Ik ben geen wereldverbeteraar

Ben ik een wereldverbeteraar?

Nee. Dat wil zeggen: ik kan zo al een paar dingen opnoemen die verbeterd zou kunnen worden. Maar aangezien ik vaak niet bij mezelf begin, kan ik mezelf met recht geen wereldverbeteraar noemen.

Zo is mij vandaag verweten dat ik niemand kanker toe mag wensen. En ergens ben ik het daar hartgrondig mee eens. Wetende wat ik weet, is het inderdaad geen ziekte die je iemand opgewekt toewenst.
Waarom ik het dan toch doe?
Tja.
Ik postte een filmpje over het feit dat er een geneesmiddel schijnt te bestaan tegen kanker. Mensenkanker werd aangebracht bij ratten, en het geneesmiddel bleek de tumoren toch behoorlijk te verkleinen. Het zou de tumor cellen tot zelfmoord aanzetten.
http://www.disclose.tv/action/viewvideo/103929/Cancer_is_finally_cured_in_Canada_but_Big_Pharma_has_no_interest/?fb_ref=.UGf9WNjwT3o.like&fb_source=other_multiline

Maar de farmaceutische industrie wil er niet aan. Want het octrooi is verlopen, waardoor iedereen het kan gebruiken. Ergo: er is geen winst aan te behalen. De winst zou van ettelijke miljarden per jaar dalen naar ettelijke miljarden. Dat zou betekenen dat de CEO van Bayer geen 3,5 miljoen bonus krijgt, maar 3,4 miljoen. (Namen en bedragen uiteraard uit de lucht gegrepen).

En natuurlijk slaat mijn fantasie op hol. De dikke, pafferige zakenman, de baas van het grote farmaceutische bedrijf komt thuis, bij zijn 3e vrouw met kind, en vertelt trots dat hij zijn bonus heeft verdedigd. Dat medicijn komt er niet. Want zijn 3e vrouw wil ook een BMW om zijn 6e kind in te vervoeren. En dat moet dan wel een BMW zijn met een nieuwprijs van meer dan 100.000 dollar. Want anders gaat het opgesmukte snolletje met kind en al weg.
Nog geen 4 jaar later krijgt het kind in kwestie kanker. En op de vraag van de baas moet de oncoloog droevig vaststellen dat er geen medicijn is. Er had een medicijn kunnen zijn, maar de farmaceuten willen er niet aan, omdat de winst erop niet genoeg zou zijn. Een half jaar later sterft het kind, creperend van de pijn....

Zou ik in dit hypthetische geval medelijden hebben? Nee, niet met de dikke zakenman. Die heeft precies gekregen wat hij wilde. Zijn winst.
Wel met het kind. Je zal toch zo'n vader hebben.


Ik weet ook wel dat als je onfatsoen met onfatsoen gaat vergelden, dat de maatschappij in stukken uiteen valt. En ik weet ook wel dat ik daarmee dus geen haar beter ben dan de industrieelen die het maken van dergelijke medicijnen tegenhouden. Maar ik merk dat me dat koud laat. Ik voel me heus niet beter als ik dit soort figuren met fatsoen en vriendelijkheid zou bejegenen. Oké, moreel gezien ben ik beter. Maar mijn ongenoegen lost het niet op. De verbijsterende onvrede blijft knagen.
Daarom vind ik het vele malen opluchtender om wel de waarheid te melden. Ook op social media.

Dus ben ik geen wereldverbeteraar... Excusez moi...