Een klaagzang over een kast.

Er moest dus nog een kast uit elkaar. En dan niet een standaard huis-tuin-en-keukenkast van de ikea, maar een zelf gemaakte, van multiplex en 1000 schroeven.
Wie nog durft te zeggen dat een ikea kast de ultieme relatie test is, lach ik vierkant uit.
Deze homemade-kast is niet zozeer een relatietest, als wel een zoek-de-schroeven-en-duik-voor-je-leven-als-je-ze-gevonden-hebt-test.
Zelden een belachelijker constructie meegemaakt als deze kast.

Even terug naar eind oktober vorig jaar. Ik was al niet al te blij met dit bewijs van menselijke inventiviteit, maar aangezien ik wat weinig kastruimte had, nam ik het onafgewerkte kreng maar even voor lief. Ruim een jaar lang heb ik met mijn luiheid kunnen leven, en heeft het ding prima dienst gedaan. Alle rommel waar ik geen idee van had waar ik het laten moest, verdween in die kast. Paste die schoonheid in de rest van mijn met veel en hard werken bij elkaar gesprokkelde interieur? Ja! En nee!
Ja, want mijn interieur bestaat uit een allegaartje. Niks past bij elkaar, en daardoor past alles bij elkaar. En omdat ik een redelijk vrijgezelle vent was, kon het mij niet zoveel schelen. Het was toch wel mijn thuis.
Nee, want zelfs naar mijn maatstaven, is deze kast een lelijke uiting van complete wansmaak. Wie zet zoiets nu in elkaar? Alle wetten van logica en natuurkunde heeft de bouwer op geniale wijze weten te omzeilen. Ook geen kunst trouwens, met een overdaad aan schroeven.
 Regelmatig werd ik door bezoekers gewezen op de afstotende lelijkheid van deze kast. Zelfs de spiegel die erin verwerkt was (waarvoor dank, want spiegels van die grootte en die kwaliteit zijn loeiduur) kon dat niet goedmaken.

FastForward: we leven anno 2012. Mijn meisje komt in Tiel wonen. En met haar, komt een groot gedeelte van de door haar met veel hard werken bij elkaar geschravelde spulletjes. En een hond, waarover later meer. Ergo nu moet ik wel afstand nemen van een kast, waar ik bij voorbaat al geen warme band mee had. Want daarvoor in de plaats komt een zelfde soort kast, maar dan van een wereldberoemd merk: Lundia. (Geen Ikea, dus). En die moet op de plaats van de oude kast.
Wat er dus eerst moest gebeuren: alle troep eruit. En tot mijn verbijstering (die kast is maar 20 centimeter diep) kwam er toch een enorme shitload aan troep uit. Mijn troep dus. Vermengd met honden en kattenvoer, medicijnen en wat administratieve ellende uit een voortijdig afgebroken leven.

Eerst die kast maar eens bekijken. Op het eerste oog veel schroeven. Platleggen was geen optie. Ten minste, niet zonder dat ik de verwarmingsbuizen en twee ramen van mijn woonkamer zou vernielen.
uiteindelijk de schroefboor ter hand genomen (ik zweer het: ik heb hem de hele nacht aan de lader gehangen met dit doel) en van boven naar beneden alle plankjes los geschroefd.
Halverwege was de accu leeg. Ik denk dat ik wel 250 schroeven heb gehad. Wel kon ik de spiegel schadevrij verwijderen. (Claus zit zich af te vragen wie die kat is, die ik in huis heb gehaald).
Maar: sommige platen zaten met 4 schroeven vast, anderen maar met 1. Waardoor ik dus op regelmatige basis een plank tegen mijn kop kreeg, of mijn hand tussen losgeraakte delen geplet werd.
Overigens: de basisconstructie valt me mee (of tegen, afhankelijk van het standpunt dat je hier inneemt) want nu ik halverwege ben, kan ik een peuk roken, koffie drinken, de accuschroef opladen, dit verhaal tikken en mijn wonden verzorgen zonder dat het ding verder met luid gekreun instort.

Even los van de lelijkheid van deze binnenkort overleden kast: ergens voelt het een beetje alsof ik voor jan joker bezig ben. Er komt namelijk een soortgelijke (maar meer meer gemak op te zetten) kast voor terug. Die is 25 centimeter diep. Heeft iets meer ruimte. Het idee erachter is hetzelfde. Alleen is deze kast dus van een merk. En wit in plaats van ongelakt.

Wat ik overhou: een enorme hoeveelheid schroeven. Een stapel hout en een grote spiegel (ik denk voor in de slaapkamer of badkamer). Met dat hout heb ik al wel zo wat plannetjes. Geen ingewikkelde kast (ik zou het niemand aan durven doen), maar wellicht wat plankruimte creeeren ergens op een plek waar dat handig zou kunnen zijn. Of gewoon in een vuurkorf. Das romantisch.

Dan nog iets over de afwerking van muren. Dames en heren: als jullie ooit veilig willen wonen, en je eventuele kinderen met zo min mogelijk schade in een huis willen laten leven, verf je muren dan niet met van die struktuurverf waar na het opdrogen allemaal van die fijne, maar loeischerpe puntjes aan zitten. Dit kostte mij vanmorgen bij het opstaan een stuk huid van mijn pink. (Oke, dit kan te maken hebben met het feit dat ik slaapdronken een vlizo trap afwilde, maar toch). Gewoon wat normale verf van de praxis doet ook wonderen, en is veilig voor vrouw en kind.