Een liedje, een bus en een plant.

Mijn vriendin heeft een liedje gezongen.

Mijn vriendin, Ilse, zingt wel vaker liedjes, dus dat is geen nieuws. Maar dat liedje waarmee ze mijn hart definitief in stukken brak, en weer lijmde, dat blijft iets speciaals.

Even terug naar dat moment. Omdat het een van de mooiste momenten was, die ik in het afgelopen half jaar meemaakte. We hadden onze eerste repetitie in Frankrijk. En voor dat orkest (DSWO) had ze een lied gearrangeerd. Niks bijzonders dacht ik. Gewoon een liedje waarbij de trompetsectie even rust had. En dat is vervelend, want dan ga ik me vervelen.
Het liedje opende met een vibrafoon solo, gespeeld door Vincent. En toen spitste ik mijn oren; dit is mooi!
Toen zette de rest van het orkest in, en niet veel later Ilse zelf. Zo breekbaar mooi. Zo ontzettend vol van emotie, dat mijn keel dik werd, en mijn ogen het liefste al hun tranen kwijt wilden.
Gelukkig wist ik dat laatste te bedwingen. Ik had net de crematie van mijn ma achter de rug, en wilde vrolijkheid.
Het is heel erg lang geleden, en dan bedoel ik lang geleden als in jaren geleden, dat iemand mij bijna letterlijk tot tranen toe wist te ontroeren met het zingen van een lied. Eigenlijk vraag ik me nu af, of dat uberhaupt wel eens gebeurd is. Dat iemand me zo ontzettend wist te raken.

Ik spoel even verder. Het was uiteraard een supertoffe week met DSWO en het eerste concert naderde. Na de pauze was het de beurt aan de lichte muziek. Wat jazz dingen, wat lichtklassieks, en het lied van Ilse.
Ik zag er stiekem ook wel een beetje tegenop. Mijn fysieke en mentale reactie op dat lied waren zo heftig, dat ik bang was om echt in tranen uit te barsten. Maar er was uiteraard geen ontkomen aan. En jawel. Wederom een dichte strot en dikke ogen. Vriendje Michiel zat naast me, en normaal hebben we altijd veel lol tijdens concerten. Altijd wel even een paar gefluisterde opmerkingen over en weer. Altijd even een gebbetje, zolang het het muziekmaken maar niet in de weg staat.
Maar toen ik voorover boog, om eventuele emotionele uitingen te maskeren, liet hij me met rust. Ik weet niet of hij het aanvoelde, maar hij klopte me even op mijn been of schouder, en liet me heel even weer wegzweven in mijn wereldje.

Het liedje zelf, klinkt als troost. Zo hoort troost te klinken. Het was alsof ze met haar stem mijn herinneringen aan de afgelopen periode even prikkelde, en me vervolgens omarmde.

Nu staat het op soundcloud. Geen flauw benul wat het is, maar ik kon een opname ervan afspelen, hetgeen voor mij toch weer betekent dat ik niet helemaal een volslagen idioot ben met een computer.
En uiteraard moest ik het weer afluisteren. Niet een keer. Niet twee keer. En wederom ervaar ik dat muziek zo intens kan zijn. Zo mooi. En dat zelfs zonder dat er ook maar 1 noot trompet klinkt. Zo gaat er nog eens een wereld voor me open.
Ilse, bedankt! :) Michiel, voor je invoelendheid: bedankt :)

Ik ben mei uit de bus gestapt. Nadat ik op een gegeven moment in de garage brak, stuurde het management me naar huis. Het was niet verstandig om te gaan rijden.
Inmiddels ben ik weer begonnen. Eerst maar de lijnen herverkennen. Een paar collega's kenden mijn gezicht nog, en vonden het leuk dat ik weer terug was. De meeste lijnen kende ik in grote lijnen (woordspeling) nog wel. En vandaag zelf maar weer eens het stuur vastgehouden. Was wel weer heel erg leuk.

Verder staat er sinds kort een potje met planten op mijn vensterbank. Er stonden al eerder planten op mijn vensterbank, maar die zijn een droge dood gestorven. Dit keer zijn het twee vleesetende planten, en een varen. Ik ben benieuwd hoe lang ik ze water ga geven. Tot nu toe komen ze niks te kort. Hoewel ik moet oppassen dat Claus niet al te dichtbij komt. Straks zie ik alleen nog een kattenstaart uit die plant steken. Dus toch maar af en toe de plantenspuit gebruiken, niet alleen om de vleesetende plant water te geven, maar ook om Claus zijn leven te redden.