf op te komen. Blijkbaar ontbrak het hem aan kracht om zijn ouders ook maar iets te vertellen. Ik schrijf dit overigens zonder hem verder te veroordelen.

Mensen postten uitgebreid op twitter, facebook en dergelijke allemaal meldingen over pesten, en tegen pesten. En uiteraard met van die uitspraken als: "als je ook maar enig gevoel hebt, of hart hebt, dan deel je deze foto". Dan maar geen gevoel, of geen hart. Als ik iets wil delen, doe ik dat omdat ik daar zelf behoefte aan heb. En dan doe ik het omdat ik daar achter sta. En niet onder het mom van: je-bent-een-gevoelloze-hufter-als-jij-niet-hetzelfde-plaatje-deelt. (Overigens: over kanker of andere ziekten zie ik dat soort miezerige plaatjes ook wel eens voorbij komen, en ik wordt er serieus onpasselijk van, omdat ze veelal gepost worden door mensen die totaal niet weten waar ze over brabbelen).
Met als hoogtepunt (en dit hoorde ik op de radio) een presentatrice die stelde dat we een standbeeld voor de jongen moesten oprichten.
Dat mens is toch compleet van de pot gerukt.
Dat het niet leuk is om gepest te worden, kan ik over meepraten. Is niet leuk. Dat het niet leuk is om depressief te zijn, kan ik niet over meepraten, aangezien ik nooit een depressie gehad heb. Het lijkt me gruwelijk. Dat het eerste het tweede kan aanwakkeren, geloof ik meteen. Maar de lieve jongen heeft zijn probleem nooit opgelost. En eerlijk gezegd: ik vind een standbeeld voor die jongen een belediging en een klap in het gezicht van de mensen die ook gepest zijn, ook depressief waren/zijn, en wel voor zichzelf zijn opgekomen. En wel wat van hun leven gemaakt hebben.
 Want die mensen zijn er ook. En die verdienen wat mij betreft meer een standbeeld. Want zij kozen ervoor om zich te ontworstelen aan hun verleden. Om zich te ontworstelen aan alle problemen, en ze op te lossen. En verder te gaan.

Een leuk verhaal.

Deze heb ik gisteren gehoord in de kantine, is niet van mezelf, maar ik moest er smakelijk om lachen.

Ergens in een dorpje woont een gezin. Een ouder echtpaar, met een inwonende zoon van in de 20. Verstandelijk is de jongen niet veel verder gekomen dan een jaar of 9. Een doodgoeie knul, die geen vlieg kwaad doet, en bij de plaatselijke sociale werkplaats werkt. Zijn grootste hobby: de efteling. Als het zou kunnen zou die jongen elke dag wel naar de efteling willen. Hij kan genieten van de sprookjesbossen vol met laven, en natuurlijk die eeuwige python. Maar ja, niet alles kan.
Op een goeie dag was moeders even naar het dorp gefietst voor de wekelijkse inkopen. Zoonlief was thuis.
En moeders kreeg een telefoontje:"mam, je moet echt gauw naar huis komen!!!" Dit nogal geagiteerd. Op haar reactie dat het nog eventjes zou duren, werd hij nog ongeduldiger en opgewondener. Ze zei dat ze er zo aan zou komen.
Het duurde zoonlief wat lang, dus na 2 minuten belde hij weer:"mam, waar blijf je nu, ik heb een laaf gevangen!!!".
Op de achtergrond hoorde ze wat geroezemoes, dus ze besloot toch maar even wat vlotter naar huis te gaan.
Daar aangekomen, zag ze voor haar deur een oploopje, en op dat moment kwam ook de politie met blauwe lampen de hoek om.
Wat was er nu aan de hand.
Een collectant had aan de deur gebeld. En dat bleek een dwerg te zijn. De zoon had, efteling fan als hij was, meteen in de gaten dat er een laaf uit de efteling ontsnapt was, bedacht zich geen ogenblik, greep de voortvluchtige laaf bij zijn kladden en flikkerde hem zo in het toilet. Om hem later, als moeders thuis zou zijn aan de efteling terug te kunnen geven.
De dwerg, ook niet helemaal de meest slimme van dit verhaal, belde met zijn gsm de politie, maar kon geen adres geven van waar hij van zijn vrijheid beroofd was. Dus de politie is maar wat rondjes door het dorp gaan rijden om te kijken of ze iets verdachts aantroffen.

maandag 29 oktober 2012

Het leven gaat verder, en ik ga mee...

Ik pakte de aardappelen uit de kast, draaide naar rechts en sloeg met die zak Ilse tegen haar hoofd, omdat zij zich voor mij langs naar het gasfornuis bukte.
De dag erop stuurde ze een aangetekende brief waarin ze de huur van haar huis zou opzeggen, om bij mij in te trekken.
Vreemd eigenlijk. Gelukkig zijn de gewelddadigheden tot die aardappelen beperkt gebleven.

Ik ga dus samenwonen, en het eerste kadootje, een zout en peperstel in de vorm van twee apen op een bootje, is al een feit.(Met dank aan Wim en Carola).
 Het blijft natuurlijk een beetje lastig. Want als ik mijn moeder bel om haar het heuglijke nieuws te melden, blijft de lijn stil. De rest van de familie vindt het leuk. Getuige de 'vindt ik leuks' op facebook. De meeste vrienden ook trouwens. Ik heb nog geen negatief geluid gehoord.

Verder is het natuurlijk een beetje schipperen met onze smaak. Wat ik mooie bankstellen vind, vindt Ilse niet te pruimen. En andersom. Lampen idem. Gelukkig is er een Ikea om doorheen te dwalen. Ideeen opdoen, maar ook elkaars ideeen te veto'en. En dat met even veel plezier, zo niet meer plezier dan het eens zijn...

De herfst is ingetreden. De blaadjes vallen van de boom, dus de NS houdt zijn hart weer vast. Ook de feestdagen komen er weer aan. Feestdagen. Ik ben me gruwelijk bewust van het feit dat de tijd niet stilstaat. Nog geen half jaar eerder besloot ik om de feestdagen ladderzat of werkend door te brengen. Feit is dat het de eerste feestdagen in jaren zal zijn, die ik op een heel andere manier moet gaan doorbrengen. Ik hoef geen kerst te vieren in een ziekenhuis. Etend van een maal, eigenlijk bedoeld voor familie van stervende mensen. Ik hoef geen vrolijk kerstfeest te wensen terwijl mijn eigen kerst een doffe ellende is. Ik hoef ook geen galgenkerstmaal te maken. De afgelopen keer kookte ik. Het bleek de laatste kerst te zijn voor mijn ma.

Niks van dat al. Ik ga iets doen met Ilse. Wat, weet ik nog niet. Maar het zal 100% anders zijn. Ik stel me zo voor, dat ik in driedelig pak ga zitten schranzen van exquise gerechten. Maar een pizza in campingkostuum kan ook. Ach, ik heb het allemaal al eens gedaan. Van oesters en kaviaar op tweede kerstdag tot een snelle hap bij de burger king op Utrecht Centraal (jaja dames en heren, ik ben nog van de tijd dat de treinen op tweede kerstdag gewoon door de sneeuw konden baggeren).

Verder is het natuurlijk een beetje schipperen met onze smaak. Wat ik mooie bankstellen vind, vindt Ilse niet te pruimen. En andersom. Lampen idem. Gelukkig is er een Ikea om doorheen te dwalen. Ideeen opdoen, maar ook elkaars ideeen te veto'en. En dat met even veel plezier, zo niet meer plezier dan het eens zijn...
Samenwonen. Dat betekent ook concessies doen. Vooral voor de beesten. Kat en hond zijn redelijk aan elkaar gewend, en er wordt niet meer zoveel gegromd en geblazen als eerst. Claus kan zelfs ongestraft van Ozzy's waterbak drinken. Er klinkt weliswaar een gedempt gebrom, maar dat heeft verder geen gevolgen. Claus veegt met die waarschuwingen dus gewoon zijn koninklijke kontje af.
Samenwonen. Een piano. Een accordeon. Een paar trompetten en veeeeeeel te weinig kastruimte. 78 paar schoenen, en voor elke dag van de week drie outfits, en voor de zondag vijf.  Twee senseo apparaten, twee koelkasten, twee wasmachines. Veel te veel stoelen, en veel te weinig banken. De gemeente Tiel is bijzonder onhartelijk naar nieuwe inwoners. Hoezo parkeerkaarten. Hoezo een snelle parkeervergunning. Hoezo meedenken meneer? Ik ben ambtenaar, daarvoor wordt ik niet betaald.
Maar als ik dan weer in twee vrolijke blauwe ogen kijk, is het het allemaal waard. Zij is het gewoon. Ze kwam, zag iets in mij en overwon. Ze kwam niet beschaafd door de deur, nee, ze brak meteen de hele voorgevel af, walste mijn leven binnen, en trok me overeind. Gaf me vertrouwen. En staat achter me. Met al mijn gebreken. En mijn positieve punten uiteraard.

Samenwonen. Slechts 1 iemand zei dat ik niet moest overhaasten. Maar er is niks overhaasts aan. Dit hoort gewoon zo.
Het zou wel zuur zijn, dat als we net wonen, we hier weer uit moeten. Maar dat zijn zorgen voor later.

De bus. Ik heb mijn routes herverkend. Ik heb weer wat gereden. En morgenochtend mag ik zelf weer beginnen. Uiteraard op een route die je bij verkenningen niet tegenkomt, maar google does the trick.
Tijdens de herverkenning heb ik bij een collega in de bus gezeten, die een hele nuchtere en rustgevende kijk heeft op haar vak. Alleen al door naar haar te luisteren, heb ik veel geleerd. Waar ik eerst vaak huizenhoog op zag tegen een dienst, (ook en vooral omdat ik met heel veel andere dingen bezig was, maar niet met het rijden van een bus) sta ik er nu rustiger in. Ik zal niet meer gebeld worden met urgente mededelingen. Noch hoef ik dat soort telefoontjes te verwachten. Dus ik kan zelf ook op mijn gemakje leren rijden. Ondanks tijdsdruk.
En als ik thuiskom straks, wacht er een mooie vrouw op me. Hoe het tij toch keren kan....

dinsdag 16 oktober 2012

Raar nieuws.

Only in America...

Een man, die op zijn vrijgezellenfeest een stripclub bezocht, hield daar een gescheurde blaas aan over. En niet omdat de man zijn laatste uurtje als ongetrouwde man vierde met liters bier, maar omdat een stripper met haar volle gewicht op zijn schoot lazerde.
Autsj. Pijnlijk voor beiden.
Die stripper moet zich behoorlijk lullig hebben gevoeld. Je bent professioneel paaldanseres, je verliest de greep en belandt op schoot bij een vent die je normaal gesproken het liefst in je tieten grijpt.
Lullig ook voor de man. Hij had gehoopt op een wat warmer onthaal.

De man hield er zoals gezegd een gescheurde blaas aan over. En moest dus naar het ziekenhuis.
Nu, een poos later wil de man dat de ziekenhuiskosten door de stripclub betaald worden. (Ergens is dit logisch. Bedrijfsongevalletje enzo). Maar hij wil ook dat zijn mentale leed betaald moet worden. Voor een totaal bedrag van 50.000 euro.

En dat laatste daar val ik over. (Woordspeling). Want wat voor goedkope zak hooi ben je als je emotionele leed, opgeteld bij de kosten voor de operatie maar 50.000 euro is? Dan heb je toch ook het gevoelsleven van een garnaal? Als ik zijn vrouw was, zou ik hem nu dumpen. De operatie kostte misschien 20.000 euro. En je mentale leed maar 30.000? Daar had hij veel meer uit moeten halen. Op zijn minst een paar miljoen.
En zo'n mentaal armlastige garnaal moet later de kinderen opvoeden. Nog even los van het feit dat je hoopt dat je kinderen vrienden krijgen die iets beters weten te verzinnen voor een vrijgezellen feest dan naar een stripclub te gaan.

Dus voor een Amerikaan, die toch opgegroeid is in de aanklaag-cultuur, maakt hij toch geen goeie sier.

Na alle blunderende Amerikaanse politici (vrouwen die een mechanisme hebben die zwangerschap na verkrachting voorkomt) deze week ook weer een mooie: een gouverneur die (en dat is voor de verandering voor een Amerikaan toch  best een loffelijk streven) iets goeds wilde doen: hij wilde bekendheid geven aan een informatie nummer over hersenvliesontsteking. Een heel gevaarlijke ziekte. Hulde voor deze gouverneur. Beetje jammer alleen dat hij het verkeerde nummer bekend maakte. Hij gebruikte hiervoor namelijk het nummer van een sekslijn.
Je zou je afvragen hoe het in vredesnaam mogelijk is dat je twee van zulke verschillende lijnen zo vreselijk door elkaar kan halen. Zou hij die ochtend nog rukkend achter zijn buro hebben gezeten toen hij op het idee kwam om wat reclame te maken voor een  medische info-lijn? En toen met rode oortjes het verkeerde nummer op zijn to-do-list hebben gezet?
Of lag de fout bij zijn medewerkers, die door gebrek aan tijd hun vrouw niet meer kunnen zien en dus aangewezen zijn op telefoonseks, waardoor ze zich vergisten.
Op zich, fouten zijn menselijk, maar juist in het o zo puriteinse Amerika is het natuurlijk raar dat zulke fouten ontstaan. Ik denk dat Freud zou staan te juichen.

Over Freud gesproken:
Dan een geintje uit Engeland. Ook alweer een paar dagen oud.
Een bepaalde transseksueel wil na 23 jaar zijn piemel terug. Jaren geleden verruilde deze man... vrouw.... laat maar, zijn mannelijkheid voor een vagina. Typisch gevalletje van ruilen komt huilen.
Nu wil hij dus zijn pielemoos terug. Had je daar dan 23 jaar geleden niet wat beter over na moeten denken? Dat is een beetje dom. En ik vraag me gelijk af: wat als hij/zij  straks weer spijt krijgt? Moet die net zorgvuldig aangenaaide penis er dan maar weer af? En gaat hij/zij zijn inmiddels leeggelopen borsten weer op laten vullen met hormonen?
Dat er transseksuelen zijn, doet me niks, dat ze alle hulp krijgen om als man/vrouw verder te kunnen: HULDE! Maar wat moet je in vredesnaam toch doen met een spijtoptant? Moet je dan als chirurg niet gewoon zeggen: nee beste man/vrouw, we gaan je niet nog eens opereren. Ga eerst maar eens met een therapeut praten.

Een heus schandaal, al een paar weken oud, leverde de stad Las Vegas 23 miljoen euro op. Dus voor 23 miljoen euro, houden de puriteinen hun bek dicht, want geld is geld. Het gaat hier om de naaktfoto's van Prins Harry. Ook prins Harry bleek een man van vlees en bloed. Als er naaktfoto's van mij zouden circuleren, ben ik bang dat niemand er een schandaal van maakt. Nou ja, wellicht mijn vriendin. Want mijn naaktheid behoort haar toe. Goddank ben ik geen prins. Maar toch zou ik wel een deel van die 23 miljoen willen hebben. Tis mijn lijf. Wie zijn die lui in Las Vegas om daar even 23 miljoen euro voor te beuren?
Aan de andere kant: nu hebben die gekke amerikanen wel gezien dat ook een lid van een koninklijk huis gewoon een mens is. Wellicht kunnen ze daar wat mee in de toekomst. Als ze weer eens over zaken gaan praten waar ze geen verstand van hebben.




woensdag 3 oktober 2012

Een liedje, een bus en een plant.


Mijn vriendin heeft een liedje gezongen.

Mijn vriendin, Ilse, zingt wel vaker liedjes, dus dat is geen nieuws. Maar dat liedje waarmee ze mijn hart definitief in stukken brak, en weer lijmde, dat blijft iets speciaals.

Even terug naar dat moment. Omdat het een van de mooiste momenten was, die ik in het afgelopen half jaar meemaakte. We hadden onze eerste repetitie in Frankrijk. En voor dat orkest (DSWO) had ze een lied gearrangeerd. Niks bijzonders dacht ik. Gewoon een liedje waarbij de trompetsectie even rust had. En dat is vervelend, want dan ga ik me vervelen.
Het liedje opende met een vibrafoon solo, gespeeld door Vincent. En toen spitste ik mijn oren; dit is mooi!
Toen zette de rest van het orkest in, en niet veel later Ilse zelf. Zo breekbaar mooi. Zo ontzettend vol van emotie, dat mijn keel dik werd, en mijn ogen het liefste al hun tranen kwijt wilden.
Gelukkig wist ik dat laatste te bedwingen. Ik had net de crematie van mijn ma achter de rug, en wilde vrolijkheid.
Het is heel erg lang geleden, en dan bedoel ik lang geleden als in jaren geleden, dat iemand mij bijna letterlijk tot tranen toe wist te ontroeren met het zingen van een lied. Eigenlijk vraag ik me nu af, of dat uberhaupt wel eens gebeurd is. Dat iemand me zo ontzettend wist te raken.

Ik spoel even verder. Het was uiteraard een supertoffe week met DSWO en het eerste concert naderde. Na de pauze was het de beurt aan de lichte muziek. Wat jazz dingen, wat lichtklassieks, en het lied van Ilse.
Ik zag er stiekem ook wel een beetje tegenop. Mijn fysieke en mentale reactie op dat lied waren zo heftig, dat ik bang was om echt in tranen uit te barsten. Maar er was uiteraard geen ontkomen aan. En jawel. Wederom een dichte strot en dikke ogen. Vriendje Michiel zat naast me, en normaal hebben we altijd veel lol tijdens concerten. Altijd wel even een paar gefluisterde opmerkingen over en weer. Altijd even een gebbetje, zolang het het muziekmaken maar niet in de weg staat.
Maar toen ik voorover boog, om eventuele emotionele uitingen te maskeren, liet hij me met rust. Ik weet niet of hij het aanvoelde, maar hij klopte me even op mijn been of schouder, en liet me heel even weer wegzweven in mijn wereldje.

Het liedje zelf, klinkt als troost. Zo hoort troost te klinken. Het was alsof ze met haar stem mijn herinneringen aan de afgelopen periode even prikkelde, en me vervolgens omarmde.

Nu staat het op soundcloud. Geen flauw benul wat het is, maar ik kon een opname ervan afspelen, hetgeen voor mij toch weer betekent dat ik niet helemaal een volslagen idioot ben met een computer.
En uiteraard moest ik het weer afluisteren. Niet een keer. Niet twee keer. En wederom ervaar ik dat muziek zo intens kan zijn. Zo mooi. En dat zelfs zonder dat er ook maar 1 noot trompet klinkt. Zo gaat er nog eens een wereld voor me open.
Ilse, bedankt! :) Michiel, voor je invoelendheid: bedankt :)

Ik ben mei uit de bus gestapt. Nadat ik op een gegeven moment in de garage brak, stuurde het management me naar huis. Het was niet verstandig om te gaan rijden.
Inmiddels ben ik weer begonnen. Eerst maar de lijnen herverkennen. Een paar collega's kenden mijn gezicht nog, en vonden het leuk dat ik weer terug was. De meeste lijnen kende ik in grote lijnen (woordspeling) nog wel. En vandaag zelf maar weer eens het stuur vastgehouden. Was wel weer heel erg leuk.

Verder staat er sinds kort een potje met planten op mijn vensterbank. Er stonden al eerder planten op mijn vensterbank, maar die zijn een droge dood gestorven. Dit keer zijn het twee vleesetende planten, en een varen. Ik ben benieuwd hoe lang ik ze water ga geven. Tot nu toe komen ze niks te kort. Hoewel ik moet oppassen dat Claus niet al te dichtbij komt. Straks zie ik alleen nog een kattenstaart uit die plant steken. Dus toch maar af en toe de plantenspuit gebruiken, niet alleen om de vleesetende plant water te geven, maar ook om Claus zijn leven te redden.

zondag 30 september 2012

Ik ben geen wereldverbeteraar

Ben ik een wereldverbeteraar?

Nee. Dat wil zeggen: ik kan zo al een paar dingen opnoemen die verbeterd zou kunnen worden. Maar aangezien ik vaak niet bij mezelf begin, kan ik mezelf met recht geen wereldverbeteraar noemen.

Zo is mij vandaag verweten dat ik niemand kanker toe mag wensen. En ergens ben ik het daar hartgrondig mee eens. Wetende wat ik weet, is het inderdaad geen ziekte die je iemand opgewekt toewenst.
Waarom ik het dan toch doe?
Tja.
Ik postte een filmpje over het feit dat er een geneesmiddel schijnt te bestaan tegen kanker. Mensenkanker werd aangebracht bij ratten, en het geneesmiddel bleek de tumoren toch behoorlijk te verkleinen. Het zou de tumor cellen tot zelfmoord aanzetten.
http://www.disclose.tv/action/viewvideo/103929/Cancer_is_finally_cured_in_Canada_but_Big_Pharma_has_no_interest/?fb_ref=.UGf9WNjwT3o.like&fb_source=other_multiline

Maar de farmaceutische industrie wil er niet aan. Want het octrooi is verlopen, waardoor iedereen het kan gebruiken. Ergo: er is geen winst aan te behalen. De winst zou van ettelijke miljarden per jaar dalen naar ettelijke miljarden. Dat zou betekenen dat de CEO van Bayer geen 3,5 miljoen bonus krijgt, maar 3,4 miljoen. (Namen en bedragen uiteraard uit de lucht gegrepen).

En natuurlijk slaat mijn fantasie op hol. De dikke, pafferige zakenman, de baas van het grote farmaceutische bedrijf komt thuis, bij zijn 3e vrouw met kind, en vertelt trots dat hij zijn bonus heeft verdedigd. Dat medicijn komt er niet. Want zijn 3e vrouw wil ook een BMW om zijn 6e kind in te vervoeren. En dat moet dan wel een BMW zijn met een nieuwprijs van meer dan 100.000 dollar. Want anders gaat het opgesmukte snolletje met kind en al weg.
Nog geen 4 jaar later krijgt het kind in kwestie kanker. En op de vraag van de baas moet de oncoloog droevig vaststellen dat er geen medicijn is. Er had een medicijn kunnen zijn, maar de farmaceuten willen er niet aan, omdat de winst erop niet genoeg zou zijn. Een half jaar later sterft het kind, creperend van de pijn....

Zou ik in dit hypthetische geval medelijden hebben? Nee, niet met de dikke zakenman. Die heeft precies gekregen wat hij wilde. Zijn winst.
Wel met het kind. Je zal toch zo'n vader hebben.


Ik weet ook wel dat als je onfatsoen met onfatsoen gaat vergelden, dat de maatschappij in stukken uiteen valt. En ik weet ook wel dat ik daarmee dus geen haar beter ben dan de industrieelen die het maken van dergelijke medicijnen tegenhouden. Maar ik merk dat me dat koud laat. Ik voel me heus niet beter als ik dit soort figuren met fatsoen en vriendelijkheid zou bejegenen. Oké, moreel gezien ben ik beter. Maar mijn ongenoegen lost het niet op. De verbijsterende onvrede blijft knagen.
Daarom vind ik het vele malen opluchtender om wel de waarheid te melden. Ook op social media.

Dus ben ik geen wereldverbeteraar... Excusez moi...




zondag 23 september 2012

verkeerscapriolen en muzikale feestjes

Het had even geregend. Niet heel veel, maar toch genoeg om een nat wegdek te creeeren. Normaal gesproken niet iets waar men met heel veel vreugde op reageert. De zoveelste bui.
Gelukkig had ik er weinig last van gehad, ik zat namelijk binnen. Te repeteren op een nieuw werk voor de kapel. Na onze copieuze lunch, was het tijd om naar het Tielse te rijden. Want er moesten nog wat kindertjes les gegeven te worden.
Ik reed de kazerne af, en bij de eerste rotonde ging het mis. Ik verliet de rotonde met als doel mijn weg redelijk rechtdoor te vervolgen, maar mijn auto had andere plannen. Omdat ik 1) gasgaf, 2) opschakelde en 3) een vrij haakse stuurbeweging maakte, vond mijn achterwiel aandrijving het leuk/nodig/makkelijker om mijn auto in een werkelijk compleet bezopen pirouette een draai van 180 graden te laten maken. Waardoor ik mijn achterligger dus even verbijsterd en geschrokken aanstaarde als hij mij. Goddank was de man alert genoeg om toch maar even op zijn rem te gaan staan.
Met wild bonzend hart en adrenaline in plaats van bloed in mijn aderen, ben ik naar huis gereden.
Vol zelfverwijt. Ik vind dat ik een redelijk begaafd chauffeur ben, en dat ik dan zo'n beginnersfout maakte, vond ik schokkend. Houdt je wel weer bij de les. Gelukkig, behalve een overdosis adrenaline geen gewonden of schade. Naja, een klein beetje een geknakt ego. Dat dan weer wel.

Een weekje later. Prinsjesdag zat erop. Het was een korte deze keer. De koets met een vrolijk zwaaiende Bea en haar zoon en aangetrouwde vrouw, kwam twee keer voorbij. Hilarisch vond ik wel dat deze keer een van de echt stoere militairen, zonder pardon omviel. Het lange staan is ook lastig. En de zeer stoere militair die recht tegenover ons stond, had het er ook maar moeilijk mee. Zij het dat hij weigerde om te vallen. Scheelde toch niet veel.
Bij het wegrijden uit Den Haag viel me op dat mijn linker koplamp het niet deed. Beetje jammer, want ik had net een collega gewezen op het feit dat zijn linker koplamp het niet deed.
Eenmaal aangekomen bij de garage, waren deze jongens zo vriendelijk om op mijn verzoek, dan maar gelijk alle voorverlichting te vervangen. En me er fijntjes op te wijzen dat mijn schokbreker rechtsachter zo dood was als een pier. Aha. Dat zou wel eens kunnen verklaren waarom de auto me trakteerde op een danspartij waar "Sterren dansen op het ijs" een stevige punt aan zou kunnen zuigen.
En toen ik er dus op ging letten, bleek dus inderdaad dat mijn auto de wegligging had van Jack Sparrow die teveel rum ophad. En niet alleen dat: bij elke drempel deinde de auto nog vrolijk ettelijke meters na.
Goed, het is jammer dat waar ik besloten had, zo min mogelijk kosten aan deze auto te maken, ik er niet aan ontkom om toch deze dingen te laten vervangen. Ik wil ten slotte wel veilig op weg, en als het niet teveel gevraagd is, ook levend op de diverse bestemmingen aankomen.
Maakt dit nu dat ik me minder een ezel voel vanwege de eerdere glijpartij? Nee. Wat dat bleef uiteraard een rookie-fout. En iedereen weet, dat je bij negatieve wegverkanting en een nat wegdek, niet moet gasgeven, opschakelen en sturen tegelijkertijd. Maar het haalt wel een beetje de scherpe angel eraf.

Tussen twee deze twee voorvallen zat een leuk, zij het kort, concert. Een CD-release party. De rockband Navarone had mij begin dit jaar gevraagd om een track in te spelen. En het was zover: de CD was af. En of ik dat liedje life wilde komen meespelen. Tuurlijk.
Om zes uur was ik besteld, en om half acht konden we gaan soundchecken. Tussendoor was het een voor mijn ogen verbijsterend stressvolle aangelegenheid. Musici die bijna schuimbekkend van zenuwen rond renden om op het allerlaatste moment nog even wat dingen te regelen. Goddank was er chinees. En uiteraard moest alles uitversterkt worden. In een zaaltje waar misschien net 100 mensen in pasten. Ik was serieus bang dat met die hoeveelheid decibellen, het voegwerk naar beneden zou komen.
En toen ze loos gingen op het podium vielen al die zenuwen weg, en gaven ze een spetterend (en loeihard) optreden weg. In een bomvolle zaal, met allemaal fans. Hoe cool was dat. Het was echt een gaaf optreden om te doen.

Ook ben ik inmiddels begonnen bij een nieuwe muziekvereniging. Als docent. Ik kan nog maar heel weinig zeggen over de kwaliteit van de leerlingen en alles. Maar het is wel ontzettend leuk daar. Een hele leuke club mensen, en leuke onbevangen leerlingen.
Het dorpshuis, waar de lessen gegeven worden, is letterlijk een dorpshuis. Alle jeugd komt er samen. Om te roken, bier te drinken, poolen, gokken en pokeren. En dus ook voor muzieklessen. Een leuke smeltkroes van een micromaatschappij die dat dorpje is. Ja, ik heb het daar onwijs naar mijn zin.


maandag 10 september 2012

Muggen en kippen.


Doodstil sluip ik naderbij. Ik moet heel voorzichtig zijn, want elke onverhoedse beweging kan haar op doen schrikken en dan zijn mijn steelse bewegingen in de schemering voor niks.
Gewapend met een stroomstootapparaat, nader ik haar. Ik ga haar zo'n enorme schok geven, dat ze in één klap dood is. Sterker nog: ik ga het apparaat zo fel inzetten dat het rook uit haar gezicht, kont en armen komt. Dat ze in de fik vliegt.
Heel even denk ik aan een paar minuten geleden. Toen ik nog lag te slapen. En ik niet telkens door dat zeurige stemmetje wakker werd gemaakt.
En als ik dan wakker werd, was ze weer stil. Om wanhopig van te worden.
Toen was ik het zat. Ik graaide naar het wapen, en zou haar gaan vermoorden.
Daar zit ze! Voorzichtig hef ik mijn wapen, en.... JA! RAAK! Knetterend verbrandt ik haar. Ze is te geschokt om te gillen. En van haar lijf kringelt wat rook omhoog. Normaliter vind ik dat stinken, maar dit is een geur van overwinning. Van bijna krankzinnige blijdschap. Weer een naar de andere wereld geholpen. Trots kruip ik mijn bed weer in.

Denk nu niet dat dit de enige is, ik heb de afgelopen maanden al zeker 30 vrouwen vermoord. De mannen doen namelijk niet zoveel. Het zijn de vrouwtjes die steken, bloed zuigen en een jeukende bult achterlaten.
Uiteraard heb ik het hier over muggen. Een van God's schepsels die wat mij betreft niet geschapen hadden hoeven worden.
Laten we het daar eens over hebben. Ik denk dat God vaak een boosaardig genoegen heeft gehad toen zij sommige beesten ontwierp. Bijvoorbeeld de mug. Hoevaak zal God hebben neergekeken op haar schepping, die in totale oorlog met elkaar leefden. Muggen die met stroomstootwapens lijkend op een tennisracket te lijf worden gegaan. Vlooien en luizen die met allerlei vormen van gif te grazen worden genomen. Schattige muisjes, die roemloos in een muizenval ten onder gaan, en spinnen die de wat hysterischer vrouwen op tafels (of juist eronder) doen belanden.
Te vuur en te zwaard worden deze creaturen bestreden. Soms omdat ze oogsten doen mislukken. Soms omdat... Omdat het kan. (Kijk bijvoorbeeld eens naar de walvis.).

Gisteren hoorde ik een misselijkmakende reclame op de radio. Van WakkerDier. Die ging over de plofkip. En dat die was aangetroffen bij de Appie. Als kiloknaller. In die reclame werd iedereen aangespoord om die kip terug te brengen en je geld terug te vragen.
Wat ik er misselijkmakend aan vind?
1) Die kip is toch al dood. Iedereen gaat die kip terugbrengen, en die kip wordt vernietigd. Gezien de huidige stand van zaken, waarin er in de wereld nog steeds mensen aan het hongeren zijn, vind ik dat moreel verwerpelijk.
2) Het zal de dames en heren wereldverbeteraars zonder winstoogmerk vast niet ontgaan zijn; maar sinds het aantreden van onze lieve Jan-Peter Balkenende, leeft Nederland in een crisis. Alles is duur, en wordt niet goedkoper. Met name voor de middeninkomens is dit lastig. Biologisch vlees, of scharrelvlees is duur(der). Wie zijn zij in vredesnaam om te beweren dat die mensen hun vlees moeten terugbrengen? Als ik mijn stukje kip wil eten, dan eet ik dat. En als WakkerDier dan ook even wat extra centen naar de midden en lage inkomens stuurt, zodat die biokippen kan kopen, zou dat al een heel stuk helpen. Maar helaas, hier blijft deze stichting van duffe huisvrouwen en ingekakte huisvaders in gebreke. Blaten over het lot van de kip, kunnen ze, maar oplossingen verzinnen voor de armere mens, die ook graag een stukje vlees eet, doen ze niet.
Of dat zo'n stichting zelf kip gaat verkopen. Tegen dezelfde prijs als de kiloknal kip.
Wederom blijft WakkerDier in gebreke.
Tenzij het hun idee is dat iedereen vegetarisch gaat eten. Lekker hoor, zo'n lege plek op je bord, tussen de kruimige piepers en de bloemkool.

Let wel: ik ben een dierenliefhebber.( Uiteraard met uitzondering van muggen en dat soort ongedierte, die wat mij betreft een snelle dood verdienen).  Een kat of hond in nood, kan altijd bij mij terecht. En dierenleed gaat me nauw aan het hart. Maar ik eet ook graag vlees. En met mij talloze mensen, die het net als ik, niet al te breed hebben. Ik vind de kwaliteit van biologisch vlees, vaak niet in verhouding tot de prijs. En eerlijk gezegd vind ik het heel erg slecht dat er op deze manier onrecht wordt gedaan. Enerzijds aan de kip, wiens leven waardeloos was, maar die ook nog vernietigd wordt, en dus echt helemaal voor niks geslacht is. Anderzijds ten opzichte van mensen met een laag inkomen, die op deze manier zich schuldig zouden moeten voelen, omdat ook zij willen genieten van een lekker stukje vlees.
Wat mij betreft gaat er een slot op stichting WakkerDier.

maandag 3 september 2012

Te koop!!!!



DVD’s te koop.

Desperado
The Deerhunter
Serpico

D-day to Berlin (box)
The Client
Saw
The Village

American Pie (Box)
The Transporter
Dante’s Peak
Colditz

Seven
Babel
Waterworld
The Beach
Deja Vu
Poseidon Adventure
The Wicker Man
Inglorious Basterds
Tunnel Rats
Saw III
Trauma

Rules of Engagement
Hell Boy

Heat
Spiderman
Fantastic 4
Ocean’s 11-13
Transsyberian
Spiderman 2
Vantage point
A bridge too far
The Great Escape
Tigerland
BBC’s Planet earth (box)

Alle DVD's met uitzondering van de boxen, 2 euro. Exclusief verzenden. Bij aankoop van meer dan 2 dvd's krijg je er 1 gratis. 
De boxen zijn 3 euro, de BBC box 5 euro.
Wil je alle dvd's kopen? dan is de prijs 50 euro, ex verzenden. 

Ook te koop: 2 pc's. Een compaq waar Vista op draait. (Geen recovery disc, beetje gebruikssporen). 
Een systeem waar windows 7 op draait. (geen recovery disc, beetje gebruikssporen). 

Bij beide pc's durf ik de werking van de dvd speler niet meer echt te garanderen. 
Bij de windows 7 pc zou windows opnieuw geinstalleerd moeten worden. 

Prijs per stuk: 35 euro. Gelieve deze op te halen.

zondag 2 september 2012

Ik Stem Tegen, Ik Stem NIET

Het is weer verkiezingstijd. En alle partijen zijn op oorlogspad.
Ze verwijten elkaar daadkracht (hebben ze ook allemaal gelijk in, ALLEMAAL), ze brullen om het hardst dat zij Nederland uit het slop trekken, en dat wij toch maar zo verstandig moeten zijn om op hun te stemmen.

Juist. En afgelopen jaren is geen enkele minister-president er in geslaagd om een coalitie met succes uit te zitten. Dat begon met de parmantige Jan-Peter Balkenende, die ik geloof 3 of 4 kabinetten heeft laten mislukken. Is hij er in geslaagd om Nederland goed te regeren? Welnee! De coalitiekeuze die hij heeft gedaan, sloeg als een tang op een varken.
De eerste die hij vormde was samen met de LPF. Lijst Pim Fortuyn. Die laatste man werd voor de verkiezingen neergeknald, en dat leverde hem een flink aantal stemmen op van hysterische huisvrouwen die hun stem verkwanselden voor 'onze Pim'. Het zooitje ongeregeld dat Pim achterliet, was absoluut hilarisch, en ernstig kostbaar. Totaal niet in staat om het land te regeren, met zo'n coalitie, en daar hoef je niet eens een universitaire opleiding voor gevolgd te hebben.
Daarna volgden er nog enkele even zwakke coalities waarin de kleinste partij het op een lopen zette. CU, D66, allemaal bleken ze in staat om de stuntelende Jan Peter een klap op zijn neus te geven.
Het land regeren, en opbouwen. Dat waren ze in alle wanorde even vergeten.

Toen kwam Mark Rutte in beeld. Mark Rutte, die per definitie niet met de grootste partij wilde regeren, en er alles aan deed om een groot deel van de bevolking buiten spel te zetten. Zelfs al moest hij daarvoor met Geert Wilders regeren. Geertje Wilders, een dissident uit zijn eigen partij, met een grote bek, krankzinnige ideeen, en een haat tegen alles met een ander geloof dan het Joodsch-Gristelijke geloof.
Wederom waren het de Sjonnies en Anita's met veel gevoel in de onderbuik, en weinig hersens in de hersenpan die op dat soort figuren stemmen.
Geert Wilders, blij en machtsgeil, was maar al te gretig om zijn gedoogsteun aan dit bezopen kabinet te geven. En later ook niet te beroerd om er de stekker uit te trekken. (En dat is wellicht het enige goede dat de man gedaan heeft). Verder heeft Geertje Wilders zichzelf onsterfelijk belachelijk gemaakt met zijn bende half crimineel geboefte. En kamervragen stellen over de meest belachelijke onderwerpen, die de maatschappij meer geld kostten dan strikt noodzakelijk was.

Ook dit kabinet hield het niet lang vol. Gelukkig maar.
En wederom moet ik als kiezer wekenlang aanhoren hoe de VVD de werkende mens wil belonen (met 21% BTW, telkens hoger wordende accijnzen, bezuinigingen in de cultuur en defensie) met wel 1000 euro belasting voordeel. Ja, mijn reet.
Het CDA heeft als motto: Samen kunnen we meer... Jaja, dat hebben we gezien. Wat dat meer is, is mij na alle voorgaande kabinetten, waarbij het CDA betrokken was, totaal onbekend. En ja, uiteraard reken ik ze daar nu net op af.
PVDA: Nederland sterker en socialer. We kampen nog steeds met acht jaar paars.

En zo trekt elke partij een mooie one-liner uit de mottenballen, om de kiezer te verblinden. De kiezer is nu, in de aanloop naar de verkiezingen weer heel even heel belangrijk. Uiteraard moet op onze kosten de overwinning gevierd worden, er moeten door middel van wat dolken in ruggen, een perfecte coalitie gevormd worden voor de winnaar. En als dat gebeurd is, kan de kiezer de kast weer in. Die moet verder zijn bek houden, en werken.

Maar ik verrek het. Ik weiger om nog te luisteren naar loze en schandalige beloften. Ik weiger om mijn poot te verzetten voor een verkiezing, waarvan ik nu al weet, dat de beloften die gedaan worden toch niet worden nagekomen. Alweer niet. Ik heb geen zin meer om moeite te doen om naar het verkiezingslokaal te stappen, en te stemmen op de minst slechte optie, om erachter te komen dat ik weer in de kou ben gezet. En dat bepaalde verkiezingspunten toch helaas niet haalbaar bleken, want we willen regeren, en moeten bepaalde principes toch maar inleveren om aan de macht te komen.

Sommige mensen durven mij met droge ogen te zeggen:"Als je niet gaat stemmen, mag je ook niet klagen".  Dat is een stomme dooddoener. Ik ben tot nu toe altijd wezen stemmen, en op welke partij ik ook stemde, hun principes vervallen als de roes van de macht te groot wordt. En met het vervallen van de principes, laten ze de kiezer ook keihard vallen. De politiek verdient mijn stem niet. Op het moment dat er een partij is, die zich aan zijn principes houdt, en die na de verkiezingen ook blijft werken aan hun beloften, wil ik best weer stemmen. Maar tot die tijd, blijf ik 12 september thuis.
En eigenlijk zou iedereen gewoon moeten weigeren. Misschien dat dat voor de dames en heren leugenaars politici een teken is, dat ze eens aan het werk moeten gaan. En hun geld moeten verdienen, in plaats van een dikke uitkering opstrijken, in ruil voor wat oeverloos geouwehoer.

Ik ga hier schaamteloos een slogan jatten en verbeteren van de SP: Ik Stem Tegen; Ik Stem NIET!!!!

Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...