Droevig verhaal en een leuk verhaal

Tim Ribberink. Wat een droevig verhaal. Zijn leven bestond uit gepest worden. Zo zeer, dat hij geheel depressief zichzelf van kant maakte.
Zijn ouders wisten van niks.
Blijkbaar ontbrak het Tim aan de kracht om er overheen te stappen. Om een vuist te maken, en voor zichzelf op te komen. Blijkbaar ontbrak het hem aan kracht om zijn ouders ook maar iets te vertellen. Ik schrijf dit overigens zonder hem verder te veroordelen.

Mensen postten uitgebreid op twitter, facebook en dergelijke allemaal meldingen over pesten, en tegen pesten. En uiteraard met van die uitspraken als: "als je ook maar enig gevoel hebt, of hart hebt, dan deel je deze foto". Dan maar geen gevoel, of geen hart. Als ik iets wil delen, doe ik dat omdat ik daar zelf behoefte aan heb. En dan doe ik het omdat ik daar achter sta. En niet onder het mom van: je-bent-een-gevoelloze-hufter-als-jij-niet-hetzelfde-plaatje-deelt. (Overigens: over kanker of andere ziekten zie ik dat soort miezerige plaatjes ook wel eens voorbij komen, en ik wordt er serieus onpasselijk van, omdat ze veelal gepost worden door mensen die totaal niet weten waar ze over brabbelen).
Met als hoogtepunt (en dit hoorde ik op de radio) een presentatrice die stelde dat we een standbeeld voor de jongen moesten oprichten.
Dat mens is toch compleet van de pot gerukt.
Dat het niet leuk is om gepest te worden, kan ik over meepraten. Is niet leuk. Dat het niet leuk is om depressief te zijn, kan ik niet over meepraten, aangezien ik nooit een depressie gehad heb. Het lijkt me gruwelijk. Dat het eerste het tweede kan aanwakkeren, geloof ik meteen. Maar de lieve jongen heeft zijn probleem nooit opgelost. En eerlijk gezegd: ik vind een standbeeld voor die jongen een belediging en een klap in het gezicht van de mensen die ook gepest zijn, ook depressief waren/zijn, en wel voor zichzelf zijn opgekomen. En wel wat van hun leven gemaakt hebben.
 Want die mensen zijn er ook. En die verdienen wat mij betreft meer een standbeeld. Want zij kozen ervoor om zich te ontworstelen aan hun verleden. Om zich te ontworstelen aan alle problemen, en ze op te lossen. En verder te gaan.

Een leuk verhaal.

Deze heb ik gisteren gehoord in de kantine, is niet van mezelf, maar ik moest er smakelijk om lachen.

Ergens in een dorpje woont een gezin. Een ouder echtpaar, met een inwonende zoon van in de 20. Verstandelijk is de jongen niet veel verder gekomen dan een jaar of 9. Een doodgoeie knul, die geen vlieg kwaad doet, en bij de plaatselijke sociale werkplaats werkt. Zijn grootste hobby: de efteling. Als het zou kunnen zou die jongen elke dag wel naar de efteling willen. Hij kan genieten van de sprookjesbossen vol met laven, en natuurlijk die eeuwige python. Maar ja, niet alles kan.
Op een goeie dag was moeders even naar het dorp gefietst voor de wekelijkse inkopen. Zoonlief was thuis.
En moeders kreeg een telefoontje:"mam, je moet echt gauw naar huis komen!!!" Dit nogal geagiteerd. Op haar reactie dat het nog eventjes zou duren, werd hij nog ongeduldiger en opgewondener. Ze zei dat ze er zo aan zou komen.
Het duurde zoonlief wat lang, dus na 2 minuten belde hij weer:"mam, waar blijf je nu, ik heb een laaf gevangen!!!".
Op de achtergrond hoorde ze wat geroezemoes, dus ze besloot toch maar even wat vlotter naar huis te gaan.
Daar aangekomen, zag ze voor haar deur een oploopje, en op dat moment kwam ook de politie met blauwe lampen de hoek om.
Wat was er nu aan de hand.
Een collectant had aan de deur gebeld. En dat bleek een dwerg te zijn. De zoon had, efteling fan als hij was, meteen in de gaten dat er een laaf uit de efteling ontsnapt was, bedacht zich geen ogenblik, greep de voortvluchtige laaf bij zijn kladden en flikkerde hem zo in het toilet. Om hem later, als moeders thuis zou zijn aan de efteling terug te kunnen geven.
De dwerg, ook niet helemaal de meest slimme van dit verhaal, belde met zijn gsm de politie, maar kon geen adres geven van waar hij van zijn vrijheid beroofd was. Dus de politie is maar wat rondjes door het dorp gaan rijden om te kijken of ze iets verdachts aantroffen.