vrijdag 19 april 2019

Keuken gepruts deeltje zoveel.

Het zal de lezer verbazen, mij kennende, maar ik kan heel bedachtzaam zijn. Zó bedachtzaam, dat ik mezelf (en mijn gezin) opzadel met problemen die er niet waren geweest als ik wat minder bedachtzaam was, en wat sneller zou zijn.
Aanstaande donderdag wordt onze nieuwe keuken geleverd, en op verzoek van de electriciën moeten we woensdag de keuken al leeg hebben, zodat hij een extra draad kan trekken, voor de nieuwe groep en groepenkast die erin moet komen.
Omdat ik wél gewoon moet werken, en ik Ilse niet met al het sloop en breekwerk wilde opzadelen, ben ik afgelopen donderdag begonnen met het ontmantelen van de keuken die er nu inzit.
Ruim van te voren, stukje bij stukje, zodat ik (we) in alle rust kunnen werken naar een lege keuken.
We willen ten slotte niet meer rampen veroorzaken, die tegen hoge kosten dan weer hersteld moeten worden.
Mijn angst zat er voornamelijk in dat de muur waaraan de keuken voor een deel is opgehangen, gewoon uit simpele gipsblokken is opgetrokken, en ik wilde dus per se geen hele brokken muur mee trekken als ik de kasten eraf zou halen.
Ilse had zichzelf de rol van "inpakker" toebedeeld. Zij zou de keuken leeghalen, zodat ik hem kon verwijderen. Dit in de stellige overtuiging dat als ik de keuken leeg zou halen, we de komende week alle keuken-instrumenten kwijt zouden raken. En daar heeft ze een punt.
Hoe dan ook: de "L-poot" van de keuken was leeg, en met de voor mij zo onkarakteristieke bedachtzaamheid klauterde ik op een trapje om de eerste boven-kastjes er af te schroeven. In minder dan 5 minuten had ik in de gaten hoe de ophanging werkte, en kon ik mij gaan zitten verbazen over het feit dat onze afzuigkap dus wel degelijk een aan/uit knop heeft, als je hem maar weet te vinden. Boeit niet, kan naar het oud ijzer. Ook zat ik mij te verbazen over het feit dat die afzuigkap op nogal lompe manier verbonden was met de kastjes links en rechts ervan. Dat betekende dat ik dus 2 kastjes en een afzuigkap in 1 keer van de muur zou moeten trekken, in de hoop dat hun gezamenlijke gewicht mij niet van het trapje zou slingeren.
Uiteindelijk besloot ik om dan toch maar wat lompheid in te zetten (elke vezel in mijn lichaam juichte bij dit vooruitzicht) en te beginnen met het rechterkastje los te schroeven van de muur, en vervolgens los te scheuren van de afzuigkap. Heel bedachtzaam allemaal, en in minder tijd dan ik dacht, had ik de hele rij bovenkasten en afzuigkap in de voortuin liggen.
Door met die prachtige tegels. Ook hier weer, zeer bedachtzaam, want gipsen muur, die niet met de tegels in de tuin zou moeten eindigen.
Een klauwhamer deed eigenlijk "the trick". Klauw erachter, kantelen en de tegels vielen mij enthousiast in de armen. En de muur bleef onaangedaan zonder noemenswaardige schade gewoon staan.

Mooi, lekker gewerkt, pik.

Lekker gewerkt, maar als het allemaal zo makkelijk gaat, staan we over een uur al in een galmende ruimte elkaar hongerig aan te kijken, zonder mogelijkheid om eten klaar te maken. Dus maar besloten om het werktempo omlaag te brengen. En rustig alle deurtjes te demonteren, alle hang en sluitwerk te scheiden, want degene die ons komt helpen met het afhangen van de keuken, wil graag alle oud ijzer mee. En in dat proces vond het onderblok, met oven en kookplaat het nodig om alvast los van de muur te komen. Dat is op zich handig, want het scheelt veel lichaamskracht.
We besloten om zo lang mogelijk de kookplaat en het water te laten staan, om ons leven tot de komst en oplevering van de nieuwe keuken zo makkelijk mogelijk te maken.

En ondanks die goede voornemens, is dat toch enigszins mislukt. Een keuken slopen levert nu eenmaal een enorme bende op. Ten minste, in ons huishouden. Alle kast-inhoud staat nu achter de tafel, en in campingkastjes, die op hun beurt ook weer ruimte innemen.
Tel daarbij op dat Jente haar nieuwsgierigheid en zelfstandigheid vaak niet weet in te tomen, en de bende is niet meer te overzien. Jente vind namelijk dat ze af en toe best mag spelen met de accu-schroefmachine, of met de hamer. Ik vind van niet, en dat leidt tot woedebuien. Ook zijn er gaten en kieren ontstaan tussen vloer en keuken, die er eerst niet waren, en blijkbaar minutieus onderzocht moeten worden. Onze vier-jarige speleoloog in spe moet daarbij niet worden onderbroken, want interessant, al die nisjes enzo. En heb niet het lef om haar viezige handjes af te willen vegen.
Jente's snoepgoed ligt nu toch wat exposed, en dat is voor haar reden om zonder te vragen gewoon maar te graaien. En dan boos worden als wij haar een standje geven. Bij alle afgedankte spullen, die ik de tuin in wil slepen, dien ik verantwoording af te leggen aan madammeke, die al deze sloperijen maar niks vindt. Wat dat betreft lijkt ze wel op mij. Ook niet zo erg van de veranderingen. En o wee als ik even iets zwaars in mijn handen heb, dat ik snel naar buiten wil hebben, en dus geen behoefte heb aan een praatje over wat het is, hoe het is, en waarom het is, dan is het weer een drama voor Jerry Springer of dr. Phil.
Kortom: een keuken vervangen, terwijl je in het bezit bent van een kind van vier... Dat doe je niet voor je plezier.
En gaan we met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet nog eens doen. Al was het maar omdat we maar één kind hebben, en we er vanuit gaan dat de keuken langer dan 10 maanden meegaat.

Maar ondanks alle ellende die een nieuwe keuken met zich meebrengt, is het volgende week zaterdag natuurlijk wel ongelooflijk fijn om te kunnen zeggen dat we zelf de keuken gesloopt en ingebouwd hebben.

Over trots gesproken:
Ik heb het al eerder gemeld, denk ik, maar ik ben onbedaarlijk trots op mijn vrouw, die besloten heeft om niet langer te janken over haar gewicht, en conditie, maar er daadwerkelijk wat aan te doen.
Dus, zij heeft voor zichzelf een schema op laten stellen en is dat gaan doen. En nu rent ze dus achtereen 25 minuten. Een hoeveelheid die ik nooit zou (willen) (kunnen) halen.
Maar ze doet het wel maar mooi.
Ondanks alle heuvels die ze sowieso al moet overwinnen om weer een beetje op haar gemakje aan het werk te komen, rent ze toch met regelmaat zo veel, dat ze die grenzen ook maar even doorbreekt.

Dit geschreven hebbende, begint hier mijn weekend, hoewel er nog best wel wat keukengepruts te realiseren is, en ik morgen op eerste paasdag gewoon aan het werk moet.

Prettige pasen allemaal. 



Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...