zaterdag 6 april 2019

Bloopers

"Geniet ervan, je zit straks 3 kwartier tussen de milfs".
Dit aldus mijn echtgenote, vlak voor dat ik mijn sp(r)uit (11) naar haar dansles ging brengen.
Die dansles wordt voor mij steeds ongemakkelijker, want de kleedkamer wordt zo rond die tijd bevolkt door meisjes van alle leeftijden en hun moeders. Kom ik daar aan om vervolgens niet helemaal geroutineerd Jente in haar dans tutu'tje te hijsen.
Als enige man in dat vertrek voel ik me dan toch behoorlijk weggekeken, zeg maar. Ik kan Jente moeilijk in haar eentje die kleertjes aan laten trekken, want dan weet ik zeker dat ze het ding ondersteboven en binnenstebuiten aan heeft. Zeker gezien het feit dat dat een risico is, dat ze bij mij ook al loopt.
Maar goed, strak naar de grond kijkend, loop ik met een geruststellende vader blik achter mijn dochter aan naar de danszaal.
Ik kan Jente dan wel naar voren vloeken. Zij heeft geen notie van mijn gene, en kakelt vrolijk tegen alles wat op haar pad komt.
Hoe dan ook, Jente verzeilt in de danszaal, en ik zak in de hal op een stoel.
Eerste vaderlijke horde genomen, en half en half verwacht ik de politie aan de deur om me mee te nemen wegens walgelijke gluurderij.
Oke, maar geheel tegen de belofte van mijn vrouw in: die milfs waren er niet. Wel waren er allemaal moeders (en een enkele vader) waarbij ik niet de minste behoefte voelde om er tegen te praten, laat staan ze te zien als milf.
De bazin van de dansschool kwam even iets op het mededelingen bord zetten, en raakte in gesprek met de dichtstbijzijnde milf moeder. Waar het precies over ging, ontging me vol-le-dig, want ik was me aan het concentreren op wordfeud en patience, en dat was dan ook precies de reden waarom ik mijn bek had moeten houden.
Hetgeen ik niet deed.
Stom.
Ongelooflijk stupide. 
Want ik ving op dat het om hulp ging bij de dansvoorstelling, en in een poging spontaan en toch sociaal te zijn, viel ik het gesprek binnen met een mijns inziens prachtig aanbod: ik wilde ook best helpen.
3 of 4 paar vrouwenogen keken mij aan, op de manier waarop alleen vrouwen dat kunnen: één wenkbrauw opgetrokken, en dan heel strak kijken. Doodstil.  Mondhoeken naar beneden.
Als je van stilte dood zou kunnen gaan, zou ik daar ter plekke zijn overleden.
Het bleek te gaan om een rol als "hulpmoeder" die de kindjes omkleden, en van een dikke laag make-up voorzien.
Ja.
Nee, daar hebben ze inderdaad hulpMOEDERS voor, geen vaders. En terecht. Maar ondertussen zat ik daar wel, met mijn goeie gedrag even heel erg hard naar Rwanda of Syrië te willen vluchten. Of naar een andere plek waar ik niet meteen levend vermoord zou worden.
Dit lul je ook niet meer recht. Ik bedoel: al mijn goede bedoelingen ten spijt, ik had gewoon wél moeten luisteren, en NIET moeten praten. In plaats daarvan draaide ik het wél en NIET om, met desastreuze gevolgen. In elk geval voor mijn reputatie.
Ik kon mijn tong er wel uitrukken gewoon.
Toen de dansles eindelijk klaar was, wist ik niet hoe snel ik Jente moest omkleden (shirtje binnenstebuiten? Broek achterstevoren? Boeit niet, weg hier, voor ze papa levend villen, of doodknuppelen of voor lange tijd in een gesloten inrichting plaatsen).

Ik was afgelopen week niet de enige die een blooper van formaat had.
Het is weer de tijd van herdenkingen. Van kleine herdenkingen bij de poort in het Apeldoornse, tot grote herdenkingen bij Madurodam. Dat is één van de taken van een militair orkest.
De kleinere herdenkingen omvatten soms maar één enkele trompettist, en bij toerbeurt nemen we in onze sectie de honneurs waar. Zo mocht ik afgelopen vrijdag een kleine herdenking spelen bij de hoofdpoort. Een herdenking die "georganiseerd" werd door een groep 8 van een lokale basisschool, die dan een monument "geadopteerd" hebben. Eigenlijk meer vertederend dan plechtig. Want een paar van die kinderen mogen dan amechtig mompelend in de microfoon een zelfgeschreven gedichtje opdreunen, en er wordt kwistig met giechels gestrooid, omdat het toch ook allemaal wat surreeel moet zijn voor die kinders.
Het geheel krijgt wat militair vertoon mee, door het opstellen van wat eenheden aan militairen, en een heuse parade commandant die al die stoere mannen in de houding zet, acht laat geven, een groet laat brengen, en een heuse militaire muzikant die dan een signaal speelt en een vlag die gehesen wordt.
De protocollen zijn allemaal een beetje hetzelfde, en omdat dat zo is, is het afwerken van zo'n herdenking gewoon een leuk tussendoortje. Ik hou wel van een signaaltje taptoe zo op zijn tijd, zeker bij dit soort zaken.
En fin, de ceremonie kabbelde rustig voort, en het bloemstuk werd heel plechtig door twee kids op zijn plek gelegd. Ik ging al wat rechter op staan, want de paradecommandant zou dadelijk een paar bevelen geven. GEEF ACHT, BRENGT ERE-GROET. En dat is dan mijn que om het signaal in te zetten, minuut stilte uit te tellen, signaal voorwaarts, en het Wilhelmus. Allemaal in één ruk achter elkaar.
Tot de minuut stilte ging alles precies volgens protocol.
Ik was ongeveer halverwege de helft van de minuut, toen ik tot mijn grote verbijstering de parade commandant hoorde roepen: IN DE HOUDING STAAN, OP DE PLAATS RUST.
Verbijsterd keek ik om me heen, me afvragend of ik in een soort van black-out-roes alles al gespeeld had. Ik zag de opgestelde eenheden braaf de commando's volgen, maar hier ben ik dan toch echt een individuele denker, en ik vertikte het om een fout commando op te volgen. Bovendien: ik was nog steeds de minuut "stilte" aan het doortellen.
De betrokken officieren die ik bekeek, zag ik woest "nee" knikken, en nog net niet in real life een enorme facepalm maken.
De parade commandant kreeg zijn blooper door, en zette vervolgens iedereen weer in de houding, gevolgd door de ere-groet, en toen was ik het zat. Die hele minuut stilte was aan gort gecommandeerd, ik maak er een einde aan. Signaal voorwaarts en een Wilhelmus erachteraan, en maar hopen dat de gozers die de vlag moeten hijsen wél bij kennis waren.
Het Wilhelmus werd door de schoolkinders braaf en ongeevenaard vals meegekwaakt (hulde voor het meekwaken, dat doet het Nederlands elftal ze niet na, de slampampers), en de ceremonie was ten einde.
Tenzij de paradecommandant uit een soort van medelijden die jongens in de rust wilde zetten (in de houding staan, met een ere-groet, is nu eenmaal best lang, zeker als je dat moet doen tijdens een signaal taptoe, gevolgd door 1 minuut stilte, gevolgd door signaal voorwaarts, gevolgd door het Wilhelmus), heb ik ze zelden zo zout gegeten, moet ik bekennen.
Maar ach. Daaruit blijkt maar weer dat ook bij ons er gewoon mensen van vleesch en bloed werken.

Dit geschreven hebbende, begint nu mijn weekend. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Worstenman, vrije dag en groene vingers.

Die titel klinkt als een clickbait. Want raar. Maar ja, verwacht u iets anders? De paasdagen komen er weer aan, en wederom ben ik glad verge...