December.

Sinterklaas.
Zo'n dag die je met familie viert. Dus togen Ilse en ik naar het zuiden des lands, om bij mijn zus en haar dochter sinterklaas te gaan vieren.
Met redelijk gemengde gevoelens stapte ik in. De laatste keren dat ik naar het zuiden trok, was om de dood van mijn moeder af te handelen. Dus ergens in mijn onderbewuste rommelde het. Gaf zo'n beetje een gejaagd gevoel. Alsof er haast was. Calamiteiten. Maar die zijn er toch ruim een half jaar niet meer.
Sinterklaas betekende altijd: veel snoep, erwtensoep, worst, nog meer snoep, heel veel snoep, een mooie stapel kado's en nog veel meer snoep.
En dat hetzij in heerlen, hetzij in Schin op Geul.
Daar aangekomen, gingen we eerst het Beest uitlaten. Want ja, een hondje op leeftijd die toch bijna 2 uur in een auto zit, wil wel uiteraard zijn geurvlaggen planten in een vreemde stad.
De traditie is voortgezet. Want er was snert, worst en veel meer snoep dan 4 eters waaronder 1 hele kleine en 1 hele grote, op konden.
Uiteraard moet ik vaststellen dat mijn zus toch meer genetische afwijkingen van mijn moeder heeft dan goed voor haar is.
Zo kon onze moeder geen maat houden. Niet qua lekkernijen, maar ook niet qua hoeveelheid kado's. Spraken we een bepaald budget af, dan ging zij er overheen. "Gewoon een paar kleinigheden". En elk jaar weer bezag ik met stijgende verbazing de hoeveelheid "kleinigheden". Ook dit jaar was daar geen uitzondering op. En maar volhouden dat we het toch wat rustig aan moesten doen. Jaja.
Wat zou het leuk zijn geweest als mijn ma er nog was geweest. Om Ilse te leren kennen. Aan de andere kant: als ze nu nog had geleefd, was er van Sinterklaas geen sprake geweest. En zou de marsepein opgelost moeten worden in morfine. Maar toch.
Het feest zonder onze moeder, en toch totaal in de geest van onze moeder (met grote dank aan Larissa) was hoe dan ook als vanouds. (Zozeer als vanouds dat ik de terugreis een beetje last had van mijn buik).

Ondanks die lege stoel.
Die lege stoel die de hele maand december een beetje zal blijven knagen. Die lege stoel die rond de 22e toch wel zo'n beetje erg leeg zal zijn. Want dan verjaarde ze. Niet dat ze dat vierde, want meestal deed ze of ze niet thuis was, en namen we haar mee uit eten. En zat ze te mopperen op mensen die een kerstkaart stuurden waar ook en passant nog even een felicitatie op stond.
Kerst. Ook zoiets. Wel of geen fondue. Want gourmetten, daar deden we niet aan. Vette walmen enzo. Een bouillonfondue. Dat moest het zijn. Maar eerlijk gezegd weet ik niet of ik heel erg hard aan een fondue wil vasthouden. Sommige tradities komen tot een natuurlijk einde bij het wegvallen van degene die ze begon.
De 24e, kerstavond met kerstbrood en onvervalste Brabantse worstenbroodjes (dus geen saucijzen). En de hele ochtend van eerste kerstdag ruzie zitten maken over de hoeveelheid knoflook in de zelfgemaakte knoflooksaus. Nu kan ik dus wel gewoon lekker veel tenen knoflook gebruiken...

December... Lastige maand zo. Goddank voor Ilse.


Wie echt een klotemaand heeft, en dat compleet onvoorbereid: de familie van Richard Nieuwenhuizen. Een grensrechter uit Almere. Die werd in elkaar gemept omdat een paar rotte appels uit Amsterdam niet tegen hun verlies konden. Zozeer in elkaar gemept, dat hij overleed.
Dag Sinterklaasje. Dag Kerstman. Waar ik me nog min of meer voor kon bereiden, is zijn familie totaal onvoorbereid. Sinterklaas, kerst, oud en nieuw. Alles zonder hun vader, oom, zoon. Wat leef ik mee met het gezin en familie van die man. En wat hoop ik dat ze ergens in hun rauwe pijn, in hun onmetelijke verdriet ergens van vrienden en familie de warmte, de steun vinden die ze meer dan broodnodig zullen hebben.

Uiteraard moest er een steunbetuigingssite komen. En dat is goed. Mensen moeten ook hun gevoelens kunnen uiten, met als hoogtepunt: Een of andere Ellen die over "marokanen" begon en dat ze "agresief"  waren.
Zulke Arische dames zijn natuurlijk een smet op zo'n site. Want het heeft er natuurlijk geen drol mee te maken of die rotte appels uit Marokko komen. En als je als rechtgeaarde blanke dan nog niet eens foutloos kan fulmineren, kun je maar beter gewoon niet schrijven.
Ik hoop oprecht dat de daders hun straf krijgen die ze verdienen. Als je ze 6 jaar geeft, komen ze buiten, en hebben ze niks geleerd. Zijn ze alleen nog maar crimineler. En kosten ze ons nog meer geld. Geef ze maar levenslang. Gewoon, tot hun dood. Dat is het goedkoopste.