verkeerscapriolen en muzikale feestjes

Het had even geregend. Niet heel veel, maar toch genoeg om een nat wegdek te creeeren. Normaal gesproken niet iets waar men met heel veel vreugde op reageert. De zoveelste bui.
Gelukkig had ik er weinig last van gehad, ik zat namelijk binnen. Te repeteren op een nieuw werk voor de kapel. Na onze copieuze lunch, was het tijd om naar het Tielse te rijden. Want er moesten nog wat kindertjes les gegeven te worden.
Ik reed de kazerne af, en bij de eerste rotonde ging het mis. Ik verliet de rotonde met als doel mijn weg redelijk rechtdoor te vervolgen, maar mijn auto had andere plannen. Omdat ik 1) gasgaf, 2) opschakelde en 3) een vrij haakse stuurbeweging maakte, vond mijn achterwiel aandrijving het leuk/nodig/makkelijker om mijn auto in een werkelijk compleet bezopen pirouette een draai van 180 graden te laten maken. Waardoor ik mijn achterligger dus even verbijsterd en geschrokken aanstaarde als hij mij. Goddank was de man alert genoeg om toch maar even op zijn rem te gaan staan.
Met wild bonzend hart en adrenaline in plaats van bloed in mijn aderen, ben ik naar huis gereden.
Vol zelfverwijt. Ik vind dat ik een redelijk begaafd chauffeur ben, en dat ik dan zo'n beginnersfout maakte, vond ik schokkend. Houdt je wel weer bij de les. Gelukkig, behalve een overdosis adrenaline geen gewonden of schade. Naja, een klein beetje een geknakt ego. Dat dan weer wel.

Een weekje later. Prinsjesdag zat erop. Het was een korte deze keer. De koets met een vrolijk zwaaiende Bea en haar zoon en aangetrouwde vrouw, kwam twee keer voorbij. Hilarisch vond ik wel dat deze keer een van de echt stoere militairen, zonder pardon omviel. Het lange staan is ook lastig. En de zeer stoere militair die recht tegenover ons stond, had het er ook maar moeilijk mee. Zij het dat hij weigerde om te vallen. Scheelde toch niet veel.
Bij het wegrijden uit Den Haag viel me op dat mijn linker koplamp het niet deed. Beetje jammer, want ik had net een collega gewezen op het feit dat zijn linker koplamp het niet deed.
Eenmaal aangekomen bij de garage, waren deze jongens zo vriendelijk om op mijn verzoek, dan maar gelijk alle voorverlichting te vervangen. En me er fijntjes op te wijzen dat mijn schokbreker rechtsachter zo dood was als een pier. Aha. Dat zou wel eens kunnen verklaren waarom de auto me trakteerde op een danspartij waar "Sterren dansen op het ijs" een stevige punt aan zou kunnen zuigen.
En toen ik er dus op ging letten, bleek dus inderdaad dat mijn auto de wegligging had van Jack Sparrow die teveel rum ophad. En niet alleen dat: bij elke drempel deinde de auto nog vrolijk ettelijke meters na.
Goed, het is jammer dat waar ik besloten had, zo min mogelijk kosten aan deze auto te maken, ik er niet aan ontkom om toch deze dingen te laten vervangen. Ik wil ten slotte wel veilig op weg, en als het niet teveel gevraagd is, ook levend op de diverse bestemmingen aankomen.
Maakt dit nu dat ik me minder een ezel voel vanwege de eerdere glijpartij? Nee. Wat dat bleef uiteraard een rookie-fout. En iedereen weet, dat je bij negatieve wegverkanting en een nat wegdek, niet moet gasgeven, opschakelen en sturen tegelijkertijd. Maar het haalt wel een beetje de scherpe angel eraf.

Tussen twee deze twee voorvallen zat een leuk, zij het kort, concert. Een CD-release party. De rockband Navarone had mij begin dit jaar gevraagd om een track in te spelen. En het was zover: de CD was af. En of ik dat liedje life wilde komen meespelen. Tuurlijk.
Om zes uur was ik besteld, en om half acht konden we gaan soundchecken. Tussendoor was het een voor mijn ogen verbijsterend stressvolle aangelegenheid. Musici die bijna schuimbekkend van zenuwen rond renden om op het allerlaatste moment nog even wat dingen te regelen. Goddank was er chinees. En uiteraard moest alles uitversterkt worden. In een zaaltje waar misschien net 100 mensen in pasten. Ik was serieus bang dat met die hoeveelheid decibellen, het voegwerk naar beneden zou komen.
En toen ze loos gingen op het podium vielen al die zenuwen weg, en gaven ze een spetterend (en loeihard) optreden weg. In een bomvolle zaal, met allemaal fans. Hoe cool was dat. Het was echt een gaaf optreden om te doen.

Ook ben ik inmiddels begonnen bij een nieuwe muziekvereniging. Als docent. Ik kan nog maar heel weinig zeggen over de kwaliteit van de leerlingen en alles. Maar het is wel ontzettend leuk daar. Een hele leuke club mensen, en leuke onbevangen leerlingen.
Het dorpshuis, waar de lessen gegeven worden, is letterlijk een dorpshuis. Alle jeugd komt er samen. Om te roken, bier te drinken, poolen, gokken en pokeren. En dus ook voor muzieklessen. Een leuke smeltkroes van een micromaatschappij die dat dorpje is. Ja, ik heb het daar onwijs naar mijn zin.