Het leven gaat verder, en ik ga mee...

Ik pakte de aardappelen uit de kast, draaide naar rechts en sloeg met die zak Ilse tegen haar hoofd, omdat zij zich voor mij langs naar het gasfornuis bukte.
De dag erop stuurde ze een aangetekende brief waarin ze de huur van haar huis zou opzeggen, om bij mij in te trekken.
Vreemd eigenlijk. Gelukkig zijn de gewelddadigheden tot die aardappelen beperkt gebleven.

Ik ga dus samenwonen, en het eerste kadootje, een zout en peperstel in de vorm van twee apen op een bootje, is al een feit.(Met dank aan Wim en Carola).
 Het blijft natuurlijk een beetje lastig. Want als ik mijn moeder bel om haar het heuglijke nieuws te melden, blijft de lijn stil. De rest van de familie vindt het leuk. Getuige de 'vindt ik leuks' op facebook. De meeste vrienden ook trouwens. Ik heb nog geen negatief geluid gehoord.

Verder is het natuurlijk een beetje schipperen met onze smaak. Wat ik mooie bankstellen vind, vindt Ilse niet te pruimen. En andersom. Lampen idem. Gelukkig is er een Ikea om doorheen te dwalen. Ideeen opdoen, maar ook elkaars ideeen te veto'en. En dat met even veel plezier, zo niet meer plezier dan het eens zijn...

De herfst is ingetreden. De blaadjes vallen van de boom, dus de NS houdt zijn hart weer vast. Ook de feestdagen komen er weer aan. Feestdagen. Ik ben me gruwelijk bewust van het feit dat de tijd niet stilstaat. Nog geen half jaar eerder besloot ik om de feestdagen ladderzat of werkend door te brengen. Feit is dat het de eerste feestdagen in jaren zal zijn, die ik op een heel andere manier moet gaan doorbrengen. Ik hoef geen kerst te vieren in een ziekenhuis. Etend van een maal, eigenlijk bedoeld voor familie van stervende mensen. Ik hoef geen vrolijk kerstfeest te wensen terwijl mijn eigen kerst een doffe ellende is. Ik hoef ook geen galgenkerstmaal te maken. De afgelopen keer kookte ik. Het bleek de laatste kerst te zijn voor mijn ma.

Niks van dat al. Ik ga iets doen met Ilse. Wat, weet ik nog niet. Maar het zal 100% anders zijn. Ik stel me zo voor, dat ik in driedelig pak ga zitten schranzen van exquise gerechten. Maar een pizza in campingkostuum kan ook. Ach, ik heb het allemaal al eens gedaan. Van oesters en kaviaar op tweede kerstdag tot een snelle hap bij de burger king op Utrecht Centraal (jaja dames en heren, ik ben nog van de tijd dat de treinen op tweede kerstdag gewoon door de sneeuw konden baggeren).

Verder is het natuurlijk een beetje schipperen met onze smaak. Wat ik mooie bankstellen vind, vindt Ilse niet te pruimen. En andersom. Lampen idem. Gelukkig is er een Ikea om doorheen te dwalen. Ideeen opdoen, maar ook elkaars ideeen te veto'en. En dat met even veel plezier, zo niet meer plezier dan het eens zijn...
Samenwonen. Dat betekent ook concessies doen. Vooral voor de beesten. Kat en hond zijn redelijk aan elkaar gewend, en er wordt niet meer zoveel gegromd en geblazen als eerst. Claus kan zelfs ongestraft van Ozzy's waterbak drinken. Er klinkt weliswaar een gedempt gebrom, maar dat heeft verder geen gevolgen. Claus veegt met die waarschuwingen dus gewoon zijn koninklijke kontje af.
Samenwonen. Een piano. Een accordeon. Een paar trompetten en veeeeeeel te weinig kastruimte. 78 paar schoenen, en voor elke dag van de week drie outfits, en voor de zondag vijf.  Twee senseo apparaten, twee koelkasten, twee wasmachines. Veel te veel stoelen, en veel te weinig banken. De gemeente Tiel is bijzonder onhartelijk naar nieuwe inwoners. Hoezo parkeerkaarten. Hoezo een snelle parkeervergunning. Hoezo meedenken meneer? Ik ben ambtenaar, daarvoor wordt ik niet betaald.
Maar als ik dan weer in twee vrolijke blauwe ogen kijk, is het het allemaal waard. Zij is het gewoon. Ze kwam, zag iets in mij en overwon. Ze kwam niet beschaafd door de deur, nee, ze brak meteen de hele voorgevel af, walste mijn leven binnen, en trok me overeind. Gaf me vertrouwen. En staat achter me. Met al mijn gebreken. En mijn positieve punten uiteraard.

Samenwonen. Slechts 1 iemand zei dat ik niet moest overhaasten. Maar er is niks overhaasts aan. Dit hoort gewoon zo.
Het zou wel zuur zijn, dat als we net wonen, we hier weer uit moeten. Maar dat zijn zorgen voor later.

De bus. Ik heb mijn routes herverkend. Ik heb weer wat gereden. En morgenochtend mag ik zelf weer beginnen. Uiteraard op een route die je bij verkenningen niet tegenkomt, maar google does the trick.
Tijdens de herverkenning heb ik bij een collega in de bus gezeten, die een hele nuchtere en rustgevende kijk heeft op haar vak. Alleen al door naar haar te luisteren, heb ik veel geleerd. Waar ik eerst vaak huizenhoog op zag tegen een dienst, (ook en vooral omdat ik met heel veel andere dingen bezig was, maar niet met het rijden van een bus) sta ik er nu rustiger in. Ik zal niet meer gebeld worden met urgente mededelingen. Noch hoef ik dat soort telefoontjes te verwachten. Dus ik kan zelf ook op mijn gemakje leren rijden. Ondanks tijdsdruk.
En als ik thuiskom straks, wacht er een mooie vrouw op me. Hoe het tij toch keren kan....